Το Κυνήγι του Πάσχα

Μεγάλη Τετάρτη ήδη και προσωπικά δυσκολεύομαι πολύ φέτος να βρω το Πνεύμα του Πάσχα. Κάτι λείπει από την ατμόσφαιρα και όχι, δεν είναι μόνο το χρήμα που σαν κινητήρια δύναμη μας έβγαζε έξω από τα σπίτια μας να ψωνίζουμε ανήλεα για τα βαφτιστήρια και για τους εαυτούς μας κυρίως πράγματα που δεν χρειαζόμαστε.

Σαν η ατμόσφαιρα να μην έχει άρωμα, σαν ο καιρός να μην έχει αποφασίσει να επιτρέψει την πολυπόθητη διαδοχή των εποχών, νοιώθω καρφωμένη σε μια οθόνη παρακολουθώντας έναν χειμώνα που πεισματικά αρνείται να φύγει και μια άνοιξη που παλεύει με όλες της τις δυνάμεις να πείσει τα δέντρα και τα λουλούδια να την καλωσορίσουν. Και ο αγώνας δεν έχει αγωνία...

Φυσικά, ναι, έχουν ανθίσει διάφορα. Και, πάντα, η άτιμη η Πασχαλιά στην είσοδο του σπιτιού πώς το μυρίζεται ότι έρχεται η Ανάσταση, έχει σκάσει τα μπουμπούκια της και ήδη μερικά από τα άνθη της περιφρονώντας τις χαμηλές θερμοκρασίες, τις βροχές και τη γενική δυσθυμία. Αλλά δεν είναι αυτή η Μεγάλη Εβδομάδα που ήξερα και εμπιστευόμουν, κάτι μπάσταρδο σέρνεται απρόθυμα στους δρόμους της πόλης και γίνεται σετάκι με την απόγνωση που φέρνει η τηλεόραση όταν την ανοίγεις. Μάλλον το Πνεύμα αυτά βλέπει και έχει πάρει τα βουνά και τα όρη. Και πολύ τυχεροί όσοι σπεύδουν να το αναζητήσουν σε άλλα μέρη...

Εδώ στην πόλη, μαζί με πολλούς που δεν διαθέτουν τα απαραίτητα κονδύλια για να επισκεφθούν κανέναν άλλο τόπο από αυτόν που χαρτογραφεί η καθημερινότητά μου, παραμένω και προσπαθώ λίγο σαν διανοητικό παιχνίδι, λίγο σαν απαραίτητη ενδοσκόπηση να ανακαλύψω, γιατί αγαπώ αυτή τη γιορτή που φέτος δεν λέει να με κάνει να νοιώσω ότι έχει έρθει. Και ένας άναρχος κατάλογος βασισμένος σε πολλαπλές αναγνώσεις των παιδικών μου χρόνων και των πιστεύω και νοιώθω μου ξεδιπλώνεται με δυσκολία σαν χαρτί που από τα χρόνια ζάρωσε και θέλει όλο και πιό πολύ προσοχή στο χειρισμό του...

Μυρωδιά από λουλούδια και συγκεκριμένα πασχαλιές και βιολέτες. Αυτό το μωβ χρώμα της βιολέτας που στολίζει με την ομορφιά της τον Επιτάφιο...αυτή το μεθυστικό άρωμα στην ατμόσφαιρα το βράδυ της περιφοράς... ο σωρός των λουλουδιών στα πόδια του Εσταυρωμένου...

Μυρωδιές από την κουζίνα της μαμάς... Κουλουράκια ψήνονται και δεν επιτρέπεται να τα φάμε μέχρι τουλάχιστον την Πρώτη Ανάσταση (Μεγάλο Σάββατο πρωί). Στολισμένα σε πιατέλες περιμένουν το ασύδοτο φαγοπότι της νύχτας του Μεγάλου Σαββάτου και της Κυριακής... Ακόμη και το ξύδι στις βαφές των αυγών μου θυμίζει τα παιδικά μου χέρια να γυαλίζουν προσεκτικά τις κόκκινες εύθραυστες επιφάνειες των αυγών που ψαρεύαμε από την αχνιστή κατσαρόλα σαν άλλα ψάρια σε κόκκινο νερό Ανατολή...

