"Συνειδητοποιούσε τα πράγματα εκ των υστέρων, όπως οι ποιητές"
Συχνά-πυκνά, σκοντάφτεις πάνω σε φράσεις που μέλλει να γίνουν, κατά μία έννοια, εγχειρίδια της ίδιας σου της ζωής. Μπορεί να τις διαβάσεις σε έναν τοίχο καθώς γυρίζεις με το λεωφορείο από τη δουλειά, μπορεί να ξεπηδήσουν από το βιβλίο που έχεις για νανούρισμα δίπλα στο κρεβάτι σου ή να στις πει κάποιο ανύποπτο, φωτισμένο πρόσωπο. Και να μείνουν εκεί.
Η συγκεκριμένη αγνοώ πιά πότε έγινε σημείο αναφοράς μου. Ίσως να ήταν στο βιβλίο της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ "Φωτιές", αλλά πάλι δεν είμαι σίγουρη. Ωστόσο από την πρώτη ανάγνωση οι τυπωμένες λέξεις αιωρούνται μόνιμα γύρω μου. Με μια προειδοποιητική χροιά απαξιώνουν τους ποιητές ως προς το ετεροχρονισμένο της συνειδητότητάς τους και μου υπενθυμίζουν κουνώντας μου το νοητό τους δάχτυλο να είμαι Εδώ-Παρούσα-Τώρα.
Και με αυτήν την Πυξίδα στο μυαλό, βρίσκομαι τέλη Δεκεμβρίου του 2003 να παρακολουθώ με επιφύλαξη, θυμάμαι, τις προσπάθειες της χώρας μας να αντεπεξέλθει στην τεράστια πρόκληση των Ολυμπιακών Αγώνων. Φωνές απαισιόδοξων και σκεπτικιστών μας ζαλίζουν διαρκώς με αφορισμούς και αρνητικές πιθανολογήσεις, θα αποτύχουμε, θα γίνουμε ρεζίλι, δεν θα τα καταφέρουμε σε οικονομική συσκευασία, σε καθημερινή βάση και σε διάφορα τηλεοπτικά παράθυρα. Εργαζόμενοι φίλοι στον Αθήνα 2004, κομμάτια από την υπερπροσπάθεια και την κούραση διστάζουν να κάνουν προβλέψεις για το τι μέλλει γενέσθαι. Και οι εκκλήσεις για εθελοντές να συνεχίζονται διαρκώς από τα ΜΜΕ.
Αποφασίζω αρχικά να κάνω αίτηση σε θέση για εξυπηρέτηση θεατών στην Ενόργανη ή στη Ρυθμική. Αρκετοί από τον περίγυρό μου με αντιμετωπίζουν ως ανόητη ή κορόιδο που θα σπαταλήσω ώρες απλήρωτης εργασίας για "μια διοργάνωση πολυεθνικών εταιρειών". Το μόνο που ξέρω είναι αυτό που νοιώθω: θέλω να βοηθήσω τη χώρα μου. Ρομαντικά, ανόητα, με ενθουσιασμό, θέλω να βοηθήσω την χώρα μου τώρα που με έχει ανάγκη και δεν με ενδιαφέρει πού θα πάνε οι επιδοτήσεις και τα χρήματα και ποιός θα καρπωθεί την προσφορά μου αυτή.
Η συνέντευξη δεν αργεί. Βασικές ερωτήσεις στα γραφεία του Αθήνα 2004, φωτογράφηση και εν αναμονή για το αν θα μου προσφερθεί η θέση. Τον ίδιο καιρό, αόριστα θυμάμαι ένα διαφημιστικό σποτ να καλεί εθελοντές για τις Τελετές Έναρξης και Λήξης σε δεύτερο γύρο ακροάσεων.Φαντάζομαι ότι ζητούν επαγγελματίες χορευτές και σε πρώτη φάση ούτε που το σκέφτομαι. Με παρότρυνση όμως φίλων αποφασίζω να στείλω το "βιογραφικό" μου και να περάσω από την audition.
Φεβρουάριο μας καλούν στο αθλητικό κέντρο Δαΐς των εκπαιδευτηρίων Δούκα. Δεν έχω ξαναπεράσει από ακρόαση και ιδίως για κάτι τόσο μεγάλο και μου κάνουν εντύπωση τα πάντα: η οργάνωση, το κέφι, τα χαμόγελα και η ελπίδα του κόσμου. Με το που μπαίνουμε μας παίρνουν μέτρα και μας φωτογραφίζουν Και κατόπιν μας χωρίζουν σε γκρουπάκια των έξι και μας διδάσκουν μια μικρή χορογραφία. Έχουμε περίπου ένα τέταρτο να την μελετήσουμε και μετά στεκόμαστε μπροστά από την ευγενικότατη κριτική επιτροπή για να την εκτελέσουμε. Πριν ξεκινήσουμε το μικρόφωνο περνάει από χέρι σε χέρι. "Μην μας πείτε ότι θέλετε να συμμετάσχετε στις Τελετές" μας λένε χαμογελώντας "Πείτε μας το όνομά σας και κάτι για εσάς". Οι περισσότεροι είπαν τα ακόλουθα : "Είμαι ο/η τάδε ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΩ ΣΤΙΣ ΤΕΛΕΤΕΣ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ! ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΜΕ ΠΑΡΕΤΕ!".
