Νηστεία

Μεγάλη Πέμπτη Απόγευμα, 1η Απριλίου Της Ανταποκρίτριάς μας

Τελικά μέσα στις όχι και τόσο νηστίσιμες φακές προσγειώθηκε ένα κομμάτι τυρί φέτα. Στην πάλη του καλού εναντίον του κακού νίκησε το κακό. Ας όψεται ο σχεδόν εντελώς κλεισμένος λαιμός των πρώτων πρωινών ωρών, που μου χάλασε όποια πρόθεση να νιώσω το Πάσχα, έστω και με τον σχεδόν υποκριτικό τρόπο της μίνι-νηστείας την Μεγάλη Εβδομάδα.

Και είχα πολύ διάθεση, αλήθεια λέω και ας είναι Πρωταπριλιά.Τα τελευταία χρόνια αγαπώ το Πάσχα πολύ περισσότερο από τα Χριστούγεννα. Οι μυρωδιές των λουλουδιών, το ξύπνημα της φύσης, η υποψία της απερχόμενης κακοκαιρίας, που γνέφει απειλητικά τα μοντελάκια των σικ κυριών στην εκκλησία το βράδυ της Ανάστασης απειλώντας τα με νεροποντή, το κελάιδημα των πουλιών-κλισέ,αλλά κελαϊδούν ακόμα, κι αυτή η άτιμη η Πασχαλιά στον κήπο, που, πώς το καταλαβαίνει ότι έρχεται η Ανάσταση ανεξαρτήτως του πότε πέφτει Πάσχα και ανθίζει, με κάνουν να περιμένω με ήρεμη ανυπομονησία τη γιορτή αυτή. Τα Χριστούγεννα το μόνο που θυμίζει ότι γιορτάζουμε είναι ο καταναλωτικός χαμός στα μαγαζιά και τα λαμπάκια στους δρόμους. Τα Χριστούγεννα στην πόλη δεν υπάρχει ούτε καν υποψία κατάνυξης . Υπάρχουν μόνο Τα Ρεβεγιόν.

Ήθελα λοιπόν πολύ να νηστέψω. Και το έκανα μέχρι σήμερα, κόντρα στην αδιαθεσία που με τριγύριζε όλες αυτές τις ημέρες και που τελικά με έβγαλε νοκ άουτ μόλις το ημερολόγιο έδειξε Πρώτη Απριλίου. Θα ήθελα πολύ να ήταν αυτό το ψέμα της ημέρας, αλλά μέρος της φέτας κάνει ήδη λασπόλουτρο στο στομάχι μου ενώ το υπόλοιπο με κοιτάζει λοξά κολυμπώντας στα απομεινάρια του πιάτου, σχεδόν χλευάζοντας εμένα, το σύγχρονο άνθρωπο, τη θρησκεία, την προσκόλληση σε αγαπημένες συνήθειες του παρελθόντος χωρίς συνειδητή συμμετοχή.

Το σκέφτομαι πολύ συχνά, όχι χωρίς τύψεις, αλλά νηστεία είναι να στερηθείς αυτά που σου είναι απαραίτητα και στο σύγχρονο κόσμο υποψιάζομαι ότι δεν θα μας έλειπε τόσο το τυρί, το σουβλάκι και τα αυγά.Θα μας έλειπε όμως ο καφές, το αυτοκίνητό μας, η τηλεόραση, ο θυμός που χωρίς φίλτρο βγάζουμε κι αυτό φαίνεται στην άσχημη όψη της πόλης μας, η διασκέδασή μας, το να καταναλώσουμε ανελέητα αγαθά που δεν έχουμε ουσιαστική ανάγκη. Για μερικές μέρες, λέω στον εαυτό μου, σκέψου ότι δεν θυμώνεις, ότι δεν κάνεις τίποτα από όσα έχεις ανάγκη σαν λεπτομέρειες της καθημερινότητάς σου, αυτά που σε καθιστούν δέσμια ουσιαστικά αυτού του "πολιτισμού" , ότι δεν διασκεδάζεις, δεν ακούς χαρούμενη μουσική, δεν απαιτείς, αλλά αφουγκράζεσαι. Και όχι σαν φόρο τιμής στο όποιο Θείο γιορτάζει αυτές τις ημέρες, αλλά σαν απαραίτητη αναχώρηση από τον εαυτό σου. Γιατί ποιος άλλος τρόπος υπάρχει να δεις καλύτερα τον εαυτό σου από το να βγεις από αυτόν;

Οι σκέψεις αυτές έχουν ήδη ανέβει στη σχεδία της φέτας και χοροπηδούν επάνω της εκδικητικά. Η φέτα τους στέλνει χαιρετίσματα να με ενημερώσουν ότι ουσιαστικά αυτές τις τέσσερις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας δεν στερήθηκα τίποτα απ' όσα ίσως πραγματικά με έφερναν κοντά στην έννοια του Πάσχα: το θάνατο του παλιού εαυτού και την Ανάστασή του σε κάτι καινούργιο, καλύτερο όχι μόνο για μένα αλλά και για όλους γύρω μου, όσους περισσότερους μπορώ, αφού αν γίνω εγώ καλύτερη θα θέλω το καλύτερο για όλους.

Η φέτα έχει δίκιο.Το Πάσχα είναι μοναδικό γι' αυτό το λόγο. Όχι για την αποχή από τα κρέατα και τα γάλατα και τα παγωτά και το συφερτό των ζωικών προϊόντων. Όχι για το τι θα φορέσεις το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου και το αν θα φύγεις ή όχι από την πόλη.

Μένουν δυόμιση ημέρες μέχρι την Ανάσταση.
Προλαβαίνω;


Υ.Γ. Καλό Μήνα και Καλή Ανάσταση σε όλους.
Όπως τα εννοεί ο καθένας μας ...