Εαρινή Αδιαθεσία

Μπορεί το συνάχι να σε αποπροσανατολίσει; Ή φταίει ο καιρός; Ή μήπως το ΔΝΤ;
Νοιώθω σαν να μπουσουλάω σε μια εποχή που δεν καταλαβαίνω απόλυτα, παρόλο που είναι πολύ πιό ξεκάθαρη από άλλες χρονιές.

Ο ήλιος πάντως έξω από το μπαλκόνι μου χαμογελάει . Συνεχίζω να φταρνίζομαι αδιάκοπα.
Έχει υπολογιστεί ότι η ταχύτητα του φταρνίσματος φτάνει τα 161 χιλιόμετρα την ώρα (μεγαλύτερη τελική ταχύτητα από το αμαξάκι μου) και τρέχω και δεν φτάνω. Και δεν είναι αλλεργικό (ευτυχώς λέω). Ένας φονικός κλιματισμός με εκτέλεσε.


Χθες είδα την τελευταία ταινία της τριλογίας του Μιλλένιουμ, Το Κορίτσι Στη Φωλιά Της Σφήκας, και μάλλον απογοητεύτηκα. Στην αίθουσα ζήτημα να ήμασταν 15 άνθρωποι στην προβολή των 10.15 και η υγρασία επιδείνωσε τα συμπτώματα κρυολογήματος μου. Η πλοκή ακολουθούσε σε πολύ αδρές γραμμές αυτήν του βιβλίου, στερώντας από την υπόθεση την γοητευτική πολυπλοκότητα των χαρακτήρων και των καταστάσεων. Οι προσθήκες του σεναριογράφου μάλλον άστοχες και ο σκηνοθετικός ρυθμός πολύ χαμηλότερος σε σύγκριση με αυτόν της πρώτης ταινίας. Παρέα με τον Μ. δεν ήταν λίγες οι στιγμές που μας έπιασαν τα γέλια από την άσχετη συρραφή των γεγονότων του βιβλίου σε κάτι που μάλλον το πρόδιδε. Πέραν δηλαδή από την αθώωση της ηρωίδας, πολύ λίγα είχαν να κάνουν με την αυτούσια ιστορία. Αναρωτιέμαι αν ο Λάρσον ζούσε, τι άποψη θα είχε γι' αυτό...

Βγήκα από το σινεμά με μύτη έτοιμη να εκραγεί αλλά παρόλα αυτά η μυρωδιά από τις λεμονιές και τις αγγελικούλες έφτανε στα κέντρα όσφρησης του εγκεφάλου μου. Ευλόγησα τη φύση που μου χάρισε τόσο ευαίσθητη μύτη που ακόμα και γεμάτη συνάχι μου επιτρέπει να μυρίζω και γύρισα σπίτι να πάρω κάποιο φυσικό αποσυμφορητικά . Κοιμήθηκα αγκαλιά με πολλά πακέτα χαρτομάντιλα και ειδική σακούλα για να τα βάζω μετά τη χρήση.

Το φως της ημέρας μου πόνεσε τα μάτια. Το τρίγωνο μέτωπο, μύτη στόμα πλήττεται πάντα όταν κρυώνω και δεν μπορούσα να σηκώσω το βλέμμα στο ταβάνι. Άνοιξα όμως το παντζούρι και η ανοιξιάτικη ατμόσφαιρα με αποζημίωσε. Λίγες ώρες μετά, ετοιμάζομαι να πάω τη Μίνα βόλτα. Νομίζω ότι όταν θα δει το λουράκι της θα κάνει τρελλές χαρές και θα γεμίσει και τις δικές μου χαμηλά φορτισμένες μπαταρίες.

Και ύστερα θα γυρίσω να ανοίξω το εκπληκτικό βιβλίο που μου έχει κάνει δώρο αγαπημένος φίλος, η Τέχνη του Ταξιδιού του Αλαίν Μποτόν και θα ταξιδέψω εκεί που η οικονομική στενότητα δεν με αφήνει. Μέσα στους πίνακες του Έντουαρτ Χόπερ και στις χώρες που με περιμένουν να πάω. Και θα πάω. Αρκεί να βρω την πυξίδα μου που την έχασα κάπου ανάμεσα στα χρησιμοποιημένα συναχομάντηλά μου.

Τελικά ίσως και να κάνουν καλό αυτές οι μικρές αδιαθεσίες. Στερούμενη της πλήρους γκάμας των όποιων δυνάμεών μου επανεξετάζω πορείες και σκέψεις, με μικρότερη πάντως ταχύτητα από το φτάρνισμα μου.