Φεύγω με ενθουσιασμό και ελπίδα για την συμμετοχή...
Μέσα Απριλίου έρχεται η απαντητική επιστολή. Την ανοίγω με νευρικότητα και διαβάζω:
Εθελοντής Ερμηνευτής στην Τελετή Λήξης.
Και κάπως έτσι ξεκινάει το εθελοντικό μου ταξίδι στη διοργάνωση των Τελετών των Ολυμπιακών Αγώνων. Στη μέση του Ιουλίου βρίσκομαι να συμμετέχω και στην Τελετή Έναρξης ως Συνοδός Αθλητών και έτσι, τελικά, παρακολουθώ και τις δύο τελετές εκ των έσω. Ανταλλάσσω ατελείωτες ώρες πρόβας, ορθοστασίας και ντάλα ήλιου στο κεφάλι με τις απίστευτες εικόνες, τους φίλους, τις αναμνήσεις και αυτό το αίσθημα της υπερηφάνειας για την Ελλάδα που, δυστυχώς, από τότε δεν θυμάμαι να ξανάζησα.
Χθες βρέθηκα στο Γουδή.Ένα μήνυμα στο κινητό από το Υπουργείο Πολιτισμού με ενημέρωσε ότι θα γινόταν ένα πάρτυ για τα εγκαίνια της Έκθεσης προς τιμήν των εθελοντών των Τελετών. Η έκθεση θα περιείχε μερικά από τα αντικείμενα που πρωταγωνίστησαν στην Τελετή Έναρξης, όπως τον Κένταυρο, τον Κύβο που επάνω του ισορροπούσε δειλά ο πρώτος σκεπτόμενος άνθρωπος, παραδοσιακές στολές και κομμάτια από την Κλεψύδρα.
Ώρα 9.00 μ.μ. που έφτασα αυτό που αντίκρισα ήταν τα απομεινάρια του πάρτυ. Αρκετό κόσμο που μασουλούσε ό,τι είχε απομείνει από το σεβαστό catering και έπινε τα προσφερόμενα δωρεάν ποτά. Ο dj να παίζει ευχάριστη αλλά καθόλου σχετική με το θέμα μουσική και τα εκθέματα σε μία πολύ μικρή αίθουσα για να χωρέσει εκείνο το μεγαλείο. Τα ονόματά μας αναρτημένα σε μεγάλες αφίσες, τέσσερις οθόνες με βίντεο από τα παρασκήνια των ακροάσεων και της τελετής, και μερικά από τα ιστορικά πιά αντικείμενα.
Ένα κάποιο αίσθημα "κατάνυξης" που πήγε να με συνεπάρει εξαφανίστηκε όταν αντίκρυσα επισκέπτες να ανεβαίνουν πάνω στα εκθέματα (!!) για να τους φωτογραφίσουν οι φίλοι τους. Μέχρι και μητέρα με το μωρό της που μόλις περπατούσε (!!) είδα να ανεβαίνει στην εξέδρα που είχαν τοποθετήσει τον Κύβο με τον μηχανισμό του. Με το ζόρι κρατήθηκα να μην φωνάξω ότι η παιδεία και η αγωγή ξεκινάει από την κοιλιά της μάνας, πόσο μάλλον τώρα που το παιδί σας περπατάει!
Δεν έμεινα περισσότερο. Το Παρόν έλεγε ότι γυρίσαμε στα καθημερινά μας ελληνικά δεδομένα και ξεχάσαμε την όποια υπέρβαση είχαμε κάνει τότε. Η έκθεση ήταν μια φτωχή προσπάθεια να σωθούν κάποια από τα εκθέματα που όπως γράφτηκε και πρόσφατα σε ημερήσια εφημερίδα και ανέφερε και ο maximus σε πρόσφατη ανάρτηση μέχρι πρότινος ήταν κλεισμένα σε αποθήκες με αμφίβολη συντήρηση και ασφάλεια. Από το τίποτα, φυσικά, ήταν μια προσπάθεια. Ωστόσο, έχοντας ζήσει όλα αυτά μου φάνηκε ανεπαρκής...
Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να μας συσπειρώσει και να μας αφυπνίσει πάλι όπως τότε. Αυτό που γνωρίζω με σιγουριά είναι πως στο βάθος οι περισσότεροι από εμάς διψάμε για έναν ανώτερο σκοπό. Και ότι δυστυχώς, η πολιτεία, όπως και σε πολλά άλλα, αυτήν την δημιουργική δίψα των εθελοντών του 2004 δεν την αξιοποίησε ποτέ. Ο,τι έγινε έγινε, κλείστηκε σε κουτιά και καταγράφηκε απλά για τις επόμενες γενιές συμπυκνωμένο στην τόσο κλισέ φράση "άμα θέλουμε οι Έλληνες μπορούμε". Χωρίς καμία συνέχεια όμως...
