Ιn The Name Of Love

Μέρος Πρώτο

Αναχώρηση

Το μεγάλο νεκταρίνι δίπλα στο πληκτρολόγιο μυρίζει τόσο έντονα σαν να μου φωνάζει ότι το καλοκαίρι είναι για λίγο ακόμα εδώ και οφείλω να του είμαι το ίδιο αφοσιωμένη όπως του ήμουν τις προηγούμενες ημέρες. Εκείνες που τις περνούσα στη θάλασσα, που περπατούσα σε μεγάλα βότσαλα και πέτρες στο βυθό και με την άκρη του ποδιού μου έξυνα τα βρύα πάνω σ' αυτά να ταΐσω τα ψαράκια που πρόθυμα μαζεύονταν να γευτούν την μυστηριώδη προσφορά μου. Εκείνες τις μέρες που από τη στιγμή που έμαθα ότι δεν είναι όλες οι μέδουσες επικίνδυνες, έκανα την καλύτερη παρέα μαζί τους, παρατηρώντας με τις ώρες το παράξενο σύστημα πλοήγησης-πλεύσης τους, σαν θαλάσσιος ιπτάμενος δίσκος μοναδικής ομορφιάς και ηρεμίας.

Με βαριά καρδιά γύρισα πίσω.
Κάθε τέλος των διακοπών αυτό που μου κοστίζει δεν είναι μόνο η αναγκαστική επανένταξη στην μηχανή της μεγαλούπολης, αλλά η απομάκρυνση από τη φύση. Σκέφτομαι με λύπη ότι δεν θα μπορώ να συναντάω για καιρό ούτε πετρόψαρα ούτε μέδουσες και σίγουρα δεν θα μπορώ να κοιμάμαι με τον ήχο της θάλασσας να με νανουρίζει, ακόμα και όταν αυτός κάποιες μέρες ήταν σκληρός και πελεκούσε αδιάκοπα και σκληρά το φαγωμένο ήδη μώλο κοντά στο σπίτι... Δεν θα μπορώ να κάνω αυτή την πρώτη πρωινή βουτιά, αυτή που το πέμπτο στάδιο του ύπνου και το κρύο νερό γίνονταν ένα και με ξυπνούσαν με την αίσθηση ότι γεννιώμουν κάθε μέρα από την αρχή. Και δεν θα μπορώ να απολαύσω εκείνον τον καφέ μετά από αυτήν τη βουτιά.

Μα έπρεπε να επιστρέψω. Φέτος για ένα λόγο παραπάνω.

'Οπως κάθε χρόνο, σαν τα αποδημητικά, φτερουγίζω απρόθυμα στην καυτή φωλιά της πόλης και προσπαθώ να εξωραΐσω το ότι μικραίνει η μέρα, ότι καραδοκεί η ψύχρα και οι ομπρέλες χαμογελούν θριαμβευτικά στο πίσω μέρος της ντουλάπας.



Μέρος Δεύτερο
Επάνοδος

Με διάθεση γκρίνιας μπαίνω σπίτι μου Πέμπτη βράδυ. Οι γάτες με περιμένουν με ανάμικτα συναισθήματα, λίγο θυμωμένες για τις μέρες που τις άφησα σε όχι και τόσο ξένα χέρια, λίγο ενθουσιασμένες που με ξανάβλεπαν, πάντα κυρίες του εαυτού τους, όχι πολλές συγκινήσεις,ας πλύνουμε τη γούνα μας μην πάρει και αέρα ότι μας έλειψε. Μετά από λίγα λεπτά κυλιούνται στα πόδια μου και βρίσκονται στην αγκαλιά μου.

Τα δωμάτια του σπιτιού, οικείες εικόνες με τη σκόνη που μαζεύτηκε όσο έλειπα, κι όμως, σαν να έχω να τα δω χρόνια. Παραδόξως τακτοποιημένα και τρυφερά, σαν κι αυτά να έχουν ζωή και να περίμεναν την επάνοδο.

