Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009

Όχι εκπτώσεις σε όλα


Είμαι στο τρένο. Μια ζεστή και σχετικά αντιπαραγωγική ημέρα τελειώνει αργά αργά. Ετοιμάζομαι να βγάλω το σημειωματάριο για να αδράξω τη στιγμή αυτή που η κούραση μπλέκεται με την προσδοκία της επιστροφής στο σπίτι και τα θωπευτικά κουνήματα του βαγονιού. Δεν θα ακούσω μουσική, θα γράψω.

Σταθμός Σύνταγμα. Στις διπλανές θέσεις μπαίνει ένα ζευγάρι. Ο νέος, πραγματικά νέος, με ύφος βαρύ και ασήκωτο. Η νέα, πραγματικά λίγο μετά την εφηβεία, με ύφος σκύλου. "Μα δεν σου έκανα τίποτα!" διαμαρτύρεται. "Δεν μου έκανες τίποτα;" την κοιτάζει αυτός με έντονο βλέμμα.

Δεν θέλω να ακούσω παρακάτω. Δεν με ενδιαφέρει να μάθω. Κλείνω τα μάτια λες και έτσι θα κλείσω και τα αυτιά. Χάνω τις ενδιάμεσες κουβέντες του νέου, αλλά την κατάληξή τους δεν γίνεται να μην την ακούσω. Την φωνάζει σχεδόν εκείνος "Τελειώσαμε. Βούλωστο!". Η νέα κάτι κάνει να πει και εκείνος επαναλαμβάνει "Βούλωστο είπαμε, τελειώσαμε".


Αρχίζει να με πιάνει φρίκη. Ψάχνω με νευρικότητα τα ακουστικά για το κινητό να χαθώ σε μερικές νότες και όχι σε αυτήν την ψυχολογική λεκτική βία που είναι ενοχλητικά διάχυτη στην ατμόσφαιρα. Πράγματι, η μουσική με χαλαρώνει λίγο. Ωστόσο, σκόρπιες κουβέντες σφηνώνουν στα ακουστικά σαν επίμονοι πλασιέ, καθότι ο τόνος που λέγονται είναι αρκετά υψηλός. Το "βούλωστο" εξακολουθεί να είναι στην πρώτη γραμμή και βάζει τέλος σε κάθε προσπάθεια διαμαρτυρίας της κοπέλας.

Και τότε βγαίνει από την τσέπη εκείνου και το Κομπολόι. Σαν επιστέγασμα, σαν φόρος τιμής στους προγόνους άξεστους, άντρακλες ελληνάρες. Και χτυπάει πέρα-δώθε, πέρα-δώθε, τέλειο σετ με τον κάτοχό του.

Αρχίζω να γράφω, αλλά τα γραφόμενα μοιραία επηρεάζονται από το περιβάλλον. Τώρα οι θωπίες του τρένου φαντάζουν σαν μπάτσες στο ήδη κουνημένο από τη διαδρομή της ημέρας κεφάλι μου. Η ταύτιση με την κοπέλα ως ένα σημείο αναπόφευκτη. Και η οργή για την συμπεριφορά του κυρίου σχεδόν με δυσκολία καταπιέζεται. Γιατί δεν γνωρίζω τι του προκάλεσε αυτό το ξέσπασμα, αλλά γνωρίζω ότι ο δημόσιος εξευτελισμός, για μένα, είναι απαράδεκτος.

Και τότε, μία στάση πριν να σηκωθούν, βλέπω το χεράκι εκείνης να τον πιάνει από το μπράτσο. Ο τύπος συνεχίζει να είναι "σκληρός" και αυτή προσπαθεί με όλους τους τρόπους να τον καλοπιάσει.

Κάπου εκεί σταματάει η ταύτιση και εύχομαι μόνο να κατέβουν- να κατέβουν- να κατέβουν για να μην μπήξω τις φωνές, ενώ ήδη η φωνή της δικής μου λογικής τσιρίζει μέσα μου, προσπαθώντας να με συνεφέρει με εσωτερικές ερωτήσεις τύπου "εσύ τώρα τι θέλεις και εξοργίζεσαι; μπορεί αυτοί να τα βρίσκουν έτσι! επειδή προσωπικά σε εκνευρίζει η βία πρέπει να βγαίνεις εκτός εαυτού όταν συμβαίνει και στους άλλους; και τελικά, ξέρεις εσύ τι είναι καλύτερο για τον καθένα;".