Δυστυχώς, οι Χοροί δεν κράτησαν...
Υ.Γ. 1 Απόσπασμα από το τότε ημερολόγιο-σημειωματάριο που χάρισαν σε όλους τους εθελοντές μαζί με το αναμνηστικό κουτί.
Συχνά-πυκνά, σκοντάφτεις πάνω σε φράσεις που μέλλει να γίνουν, κατά μία έννοια, εγχειρίδια της ίδιας σου της ζωής. Μπορεί να τις διαβάσεις σε έναν τοίχο καθώς γυρίζεις με το λεωφορείο από τη δουλειά, μπορεί να ξεπηδήσουν από το βιβλίο που έχεις για νανούρισμα δίπλα στο κρεβάτι σου ή να στις πει κάποιο ανύποπτο, φωτισμένο πρόσωπο. Και να μείνουν εκεί.
Η συγκεκριμένη αγνοώ πιά πότε έγινε σημείο αναφοράς μου. Ίσως να ήταν στο βιβλίο της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ "Φωτιές", αλλά πάλι δεν είμαι σίγουρη. Ωστόσο από την πρώτη ανάγνωση οι τυπωμένες λέξεις αιωρούνται μόνιμα γύρω μου. Με μια προειδοποιητική χροιά απαξιώνουν τους ποιητές ως προς το ετεροχρονισμένο της συνειδητότητάς τους και μου υπενθυμίζουν κουνώντας μου το νοητό τους δάχτυλο να είμαι Εδώ-Παρούσα-Τώρα.
Και με αυτήν την Πυξίδα στο μυαλό, βρίσκομαι τέλη Δεκεμβρίου του 2003 να παρακολουθώ με επιφύλαξη, θυμάμαι, τις προσπάθειες της χώρας μας να αντεπεξέλθει στην τεράστια πρόκληση των Ολυμπιακών Αγώνων. Φωνές απαισιόδοξων και σκεπτικιστών μας ζαλίζουν διαρκώς με αφορισμούς και αρνητικές πιθανολογήσεις, θα αποτύχουμε, θα γίνουμε ρεζίλι, δεν θα τα καταφέρουμε σε οικονομική συσκευασία, σε καθημερινή βάση και σε διάφορα τηλεοπτικά παράθυρα. Εργαζόμενοι φίλοι στον Αθήνα 2004, κομμάτια από την υπερπροσπάθεια και την κούραση διστάζουν να κάνουν προβλέψεις για το τι μέλλει γενέσθαι. Και οι εκκλήσεις για εθελοντές να συνεχίζονται διαρκώς από τα ΜΜΕ.
Αποφασίζω αρχικά να κάνω αίτηση σε θέση για εξυπηρέτηση θεατών στην Ενόργανη ή στη Ρυθμική. Αρκετοί από τον περίγυρό μου με αντιμετωπίζουν ως ανόητη ή κορόιδο που θα σπαταλήσω ώρες απλήρωτης εργασίας για "μια διοργάνωση πολυεθνικών εταιρειών". Το μόνο που ξέρω είναι αυτό που νοιώθω: θέλω να βοηθήσω τη χώρα μου. Ρομαντικά, ανόητα, με ενθουσιασμό, θέλω να βοηθήσω την χώρα μου τώρα που με έχει ανάγκη και δεν με ενδιαφέρει πού θα πάνε οι επιδοτήσεις και τα χρήματα και ποιός θα καρπωθεί την προσφορά μου αυτή.
Η συνέντευξη δεν αργεί. Βασικές ερωτήσεις στα γραφεία του Αθήνα 2004, φωτογράφηση και εν αναμονή για το αν θα μου προσφερθεί η θέση. Τον ίδιο καιρό, αόριστα θυμάμαι ένα διαφημιστικό σποτ να καλεί εθελοντές για τις Τελετές Έναρξης και Λήξης σε δεύτερο γύρο ακροάσεων.Φαντάζομαι ότι ζητούν επαγγελματίες χορευτές και σε πρώτη φάση ούτε που το σκέφτομαι. Με παρότρυνση όμως φίλων αποφασίζω να στείλω το "βιογραφικό" μου και να περάσω από την audition.
