Και ξαφνικά έρχεται μια  μέρα που δεν μπορείς να γράψεις. Έρχεται μια μέρα που δεν μπορείς να μιλήσεις. Και ακόμη χειρότερα αυτή που δεν μπορείς να ονειρευτείς. 

Πανικόβλητος κοιτάζεσαι στο καθρέφτη και βλέπεις ένα κενό βλέμμα. Αλλά δεν μπορείς να κάνεις κάτι.

Τότε αρχίζει μια τροχιά γύρω από σένα. Αρχίζεις να πετάς σκοινί και να προσπαθείς να βρεις το βάθος σου. Γιατί μόνο από σένα μπορείς να βρεις εσένα. 

Οι νύχτες σου είναι δροσερές και ο μέρες αφόρητες. Τα βιβλία είναι ταξίδια απαραίτητα, το  όχημα  για να ξαναβρείς τι αγαπάς και να το βάλεις σε λέξεις. Αυτές που σκάλωσαν μέσα σου και ζωγράφισαν πίνακες τρομακτικούς και συναρπαστικούς συνάμα.

Κι οι μουσικές είναι εκεί. Μαζί με το καθησυχαστικό μονότονο ενός ανεμιστήρα, μαζί με τα τζιτζίκια που κάθε χρόνο χλευάζουν την ιστοριούλα με το εργατικό μυρμήγκι υπενθυμίζοντάς μας απλά ότι ζουν τόσο όχι γιατί δεν εργάζονται αλλά γιατί αυτός είναι ο κύκλος ζωής τους. 

Κι εσύ σκέφτεσαι ότι ήρθε το καλοκαίρι και ότι πάντα αγαπάς το καλοκαίρι ακόμη και αν  δεν θα καταφέρεις να ξεπλύνεις τις αγωνίες σου σε μια παραλία   σαν αυτή που αγαπάς, την ήσυχη, τη μοναχική, με τα πολλά ψαράκια να σου φιλάνε τα πόδια, αλλά στη μπανιέρα του σπιτιού σου ακούγοντας τον ήχο του νερού, που όπως και να το κάνεις, είναι πάντα εξαγνιστικό.

Καλό καλοκαίρι, 

όπου και να ΄στε.