Αναγκάστηκα να παραδεχτώ ότι δεν ξέρω. Φυσικά και δεν ξέρω. Απλά δεν μπορώ να δικαιολογήσω αυτήν την συμπεριφορά για κανέναν και απέναντι σε κανέναν. Γιατί νοιώθω σαν να γίνεται έκπτωση στην αγάπη και το σεβασμό του ενός προς τον άλλον...Και πραγματικά όταν και αν μου συμβεί να φερθώ αντίστοιχα, την αμέσως επόμενη στιγμή θέλω να μεταμορφωθώ σε σαλιγκάρι και να κλειστώ στο καβούκι για μερικά εικοσιτετράωρα, τόσα που μόνο η ανάγκη φαγητού να με βγάλει έξω.

Οι προσευχές εισακούστηκαν και το ζεύγος κατέβηκε στην επόμενη στάση.Τους ευχήθηκα καλή τύχη από μέσα μου, όλα καλά να τους πάνε.
Και την ίδια στιγμή το ευχήθηκα και σε μένα και σε όσους βλέπουν παρόμοια τα πράγματα. Γιατί τελικά μάλλον δεν υπάρχει ένα πλαφόν του "αντικειμενικά καλού" για τον άνθρωπο. Η ίδια η ύπαρξη είναι εντελώς υποκειμενική και το πώς επιλέγει να την διαχειριστεί ο καθένας μεγάλη περιπέτεια.

12 σχόλια:

k είπε...

Γιατί τελικά μάλλον δεν υπάρχει ένα πλαφόν του "αντικειμενικά καλού" για τον άνθρωπο. Η ίδια η ύπαρξη είναι εντελώς υποκειμενική και το πώς επιλέγει να την διαχειριστεί ο καθένας μεγάλη περιπέτεια.
Σ'αυτές τις 2 προτάσεις είναι όλο το νόημα. Δυστυχώς καμιά φορά όταν μπλεκόμαστε συναισθηματικά σχεδόν παθολογικά με έναν άνθρωπο μπαίνουν παρωπίδες και περνάμε σε μια άλλη διάσταση... υπομονής και επιμονής σε κάτι που τελικά δεν είμαστε εμείς. Και αν καταφέρουμε να καθαρίσουμε κάποια στιγμή το τοπίο και φύγουμε μακρυά, κοιτώντας πίσω, δεν αναγνωρίζουμε τον τότε εαυτό μας! Με παρωπίδες κι εγώ κάποια στιγμή της ζωής μου (όχι όμως ανοχής παρόμοιας συμπεριοράς, ρίχνω μια ματιά προς τα πίσω και αναζητώ το δικό μου υποκειμενικό καλό! Θα μεγαλώσει και το κορίτσι και ας ελπίσουμε πως κάποια στιγμή θα καταλάβει...
Καλημέρα!

Ουφ! Τι σχόλιο κι αυτό!!!

Raven είπε...

Α βρε mermy, τι είπες τώρα... Σε πόσα τέτοια ήμουν και εγώ μπροστά και παρότι βρισκόμαστε στο 2009, βλέπουμε ακόμα τις ίδιες καταστάσεις.

Λυπάμαι που μπορεί να φανώ δογματική, αλλά ναι, υπάρχει το "αντικειμενικά καλό" και νομίζω ότι το έχουμε γνωρίσει όλοι μας. Άσχετο αν είναι πολύ δύσκολο να το βρεις...

Φιλιά πολλά και καλό σουκου!

Prince Of The City είπε...

Η Τομη της πραγματικοτητας ειναι η συναντηση των αποψεων... Παντα υπαρχει η αντικειμενικοτητα δηλαδη, απλα κανεις δε το παραδεχεται. Και ποσο μαλλον οταν βαζουμε τον κωλο μας πανω απο ολα ειτε ειναι για υλικο αγαθο ειτε για ψυχικη κατασταση... :D

Margo είπε...