Στο δωμάτιο-γραφείο ξεκαρφιτσώνω το Εισιτήριο από τον πίνακα ανακοινώσεων, τη θέση του για ένα σχεδόν χρόνο.
Πέρυσι...
Θυμάμαι τη στιγμή που της ηλεκτρονικής αγοράς . Με μια αμφιβολία για το τι θα δω, πού θα είμαι και αν θα έχω διάθεση να πάω στη Συναυλία. Αυτή η μέρα ήταν για καιρό κάπως ιδιαίτερη και έμελλε το Συγκρότημα να έρθει ακριβώς αυτή τη μέρα. Δεν θα αθροίσω τα ψηφία στη σειρά του εισιτηρίου με την ημερομηνία για να αναρωτηθώ το πιασάρικο "Τυχαίο; Δεν νομίζω!". Μήπως έχει τελικά σημασία αν όλα είναι ή δεν είναι τυχαία; Ποια εξήγηση εξυπηρετεί τη βιοθεωρία του καθένα, αυτή παίρνει.
Σκέφτομαι ελπίζω να αξίζει και ευτυχώς που το αγόρασα πέρυσι, γιατί φέτος... με την οικονομική στενότητα θα το υπολόγιζα δυο και τρεις φορές για να πάω.

Ανοίγω για λίγο τον υπολογιστή, να διαβάσω τα συναισθήματα όσων έχουν εισιτήριο και ο ενθουσιασμός τους μου αλλάζει λίγο την διάθεση. Μια υποψία ενθουσιασμού αρχίζει να διαφαίνεται πίσω από τα σύννεφα του αρνητισμού μου.

Και με ένα μυστήριο στρες ξαπλώνω για τον πρώτο Σεπτεμβριανό μου ύπνο στην Αθήνα.



Μέρος Τρίτο
Starring At The Sun
Ξυπνάω από το άγχος, μετά το μεσημέρι.
Λίγο η αλλαγή περιβάλλοντος, λίγο ότι δεν έχω συνεννοηθεί με τους άλλους πού θα βρεθούμε και τα άλλα οργανωτικά, με πετάει από το κρεβάτι χωρίς ξυπνητήρι Τρώω ελαφρά και φοράω το γνωστό μαύρο παντελόνι των συναυλιών και το γνωστό επίσης βολικό κλειστό παπούτσι. αφού πρόκειται να τρέξουμε πάλι για να κατακτήσουμε μια θέση κοντά στη σκηνή και να καθίσουμε με τις ώρες στο οποιοδήποτε έδαφος. Ρίχνω στην τσάντα μου ένα μπουκάλι νερό, φορτισμένη φωτογραφική, χώνω στην τσέπη και το εισιτήριο και ξεκινώ νωρίς για το Ολυμπιακό Στάδιο.



Ώρα 2.30 βρισκόμαστε στην είσοδο για την Αρένα. Ακριβώς μπροστά μας, λίγο πιο μέσα από τις πρώτες πόρτες, οι τυχεροί και άξιοι πρώτοι 400 που έχουν ζωγραφισμένα στο χέρι τους τα τα νούμερα για να μπουν στον εσωτερικό δακτύλιο, δίπλα στην περιοχή των εισιτηρίων των 300 ευρώ. Περίπου 1000 υπολογίζει ο Νίκος ότι χωράνε στον δακτύλιο αυτόν που θα έχει μια ανάσα μακριά τον τραγουδιστή των Blackfield, τους Snow Patrol και φυσικά τους U2, την βασική αιτία για την πρόωρη διακοπή των διακοπών μου. Ο ήλιος μας καίει τα κεφάλια και αυτοεπιπλήττομαι διαρκώς που δεν πήρα καπέλο. Απλώνουμε τις Athens Voice που είχαμε μαζί μας και καθόμαστε κάτω. Το πρώτο τρέξιμο το υπολογίζουμε κατά τις 4 οπότε έχουμε ακόμη ώρα. Διαβάζουμε μεγαλόφωνα αγγελίες συνοικεσίων και τρώμε μερικές από τις προμήθειές μας όσο είναι ακόμα καιρός να πάρουμε ενέργεια.

Κατά τις 4 πράγματι, ανοίγουν την πρώτη προ είσοδο στη διαδρομή για την Αρένα. Γίνεται ένας μικρός χαμός και βρισκόμαστε σχεδόν με όσους έχουν τα ζωγραφισμένα νούμερα στα χέρια. Ακούγονται μερικές διαμαρτυρίες από τους πρωινούς, όμως ήδη είμαστε εκεί. Και σε ένα ακόμη μισάωρο, που ανοίγει και η δεύτερη πόρτα, οι μισοί από την παρέα βρισκόμαστε αγκαλιά με τους πρωινούς που δεν μπαίνουν στον κόπο να γκρινιάξουν.

