ε, όχι...

Έρχεσαι γραφείο Σάββατο. Σου την έχει καρφώσει που πρέπει να δουλέψεις Σάββατο, αλλά έρχεσαι.
Το φιλοσοφείς. Σκέφτεσαι "πόσο ωραία είναι η Αθήνα ξεπλυμένη από την βροχούλα, πόσο ωραία είναι που δεν γίνεται πανικός στους δρόμους, παίρνω τον καφέ μου από τα σταρφακς άνετα...τελικά δεν είναι τόσο χάλια που δουλεύω Σάββατο... θα πάρω κάτι ελαφρύ να φάγω και όταν τελειώσω τη δουλειά θα πέσω και για έναν υπνάκο στον καναπέ και θα βγω κατευθείαν! Τέλεια!"
Και τότε διαπιστώνεις ότι ζεις στην Ελλάδα.
Που τίποτα δεν λειτουργεί τις καθημερινές, κι όμως, Σάββατο βράδυ η Δ.Ε.Η. έχει συνεργείο κάτω από το γραφείο σου και τρυπάει πεζοδρόμια για να φτιάξει τα δίκτυα της ή τα κέρατά της, δεν ξέρω τι.
Περνάει από το μυαλό σου τότε ότι ή η χώρα πάει μπροστά και δεν το έχεις καταλάβει εσύ και τα άλλα 10 εκατομμύρια κάτοικοι (εκτός από τους μη καταγεγραμμένους μετανάστες) ή οι εργολάβοι της Δ.Ε.Η. εκμεταλλεύονται το Σάββατο για να ζητήσουν υπερωρία; υπερεργασία; δεν τα θυμάμαι αυτά, έχω καιρό να τα κοιτάξω.
Και το μόνο που σου μένει τότε είναι να κάνεις την προσευχή σου να σταματήσουν τα κομπρεσέρ σύντομα μπας και αφού τελειώσεις τις εργασίες, κλείσεις τα ματάκια σου για λίγο...
Αμήν...

προβληματισμοί μόλις ξύπνησα

Είναι ένα υπέροχο απογευματάκι Σαββάτου. Βρέχει έξω γλυκά και σκέφτομαι ότι πολύ θα ήθελα να βγω να περπατήσω και να μουσκευτώ στη βροχή. Αν δεν φοβώμουν μην κρυώσω, θα το έκανα. Αλλά σιχαίνομαι το κρύωμα, όπως σιχαίνομαι και τη μουρμούρα, οπότε για να μην σιχαθώ τον εαυτό μου που θα μουρμουρίζω γιατί έχω κρυώσει, προτιμώ να την απολαμβάνω από το παράθυρό μου.
Σκέφτομαι σήμερα το πάρτυ της ΚΛΙΚ με μιά κούραση. Αν δεν με είχαν βεβαίωσει γνωστοί και φίλοι ότι το προηγούμενο, που το έχασα από βαρεμάρα πάλι, ήταν τόσο καλό δεν θα πήγαινα. Χθες ξενύχτησα σε έξοδο και έχω αρχίσει κυριολεκτικά να καίω εγκεφαλικά κύτταρα από αυτό το διαρκές έξω. Είδα βέβαια αγαπημένους, που ήθελα πολύ να τους δω και να τους κάνω μια αγκαλίτσα γιατί τις τελευταίες ημέρες χτυπιούνται από διάφορα ζόρια, αλλά αυτός ο συνδυασμός κάπνας-ό,τι να 'ναι στο χώρο-δυνατής μουσικής-φαγητού έξω -ύπνου αργά με τσάκισε. Αυτό το θέμα της άρρηκτης σύνδεσης κάπνας-ελληνικών κέντρων διασκέδασης(από το πιό μικρό έως το πιό μεγάλο) ποτέ δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Βγαίνεις, πίνεις και την άλλη ημέρα βάζεις τα ρούχα σου στο πλυντήριο και το μαλλί στη ντουζιέρα.
Με λίγα λόγια, την επομένη δεν είσαι "κυκλοφορίσιμος" κι όμως κυκλοφορείς....Ξανά και ξανά. Μέχρι να σου την καρφώσει και να κάνεις δύο μήνες αποτοξίνωση, όπως η Γ., που βρήκε τον εαυτό της με δίαιτα, διαλογισμό (λέμε τώρα), ύπνο, δουλειά και σειρές τύπου "Lost" στο dvd. (Αυτό με το dvd το δοκίμασα και σε μένα... Δεν πιάνει. Τρώω μπροστά στο dvd και ο διαλογισμός μετατοπίζεται σε θέματα δίαιτας, δηλαδή θέματα ευτελή και πολύ πιό αγχωτικά από το να βγω έξω να ξενυχτήσω και να γκρινιάξω γι αυτό).

Για να δούμε σήμερα, πόσο θα αξίζει αυτό το περιβόητο πάρτυ της ΚΛΙΚ....

http://www.klikrecords.gr/news.asp?lang=gr#starinintospace

λυπάμαι μόνο που απ' όσο φαίνεται δεν θα είναι αυτός ο κύριος, του οποίου αγαπημένο κομμάτι είναι αυτό...

αν ήμουν σπίτι, λοιπόν...

