Παρασκευή 9 Απριλίου 2010

Πρόθυμος Να με Καθρεφτίσει


Τι με έπιασε απογευματιάτικα να ακούσω Modern Talking;
Αυτό το απροσδιόριστο συγκρότημα, με τα απροσδιορίστου φύλου μέλη με αγέρωχες φράντζες και ενδυματολογικά τερατουργήματα; Αυτό το συγκρότημα που όταν ακούγεται στα πάρτυ το πλήθος σύσσωμο αλαλάζει "ΜΠΡΟΔΕΡ ΛΟΥΙ ΛΟΥΙ ΛΟΥΙ!";Ο μελαχροινός Modern Talking τώρα που τον ξαναβλέπω μου θυμίζει το παγωμένο και σνομπ βλέμμα της αχώνευτης συγκατοίκου της κολλητής μου, της Τζούλης και με πιάνουν γέλια.

Προφανώς με έχει πειράξει η κλεισούρα στο σπίτι. Προφανώς πρέπει να βγω. Και θα το κάνω, οπωσδήποτε. Η κατάσταση χαρακτηρίζεται ως επικίνδυνη,καθότι δεν έχουμε απόκριες για να με δικαιολογήσω και επίσης δεν μπήκα ακόμη στη μηχανή του χρόνου.Αλλά μέχρι να βγω από το σπίτι βάζω στο Youtube, πρώτα για το You Can Win If You Want, που είναι ιδιαίτερα αισιόδοξο χαζοτράγουδο.

Ακούω προσπαθώντας να μην φέρνω στο μυαλό μου εικόνες της εποχής εκείνης, όχι γιατί είναι πολύ μακρινή, το μακρινό είναι σχετικό πάντα, αλλά γιατί το τώρα είναι πάντα το ζητούμενο. Δεν τα καταφέρνω όμως αφού το επόμενο τραγούδι στα δεξιά της οθόνης με καλεί να ακουμπήσω το βελάκι πάνω του και να κάνω ένα γενναίο δεξί κλικ. Και το κάνω.


Atlandis is calling, S.O.S for love και ένα περασμένο καλοκαίρι έρχεται μπροστά στα μάτια μου. Είναι μαγικό πώς η μουσική και τα αρώματα σε γυρίζουν τόσο πίσω όσο καμία διήγηση και φωτογραφία δεν μπορεί.

Θα πας στα ξαδέλφια σου,αποφασίζει η μητέρα μου και με πακετάρει για Ρόδο. Χρυσή εποχή τότε εκεί, ξαπλώστρες και φίσκα στους τουρίστες να μεθοκοπούν στην Παλιά Πόλη με αγνότητα που σήμερα δύσκολα πιστεύεις ότι υπήρξε. Water Slides στο Φαληράκι, κοκτέιλ στα καφέ των ξενοδοχείων, σαμπό και ανεμελιά στις παραλίες. Το Ενυδρείο γεμάτο κόσμο και κάπου εκεί κι εγώ να τοποθετώ δύσκολα την ψάθα μου παρατηρώντας έκπληκτη τον κόσμο των ενηλίκων στον οποίο θα ανήκω σε μερικά χρόνια.

Οι εξαδέλφες δουλεύουν σε ρεσεψιόν ξενοδοχείου και παίρνουν πού και πού κι εμένα μαζί να κάνω εξάσκηση στα Αγγλικά μου, μέχρι να έρθει να με πάρει για βόλτες και μπάνια ο συνομήλικος ξάδελφος. Το ξενοδοχείο είναι γεμάτο με κατάξανθα κεφάλια που με δυσκολία προσπαθούν να αρθρώσουν το "Καλημέρα-Καλησπέρα" στις Ελληνίδες ρεσεψιονίστ. Όταν μας βλέπουν στο καφέ μας καλούν στα τραπέζια τους και ξαφνικά, από την απόλυτα άχαρη και μοναστική πρώιμη εφηβεία μου βρίσκομαι ανάμεσα σε ευρωπαίους φίλους διαφόρων ηλικιών. Ανάμεσα σε οικογένειες ατίθασα μωρά με υπέροχες κόκκινες φακίδες, σε δίμετρες καλλονές που εντείνουν την εβηφική μου ανασφάλεια και σε νέους άντρες που παραγγέλλουν μπύρες σχεδόν από το πρωί.