Φεβρουάριο μας καλούν στο αθλητικό κέντρο Δαΐς των εκπαιδευτηρίων Δούκα. Δεν έχω ξαναπεράσει από ακρόαση και ιδίως για κάτι τόσο μεγάλο και μου κάνουν εντύπωση τα πάντα: η οργάνωση, το κέφι, τα χαμόγελα και η ελπίδα του κόσμου. Με το που μπαίνουμε μας παίρνουν μέτρα και μας φωτογραφίζουν Και κατόπιν μας χωρίζουν σε γκρουπάκια των έξι και μας διδάσκουν μια μικρή χορογραφία. Έχουμε περίπου ένα τέταρτο να την μελετήσουμε και μετά στεκόμαστε μπροστά από την ευγενικότατη κριτική επιτροπή για να την εκτελέσουμε. Πριν ξεκινήσουμε το μικρόφωνο περνάει από χέρι σε χέρι. "Μην μας πείτε ότι θέλετε να συμμετάσχετε στις Τελετές" μας λένε χαμογελώντας "Πείτε μας το όνομά σας και κάτι για εσάς". Οι περισσότεροι είπαν τα ακόλουθα : "Είμαι ο/η τάδε ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΩ ΣΤΙΣ ΤΕΛΕΤΕΣ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ! ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΜΕ ΠΑΡΕΤΕ!".Φεύγω με ενθουσιασμό και ελπίδα για την συμμετοχή...
Μέσα Απριλίου έρχεται η απαντητική επιστολή. Την ανοίγω με νευρικότητα και διαβάζω:
Εθελοντής Ερμηνευτής στην Τελετή Λήξης.
Και κάπως έτσι ξεκινάει το εθελοντικό μου ταξίδι στη διοργάνωση των Τελετών των Ολυμπιακών Αγώνων. Στη μέση του Ιουλίου βρίσκομαι να συμμετέχω και στην Τελετή Έναρξης ως Συνοδός Αθλητών και έτσι, τελικά, παρακολουθώ και τις δύο τελετές εκ των έσω. Ανταλλάσσω ατελείωτες ώρες πρόβας, ορθοστασίας και ντάλα ήλιου στο κεφάλι με τις απίστευτες εικόνες, τους φίλους, τις αναμνήσεις και αυτό το αίσθημα της υπερηφάνειας για την Ελλάδα που, δυστυχώς, από τότε δεν θυμάμαι να ξανάζησα.
Χθες βρέθηκα στο Γουδή.Ένα μήνυμα στο κινητό από το Υπουργείο Πολιτισμού με ενημέρωσε ότι θα γινόταν ένα πάρτυ για τα εγκαίνια της Έκθεσης προς τιμήν των εθελοντών των Τελετών. Η έκθεση θα περιείχε μερικά από τα αντικείμενα που πρωταγωνίστησαν στην Τελετή Έναρξης, όπως τον Κένταυρο, τον Κύβο που επάνω του ισορροπούσε δειλά ο πρώτος σκεπτόμενος άνθρωπος, παραδοσιακές στολές και κομμάτια από την Κλεψύδρα.
Ώρα 9.00 μ.μ. που έφτασα αυτό που αντίκρισα ήταν τα απομεινάρια του πάρτυ. Αρκετό κόσμο που μασουλούσε ό,τι είχε απομείνει από το σεβαστό catering και έπινε τα προσφερόμενα δωρεάν ποτά. Ο dj να παίζει ευχάριστη αλλά καθόλου σχετική με το θέμα μουσική και τα εκθέματα σε μία πολύ μικρή αίθουσα για να χωρέσει εκείνο το μεγαλείο. Τα ονόματά μας αναρτημένα σε μεγάλες αφίσες, τέσσερις οθόνες με βίντεο από τα παρασκήνια των ακροάσεων και της τελετής, και μερικά από τα ιστορικά πιά αντικείμενα.Ένα κάποιο αίσθημα "κατάνυξης" που πήγε να με συνεπάρει εξαφανίστηκε όταν αντίκρυσα επισκέπτες να ανεβαίνουν πάνω στα εκθέματα (!!) για να τους φωτογραφίσουν οι φίλοι τους. Μέχρι και μητέρα με το μωρό της που μόλις περπατούσε (!!) είδα να ανεβαίνει στην εξέδρα που είχαν τοποθετήσει τον Κύβο με τον μηχανισμό του. Με το ζόρι κρατήθηκα να μην φωνάξω ότι η παιδεία και η αγωγή ξεκινάει από την κοιλιά της μάνας, πόσο μάλλον τώρα που το παιδί σας περπατάει!
Δεν έμεινα περισσότερο. Το Παρόν έλεγε ότι γυρίσαμε στα καθημερινά μας ελληνικά δεδομένα και ξεχάσαμε την όποια υπέρβαση είχαμε κάνει τότε. Η έκθεση ήταν μια φτωχή προσπάθεια να σωθούν κάποια από τα εκθέματα που όπως γράφτηκε και πρόσφατα σε ημερήσια εφημερίδα και ανέφερε και ο maximus σε πρόσφατη ανάρτηση μέχρι πρότινος ήταν κλεισμένα σε αποθήκες με αμφίβολη συντήρηση και ασφάλεια. Από το τίποτα, φυσικά, ήταν μια προσπάθεια. Ωστόσο, έχοντας ζήσει όλα αυτά μου φάνηκε ανεπαρκής...
Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να μας συσπειρώσει και να μας αφυπνίσει πάλι όπως τότε. Αυτό που γνωρίζω με σιγουριά είναι πως στο βάθος οι περισσότεροι από εμάς διψάμε για έναν ανώτερο σκοπό. Και ότι δυστυχώς, η πολιτεία, όπως και σε πολλά άλλα, αυτήν την δημιουργική δίψα των εθελοντών του 2004 δεν την αξιοποίησε ποτέ. Ο,τι έγινε έγινε, κλείστηκε σε κουτιά και καταγράφηκε απλά για τις επόμενες γενιές συμπυκνωμένο στην τόσο κλισέ φράση "άμα θέλουμε οι Έλληνες μπορούμε". Χωρίς καμία συνέχεια όμως...
Δυστυχώς, οι Χοροί δεν κράτησαν...
Υ.Γ. 1 Απόσπασμα από το τότε ημερολόγιο-σημειωματάριο που χάρισαν σε όλους τους εθελοντές μαζί με το αναμνηστικό κουτί.
(με τυπωμένα γράμματα)Ξεχωριστές στιγμές
(με δικά μου γράμματα)...όλες!
Αυτό το ημερολογιάκι δεν θα έπρεπε να ξεκινά από τις 13 Αυγούστου 2004.(το ημερολόγιο ξεκινούσε από 13-08) Όλοι εμείς οι εθελοντές των τελετών έναρξης και λήξης (ή σχεδόν όλοι) έχουμε μπει στο κλίμα της γιορτής από τον Φεβρουάριο του 2004, που μας κάλεσαν στην audition, στο κέντρο Δαΐς των εκπαιδευτηρίων Δούκα. Κι ύστερα είναι και οι πρόβες...από την πρώτη μέχρι αυτή που είχα λίγες ώρες πριν γράψω αυτές τις γραμμές. Και μέχρι την τελευταία στις 27-8...
Τρίτη, 1 Ιουλίου 2004 Πρώτη πρόβα στο ΟLCK2 (Ασπρόπυργος)
Καθ' οδόν με το πούλμαν που μας μάζεψε από την Εθνική Άμυνα γράφω: "ώρα 17.47. Είχα πολύ καιρό να μπω σε πούλμαν. Σαν να πηγαίνω εκδρομή με το σχολείο. Ανάμεσα σε μάλλον μικρές ηλικίες. Βλέπω κάτι χωράφια..." Η πρώτη επαφή με τις πρόβες ήταν μάλλον απογοητευτική, τουλάχιστον αρχικά. Διαπίστωσα με λύπη ότι αυτό που ήταν ο ρόλος μου δεν είχε καμία σχέση με χορό, πόσο μάλλον με μπαλέτο. Η αναμονή μέχρι να πάρουμε νούμερο και να μας πουν τα προκαταρκτικά (πού καπνίζουμε, τι κάνουμε αν δεν νοιώσουμε καλά κλπ) δεν μου ήταν καθόλου δυσάρεστη αφού από τη μία είχα ανακαλύψει όλως τυχαίως την Δ.Ζ. μετά των λοιπών φιλενάδων της και από την άλλη είχα ανυπομονησία για το τι θα κάνουμε. Το ερωτηματικό απαντήθηκε όταν μας παρέταξαν έξω σε σχήμα σπείρας και μας έβαλαν να δεματιάσουμε σε δεμάτια των 60 τεμαχίων ομοιώματα σταχυών, να τα σηκώσουμε στους ώμους και να τρέξουμε με μουσική υπόκρουση Ζορμπά. Εκτός του ότι τα χέρια μας σκίστηκαν από τα σιδερένια στάχυα, πιαστήκαμε και ολόκληροι από το βάρος τους. Προσωπικά με είχαν ήδη χτυπήσει τα παπούτσια και ο πόνος ήταν διπλός (πού να φανταζόμουν πώς το πανηγύρι θα είχε συνέχεια όταν η Εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου κέρδισε την Τσεχία και κατέβηκα ΚΑΙ στην Ομόνοια μετά!!). Εκείνη την ημέρα γνώρισα την Αργυρώ (Θ 78) και ανταλλάξαμε δυό κουβέντες . Από φαγητό είχαμε μπισκότα πτι μπερ και χυμό αμίτα motion.
Τετάρτη 7 Ιουλίου 2004, πρώτη πρόβα υπεύθυνων παράταξης αθλητών ΟLCK2 (Ασπρόπυργος)
Καθότι η Ελλαδάρα κέρδισε στις 4/07 ευρωπαϊκό κύπελλο ποδοσφαίρου και καθότι το είχα κάνει τάμα ότι αν κερδίσουμε θα πάω και στους υπεύθυνους παράταξης αθλητών, βρέθηκα στην πρώτη πρόβα και αυτού του κομματιού. Εκ των υστέρων που το σκέφτομαι, λίγες ημέρες πριν την τελετή έναρξης (και μάλιστα την ημέρα της γενικής πρόβας 10-08) είμαι τόσο ευτυχής που υπέκυψα στις παρακλήσεις του Νταγκ, του Αυστραλού σκηνοθέτη της παρέλασης και της άλλης της κατά τα άλλα κατσικομούρας, υπεύθυνης για τους θεριστές. Θα είχα χάσει πολλά. Δεν θα είχα γνωρίσει τόσα παιδιά και κυρίως αυτά της ομάδας μου, αλλά και δεν θα ήμουν κομμάτι της Έναρξης που μπορώ να βεβαιώσω ότι θα είναι κάτι το Συγκλονιστικό...