Μουσικές από τα ραδιόφωνα. Ναι, κάποτε διαφοροποιούσαν το πρόγραμμα τους την Μεγάλη Εβδομάδα. Θυμάμαι την τότε δυσφορία μου που σαν έφηβη δεν έβρισκα να ακούσω κάτι χαρούμενο μιας και όλοι οι ραδιοσταθμοί έπαιζαν ή slow κομμάτια ή κλασσική μουσική. Κι αν τυχόν τολμούσα να βάλω κάτι δικό μου, ακουγόταν η κατσάδα: "Μεγάλη Εβδομάδα έχουμε, δεν ακούμε τέτοια μουσική"....

Προσδοκία για τις λαμπάδες και τα σοκολατένια αυγά. Ακόμα και σε μεγάλη ηλικία. Ακόμα και αυτά που εγώ δωρίζω στα βαφτιστήρια και στους αγαπημένους μου. Τι σχέδιο θα είναι φέτος; Θα είναι μεγάλο ή μικρό το αυγό; Και πώς να φτιάξω μια "σοβαρή" λαμπάδα;

Η ετοιμασία πριν την Ανάσταση...κάθε φορά να τρέχω στην εκκλησία το πολύ μισή ώρα πριν ακουστεί το Χριστός Ανέστη... κάθε φορά με το ποτηράκι για να μη στάξει η λαμπάδα και το φαναράκι για να μη σβήσει το Άγιο Φως. Και κάθε φορά να φυγαδεύομαι πανικόβλητη πριν αρχίσουν τα εκκωφαντικά πυροτεχνήματα να μου διαλύουν την όποια γαλήνη έρχεται μετά από μερικές ημέρες ηρεμίας.

Το μελαγχολικό ξύπνημα της Κυριακής του Πάσχα. Οι μύτες των γατιών μου τεντωμένες στις μυρωδιές από τις γειτονικές σούβλες και το μακρινό τραγούδι των κλαρίνων προφανώς από κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό που θυμάται την παράδοση και του δίνει και καταλαβαίνει στα ηπειρώτικα, νησιώτικα και γενικώς εγχώρια μουσικά ακούσματα...

Οι συγγενείς. Αυτοί που βλέπουμε μόνο Χριστούγεννα, Πάσχα και σε οικογενειακές συνάξεις. Πολλοί από αυτοί κουραστικοί, άλλοι τόσο αγαπητοί αλλά δεν βρίσκουμε ποτέ καιρό να τους δούμε...Τελικά με όλες τις παιδικές αναμνήσεις και τα όσα έχουμε μοιραστεί η οικειότητα που ξεθωριάζει με το πέρασμα του χρόνου, ξαναβρίσκει λίγα από τα χρώματά της...

Κι ύστερα από το Πάσχα η εβδομάδα της χαλαρής προσαρμογής. Σε καλύτερη διάθεση, σε καλύτερο καιρό, στην προσδοκία του καλοκαιριού και στο πανηγύρι της φύσης, στην πλήρη Άνοιξη και στην ομορφιά του Μάη που πάντα είναι στη θέση του εκεί, μετά το κάθε Πάσχα, όποτε κι αν αυτό πέφτει...

.

Πραγματικά, δεν ξέρω τι απ' όλα αυτά θα βρω φέτος γύρω μου και μέσα μου. Εύχομαι όμως να είναι κι αυτό ένα Πάσχα αφορμή για ευτυχισμένες διαδρομές στο παρελθόν και κυρίως για ανακάλυψη εξίσου όμορφων στιγμών και αισθήσεων στο παρόν.

Καλή Μεγάλη Εβδομάδα, Καλή Ανάσταση, Καλή εβδομάδα του Πάσχα, Καλή Άνοιξη σε όλους μας!!!