"Πάντα υπάρχει η σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων" είπε. "Εσύ την είχες υποψιαστεί από μικρή, την αποζητούσες. Ίσως γι' αυτό διάβαζες και αγαπούσες πάντα τα αστυνομικά μυθιστορήματα Αντίθετα εγώ διάβαζα Άρλεκιν. Μόνο Άρλεκιν."
Και τότε ήρθε ένα σύννεφο που σκοτείνιασε το μέσα μου αν και κολυμπούσα σε μια γαλανή, λίγο θολή και δροσιστική σαν καλοκαιρινό αναψυκτικό θάλασσα. Από αυτά τα σύννεφα που στέκονται για λίγο και σκιάζουν τη στιγμή. Και μαζί με αυτό ήρθε και ο φόβος. Γιατί το σκοτάδι, όσο ελκυστικό, όταν το έχουμε μέσα μας ανοίγει το στόμα να μας καταπιεί με κανιβαλιστική διάθεση.
"Μα κι εγώ έχω διαβάσει Άρλεκιν!" διαμαρτυρήθηκα. "Ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο δεν βγήκα από το σπίτι με την Ν. και ξεπετάξαμε τρεις σακούλες που είχε η αδελφή της''.
"Δεν είναι το ίδιο" επέμεινε. "Εγώ διάβαζα μόνο Άρλεκιν! Και πίστευα ότι ο κόσμος είναι έτσι. Ήθελα ο κόσμος να είναι έτσι."
Έμεινα βουβή για λίγο. Μπορεί και να βούτηξα το κεφάλι μέσα στο νερό, να μην ακούω τις σκέψεις μου παρά το σούρσιμο των υπόγειων ρευμάτων στον πυθμένα. Και ίσως τα πετρόψαρα που τσιμπούσαν από τις πέτρες.
Ήταν σαν να άκουγα για πρώτη φορά ότι υπάρχει η σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων.
Κι όμως δεν ήταν. Το ένοιωθα από παιδί ότι όλοι πάντα κάτι θέλουμε από τους άλλους. Ότι τα πράγματα πάντα έχουν τουλάχιστον δύο όψεις. Κάθε φορά προσπαθώ να δω τι είναι αυτό το κάτι.
Και κάθε φορά, ενώ το υποψιάζομαι ή είναι τόσο ξεκάθαρο μπροστά μου,
κάθε φορά αυτό το σκοτεινό κάτι μεταμφιέζεται για λίγο στο φωτεινό που αποζητάω και με ξαφνιάζει μετά, όταν μου δείχνει τι είναι, όπως με ξάφνιασαν τα λόγια της.
Και τότε ήρθε ένα σύννεφο που σκοτείνιασε το μέσα μου αν και κολυμπούσα σε μια γαλανή, λίγο θολή και δροσιστική σαν καλοκαιρινό αναψυκτικό θάλασσα. Από αυτά τα σύννεφα που στέκονται για λίγο και σκιάζουν τη στιγμή. Και μαζί με αυτό ήρθε και ο φόβος. Γιατί το σκοτάδι, όσο ελκυστικό, όταν το έχουμε μέσα μας ανοίγει το στόμα να μας καταπιεί με κανιβαλιστική διάθεση.
"Μα κι εγώ έχω διαβάσει Άρλεκιν!" διαμαρτυρήθηκα. "Ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο δεν βγήκα από το σπίτι με την Ν. και ξεπετάξαμε τρεις σακούλες που είχε η αδελφή της''.
"Δεν είναι το ίδιο" επέμεινε. "Εγώ διάβαζα μόνο Άρλεκιν! Και πίστευα ότι ο κόσμος είναι έτσι. Ήθελα ο κόσμος να είναι έτσι."
Έμεινα βουβή για λίγο. Μπορεί και να βούτηξα το κεφάλι μέσα στο νερό, να μην ακούω τις σκέψεις μου παρά το σούρσιμο των υπόγειων ρευμάτων στον πυθμένα. Και ίσως τα πετρόψαρα που τσιμπούσαν από τις πέτρες.
Ήταν σαν να άκουγα για πρώτη φορά ότι υπάρχει η σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων.
Κι όμως δεν ήταν. Το ένοιωθα από παιδί ότι όλοι πάντα κάτι θέλουμε από τους άλλους. Ότι τα πράγματα πάντα έχουν τουλάχιστον δύο όψεις. Κάθε φορά προσπαθώ να δω τι είναι αυτό το κάτι.
Και κάθε φορά, ενώ το υποψιάζομαι ή είναι τόσο ξεκάθαρο μπροστά μου,
κάθε φορά αυτό το σκοτεινό κάτι μεταμφιέζεται για λίγο στο φωτεινό που αποζητάω και με ξαφνιάζει μετά, όταν μου δείχνει τι είναι, όπως με ξάφνιασαν τα λόγια της.