Υ.Γ.2
Αυτή η Ανάρτηση αφιερώνεται με πολύ αγάπη στους
_Βασίλη από Λάρισα
_Αργυρώ από Κύπρο
_Μαρία, Αναστασία, Φραγκίσκο, Χριστίνα, Ειρήνη, Μιχάλη, Μαρία, Ελένη και Ηρώ.
Παιδιά, όπου και να είστε σας θυμάμαι πάντα!
(με δικά μου γράμματα)...όλες!
Αυτό το ημερολογιάκι δεν θα έπρεπε να ξεκινά από τις 13 Αυγούστου 2004.(το ημερολόγιο ξεκινούσε από 13-08) Όλοι εμείς οι εθελοντές των τελετών έναρξης και λήξης (ή σχεδόν όλοι) έχουμε μπει στο κλίμα της γιορτής από τον Φεβρουάριο του 2004, που μας κάλεσαν στην audition, στο κέντρο Δαΐς των εκπαιδευτηρίων Δούκα. Κι ύστερα είναι και οι πρόβες...από την πρώτη μέχρι αυτή που είχα λίγες ώρες πριν γράψω αυτές τις γραμμές. Και μέχρι την τελευταία στις 27-8...
Τρίτη, 1 Ιουλίου 2004 Πρώτη πρόβα στο ΟLCK2 (Ασπρόπυργος)
Καθ' οδόν με το πούλμαν που μας μάζεψε από την Εθνική Άμυνα γράφω: "ώρα 17.47. Είχα πολύ καιρό να μπω σε πούλμαν. Σαν να πηγαίνω εκδρομή με το σχολείο. Ανάμεσα σε μάλλον μικρές ηλικίες. Βλέπω κάτι χωράφια..." Η πρώτη επαφή με τις πρόβες ήταν μάλλον απογοητευτική, τουλάχιστον αρχικά. Διαπίστωσα με λύπη ότι αυτό που ήταν ο ρόλος μου δεν είχε καμία σχέση με χορό, πόσο μάλλον με μπαλέτο. Η αναμονή μέχρι να πάρουμε νούμερο και να μας πουν τα προκαταρκτικά (πού καπνίζουμε, τι κάνουμε αν δεν νοιώσουμε καλά κλπ) δεν μου ήταν καθόλου δυσάρεστη αφού από τη μία είχα ανακαλύψει όλως τυχαίως την Δ.Ζ. μετά των λοιπών φιλενάδων της και από την άλλη είχα ανυπομονησία για το τι θα κάνουμε. Το ερωτηματικό απαντήθηκε όταν μας παρέταξαν έξω σε σχήμα σπείρας και μας έβαλαν να δεματιάσουμε σε δεμάτια των 60 τεμαχίων ομοιώματα σταχυών, να τα σηκώσουμε στους ώμους και να τρέξουμε με μουσική υπόκρουση Ζορμπά. Εκτός του ότι τα χέρια μας σκίστηκαν από τα σιδερένια στάχυα, πιαστήκαμε και ολόκληροι από το βάρος τους. Προσωπικά με είχαν ήδη χτυπήσει τα παπούτσια και ο πόνος ήταν διπλός (πού να φανταζόμουν πώς το πανηγύρι θα είχε συνέχεια όταν η Εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου κέρδισε την Τσεχία και κατέβηκα ΚΑΙ στην Ομόνοια μετά!!). Εκείνη την ημέρα γνώρισα την Αργυρώ (Θ 78) και ανταλλάξαμε δυό κουβέντες . Από φαγητό είχαμε μπισκότα πτι μπερ και χυμό αμίτα motion.
Τετάρτη 7 Ιουλίου 2004, πρώτη πρόβα υπεύθυνων παράταξης αθλητών ΟLCK2 (Ασπρόπυργος)
Καθότι η Ελλαδάρα κέρδισε στις 4/07 ευρωπαϊκό κύπελλο ποδοσφαίρου και καθότι το είχα κάνει τάμα ότι αν κερδίσουμε θα πάω και στους υπεύθυνους παράταξης αθλητών, βρέθηκα στην πρώτη πρόβα και αυτού του κομματιού. Εκ των υστέρων που το σκέφτομαι, λίγες ημέρες πριν την τελετή έναρξης (και μάλιστα την ημέρα της γενικής πρόβας 10-08) είμαι τόσο ευτυχής που υπέκυψα στις παρακλήσεις του Νταγκ, του Αυστραλού σκηνοθέτη της παρέλασης και της άλλης της κατά τα άλλα κατσικομούρας, υπεύθυνης για τους θεριστές. Θα είχα χάσει πολλά. Δεν θα είχα γνωρίσει τόσα παιδιά και κυρίως αυτά της ομάδας μου, αλλά και δεν θα ήμουν κομμάτι της Έναρξης που μπορώ να βεβαιώσω ότι θα είναι κάτι το Συγκλονιστικό...
