Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

Η Καθαρά Δευτέρα ποτέ δεν ήταν η αγαπημένη μου.
Έδινε ένα τέλος σε πολλές ημέρες κεφιού και ανεμελιάς, ημέρες που επιτρέπεται να είσαι κάτι άλλο από αυτό που είσαι, αλλά που ουσιαστικά είσαι και ακατάκριτα μπορείς να το δείξεις. Τέλος στην έκλυτη ελευθερία και είσοδο σε  μελαγχολική περίοδο ενδοσκόπησης και "κάθαρσης" λες και πριν ήσουν άπλυτος και τώρα θα καθαριστείς.
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το να γλεντάς και να είσαι χαρούμενος ήταν ουσιαστικά αμαρτία που πρέπει ξεπλυθεί.

Αυτά σαν παιδί.

Σαν ενήλικη αντιλαμβάνομαι μεν τον κύκλο των εποχών και τη χρησιμότητα σχεδόν κάθε παράδοσης. Ωστόσο μου έχει μείνει  η γεύση της μελαγχολίας στο στόμα και με συνοδεύει με κάθε μπουκιά χαλβά, λαγάνας και συναφών Καθαροδευτεριάτικων αναλώσιμων. Οι εκπομπές με παραδοσιακή μουσική, το τραπέζι με τα διαφορετικά φαγητά, ο ερχομός της Άνοιξης ακόμα και αν κρύβεται μέσα στα πέπλα του Μάρτη δεν βοηθούν ιδιαίτερα.  Το παρήγορο, βέβαια, είναι ότι η εργάσιμη εβδομάδα θα ξεκινήσει Τρίτη. Και ότι, ειδικά για φέτος, και η ερχόμενη Δευτέρα θα είναι αργία...

Προφανώς θα έχει να κάνει με τα ξεκινήματα...η μελαγχολία, εννοώ. Το τέλος και το ξεκίνημα είναι εξ ορισμού απαιτητικά και ψυχοφθόρα όσο και απαραίτητα και αναπόφευκτα και μπορώ να παραθέσω πολλά επίθετα που τους ταιριάζουν αλλά δεν είναι ο σκοπός της ανάρτησης...μάλλον δηλαδή.

 Ίσως ο σκοπός της ανάρτησης είναι απλά να πω "καλή Σαρακοστή".
Και Καλή Άνοιξη, γιατί έρχεται κι αυτή ολοταχώς.
Και να έχουμε ένα χαμόγελο στην ψυχή πρώτα και μετά στο πρόσωπο.
Τα λέω λοιπόν.
Και τα εύχομαι σε όλους μας.

2 σχόλια:

Χρήστος Μίχος / Christos Michos είπε...

Αγαπητή μου γοργόνα...Η ενδοσκόπηση είναι μέσα στο παιχνίδι.Η ένταση της Άνοιξης μας κάνει να στριφογυρνάμε,να ανοίγουμε πανιά και να προχωρούμε.Το τέλος της Καθαράς Δευτέρας δε σημαίνει τίποτε αυτές τις εποχές,για το υπάρχον μεταλλαγμένο οικοσύστημα που ζούμε.
όπως δε σημαίνει τίποτε οποιαδήποτε περίοδος αργίας. Γιατί μας μεταλλάσουν τις διαθέσεις και την λειτουργία μας. Μας μηχανοποιούν.Κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον θα γίνουμε δαχτυλοδειχτούμενοι και παρίες ,αν συνεχίσουμε να νοιώθουμε και κυρίως· να το δημοσιοποιούμε....Τα ξεκινήματα και τα τελειώματα έχουν νόημα σε περιόδους που δεν επαναλαμβάνονται. Αλλιώς έχουμε να κάνουμε με πε΄ριοδους που τις γνωρίζουμε και η μελαγχολία μετάβασης είναι μάλλον ένα ισχυρό συναίσθημα.Που οφείλουμε να εκμεταλλευτούμε....
θα έλεγα ότι αργείς να γράψεις ,αλλά πλέον πηγαίνω προς την άποψη,ότι κάθε φορά πρέπει να γράφεις κάτι που ωθεί τον αναγνώστη σε σχόλια ,όσο και αραιές να είναι οι δημοσιεύσεις. Έτσι σε χαιρετώ πάλι και θα είμαι εδώ στην επόμενη ανάρτησή σου όποτε και αν εμφανιστεί...Να είσαι καλά...

mermyblue είπε...

Θα έλεγα, Χρήστο, ότι ήδη είμαστε κατα κάποιο τρόπο παρίες...αλλά θέλοντας να βλέπω πάντα τα θετικά (όχι παίζοντας το "παιχνίδι της χαράς", αλλά σαν στάση ζωής)τουλάχιστον μπορούμε να εκφραζόμαστε με γραφή, με μουσική, με ό,τι μπορούμε...
σ' ευχαριστώ που "πέρασες" από το χάρτη μου
καλη άνοιξη!