Πόσες φορές κομμάτια σαν αυτά που έγραψε ο Μάνος Ξυδούς με έκαναν κομμάτια;
Πόσες φορές κομμάτια σαν αυτά που είχαν την φωνή του Μάνου Ξυδούς με ένωσαν ξανά σε ένα νέο παζλ;
Πόσες φορές αποκοιμήθηκα και στα όνειρά μου και στους εφιάλτες μου κρύφτηκαν σαν ίσκιοι οι Πυξ Λαξ;
Μελοδραματικό, αλλά οι Πυξ Λαξ δεν είναι ακριβώς εδώ.
Μουσκεμένα μαξιλάρια, διαλυμένοι εαυτοί παραφυλάνε πίσω από τις νότες τους να με αρπάξουν και να μου θυμίσουν αγγίγματα που δεν θα ξανανοιώσω, μάτια που δεν θα ξαναδώ ποτέ στο βάθος τους, εκεί που οι ίριδες έλεγαν "σ' αγαπώ" και ξανοίγονταν σε ταξίδι σε επικίνδυνα νερά, αυτά του έρωτα. Γι' αυτό αποθηκεύτηκαν.Όλα τους τα cd συγκεντρωμένα με σειρά σε ένα ράφι της βιβλιοθήκης, αυτό με τα ελληνικά, και πάει πολύς, πραγματικά καιρός, που τους άκουσα.
Οι αναμνήσεις θέλουν χρόνο να παλιώσουν, να γίνουν σαν το καλό κρασί που το πίνεις γουλιά γουλιά και εκτιμάς το άρωμά του. Αν ανοίξεις το μπουκάλι νωρίτερα η οξύτητα σε χτυπάει σφοδρά και χάνεις την αξία της παλαίωσης. Γι' αυτό το αφήνεις. Και μπορεί και να μην το πιείς και ποτέ, τελικά...
Χθες βράδυ χαζεύοντας τα βραδινά νέα, είδα το πρόσωπο του Προκόπη Δούκα να σφίγγεται στιγμιαία. "Μια δυσάρεστη είδηση, έφυγε ο Μάνος Ξυδούς αιφνίδια". Η ρεπόρτερ ανέφερε κάποιες ασήμαντες πιά λεπτομέρειες, δεν ένοιωσε καλά, μέχρι να τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο εξέπνευσε κλπ και εκείνος ο κόσμος που είχα αφήσει στο κελάρι να παλιώσει βγήκε στην επιφάνεια να μεταφέρει τη θλίψη του για το πρόωρο ταξίδι ενός ανθρώπου που έντυσε μουσικά στιγμές μου πολύτιμες.
Κάθε κομμάτι και μια στιγμή. Μια ζωγραφιά, ένας κόπος να σκαρφαλώσω στο Λυκαβηττό, για τη συναυλία, μια φωνητική χορδή ζορισμένη στο Δίπλα Στο Ποτάμι, ευτυχία και συντρίμμια και ελπίδα και δικαίωση ("δεν θα δακρύσω πια για σένα και μη ρωτάς για μένα"). Νότες στις στιγμές μου.
Λόγια πολλά ήδη.
Σημασία έχουν τα "Ευχαριστώ για τα ρούχα που έντυσες τις ψυχές μας" και μακάρι να φτάσουν στον Ταξιδιώτη που μας άφησε χθες για το Μεγάλο Ταξίδι και πήγε μαζί με τις παλιές αγάπες...Στον Παράδεισο.
Πόσες φορές κομμάτια σαν αυτά που είχαν την φωνή του Μάνου Ξυδούς με ένωσαν ξανά σε ένα νέο παζλ;
Πόσες φορές αποκοιμήθηκα και στα όνειρά μου και στους εφιάλτες μου κρύφτηκαν σαν ίσκιοι οι Πυξ Λαξ;
Μελοδραματικό, αλλά οι Πυξ Λαξ δεν είναι ακριβώς εδώ.
Μουσκεμένα μαξιλάρια, διαλυμένοι εαυτοί παραφυλάνε πίσω από τις νότες τους να με αρπάξουν και να μου θυμίσουν αγγίγματα που δεν θα ξανανοιώσω, μάτια που δεν θα ξαναδώ ποτέ στο βάθος τους, εκεί που οι ίριδες έλεγαν "σ' αγαπώ" και ξανοίγονταν σε ταξίδι σε επικίνδυνα νερά, αυτά του έρωτα. Γι' αυτό αποθηκεύτηκαν.Όλα τους τα cd συγκεντρωμένα με σειρά σε ένα ράφι της βιβλιοθήκης, αυτό με τα ελληνικά, και πάει πολύς, πραγματικά καιρός, που τους άκουσα.
