Σινεμά ο Παράδεισος

Έβρεχε τόσο όμορφα στο δρόμο της επιστροφής...
Ο ουρανός φωτιζόταν σαν οθόνη Σινεμά.
Κάθε στάλα στο παρμπρίζ και ένας χαιρετισμός της φύσης που διασκέδαζε με τα προβλήματα.

Και τότε το ραδιόφωνο είπε ότι δεν φτάνει μόνο αυτό. Και μου έδωσε νότες που είχα καιρό ν' ακούσω. Και που τις αναζήτησα μπαίνοντας σπίτι.

Και οι νότες σαν λογική αλληλουχία με έφεραν σ' αυτό

Kαι μέτρησα όλα εκείνα τα Φιλιά, πρώτα, δεύτερα, δεν έχει σημασία, όλα εκείνα τα φιλιά που με ταξίδεψαν κάποτε κάπου και με έφεραν σήμερα εδώ.
Στο Σινεμά ο Παράδεισος της δικής μου ζωής.

Εκείνα που με έκαναν να κλάψω, να γελάσω, να ζήσω.
Τα απλόχερα, τα αυθόρμητα, τα συγκρατημένα, τα ακατάπαυστα, εκείνα που η αναπνοή με πήγε ταξίδι στα νερά του Άλλου και μαζί πήγαμε σε τόπους με πυροτέχνημα και φωτιά και πόνο και χαρά και όλα αυτά σε μια εναλλαγή που έχει το όνομα Ζωή.

Και δεν μετάνοιωσα ούτε για ένα.
Ακόμη και γι'αυτά που σκάλωσαν στην άκρη των χειλιών.

Και πόσο χαίρομαι που όλα αυτά υπάρχουν μέσα μου για πάντα, σαν ταινία...
Και που κανείς δεν θα τα ξεθωριάσει αν δεν θέλω εγώ να χάσουν το χρώμα τους...