Υ.Γ.2
Αυτή η Ανάρτηση αφιερώνεται με πολύ αγάπη στους
_Βασίλη από Λάρισα
_Αργυρώ από Κύπρο
_Μαρία, Αναστασία, Φραγκίσκο, Χριστίνα, Ειρήνη, Μιχάλη, Μαρία, Ελένη και Ηρώ.
Παιδιά, όπου και να είστε σας θυμάμαι πάντα!
11 σχόλια:
Όμορφο να έχεις εμπειρίες δυνατές, να σε συντροφεύουν ευχάριστα σε όλη την ζωή. Βλέπω με επιφύλαξη την συγκεκριμένη ιδέα του εθελοντισμού. Απο την μία να εργάζεσαι δίχως μισθό και απο την άλλη οι υπόλοιποι να λαμβάνουν μισθούς εξωπραγματικούς, μου έκανε καπως αυτη η ανισότητα. Κάνε το καλό και ριξτο στο γιαλό βέβαια..
Κατέβαινα σημερα το πρωι την κηφισσιας,κίνηση πολύ ζέστη αφόρητη,πιο πάνω ενας μεσίληκας μοτοσυκλετιστης στο έδαφος μόλις τον ειχε χτυπήσει ένα αμάξι. Εκει στο υψος του ΟΑΚΑ έχει μια γέφυρα με ενα πανο καταλοιπο απο το 2004, αναρωτήθηκα που είναι αυτη η Ολυμπιακή Αθήνα που όλοι λέγανε, δεν την ειχα δει ποτε εγω, δεν ημουν σε αυτη την πολη τοτε.
Το μεγαλύτερο μας υστερημα σαν λαος νομίζω οτι ειναι η έλλειψη κοινωνικής συνείδησης, οπου η αδιαφορία αυτή αντιτίθεται στην ιδεα του εθελοντισμου. Ελπίζουμε πάντοτε και δρούμε για ενα γενικότερο καλό.
Μου αρέσει που εμείς οι έλληνες ως λαός φτιάχνουμε τρανά πράγματα για να τα τσαλαπατάμε χωρίς αιδώ. Είναι ενδεικτικό της πολιτισμικής κληρονομιάς μας...
Είναι υπέροχο που έζησες κάτι τέτοιο όπως ο εθελοντισμός..
Κρίμα που δεν μπορούμε να βγάζουμε αυτόν τον εαυτό ως άνθρωποι ανεξάρτητα απο τέτοιες καταστάσεις.
Οι χοροί μετά απο λίγο δυστυχώς ξεχνιούνται.
Είδα στις ειδήσεις σχετικά με αυτή την έκθεση, και διάβασα το άρθρο στο blog του maximus. Είμαστε απλά απαράδεκτοι.
Η εμπειρία σου όπως την περιγράφεις φαντάζει απίστευτη, θα έχεις να θυμάσαι!!
Φιλάκια πολλά, καλό βραδάκι να έχεις..
Μου άρεσε το τότε κλίμα που μετέφερες.
Καλό βράδυ
Εξαιρετική ανάρτηση! Μ' αρέσει που κατέγραψες αυτές τις ανεπανάληπτες εμπειρίες. Πραγματικά το διάβασα με πολύ ενδιαφέρον. Σου εύχομαι να ξαναζήσεις ανάλογες εμπειρίες στο μέλλον!
@Orion
μισθοί εξωπραγματικοί σε διαβεβαιώ έπαιρναν αυτοί που πάντα παίρνουν: οι έχοντες και κατέχοντες, μέσα-πολιτικούς-πρόσωπα κλειδιά σε κατάλληλες θέσεις. Οι υπόλοιποι δούλευαν κάτω από τεράστιο άγχος, πολύ πίεση, με ελάχιστες ώρες ύπνο και μέγιστη ευθύνη. Ο μισθός τους ήταν όχι εξωπραγματικός, αλλά ανεκτός, ας πούμε.
Όσο για τον εθελοντισμό, ακριβώς γι' αυτό λέγεται εθελοντισμός, γιατί επιλέγεις να προσφέρεις εργασία. Και τα κέρδη που έχεις είναι ανυπολόγιστα. Τουλάχιστον για μένα ήταν.
Δεν νομίζω ότι έχουμε έλλειψη κοινωνικής συνείδησης. Έλλειψη παιδείας έχουμε, να σεβόμαστε τον συνάνθρωπο, το περιβάλλον και στην τελική τον εαυτό μας τον ίδιο. Αυτό έχουμε.