Οι αναμνήσεις θέλουν χρόνο να παλιώσουν, να γίνουν σαν το καλό κρασί που το πίνεις γουλιά γουλιά και εκτιμάς το άρωμά του. Αν ανοίξεις το μπουκάλι νωρίτερα η οξύτητα σε χτυπάει σφοδρά και χάνεις την αξία της παλαίωσης. Γι' αυτό το αφήνεις. Και μπορεί και να μην το πιείς και ποτέ, τελικά...
Χθες βράδυ χαζεύοντας τα βραδινά νέα, είδα το πρόσωπο του Προκόπη Δούκα να σφίγγεται στιγμιαία. "Μια δυσάρεστη είδηση, έφυγε ο Μάνος Ξυδούς αιφνίδια". Η ρεπόρτερ ανέφερε κάποιες ασήμαντες πιά λεπτομέρειες, δεν ένοιωσε καλά, μέχρι να τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο εξέπνευσε κλπ και εκείνος ο κόσμος που είχα αφήσει στο κελάρι να παλιώσει βγήκε στην επιφάνεια να μεταφέρει τη θλίψη του για το πρόωρο ταξίδι ενός ανθρώπου που έντυσε μουσικά στιγμές μου πολύτιμες.
Κάθε κομμάτι και μια στιγμή. Μια ζωγραφιά, ένας κόπος να σκαρφαλώσω στο Λυκαβηττό, για τη συναυλία, μια φωνητική χορδή ζορισμένη στο Δίπλα Στο Ποτάμι, ευτυχία και συντρίμμια και ελπίδα και δικαίωση ("δεν θα δακρύσω πια για σένα και μη ρωτάς για μένα"). Νότες στις στιγμές μου.
Λόγια πολλά ήδη.
Σημασία έχουν τα "Ευχαριστώ για τα ρούχα που έντυσες τις ψυχές μας" και μακάρι να φτάσουν στον Ταξιδιώτη που μας άφησε χθες για το Μεγάλο Ταξίδι και πήγε μαζί με τις παλιές αγάπες...Στον Παράδεισο.
6 σχόλια:
μα σου πω τηνν αληθεια μερμυ,τους πυξ λαξ δεν τους χωνεψα ποτε.ετυχε να τους δω δυο φορες σαπορτ σε μεγαλα ονοματα και πραγματικα ορκιστηκα να τους αποφευγω οπως ο διαολος το λιβανι.βεβαια μου αρεσαν δυο τραγουδια τους και μονο.
σοκ μου προκαλεσε ο θανατος του μανου ξυδους ομως.ηταν πιο συμπαθης απο τον ''οχιαλλο πλιατσικαα''και πραγματικα ηξερε να γραφει τραγουδια .κριμα..
συμφωνώ απολύτως Χρήστο ως προς τον εκλιπόντα. Ο πιό συμπαθής ήταν από το συγκρότημα, το οποίο αγάπησα πολύ και κάποια στιγμή με κούρασε (χώρια από τις αναμνήσεις που περιγράφω).
οι πυξ λαξ άξιζαν για μένα το πολυ μέχρι το 1998. Μετά εκφυλίστηκε το θέμα
Είμαι και εγώ ένας από αυτούς που συνέδεσαν τις πιο όμορφες εικόνες και τα πιο όμορφα όνειρα της εφηβείας τους παρέα με τα τραγούδια των Πυξ-Λαξ. Από την μία είμαι πολύ στεναχωρημένος για αυτή την μεγάλη απώλεια αλλά από την άλλη είμαι χαρούμενος γιατί η κληρονομιά που μας άφησε είναι πολύ μεγάλη και δεν θα σταματήσουμε ποτέ να σιγοτραγουδάμε στίχους από τα τραγούδια του.
Είναι κρίμα γιατί δεν ήταν μεγάλος ρε γαμώτο.. Δεν θα ξεχαστεί όμως γιατί υπάρχουν τόσα και τόσα τραγούδια που θα (μου) τον θυμίζουν... Το κείμενο σου ήταν υπέροχο.. Φιλάκια πολλά!
poli krima...emeinan ta tragoudia piso ...kalispera,filiaaaa
Mε κάτι τέτοια θλιβερά γεγονότα, γυρνάω χρόνια πίσω, αναπολώ-νοσταλγώ και προσπαθώ να νιώσω όλα αυτά που μ΄έκαναν ν'ανατριχιάζω στο άκουσμα της φωνής σου.
Πάλι καλά. Άκομα ανατριχιάζω.
Για μένα θα είσαι πάντα εκεί..όπως χρόνια πριν.
Να μας βλέπεις απο κει πάνω και να γελάς με τη βροντερή φωνή σου..κι εμείς εδώ θα χαμογελάμε. Γιατί πολύ απλά δεν σου ταιριάζει η λύπη.
Κάποτε θα τα πούμε κι από κοντά Μάνο, σίγουρα.
Δημοσίευση σχολίου