Μία ώρα έμεινε και ήδη είμαστε κάπου 500 που θα πρέπει να τρέξουμε για τον δακτύλιο. Ο χρόνος περνάει με το απίστευτο άγχος του Νίκου αν θα τα καταφέρουμε και τις διηγήσεις του άγνωστου διπλανού μας, φανατικού, που είχε πάει σε όλες τις φετινές συναυλίες των U2 σε όλες τις πόλεις... Και με μουσική υπόκρουση από το κινητό του, τόσο δυνατά που στο τέλος ήθελα να φωνάξω ΦΤΑΝΕΙ, θα τους δούμε και ζωντανούς!


Μέρος Τέταρτο
Vertigo
Ώρα 5.30 συνεπείς στο ραντεβού της η διοργανώτρια εταιρεία ανοίγει τις πόρτες, πρώτα για εμάς τους 500 και μετά για τους πίσω από εμάς. Αφού μας κόβουν το απόκομμα του εισιτηρίου αρχίζει ένας αγώνας ταχύτητας που έλεγα ότι θα αφήσω την τελευταία μου πνοή στο Ολυμπιακό Στάδιο. Ευτυχώς, δεν υπάρχει ο ανταγωνισμός των άλλων συναυλιών, αφού η οργάνωση είναι αρκετά καλύτερη και μπαίνουμε κατά μπουλούκια. Όμως και πάλι, όταν πια φτάνουμε και παίρνουμε τη θέση μας μέσα στον δακτύλιο των 1000, η ανάσα βγαίνει κοφτή και ζορισμένη, ο ιδρώτας τρέχει από τα μέτωπά μας και ζαλάδα απειλεί να μας ξαπλώσει ανάσκελα. Όσοι καταφέραμε και μπήκαμε από τους πρώτους, κοιταζόμαστε αποκαμωμένοι χωρίς για λίγο να λέμε ούτε λέξη, μόνο παίρνοντας μικρές εισπνοές που στέλνουμε στα πνευμόνια κι αυτά στις καρδιές που χοροπηδούν σαν τρελές στο στήθος:.Και τότε Ανθίζει το Χαμόγελο λες και κερδίσαμε το χρυσό μετάλλιο στους ολυμπιακούς αγώνες. Τα καταφέραμε. Ναι. Είμαστε Μέσα.
Και τώρα επιτέλους, μπορώ να καθίσω κάτω χωρίς άγχος.

Μέρος Πέμπτο
Some Days Are Better Than Others

Το σκηνικό μέσα στο στάδιο δείχνει μεγαλόπρεπο. Κάτι σαν διαστημόπλοιο η σκηνή και δύο γέφυρες στα δεξιά και στα αριστερά μας. Τεχνικοί πηγαινοέρχονται φουριόζοι ελέγχοντας καλώδια και συνδέσεις και λειτουργίες που ούτε μας περνάει από το μυαλό που μπορεί να χρησιμεύουν.


Δεν δίνουμε πολύ σημασία, έτσι κι αλλιώς, μέχρι που βγαίνει ο πρώτος προγραμματισμένος ως support της συναυλίας, ο τραγουδιστής των Blackfield, Aviv Geffen.


Σηκωνόμαστε να ξεμουδιάσουμε. Η εμφάνισή του παράξενη, σαν ανεπιτυχής αντιγραφή του Dave Gahan, με μαύρο μπλουζάκι με παγιέτες και γκλίτερ στα μάτια. Η φωνή καλή, αλλά όχι τόσο καλή όσο στα άλμπουμ. Παρόλα αυτά αξιοπρεπής παρουσία, όμορφη μουσική. Αφήνω ασχολίαστο το γεγονός ότι μέλος του τεχνικού προσωπικού του φορούσε μπλούζα με στάμπα "Fuck You, We Are From Israel"...



Στην ώρα τους, στις 8.15 βγαίνουν και οι Snow Patrol που με ανυπομονησία περίμενα.





Και δεν μας απογοητεύουν. Ενέργεια, μελωδία, σκηνική παρουσία, φρεσκάδα και επαφή με τον κόσμο από το πρώτο δευτερόλεπτο της εμφάνισης. Τραγουδάμε όσα από τα τραγούδια τους ξέρουμε και χορεύουμε σε όσα δεν ξέρουμε. Σχεδόν θέλουμε κι άλλο, όταν φεύγουν.



Μα πλησιάζει η ώρα... Το παράξενο ρολόι που εμφανίζεται στην οθόνη του video wall πάνω από τα κεφάλια μας, μοιάζει να τρελαίνεται κι αυτό χάνοντας και κερδίζοντας λεπτά. Κάτι που αποδεικνύεται ότι δεν ήταν καθόλου τυχαίο...