11 σχόλια:
`Εχεις δίκιο. Πολλές φορές είναι ολοφάνερα τα πράγματα μπροστά μας αλλά δε θέλουμε να τα δούμε και να τα παραδεχτούμε. `Οταν βλέπουμε μετά την αλήθεια ωμή , τρελαινόμαστε. Κι όμως ήταν πάντα εκεί μπροστά μας.
Υ.Γ. πολύ ωραίο το κολλάζ με τις γοργόνες. Δικό σου είναι;
καλησπέρα ΙΖΑ μου
είναι παράξενο που συνήθως επιλέγουμε να βλέπουμε μόνο τη φωτεινή πλευρά...κι όμως το κάνουμε. και μετά ψάχνουμε τα "γιατί"...που ίσως ήταν εκεί, όπως λες κ εσύ...
το κολάζ δεν είναι δικό μου. το βρήκα στο διαδίκτυο αλλά δεν κατάφερα να βρω το δημιουργό του.οπότε ας πούμε ότι είναι "ανώνυμου". κάποια στιγμή, ωστόσο σκέφτομαι να φτιάξω κ το δικό μου :)
καλό απόγευμα :) φιλιά κ στα κοριτσάκια!
Ναι, καμιά φορά το σκοτάδι γίνεται φως, και καμιά φορά το φως γίνεται σκοτάδι. Μόνο που οι συνέπειες της κάθε μεταστροφής είναι δραματικά διαφορετικές. Κι όταν παλεύεις να ξανακάνεις το σκοτάδι φως, όχι φως σαν αυτό που είχες, έστω, μια ηλιαχτίδα εγώ σου λέω, πόσο αργά περνάει ο χρόνος...!
βαδίζουμε σε μυστήριους καιρούς. και οι άνθρωποι όλο και πιο μυστήριοι γίνονται... κι ας βλέπουμε πρώτα τη φωτεινή πλευρά, το ένστικτο πάντα μας αποκαλύπτει και την άλλη. και ελπίζουμε να είναι όσο το δυνατό λιγότερο σκοτεινή.
ps.σύντομα θα με δεις... ;)
Ργώ δεν ξαναβλέπω φωτεινά πράγματα.
Μου τελείωσαν προσφάτως.
Θα τα πουμε.
Για μένα όλα είναι φωτεινά μέχρι αποδείξεως του εναντίου...
Πολύ ωραίο το κολλάζ
Φιλιά.
emena me 3ereis.mallon apofeygw thn fwteinh pleyra twn pragmatwn. panta psaxnw kati to 3ekokkalizw, na brw to kako. kai as mhn yparxei.
ti wraia pou grafeis re sy...
@Ιουλίτα
άραγε, είναι σκόπιμο να παλεύεις να ξανακάνεις το σκοτάδι φως; ή μήπως απλά πρέπει να αποδεχθείς το δυισμό και να απολαύσεις χωρίς φόβο κ το σκοτάδι; δεν έχω απαντήσεις. απλά το σκέφτομαι κ εγώ...
@ Kaya
το ένστικτο πάντα χτυπάει το εσωτερικό καμπανάκι ναι... άσχετα αν δεν θέλουμε να ακούσουμε.
περιμένω την συνάντηση!
@ Μπινέλ
πάμε σε κανένα ημιφωτισμένο καφέ να βρούμε την άκρη του τούνελ, λέω εγώ ;)
@ Ηappypepper
αν κ αρχιτέκτων (;)
νομική η σκέψη που θέτεις :)
@ Μοοdy
μου θυμίζεις πολλές από τις ιστορίες του Χόρχε Μπουκάι, που διαβάζω προσφάτως. Αλλά αυτό ανήκει σε άλλη ανάρτηση, όταν θα ολοκληρώσω και το τρίτο βιβλίο.
Όλα καλά είναι, αρκεί να μην τα ψάχνουμε ακριβώς κ τελικά, να τα αφήνουμε να συμβαίνουν...έτσι νοιώθω.
(ευχαριστώ για τον καλό λόγο :*)
Καλησπέρα mermyblue ,ωραία αφήγηση και με περιεχόμενο,Το κακό με μένα είναι ότι όσο είμαι στην φωτεινή πλευρά δεν συνειδητοποιώ που είμαι και όταν βρεθώ στην σκοτεινή πλευρά ζητώ απεγνωσμένα έστω και λίγο φως από αυτό που είχα και δεν εκτίμησα.Καλό σου βράδυ.
προφανώς έτσι θέλησε να το δει το πρόσωπο με το οποίο έκανες αυτή τη συζήτηση που μας μετέφερες κι εσύ,με την επιμονή σου ότι ήταν αλλιώς τα πράγματα,του χαλούσες τη φαντασίωσή του,που ήταν όμως και η αλήθεια του.Η δική του αλήθεια...
@sapfiros
καλώς ήλθες, αν κ κάπως καθυστερημένα σε καλωσορίζω...
δύσκολο το να σου λείπει αυτό που δεν έχεις όταν κι αυτό που έχεις είναι κομμάτι σου...
@όλα θα πάνε καλά
μάλλον τη δική μου φαντασίωση μου χάλασε θα έλεγα....
Δημοσίευση σχολίου