Δεκαπέντε ημέρες είναι αυτές που θα μείνω στη Ρόδο και μέσα σ' αυτές έχω γνωρίσει το μισό ξενοδοχείο. Μαζί και ο εξάδελφος που κυριολεκτικά έχει αγαθιάσει από τα κάλλη των Βορείων Γυναικών. Σιγά σιγά διαμορφώνεται μια πιό σταθερή παρέα με τους Ισλανδούς τουρίστες, που είναι πολύ απλοί, ευθείς και προσιτοί. Κανονίζουμε και πηγαίνουμε για μπάνιο όλοι μαζί τα πρωινά, για καφέ το απόγευμα και συχνά-πυκνά με τη συνοδεία της μεγαλύτερης εξαδέλφης σε κάποια disco στην Ιξιά.

Έχουν περάσει πολλά χρόνια και δεν θυμάμαι πώς με προσέγγισε ακριβώς ο πρώτος και (μέχρι σήμερα τελευταίος) μεγαλύτερος από μένα άντρας της ζωής μου. Ήταν 20 χρονών, είχε έντονα πράσινα μάτια, όμορφο δεν τον έλεγες, είχε ένα παράξενο όνομα, Φούζι, και ίσια ξανθά μαλλιά. Έκανε παρέα με τον Άρνι, που η μεγαλύτερη εξαδέλφη μου επέμενε να τον φωνάζει Αρνί, και άλλους τρεις συνομήλικους φίλους που καθόλου δεν ανακαλώ τα Ισλανδικά τους ονόματα. Θυμάμαι όμως ξεκάθαρα τη φιλικότητά τους, τα καθαρά τους πρόσωπα, τα δυνατά τους γέλια. Την ευκολία για την οποία μιλούσαν για τη ζωή τους στην Ισλανδία, τα επαγγέλματά τους, που ήταν ή ξυλουργοί ή ψαράδες και τις άπειρες ποσότητες μπύρας που κατανάλωναν ευτυχισμένα.

Ο Φούζι ήταν κι αυτός ψαράς. Και από την Ισλανδία. Καθόλου ρομαντικό επάγγελμα και καθόλου κοντινή χώρα για ρομάντζα.Κι εγώ άπειρη και άχαρη έφηβη. Αρχίσαμε να μιλάμε περισσότερο, μου έλεγε πώς περνούν στην καθημερινότητά τους εκεί, πόσο τυχερούς μας έβρισκε εδώ με τον τόσο ευλογημένο καιρό, αλλά όχι, δεν θα άφηνε εύκολα τη χώρα του. Μου μιλούσε για την κοινωνία, πόσο διαφορετικά δομημένη είναι, για τα λίγα επαγγέλματα με τα οποία μπορούσαν να ασχοληθούν οι νέοι και για τις γυναίκες τους που γύρω στα 12 θεωρούνται σχεδόν ενήλικες και λίγο μετά απόλυτα χειραφετημένες. Στην παρέα είχαμε και δυό -τρεις κοπέλες γύρω στα 14-15 που είχαν έρθει στην Ελλάδα χωρίς τους γονείς τους και επιβεβαίωναν τα λεγόμενά του. Ήταν απόλυτα ελεύθερες αλλά δεν έδειχναν καθόλου ανόητες.

Το τέλος του Αυγούστου και των διακοπών πλησίαζε. Έπρεπε να μαζευτώ στην Αθήνα για τα σχολεία και την καθημερινότητά μου κι οι Ισλανδοί φίλοι έπρεπε να γυρίσουν στην κανονική τους ζωή.Η κλασσική μαύρη σκιά της θλίψης άρχισε να με ακολουθεί σαν σύννεφο πάνω από το κεφάλι, μέχρι που μια αστραπή τη διέλυσε : ο Φούζι αποφάσισε να με φιλήσει. Ήταν νύχτα σε μια από τις ντίσκο της πόλης και έπαιζε το Atlandis is Calling. Δεν θέλησα ποτέ να μάθω τα σχόλια των ξαδελφών μου, αδιαφόρησα. Έζησα αυτή τη χαρά όπως αρμόζει πάντα στις χαρές, σαν να μην υπήρχε αύριο.

