Νύχτες Πρεμιέρας

Τα φώτα σβήνουν σταδιακά. Σαν σε όνειρο, το φως λιώνει στις απλίκες των τοίχων. Με βομβαρδίζουν ήχοι από δεξιά, αριστερά, πίσω, μπροστά, πλάι μου, θα έλεγες ότι βγαίνουν από τα σωθικά μου. Dolby Souround το λένε και κάθε φορά με ταράζει. Η οθόνη φωτίζεται και πέφτουν οι τίτλοι αρχής. Η καρέκλα είναι τόσο άνετη, τόσο κόκκινη και τόσο απαλή που θα μπορούσα να την είχα σπίτι αντί για κρεβάτι. Αλλά δεν θα ταξίδευα. Μόνο εδώ ταξιδεύω. Έστω και με ένα μικρό φόβο για το τι θα αναμοχλεύσει αυτό που θα δω μέσα μου, τι νερά θα ταράξει και αν θα τα φέρει στις παρυφές των ματιών μου.
Αλλά δεν πειράζει...έχει σκοτάδι. Μπορώ να βγάλω τα χαρτομάντιλα από την τσάντα κλεφτά και να στεγνώσω σιωπηλά το πρόσωπο. Λυγμοί δεν επιτρέπονται. Γέλια επιβάλλονται. Και ο ήχος από τα θρυματισμένα νάτσος ή πατατάκια στα πέτρινα σαγόνια των θεατών είναι παρόν για να συνοδέψει στο ταξίδι.

Νύχτες Πρεμιέρας.
Δέκα ταινίες με 3,5 ευρώ και κοντά στα 900 λεπτά ταξιδιού, κατά μέσο όρο. Προσδένομαι και να΄μαι. Στην άλλη διάσταση, στην άλλη πραγματικότητα, αυτήν μεταφέρει το τώρα και το "νοιώθω" του καθενός μας με εικαστικό βλέμμα στη Μεγάλη Αγαπημένη, τη Μεγάλη Οθόνη. 900 λεπτά θα με διεκδικήσουν για να με ρουφήξουν αυτά, πριν με καταπιεί η οποιαδήποτε μαύρη τρύπα των συναισθημάτων και των δικών μου καταστάσεων. Άλλωστε στην τέχνη όλα επιτρέπονται. Μπορώ να ζήσω άλλη ζωή μέσα στη σκοτεινή αίθουσα.

Και ο Σεπτέμβρης, αυτός που επιμένει να γράφει τα σενάρια χωρίς ποτέ να συμβουλεύεται το δημιουργό τους, γυρίζει τη δική του ταινία στα βρεγμένα πεζοδρόμια, με πρωταγωνιστές τα σαλιγκάρια και τα συναισθήματα που βγαίνουν να ανασάνουν μετά τη μπόρα...Και μου δίνει πάντα ρόλο, απλώς δεν ξέρω αν θέλω να τον πάρω.


Καλή δεύτερη προβολή.
Για σήμερα, Rembrandt's J' Accuse-To κατηγορώ του Ρέμπραντ.
Προηγήθηκε το πολύ καλό Τell-Tale.