Δευτέρα 12 Μαρτίου 2012

ΕΠ

 Οκτώβριος . Κομοτηνή.
 Προαύλιο παλιάς Νομικής Σχολής. Μια τσάντα στους ώμους μου, ένα φαρδύ μπουφάν,  ήδη να έχει αρχίσει το κρύο, φοιτητές.


Πρώτη ημέρα στη Σχολή. Πηγαδάκια πρωτοετών. Κάπου πρέπει να ρωτήσω.

Τρεις κοπέλες και ένα αγόρι. Κάτι συζητούν. Κάτι θέλω να μάθω. Κάτι ρωτάω. 

Ένα ζευγάρι πράσινα σπινθιροβόλα μάτια στέκονται διερευνητικά πάνω μου. Ευγενικά, χαμογελαστά, περίεργα. Κι άλλο ένα ζευγάρι γαλανά μάτια χαμένα σε ένα δικό τους σύμπαν.

Συστηνόμαστε.
Οι μετέπειτα κολλητές μου.
Οι φίλες μιας ζωής.
Βλέπω συχνά στα όνειρά μου το Σπίτι μας.
 Ένα χαμηλοτάβανο ημιισόγειο πρώην πατητήρι, με αυλίτσα,κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό. Τα τρένα περνούσαν τις νύχτες και με έκαναν ευτυχισμένη γιατί ονειρευόμουν ταξίδια και μέρη μακρινά.

Φαντάζομαι πως στο εξής τα όνειρά μου θα χρωματίζονται για αρκετό καιρό και με οδύνη πέρα από νοσταλγία...
Γιατί τρεις ξεκινήσαμε αλλά μείναμε δύο.

Πάλεψες έξι ολόκληρα χρόνια με τον καρκίνο. Τόσο γενναία, τόσο δυνατά, τόσο απόλυτα.Ήσουν τόσο γενναία που ντρεπόμουν για την ύπαρξή μου την ίδια αν τυχόν σε οποιαδήποτε αδιαθεσία, αδυναμία ασθένεια μου  γκρίνιαζα, υπερέβαλα, ανυπομονούσα. Έκλαψα πικρά στην πρώτη μου μαστογραφία όταν ένοιωσα ενόχληση από  την πίεση των μηχανημάτων και την ίδια στιγμή σκέφτηκα τι έχεις περάσει. 
Εσύ γελούσες.
Σχεδόν μέχρι τέλους.

Είναι τόσο τρομακτικό το κενό που αφήνεις που σαν να αδημονεί να με ρουφήξει. Τα τυπικά "δεν θα σε ξεχάσω ποτέ", "δεν φεύγεις ποτέ", "είσαι εδώ" είναι απλά γράμματα που χορεύουν  μπροστά στην οθόνη. Ο πόνος είναι μια διάσταση από μόνος του και τώρα ταξιδεύουμε όσοι σε αγαπάμε για εκεί.
Εσύ πού πας;...

 Όσο μεγαλώνω ολοένα και πιστεύω στα παράλληλα σύμπαντα.
Ίσως το "πιστεύω" να μην είναι η σωστή λέξη. Μάλλον το "νοιώθω" είναι πιο ταιριαστό. Νοιώθω τις παράλληλες διαστάσεις.Τις βιώνω με κάποιο παράξενο τρόπο καθημερινά.
Άνθρωποι αγαπημένοι που φεύγουν, χωρισμοί, διαφορετικοί δρόμοι, το ίδιο το εγώ μας πριν μερικά χρόνια, κοιταζόμαστε πολλές φορές σε φωτογραφίες και δεν ξέρουμε πού είναι αυτός ο άνθρωπος που είμαστε. 
Κι όμως είναι κάπου εκεί. Πολλές φορές 
Ναι,ζει εκεί.Μέσα σε ένα κουτί του χωροχρόνου που φαινομενικά δεν επικοινωνεί με το Τώρα, αλλά υπάρχει.

Εκεί στο σύμπαν μέσα μου θα είσαι για το δικό μου Πάντα.
Δεν σε αποχαιρετώ γιατί επειδή σε αγαπώ θα ζεις όσο ζω. 
Ξέρω πού πας. Δεν φεύγεις.
Απλά θα μου λείψεις.

Καλό ταξίδι Ελένη μου...






5 σχόλια:

kovo voltes... είπε...

Όποιος δεν βιώσει αυτή τη διάσταση δεν γίνεται να το καταλάβει. Μοιάζει λίγο αλλοπαρμένος στα μάτια του άλλου όποιος έχει βίωμα τέτοιο...Αλλά οκ. Σημασία έχει να θυμάσαι...Η μνήμη είναι ζωή. Είναι υπόσχεση. Ανάσα μικρή μου...

k είπε...

μόλις το διάβασα... άσχημη μέρα η χθεσινή... η Ελένη ταξίδεψε παρέα με έναν δυνατό κύριο που έφυγε κι εκείνος χθες. θα ζουν όσο ζούμε. έτσι ακριβώς.

την αγάπη μου και μια ζεστή αγκαλιά.

Margo είπε...

Περνώ και ξαναπερνώ από προχθές, μένω για λίγο χαϊδεύοντας τα πλήκτρα και δεν γράφω τίποτα. Πιο λόγια να παρηγορήσουν για την απώλεια;..

Μόνο γι' αγάπη μπορώ να σου μιλήσω, δεν γεμίζει τα κενά αλλά είναι κάτι..

Roadartist είπε...

...Πόσο δύσκολα όλα αυτά... Στέλνω όλη τη δύναμη μου και την αύρα μου να σε σκεπάσει και να πάρει τον πόνο μακρυά. Τίποτα δεν πεθαίνει, πάντα θα ζούνε κοντά σου.

mermyblue είπε...

Σας ευχαριστώ τόσο που περάσατε και αφήσατε λίγες γραμμές για τη μνήμη της... και τη δική μου.
Μαργκό μου, η αγάπη είναι το μόνο που μένει στο πέρασμα του χρόνου, είναι το καλύτερο που θα μπορούσες να μου πεις..
Kaya
θα μιλήσουμε σύντομα εμείς (δεν είναι απειλή αυτό :))
Κοβω Βόλτες
Σ' ευχαριστώ κ προσωπικά. Πραγματικά όταν διάβασα το Ανάσα πήρα μια βαθιά ανάσα...
Roadartist
η αύρα των σκέψεων ταξιδεύει γρήγορα. ευχαριστώ :)