Δύο εικοσιτετράωρα μετά περπατούσα στην παραλία του Ενυδρείου μόνη κοιτάζοντας συχνά το όνομα στα δάχτυλα του δεξιού μου χεριού: Fusi. Μου το έγραψε
με ένα χοντρό μαρκαδόρο λίγο πριν φύγουν για το αεροδρόμιο, χαμογελαστός με τα πράσινα μάτια του συγκινημένα, μα αισιόδοξα. Με τα σπασμένα αγγλικά που συνεννοούμασταν μου εξήγησε ότι δεν πρέπει να λυπαμαι γιατί θα με θυμάται πάντα. Εγώ έκλαψα. Δεν είπα τίποτα παραπάνω. Αλλάξαμε διευθύνσεις, αλλά μου ξεκαθάρισε ότι δεν τα πάει καλά με την αλληλογραφία Και αποχαιρετήθηκαμε.

Δεν έχει σημασία πόσα χρόνια πέρασαν. Η ανάμνηση του υπάρχει πάντα σε έναν τόπο μέσα μου και ξεδιπλώνεται γενναιόδωρα όποτε τύχει να ακούσω αυτό το κομμάτι. Μια φωτογραφία σε ένα παλιό μου άλμπουμ δεν αφήνει τη μορφή να ξεθωριάσει, αλλά κι αυτό είναι δεύτερο. Αυτό που με κάνει να συγκινούμαι είναι η νοσταλγική αντίδραση μου στον ήχο της μουσικής. Και δεν νοσταλγώ ακριβώς αυτόν, μα τον εαυτό που είχα τότε και που μόνο μέσα από τους ανθρώπους που γνώριζα ανασυνθέτω. Μέσα από τους ανθρώπους που υπήρξαν ευγενικοί καθρέφτες για να μην ξεχάσω ποια ήμουν.

Ελπίζω να έκανα κι εγώ το ίδιο γι' αυτούς επιτυχημένα. Και όποτε με κοιτάζουν να μου γνέφουν ένα τρυφερό "γεια".





Υ.Γ. Μετά από πολλά χρόνια έμαθα ότι η λέξη Fusi σημαίνει Πρόθυμος...
Χαιρετίσματα
στη μακρινή Ισλανδία.



11 σχόλια:

IZA είπε...

Γλυκιά μου Mermy, χρόνια πολλά. Το όμορφο κείμενό σου με ταξίδεψε κι εμένα στην ηλικία των 14 σε μια ντίσκο στη Σάμο που ένας κούκλος ξανθός αγγλοσάξονας άρχισε να χορεύει μαζί μου .Τη στιγμή που βρισκόμουν στον έβδομο ουρανό βλέπω τον πατέρα μου να μου κάνει νόημα ότι περνούσε κι ήρθε να με πάρει. Το κακό ήταν ότι τον είδε κι ο ξανθός κι έκανε κάποιο σχόλιο. Κοκκίνησα, πρασίνησα, ν'ανοίξει η γη να με καταπιεί. Τραυματική εμπειρία. Φιλάκια πολλά.

IZA είπε...

Αλοίμονο! Τώρα κοκκίνισα και πρασίνισα με τα λάθη που μου ξέφυγαν στο προηγούμενο σχόλιο.

mermyblue είπε...

Χαχα δεν πειράζει ΙΖΑ μου, κι εγώ τα κάνω τα ορθογραφικά συχνά πυκνά ιδίως από τότε που άρχισα να ασχολούμαι με τον υπολογιστή!

Το δικό σου ειδύλλιο λοιπόν έληξε άδοξα με την εμφάνιση του μπαμπά! Εμένα ήταν Αθήνα, ευτυχώς, αλλά ακουσα τη μουρμούρα από τις δύο εξαδέλφες μου, τις οποίες φυσικά έγραψα :D

Xρόνια πολλά, φιλιά σε όλους σας, σας σκεφτόμουν σήμερα κ έλεγα να περάσω σύντομα από το μπλογκ!

Freedom είπε...

Mermy μου αγαπημένη, χρόνια πολλά!

"Και δεν νοσταλγώ ακριβώς αυτόν, μα τον εαυτό που είχα τότε" τι κουβέντα είπες...