Γιατί όταν οι δείκτες δείχνουν 12 και ακούγεται η φωνή του David Bowie στο Space Oddity σαν ανάστροφη Σταχτοπούτα που της πήρε όλα η Μαγεία και της μετέτρεψε το Άρμα σε κολοκύθα, εμείς βλέπουμε την κολοκύθα να γίνεται Διαστημόπλοιο και ταξιδεύουμε άλλοι στα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια, άλλοι στις στιγμές που αγοράζαμε τους δίσκους και τα cd τους, άλλοι στην ταύτιση με τις μουσικές και τις ιδέες, άλλοι στο αλκοόλ που έρεε στις φλέβες μας υπό τους ήχους του One και άλλοι στον ήχο που έκανε το παπούτσι μας καθώς το χτυπούσαμε στο πάτωμα στον ρυθμό του Sunday Bloody Sunday. Οι U2 ανεβαίνουν στη σκηνή.
Δεν το βλέπω σε βίντεο, δεν το βλέπω στο MTV. To ζω.




Για τις επόμενες δύο ώρες και μερικά ακόμη λεπτά εικόνες από το παρελθόν συναντούν εικόνες του τώρα και φτιάχνουν έναν πίνακα που με αφήνει τόσο σαστισμένη που σχεδόν νοιώθω ότι ήμουν στη θάλασσα πριν πολλές πολλές εβδομάδες. Ότι ονειρεύτηκα τις διακοπές τις μέδουσες, τα ψάρια και τα θαλάσσια βρύα ή ότι ονειρεύομαι τώρα, αλλά σε κάθε περίπτωση νοιώθω τόσο καλά, άρα η Μαγεία υπάρχει. Και το αποδεικνύει η αγάπη του κόσμου,οι διαφορετικές ηλικίες,ο παλμός, το πόσο ψηλά μπορούμε να χοροπηδήσουμε στο Όνομα της Αγάπης για την μπάντα και το πόσο πολύ μπορεί να ομορφύνει το πρόσωπο με το χαμόγελο του ενθουσιασμού.

Αυτό το Χαμόγελο δίπλα σου και μέσα σου κρίνει την επιτυχημένη συναυλία.
Και αυτή ήταν.












Κόντρα στις προσδοκίες μου και στις προβλέψεις κάποιων, οι U2 απέδειξαν ότι είναι αυτό που λέμε Μεγάλο Συγκρότημα. Από αυτά που έγραψαν ιστορία στη μουσική και ως τέτοια αξίζουν και τα χρήματα και την ταλαιπωρία για να τα δει κάποιος. Κορυφαίες στιγμές η αρχή με το Beautiful Day, το One, το Hold Me Thrill Me Kiss Me Kill Me, το In The Name Of Love και το φινάλε με το With Or Without You. Μοναδική στιγμή που δεν με ικανοποίησε απόλυτα ήταν αυτή του Miss Serajevo, αφού η απουσία της φωνής του εκλιπόντος Pavarroti ήταν για μένα εμφανής.Mικρή στεναχώρια που δεν άκουσα τα αγαπημένα μου Even Better Than The Real Thing, Lemon,Τhe Unforgetable Fire και Νew Year's Day. Ο Βοno και ο Εdge όπως πραγματικά τους είχα στο μυαλό μου, σαν να πέρασε ο χρόνος ευγενικά από πάνω τους. Φοβερή η σκηνοθετική άποψη της συναυλίας καθώς και η ιδέα των 360 μοιρών,που απ' όσο μου είπαν και φίλοι από τις κερκίδες, σαν εικόνα έδινε την αίσθηση της ενότητας του κόσμου και επέτρεπε σε όλους να παρακολουθούν σχεδόν ανεμπόδιστα από όπου και αν κάθονταν. Ίσως αυτό να ήταν και η κεντρική ιδέα. Tέλος, μακάρι να ευαισθητοποιήθηκε έστω και ένας από εμάς από την εμφάνιση και παρουσία της Διεθνούς Αμνηστίας και τα κοινωνικά και πολιτικά μηνύματα της συναυλίας, παρόλες τις επικρίσεις που ακούγονται για τον Bono και την παρέα του.



Υ.Γ.Οι φωτογραφίες είναι όλες δικές μου και του Νικήτα. Σας παρακαλώ να μην τις χρησιμοποιήσετε χωρίς να συνεννοηθούμε πρώτα με σχόλιο και χωρίς αναφορά της πηγής. Ευχαριστώ.