Παλαιότερα σταχυολογούσα τα γεγονότα της ημέρας κρατώντας τα καλύτερα. Στεκόμουν σε όσα με έκαναν να χαρώ, να λυπηθώ, να σκεφτώ. Κάθε βράδυ είχα ραντεβού με τον εαυτό μου και έγραφα. Σελίδες ατελείωτες σε μπλε απλά τετράδια με διάφορες ασημαντότητες που προφανώς έφτιαξαν το παζλ του εαυτού μου.
Με τον καιρό το γράψιμο αραίωσε. Πέρασαν χρόνια από τότε που αριθμούσα τα ημερολόγια μου, από τότε που συχνά κοιτούσα στις αντζέντες και τα σημειωματάρια τι έκανα πριν ένα χρόνο τέτοια μέρα. Ούτε θυμάμαι σε ποιόν αριθμό σταμάτησα. Ούτε ξέρω πόσα ενεργά ημερολόγια έχω αυτή τη στιγμή. Ούτε τι ύφος έχω στο καθένα από αυτά.Δεν ξέρω καν αν έχει σημασία να τα ξαναβρώ.
Το πρώτο άλλοθι είναι γιατί όσα σκέφτομαι και θέλω να βγάζω στο χαρτί μπορεί να πέσουν σε λάθος χέρια. Το δεύτερο ότι δεν έχω χρόνο. Αλλά και εγώ και ο εαυτός μου ξέρουμε ότι δεν είναι αυτός ο λόγος. Μεταξύ μας, όλοι ξέρουμε αυτό το κοινό μυστικό: ότι όσο βαδίζουμε στη ζωή αυτό που μετράει είναι το Τώρα. Και ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει άλλη διάσταση από το Τώρα. Ένα συνεχές, αέναο Τώρα που ζητάει να είμαστε παρόντες στην δική μας παράσταση.
Από αυτήν την άποψη το γράψιμο για μένα πια έχει αλλάξει μορφή. Δεν είναι γεγονότα. Τα γεγονότα είναι μόνο αφορμές : για σκέψη, για δράση, για αγάπη, για αλλαγή, για επαναπροσδιορισμό, για δημιουργία.Το κέντρο βάρους έχει μετατοπιστεί στο σημείο αυτό που με βοηθάει να στέκομαι αέρινα πάνω από την ίδια μου την ύπαρξη. Και να την παρατηρώ αφηρημένα σαν τρίτος, κάπως σαν το σημερινό φεγγάρι που έτσι γεμάτο που είναι με έφερε μπροστά από την οθόνη με τα δάχτυλα να χτυπούν αυτά που θέλουν χωρίς λογοκρισία.
4 σχόλια:
`Οταν έχεις ένα ταλέντο όπως εσύ mermy μου στο γράψιμο, αυτό δε γίνεται να σε αφήσει και να το αφήσεις. Αλλάζει μορφή αλλά βρίσκεται εκεί πάντα και σε χαρακτηρίζει ως προσωπικότητα. `Ασε τα δαχτυλάκια σου λοιπόν να χτυπούν τα πλήκτρα, για ν'
απολαμβάνουμε κι εμείς. Φιλάκια.
Να σας πω μου θυμίσατε τον εαυτό μου να χαζεύει παλιές ατζέντες χαμογελώντας αν και μερικές ημερομηνίες φέρνουν και δυσάρεστα στη μνήμη μας. Μου ήταν τρομερά δύσκολο να γράφω για μένα, όλα τα "τεφτέρια" μου έχουν τις πρώτες μια δυο σελίδες γεμάτες και τίποτα άλλο, πολλά είναι και σκισμένα, μπορεί να είναι ο φόβος για την αλήθεια, δεν ξέρω ή ο φόβος για την άλλη διάσταση που αντιθέτως πιστέυω πως υπάρχει, αλλά και συμφωνώ ότι το τώρα απαιτεί να είμαστε παρόντες και εμείς απαιτούμε απο το τώρα ακόμα περισσότερα με την σειρά μας. Πάντως εδώ και ένα χρόνο τα δημοσιεύω κιόλας, μήπως και με μάθω καλύτερα (;),μάλλον όχι γιατί όλοι ξέρουμε όπως λέτε κι εσείς.. Μήπως χρειαζόμαστε ένα συνεχές verification (;) ή μήπως επειδή μετά τους πρώτους αναγνώστες είναι πλέον αργά, δεν υπάρχουν σελίδες να σκίσεις και να υπήρχαν, τα λόγια φφφουουου έχουν φύγει..
Για απόψε έχω άλλο ψευδώνυμο, η φεγγαρόπληκτη. Καληνύχτα :)
IZA μου
συμφωνώ μ' αυτό που λες. Δεν ξέρω για το ταλέντο ξέρω όμως ότι όταν κάτι το έχεις μέσα σου δεν σ' αφήνει να το ξεχάσεις. Μπορεί ν' αλλάζει μορφή αλλά είναι εκεί. φιλιά πολλά
Μαυρογατούλι φεγγαρόπληκτη
όταν είμαι σίγουρη ότι τα γραπτά μου δεν θα διαβαστούν δεν μου είναι τόσο δύσκολο να γράψω για μένα. Όταν πρόκειται να "δημοσιευτούν" είμαι κάπου στο ενδιάμεσο. Με ενδιαφέρει παντα να μην εξωραϊζω, αλλά τελικά το κάνω.
Όπως γράφεις κ εσύ, τα λόγια φουοοου φεύγουν. Αυτό που μένει είναι μια γενική εντύπωση του αποτυπώματος του καθενός μας....
μ αρέσει το φεγγαρόπληκτη...ελπίζω η πανσέληνος να είναι ευγενική μαζί σου :)
Όπως το είπες.Σημασία έχει το τώρα,καθώς προχωράμε όλο και περισσότερο στο μονοπάτι μας.Κι άλλωστε,τι σημασία έχει να καταγράψω το γεγονός και την αίσθηση της στιγμής;Μήπως δεν ήμουν εγώ που το έζησα;Γιατί να πρέπει να το γράψω κιόλας;Όλα είναι φυλαγμένα στο μυαλό μας,ό,τι άξιζε και ήταν δυνατό,καλό ή κακό.
Δημοσίευση σχολίου