Αχ αυτοί οι εφηβικοί έρωτες του καλοκαιριού... Ο δικός μου λεγόταν Paul και ήταν ελληνοβρετανός, με διαμονή στο Λίβερπουλ. Ξανθός, γαλανομάτης, ηλιοκαμμένος, όλο κι όλο ένα φιλί στο μάγουλο προλάβαμε και πολλές στιγμές τρεχαλητού, σκαρφαλώματος, τένις... θυμάμαι ότι φύγαμε εσπευσμένα με τους γονείς μου γιατί μια θεία μου ήταν σοβαρά άρρωστη... πρόλαβε να μου δώσει τη διεύθυνσή του και του υποσχέθηκα ότι θα του γράψω. Την έβαλα πρόχειρα στο σακιδιό μου και πάνω στο πλοίο, ο αέρας πήρε το χαρτί και το έστειλε κατευθείαν στη θάλασσα. Κλάμα, φωνές... βλέπεις δεν είχα προλάβει να του δώσω τη δική μου διεύθυνση, οι δικοί μου με φώναζαν να μη χάσουμε το πλοίο... Έναν μήνα μετά, γνώρισα τον μεγάλο έρωτα της ζωής μου, αλλά πάντα θυμάμαι τον Paul με πολλή αγάπη και τρυφερότητα κι εύχομαι να είναι όσο καλύτερα γίνεται... Και νοσταλγώ, όχι τόσο εκείνον, όσο την ίδια την εποχή της αθωότητας κι αυτό που ήμουν τότε...

Αχ βρε Mermy μου, πολύ με συγκίνησες με αυτή την ανάρτηση... Πολλά πολλά φιλιά!

b|a|s|n\i/a είπε...

αυτά τα εφηβικά φιλιά!
που έμοιαζε ότι ανταλλάζαμε και γνωρίζαμε το σύμπαν όλο!
τι μαγικά συναισθήματα.
ή μήπως δεν έμοιαζε;
φιλιά σου πολλά! πολύ καλό σου σουκού!

happypepper είπε...

Το κείμενο αριστοτεχνικά κεντημένο, οι λέξεις, μα προπάντων, η ουσία. Χαίρομαι πολυ για σένα. Εγώ σαν αγοράκι στα 14 δεν είχα βέβαια αντίστοιχη 2ο χρονη γαλανομάτα ισλανδή, αλλά αντιλαμβάνομαι τη γλυκιά νοσταλγία.
Χαίρομαι που είσαι ευαίσθητος άνθρωπος γοργονίτσα...

Mistress Hyde είπε...

Το κάνεις επιτυχημένα και για άλλους. Λίγο πιο μακρινούς. Σε κακοφωτισμένα καφέ στα Εξάθλια και σε μικρά εστιατόρια με πάστα, γαρνιρισμένη με σπανάκι.
Καθισμένη άνετα σε ένα καναπέ πίνοντας καφέ φίλτρου, χαρίζοντας αρώματα, γεύσεις και κόκκινες κούπες που έτσι για το γαμώτο του, στέκονται περήφανες ανάμεσα σε όλες τις υπόλοιπες μαύρες κούπες μέσα στο ντουλάπι, υπενθυμίζοντάς μου κουβέντες που έσταξαν απαλά μέσα μου σε δύσκολες στιγμές.
Φιλιά.

Margo είπε...

Mermy μου με το πολύ τρυφερό κείμενό σου με γύρισες πολύυυυυ πίσω:)
Πραγματικά ένα τραγούδι μπορεί να σημαίνει τόσα πολλά.
Δεν ξέρω αν μπορείς να ξαναγίνεις 15 χρονών όμως τον μεγαλύτερο άντρα της ζωής σου σίγουρα θα τον γνωρίσεις και θα είναι για πολύ!

Θα επανέλθω για να ακούσω και το τραγούδι που δεν μπόρεσα τώρα λόγω τεχνικών προβλημάτων:)

mermyblue είπε...

@ Freedom μου
αχ δεν το ήξερα νωρίτερα να κινητοποιήσω τα ψάρια να βρουν το χαρτί με τη διεύθυνση του Πωλ σου!
Δεν πειράζει, όλοι αυτοί οι εφηβικοί μας έρωτες το πιθανότερο είναι τώρα να έχουν χάσει τα μαλλιά τους και να μένει απλά το λαμπερό χρώμα στα μάτια τους, αν κατάφεραν να προστατεύσουν την ψυχή τους από το πέρασμα των χρόνων.
:****

@Βasnia
μπορώ να πω ότι φιλι που να νοιώσω ότι αντάλλαξα το σύμπαν όλο έλαβα πολύ μεγαλύτερη. Τα εφηβικά φιλιά ήταν ατσούμπαλα και αγχωτικά. Αλλά αυτό είναι θέμα άλλης ανάρτησης, νομίζω :D

@Happy Pepper
αν είχες την γλυκιά ανάμνηση της Ισλανδής θα την ονόμαζες κάπως αλλιώς :DDDD όντας αγοράκι :ΡΡΡ
αστειεύομαι φυσικά. Η εφηβεία είναι πολύ γλυκόπικρη περίοδος με έμφαση στο γλυκό, θα έλεγα εκ των υστέρων.

