Πορτοκαλοκίτρινο

Και ο Σεπτέμβρης κυλάει σαν τρένο στις ράγες του Αθηναϊκού χρόνου. Φέτος με εναλλαγές που αρμόζουν σε πραγματικό Φθινόπωρο:ζέστη, βροχή, κρύο, σύννεφα, υποκίτρινος ήλιος.

Πιό δύσκολος από άλλες χρονιές, με καχυποψία και υποψία ηρεμίας, πια,για την οικονομική κρίση. Της ηρεμίας μετα την Αποδοχή. Μετά το πρώτο σοκ η πόλη σαν να τη θεωρεί τη Νέα Κατάσταση πιό δεδομένη από ποτέ. Καλώς ή κακώς...

Ποδήλατα παντού. Χωρίς υποδομές και με τους αναβάτες τους, σύγχρονους Ιππότες που ορμούν στη μάχη της καθημερινότητας σαν να είναι μάχη ιδανικών. Διακινδυνεύοντας την ίδια τους τη ζωή σε μια χώρα που προσπαθεί να κάνει το βήμα μπροστά αλλά είναι τόσα που την κρατάνε πίσω. Σε μια μόνιμη διεκδίκηση ενός καλύτερου αύριο, που η πολιτεία μάλλον ανόητα και ανάλγητα μας στερεί.

Σε ένα τέτοιο άτι ανέβηκα κι εγώ την προηγούμενη Κυριακή, στην Τεχνόπολη. Ήταν μπλε, μικροκαμωμένο και στιβαρό. Έμοιαζε με παιδί των διπλανών του που μας περίμεναν παρατεταγμένα για βόλτα, αλλά ήταν εξίσου άφοβο και αποφασιστικό στη μικρή διαδρομή επίδειξης που μας επέτρεψαν οι διοργανωτές της έκθεσης. Χοροπηδούσε χαρούμενα στα καλντερίμια του Γκαζιού, έστριβε υπεύθυνα στις στροφές της Τεχνόπολης.

Είχα ξεχάσει πώς είναι να ποδηλατείς. Την αίσθηση του αέρα στο πρόσωπο και την ομορφιά της ισορροπίας πάνω σε δίτροχο. Παιδικές μνήμες ανασύρθηκαν από το μυαλό και ήρθαν να δέσουν παράξενα με το τώρα, αποφεύγοντας τον υπολογισμό πόσα χρόνια είχα να πατήσω πετάλι. Με κέρδισε όπως την πρώτη φορά που πέταξα τις βοηθητικές ρόδες, μία μία...

Και μετά είναι και το σινεμά. Σεπτέμβρης, παραδοσιακά πλέον μήνας ταινιών. Νύχτες πρεμιέρας και κόσμος πολύς να παρακολουθεί ταινίες που αν δεν ήταν αυτή η διοργάνωση ίσως δεν έμπαινε καν στη σκέψη να δει. Οι εκπτωτικές κάρτες βοήθησαν, φυσικά.Και η διάθεση για να χαθούμε μέσα από τις Ζωές Των Άλλων, σε μια κλειστή αίθουσα με αναπαυτικά καθίσματα-οχήματα του ταξιδιού.

Λίγα χρόνια πίσω δεν αγαπούσα το Φθινόπωρο. Μου φαινόταν σαν εποχή παρακμής και ξεκινημάτων που δεν ήθελα να κάνω. Η αναχώρηση του καλοκαιριού, η υποχρεωτική καθημερινή ρουτίνα, η επιστροφή στην Πόλη σημάδευε με αντιπάθεια τους μήνες Σεπτέμβρη, Οκτώβρη και Νοέμβρη.
Πλέον αυτό μου φαίνεται μακρινό. Ίσως επειδή κατάλαβα ότι όλα χρειάζονται. Ίσως επειδή άρχισα να αγαπάω το καφέ και τις περισσότερες αποχρώσεις του. Ίσως γιατί η αλλαγή τελικά δεν είναι απαραίτητα κακή. Και σίγουρα γιατί όταν κλείνει μια πόρτα πάντα ανοίγει μια άλλη. Και αν δεν ανοίξει, θα ανοίξει έστω παράθυρο.
Ακόμα και αν αυτό δείχνει σε ένα τοπίο με χαλί πορτοκαλοκίτρινα φύλλα.

Ευχή για όλους μας: μια βόλτα σε ένα φθινοπωρινό δάσος, κήπο, ναι γιατί όχι, και θάλασσα... Έχει εκείνο το μολυβί χρώμα και την ηρεμία που ειναι απαραίτητη μετά το ξέφρενο τραγούδι του Καλοκαιριού.
Ευχή να συναντηθούμε εκεί έξω.
Πλέον κατα προτίμηση με ποδήλατα
Καλό Φθινόπωρο, λοιπόν