@Μπινέλ
δεν ξέρω αν είναι ενδεικτικό της πολιτισμικής μας κληρονομιάς ή ενδεικτικό της διαπαιδαγώγησής μας ανά τους αιώνες. Εκτός κ αν θεωρήσουμε ότι η παιδεία κληρονομείται, οπότε μάλλον σύμφωνη με βρίσκεις.
@Dreamy
η εμπειρία αυτή ήταν αυτό που λέμε "εμπειρία ζωής". Αρκεί να σου πω ότι σε όλη τη διοργάνωση, πέρα από κάτι ξεκούδουνους που δεν τους άρεσαν οι στολές και διοργάνωσαν...διαμαρτυρία και κάτι άλλους που θεώρησαν ότι είναι για μεγαλύτερα πράγματα από το να κάνουν τον ανθρώπινο τοίχο ή να κουβαλούν στάχια, οι υπόλοιποι ήταν μέσα στο χαμόγελο κάθε ημέρα. Δεν άκουγες μουρμούρα, δεν άκουγες παράπονα, μόνο χαμόγελα. Αν αυτό δεν είναι εμπειρία για εμάς τους γκρινιάρηδες Έλληνες, τι είναι...
Ναι ήμουν πολύ τυχερή. Και χαλάλι κάτι φλέβες που πέταξα στα πόδια από την πολύωρη ορθοστασία! :)
@Ιππολύτη
και πολύ λίγα κατάφερα να σας μεταφέρω...Την πρώτη φορά που είδα πρόβα του καλλιτεχνικού κομματιού της τελετής έναρξης ήταν χωρίς κουστουμια και σχεδόν με το φως της ημέρας. Μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι καταλάβαινες τι ήθελαν να δείξουν και έτσι...
Στην δε τελετή σχεδόν κλαίγαμε από χαρά...Απίστευτες, ανεπανάληπτες στιγμές.
@Σοφία
Μακάρι να μπορούσα να σας μεταφέρω αυτό το ανατριχιαστικό συναίσθημα του να είσαι μέσα στο στάδιο και να βλέπεις το πασιχαρές πλήθος να σε χειροκροτά...ήταν από τις φορές που ένοιωσα τόσο εθνικά υπερήφανη...
Σ' ευχαριστώ πολύ για την ευχή σου. Μια από τις κοπέλες που ήμασταν μαζί εθελόντριες, μου είχε δώσει την αντίστοιχη ...και ήταν από τις πιό όμορφες που μου έχουν δώσει. Και έπιασε τόπο, κατά κάποιον τρόπο :)
@Orion
ξέχασα το "αφιλοκερδώς" στο "επιλέγεις να προσφέρεις εργασία"
:)
υπέροχες στιγμές και πιο υπέροχο να τις μοιράζεσαι... είσαι μια δεξαμενή ιστοριών και αισθημάτων γοργονίτσα.i'm so fucking proud of you..
χαίρομαι να τις μοιράζομαι κ ευχαριστώ που δέχεστε τη μοιρασιά, Μούτρε μου! :*
από την περιγραφή σου με όλες αυτές τις λεπτομέρειες φαίνεται πόσο πολύ χάρηκες την όλη διαδικασία τότε - ασχέτως του σήμερα που ήταν,λίγο-πολύ,αναμενόμενο - και πράγματι με έκανες να ξαναθυμηθώ αρκετά πράγματα από την Αθήνα του 2004.
Στην Ελλάδα πάντως,με δυσκολία(και μάλλον ποτέ)θα δήλωνα συμμετοχή σε εθελοντισμό αλλά ξέρω πως έτσι μπορεί να μην προχωράει τίποτα κι ίσως να ακούγεται κοντόθωρο και μικρόψυχο από πλευράς μου.Απλώς δε θέλω να δω και να αισθανθώ την αναμενόμενη και επερχόμενη απογοήτευση μετά...
@όλα θα πάνε καλά
η "αποσυμπίεση" από τις ευτυχισμένες στιγμές πάει μαζί με την "συμπίεση" πίσω σε μικρό πρακτικό και ενίοτε μελαγχολικό σχήμα. Κάπως έτσι περιμένω μετά τις επόμενες ευτυχισμένες στιγμές.
Κοινότυπο; Δεν ξέρω. Όπως δεν μπορούμε να αποφύγουμε τον Σεπτέμβρη μετά το κάθε όμορφο καλοκαίρι, έτσι δεν μπορούμε να αποφύγουμε και το μετά.
Το θέμα είναι να μην μετανοιώνεις, πιστεύω.
Κι εγώ δεν μετανοιωσα στιγμή. Ίσως γιατί μεγάλωσα με την ασαφή και ξέχωρη ιδέα της Ελλάδας πέρα από το κράτος και την εξουσία και όλα τα στραβά. Κάτι σαν "από τα κόκκαλα βγαλμένη" και να μου βγαίνει από την ψυχή.
Δημοσίευση σχολίου