@Μίστρες μου
και πού να δεις την τσαγιέρα που θα σου φέρω την άλλη φορά! και πολλά κιλά ποίησης (που λέει κ η Φρήδομ ) να έχουμε να σηκώνουμε !
Έσω έτοιμη. Άλλωστε έρχεται ο καιρός για ένα καπουτσίνο με 82 ζάχαρες και ένα τόνο σαντυγί!
:****

@Μαργκό μου
Το τραγούδι μη γυρίσεις να το ακούσεις. Είναι απλά ένα κλασσικό άσμα των 80'ς που τώρα μετά το τρίτο τέταρτο άκουσμα, αν δεν έχεις αναμνήσεις από αυτό, σου φαίνεται απλά γραφικό.
Όσο για τον μεγαλύτερο άντρα, εννοούσα μεγαλύτερο από μένα :DDDD
φιλιά πολλά !

Morgana (Ευρυνόμη) είπε...

Μέρμυ μου μετά από καιρό κάθησα βραδιάτικα και διαβάζω όσες αναρτήσεις μου ξέφυγαν σε όλο αυτό το διάστημα.
Προσπέρασα και το κορίτσι με το τατουάζ όπου ήθελα πολύ να σχολιάσω καθώς αποτελεί κι ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία, αλλά είπα πως μωρέ έχει περάσει καιρός κι ούτως η άλλως έχεις να σκεφτείς τις επόμενες αναρτήσεις σου.
Εδώ όμως κοντοστάθηκα. Δεν γινότααν αλλιώς. Είδα την εικόνα του νησιού μου όπως το θυμόμουν μικρή κι από όπου έφυγα γιατί δεν είναι το ίδιο και δεν με χωράει άλλο πια.
Εκεί μεγάλωσα. Και με ταξίδεψες ακριβώς στην εποχή που ήταν έτσι όμορφα απλό και με έπιασε νοσταλγία..Δεν ήξερα κι ότι έχεις συγγενείς εκεί, πρέπει να 'μαστε πιο "κοντά" από ότι νομίζουμε;)
Είναι αλήθεια πως πολλοί έχουμε τέτοιες γλυκόπικρες ιστορίες με ξένους που έρχονται να χαρούν την καλοκαιρινή ομορφιά της χώρας μας (που ευτυχώς υπάρχει ακόμα και στο χέρι μας είναι να μη μας την πάρουν...)
Έχουμε τέτοιες ιστορίες για δρόμους που συναντήθηκαν για λίγες μέρες, λίγες στιγμές, ότι προλάβαμε να κλέψουμε από ένα φιλί, ένα one night stand, βδομάδες, μήνες, υπάρχουν και λίγες ιστορίες όπου προχώρησε σε μακρόχρονο σμίξιμο με την αναπόφευκτη μεταφορά στην πατρίδα του ενός ή του άλλου.
Ήθελα πάντα να μου συμβεί μια τέτοια ιστορία, τόσα είχα ακούσει, ήθελα να το ζήσω. Ένιωθα ότι θα μπορούσα να το αντέξω, δεν απέφυγε να κλάψω στο τέλος κι ας μην το είχα σκοπό να μην κρατήσει παραπάνω. Άλλον είχα σταμπάρει και με άλλον προέκυψε, την ώρα που είχα βαρεθεί να δίνω στον πρώτο σημασία, ήρθε ξαφνικά ένας μεγαλύτερός μου (όχι ο τελευταίος μεγαλύτερος:) ξανθός και μου έδειξε ότι με είχε προσέξει από καιρό όταν την προσοχή μου την είχα αλλού. Έτσι γίνονται συνήθως αυτά, εκεί που δεν τα προσέχεις...:)
Φιλιά και καλό βράδυ να 'χεις!

mermyblue είπε...

@Μοργκάνα μου
Ρόδος λοιπόν...πραγματικά με μερικούς ανθρώπους νοιώθω ότι διανύουμε βίους παράλληλους...είμαστε στα ίδια μέρη περίπου το ίδιο διάστημα και δεν γνωριζόμαστε παρά αργότερα...τυχαια πάντα...ή μήπως όχι;

Αυτοί οι καλοκαιρινοί έρωτες είναι μαγικά ανεξήτιλοι ακόμα και αν τελικά δεν είναι σημαντικοί...

Καλό καλοκαίρι με πολύ αγάπη
:)