Δύσκολο πράγμα οι σχέσεις και πάνω απ' όλα η σχέση με τον ίδιο μας τον εαυτό. Δυστυχώς τέτοια και χειρότερα στιγμιότυπα είναι συχνά. Νομίζω είναι στη πρωτόγονη φύση του ανθρώπου να συμπεριφέρεται έτσι. Αυτός ο ίδιος δήθεν μάγκας αν στεκόταν μπροστά του η κοπέλα με αποφασιστικότητα χωρίς κανένα ίχνος κατωτερότητας αμέσως θα λούφαζε μη σου πω ότι θα έτρεχε πίσω της σαν σκυλάκι. Μεγάλη περιπέτεια η διαχείριση της ύπαρξής μας το λες πολύ καλά...
Καλό ξημέρωμα γλυκιά Mermy..:)

mermyblue είπε...

@Kaya
ας ελπίσουμε ότι θα μεγαλώσει και θα καταλάβει...γιατί ναι μεν ο καθένας αντιλαμβάνεται αλλιώς το καλό του, αλλά, ας πούμε, ότι κάποιες συμπεριφορές είναι ανεπίτρεπτες


@ Raven
αν το έχουμε γνωρίσει μία, μάλλον δεν το ξεχνάμε ποτέ κ το έχουμε ως μέτρο σύγκρισης. Το θέμα είναι γι αυτούς που δεν το έχουν γνωρίσει ακόμα...εκει περιπλέκονται τα πράγματα

καλή εβδομάδα!

@Prince
δεν ξέρω αν είναι εφικτή μια "μαζική" και ουσιαστική "αντικειμενικότητα". Γι' αυτό επαφίεμαι στα συναισθήματά μου συχνά-πυκνά

@Margo
και έστω ότι λούφαζε ο μάγκας...να διορθωθεί το πιθανότερο είναι ότι δεν θα γίνει. Μόνο ίσως αν η κοπέλα τον έστελνε πακέτο με το κομπολόι του στην επόμενη και η επόμενη τον έστελνε πακέτο στην παραεπόμενη κ.ο.κ μέχρι, σαν κακό κάρμα, να φύγει από πάνω του αυτή η λάθος συμπεριφορά. Αλλά δύσκολα.
Και δεν πιστεύουμε και στην μετεμψύχωση (ή πιστεύουμε;)

Ανώνυμος είπε...

Ω ΧΑΧΑΧΑ! Ρε ψαράκι μπορείς να μου πεις πως γίνεται και η τελευταία σου ανάρτηση είναι τόσο επίκαιρη στη ζωή μου; Κλαυσίγελος ήταν το παραπάνω να εξηγούμαστε!

Όσο για το βαρύ αντράκι, καλά που δεν τον πέτθχα εγώ, να τον αρχίσω στις αρβιλιές μέσα στο τρένο και να γελάσει και ο κάθε πικραμένος εκεί μέσα...

ολα θα πανε καλα... είπε...

τώρα θα θελα να γράψω κάτι για τον τύπο αυτό του Ελληνάρα που,συχνά-πυκνά,τον συναντάμε δυστυχώς,ακόμα και σήμερα αλλά κρατιέμαι...
Νομίζω πως δεν "έφταιγε" ο νεαρός εδώ αλλά η κοπελίτσα που του επέτρεπε με τη στάση της να το παίζει αυτός βαρύς και ασήκωτος.Εν πάση περιπτώσει,εμένα πια θα με άφηνε παγερά αδιάφορη το γεγονός,μέσα σε ένα ζεστό βαγόνι.Γνώρισμα του καιρού μας;Μπορεί.Από τη στιγμή που κάτι δε με αφορά,είναι σα να μη το βλέπω.Αν γουστάρουν τα παιδιά,κανένα πρόβλημα.

Ανώνυμος είπε...

Το μεγαλύτερο πρόβλημα για εμένα, είναι η έλλειψη επικοινωνίας. Τα ζευγάρια δεν μιλάνε. Το βούλωστο είναι πια καραμέλα. Και ξεστομίζεται και από γυναίκες και από άνδρες εξ'ίσου!
Και έτσι τα τείχη ορθώνονται και οι άνθρωποι εγκλωβίζονται, πολιορκούνται από τα "δυνατά" και "βαρβάτα" μέλη μιας σχέσης. Το χειρότερο? Δεν τολμάνε την έξοδο

mermyblue είπε...

