Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

~


~λίγες ώρες πριν φύγει το 2009~σε ένα πέτρινο παγκάκι, ιστορικό κέντρο Αθήνας, απολαμβάνω παγωτό μηχανής~ άνθρωποι με σακούλες και επιφανειακό ενθουσιασμό περνούν από μπροστά μου τρέχοντας να προλάβουν~το κοριτσάκι με τη νεοπλασματική ασθένεια στο αναπηρικό καροτσάκι που σταματάει για λίγο δίπλα μου, δεν τρέχει~ δεν μπορεί~ τα μάτια μου τρέχουν~τρέχει και το παγωτό στα χέρια μου~το ομολογώ φωναχτά, υπό τους ήχους ενός ψεύτικου Άη Βασίλη καβάλα σε έναν τάρανδο που ολοένα τραγουδάει το "Jingle Bells"~λέω: "η αλήθεια είναι ότι οι γιορτές είναι σκατά"~ σπάει η φωνή μου, να μην με ακούσει το κοριτσάκι~ψάχνω τα χαρτομάντηλα που πήρα από τον εβδομηντάχρονο μετανάστη που καθόταν σε ένα χαρτόκουτο στην Κοραή~η μουσική δεν σταματάει~ ο κόσμος δεν σταματάει~ ο χρόνος δεν σταματάει~το κοριτσάκι φεύγει~το παγωτό το μαζεύω όπως όπως~κάποιος, εσύ, μου σκουπίζει το πρόσωπο~συνεχίζω να έχω αυτό το χέρι της θλίψης στα μαλλιά μου~συντροφικό σχεδόν~είναι το κενό~το κενό είναι η απαραίτητη συνθήκη για να γεμίσεις λουλούδια~αλλά οι άδειοι χώροι αντηχούν και την ανάσα σου ακόμη~το κενό και το πένθος πρέπει να το ζήσεις~ δεν μπορείς να το αποφύγεις, δεν μπορείς να το κάνεις πέρα~ θα σε καταπιεί~αν το δεχτείς, μια μέρα θα ανθίσει ξανά~έστω ότι κάνεις αγρανάπαυση~δεν είμαστε κι εμείς σαν το χώμα;~ όλα θέλουν χρόνο~θα βρεθεί χρόνος~
ευτυχώς που πιστεύω σε πολλές διαστάσεις...

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

Φακές


Οι φακές είναι ένα θαύμα της φύσης.
Μια καφετιά θάλασσα, που μπορείς να βουτήξεις τη γλώσσα σου και να νοιώσεις την έκσταση της γευστικής απόλαυσης να φτάνει μέχρι το ακροκύτταρο του μικρού δαχτύλου του ποδιού.

Οι φακές είναι μυστηριακό, πληθωρικό φαγητό.
Ξεκινάνε σαν μονάδες που ενώνονται στο λασπωδες Ένα για να καταλήξουν σαν βαριά φυσίγγια στο στομάχι σου.Δεν σε κοιτάνε καθώς σε σκοτώνουν, προσποιούνται αδιαφορία και τρίβουν τα ανύπαρκτα χέρια τους, αυτά που ίσως έχουν στο κέντρο του σπόρου, για τη δυσπεψία που θα σου φέρουν.

Παρόλη την πονηριά τους γίνονται θυσία για σένα καθώς ανακατεύονται ερωτικά με τα γαστρικά σου υγρά. Η μυστηριώδης δύναμη του Καφέ τους Χρώματος σε τροφοδοτεί για κανένα εικοσιτετράωρο με ενέργεια.

Την τελευταία λέξη, βέβαια, την έχουν πάντα αυτές.
Σε Αέρινη Μορφή βγαίνουν ξανά στο σύμπαν να συναντήσουν τις αδελφές τους ή τα ξαδέλφια τους τα Φασόλια και άλλα όσπρια, φέρνοντας τον θύτη τους ενώπιον των εντερικών του ευθυνών.

Οι φακές είναι πάντα νικήτριες.
Αλλά και να μην ήταν, εγώ θα τις λάτρευα όπως τώρα.

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

Δεκέμβρης




Τι είναι ο πονοκέφαλος;
Η Αθηνά στο δικό μου κεφάλι που θέλει να σκάσει στον έξω κόσμο; Ένα τραγούδι που ακούω διαρκώς να παίζει και όλες οι σκέψεις που έρχονται και φεύγουν παρόμοια με τους ανθρώπους που αφήνουμε πίσω ή μας αφήνουν πίσω και γενικά, το πίσω;

Ο πόνος χορεύει σφυρυλατώντας το παρόν στη θολή αντίληψη που αφήνουν τρία καραφάκια ρακόμελο.


Μπήκε Δεκέμβριος.
Τα Εξάρχεια φρουροκρατούμενα και η Ζωή εκεί συνεχίζει με εορταστικά λαμπάκια.
Ένα χρόνο πίσω και δύο χρόνια πίσω και το χέρι που κρατούσα και το χέρι που κρατάω.

Ο πόνος σμιλεύει το άγαλμα που θα αποκαλυφθεί όταν ο καιρός είναι Καλός και μαζευτεί κόσμος και ανοίξουμε τις σαμπάνιες και πιούμε όλοι μαζί στο Νέο Έτος, Εαυτό, Αγάπη
Στη Νέα Ζωή.

Μένει
τίποτα πίσω; Αναρωτιέμαι. Πού πηγαίνουν όλα αυτά;
Στον Παράδεισο, στην Κόλαση, στην Ανακύκλωση;
Ή μήπως έχουν γίνει πουλιά και πάνε προς τα Κάπου για να ενωθούν με όλα όσα χρωμάτιζαν το Τότε μας;

Νομίζω σε Ένα Δοξασμένο Παράλληλο Σύμπαν. Εκεί ζούμε για πάντα, με όσους ζήσαμε και αφήσαμε και μας άφησαν και πονέσαμε και μας πόνεσαν και χάθηκαν, αλλά δεν χάθηκαν. Εκεί ο καθένας ζει το τότε του πανηγυρικά. Το Παράλληλο Σύμπαν που λένε απλοϊκά "Παρελθόν"...


Αν γίνω ένα λαμπάκι στα τόσα
θα φωτίζω
και θα βλέπω
και θα μυρίζω την αγάπη, τη μοναξιά και τις ανάγκες των Άλλων.
Και τις δικές μου.
Και Δίπλα σε ένα άλλο, Δίπλα Σου
θα φωτίσουμε την Πόλη.

Καλός Μήνας,
γεμάτος πράσινα πλαστικά δέντρα και μερικά ζωντανά-νεκρά, και πολλούς αδέσποτους, ορφανούς Άη Βασίληδες (υιοθετήστε έναν!), φουσκωτά ελαφάκια και μαλλιαρούς, ψεύτικους κινούμενους ταράνδους. Πούλιες και χρυσόσκονη και εορταστικές εκδηλώσεις. Και έξοδα και παροξυσμό σε καφέ και δρόμους. Και κουρασμένες πωλήτριες και απηυδησμένους οδηγούς.

Ένας Δεκέμβρης ξεκινήσε.
Ας βρέξει, ας χιονίσει, ας μυρίσει τζάκι, καφέ και τρυφερότητα.