@Μπινέλ
προσωπικά ενώ στην αρχή ήθελα να "διαμαρτυρηθώ κόσμια" στον εν λόγω κύριο, στη συνέχεια μου την έδωσε η "δουλοπρέπεια" της κοπέλας, ίσως γιατί κι εγώ έχω στραβωθεί κάποτε από έρωτα κ έχω ανεχτεί διάφορα. Τα συνηθίζουμε οι γυναίκες κάτι τέτοια, σε μικρότερες ηλικίες.
Και ξύλο να του έδινες, είμαι σίγουρη ότι η κοπέλα του θα σε βάραγε κ από πάνω!

@Όλα θα πάνε καλά
συμφωνώ απολύτως, η κοπέλα έφταιγε. Αυτό που μου την καρφώνει ομως πάντα στις ανθρώπινες σχέσεις είναι ότι "όταν απλώνεσαι σαν χαλί, πατάνε". Και δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό. Ο άλλος μπορεί να σου δείχνει αδυναμία, εσύ μην την κάνεις κατάχρηση του προνομίου σου!
Όσο για την αδιαφορία, πίστεψέ με, δεν θα μπορούσες. Φώναζαν πολύ δυνατά για να αδιαφορήσει και κουφός.

@Πεταλάκη
ναι δεν μιλάνε ουσιαστικά. Ενίοτε και καθόλου. Και ο καθένας βολεύεται στο τείχος του και δημιουργεί και δική του πραγματικότητα.Αλλά μακάρι να ήταν μόνο τα ζευγάρια...Το πρόβλημα της έλλειψης επικοινωνίας εντοπίζεται πλέον σε όλες τις σχέσεις. Και πιστεύω ότι είναι βαθύτερο. Έχουν "ρηχήνει" υπερβολικά.
Καλές πεταλιές και στο Παρίσι! Σε παρακολουθούμε κ σε καμαρώνουμε συστηματικά ! :)

moutro είπε...

Πριν από 5 χρόνια στα στενάκια του Ψυρρή βλέπω έναν τύπο μισομεθυσμένο να σκοτώνει στο ξύλο μια γκομενίτσα στο μισό του ύψος και στη μισή του δύναμη. Τον βουτάω, τον ξαπλώνω και πριν περάσει ένα λεπτό για να γυρίσω να δω που είναι πεσμένη η δαρμένη, ακούω τις φωνές της που ορίεται και ζητάει βοήθεια από τους περαστικούς ότι της δέρνουν το γκόμενο. Άπό την πόρτα σου περνώ και τηγανίζεις ψάρια, πέτα μου έναν κεφτέ, ζήτω η Κύπρος.

Ανώνυμος είπε...

Θα άρχιζα και την πιτσιρίκα στα χαστούκια μπας και ξυπνήσει αν και έχεις δίκιο για τη στραβομάρα.

Αυτό που μένει, είναι η απόρία για το που οδεύουν οι ανθρώπινες σχέσεις...

mermyblue είπε...

@μούτρε μου, αυτό ακριβώς ήμουν σίγουρη ότι θα συνεβαινε αν υπήρχε του οποιουδήποτε η επέμβαση. Γι΄αυτό φτάνουμε στα λόγια της Μπινέλ, η πιτσιρίκα ήθελε ξύπνημα. Ή μήπως η πιτσιρίκα επειδή είχε φάει "ξύλο" μικρή και δεν είχε ανατραφεί με τον σχετικό αυτοσεβασμό ανεχόταν αυτήν την κατάσταση; μάλλον το τελευταίο

γι' αυτό @ μπινέλ μου, το θέμα γυρνάει πάλι σε εμάς. Προσπαθούμε να βοηθήσουμε, δε λέω, αλλά κυρίως προσπαθούμε να μην καταλήξουμε ΠΟΤΕ εμείς ή οι άνθρωποι που σχετίζονται με εμάς έτσι...