Η αλήθεια είναι ότι αυτήν την ερώτηση δεν την έχω σκεφτεί...Επίσης η αλήθεια είναι ότι η χθεσινή νύχτα μου άφησε μια επαρκή ζαβλακωμάρα για να είμαι σαφής στην απάντησή μου (αλλά και πόσο σαφής είσαι όταν περιγράφεις τι σπίτι θα μπορούσες να είσαι;Η σαφήνεια, με λίγα λόγια, είναι ένα θέμα περίεργο. Εξίσου περίεργο με την ειλικρίνεια και τις παραδοχές περί του τι είσαι)
Ας πούμε λοιπόν, ότι όταν έχεις θολό μυαλό που κανένας καφές δεν ξεθολώνει είσαι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και μπορείς καλύτερα να αφήσεις τις καλλιτεχνικές σου ροπές να σε στριφογυρίσουν πετυχημένα στη δική τους βάση. Ας πούμε και ας ελπίσουμε. Θα δείξει...
Αν ήμουν σπίτι (γράφω αυτά που είμαι ή αυτά που θα ήθελα να είμαι ή αυτά που νομίζω ότι νομίζουν οι άλλοι ότι είμαι;;;)
Θα ήμουν
Εντελώς ακατάστατο. Τα ντουλάπια σε μια παράξενη τάξη που μόνο εγώ και ενίοτε ούτε εγώ μπορώ να εντοπίσω αυτό που ψάχνω. Τα πιό απίθανα πράγματα στα πιό απίθανα σημεία (μύλο πιπεριού δίπλα στο λαπ τοπ στο γραφείο).
Με δέκα διαφορετικά προϊόντα περιποίησης μαλλιών και κανένα χαρτί υγείας, το οποίο αγοράζω αφού τελείωνω όλα τα παρεμφερή και συγγενή είδη: χαρτοπετσέτες, ρολό κουζίνας, χαρτομάντηλα, βαμβάκι.Με αντικείμενα φίλων και αγαπημένων παντού.
Με μια παράξενη τοποθέτηση στο χώρο όλων των πραγμάτων, γενικά. Σαν αποθήκη, σαν σπίτι, σαν εργαστήριο, σαν κάτι που περιμένει να τακτοποιηθεί (περιμένει καρτερικά).
Αλλά και με μια ζωντάνια που δεν θα το άλλαζα εύκολα με άλλο.
Με πολλά δωμάτια που διαφυλλάσσουν τον προσωπικό χώρο του καθενός και που μου δίνουν την δυνατότητα αποθήκευσης όλων όσων συσωρρεύω κατά καιρούς.
Με φως, πολύ φως, αλλά και με τη δυνατότητα απόλυτης συσκότισης .
Ζεστό. Δηλαδή να μπορεί κανείς να κυκλοφορεί με λεπτά ρούχα, αλλά όχι να παθαίνει και αποπληξία!
Κοντά στη φύση. Και κοντά στην πόλη για τις βραδυνές εξόδους.
Εννοείται με χώρο για τα ζώα. Μακάρι πάντα να έχω πολλά ζώα. Με τις καρέκλες τους, τα παιχνίδια τους, τα ονυχοδρόμιά τους, τα πιατάκια και τα ποτηράκια τους (Μόνο να μην φαγώνονται τα ζωάκια γιατί μου προκαλούν στρες οι τσακωμοί)
Με πίνακες. Ζωγραφικής και ανακοινώσεων όπου κολλάω ό,τι μου έκανε εντύπωση ή ότι αγαπώ.
Με μουσικές πολλές. Άπειρα cd's mp3's (ναι, ξέρω, η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική), δίσκους παλιούς και ένα καλό πικ απ. Με δωμάτιο μουσικής δηλαδή.
Με βιβλιοθήκες. Σε κάθε δωμάτιο. Ακόμα και στο μπάνιο.Υπερβολή;
Με ενέργεια που θα σε γεμίζει κάθε φορά που μπαίνεις μέσα. Και σε αποφορτίζει από τον έξω κόσμο. Και σε κάνει μεν να θέλεις να μείνεις αλλά σε προτρέπει να βγεις για να της φέρεις και τον φρέσκο αέρα του έξω.
Τέλος, με το σκοτεινό του δωμάτιο. Εκεί παίζεις την τυφλόμυγα χωρίς μαντήλι στα μάτια. Εγώ βλέπω, αυτός που μπαίνει δεν(για φαντάσου, κι έλεγα ότι φοβάμαι τα θρίλερ!).

Και με χαλάκι στην πόρτα που γράφει welcome ή ελληνιστί καλώς ήλθατε...

Πόσες φορές θέλεις να βγάλεις όλα αυτά που έχεις μέσα σου, να φυγουν, να γίνουν κάτι άλλο από φορτίο, αλλά αυτά δεν μετουσιώνονται σε λέξεις, δεν βγαίνουν σε νότες, δεν γίνονται ζωγραφιές, δεν γίνονται κάτι... Γυρίζουν και ξαναγυρίζουν μέσα σου για να σε εξουθενώσουν, μέχρι κάποια στιγμή να πεις "τέλος" και να τα δεις αντί να διαλύονται να σου χαρίζουν το δώρο της δημιουργίας, όπως αυτά θέλουν κι όχι όπως εσύ τα φαντάστηκες...

Ο Θεός Είναι 'Ενας Αστροναύτης

>

"αυτό ήταν ένα ανυποψίαστο live..."
Μια άγνωστη φωνή έβαλε σε λέξεις αυτά που ζήσαμε για τρεις ώρες στο καυτό Αν Club με τους God Is An Austronaut προχθές... Ο Νοέμβριος άνοιξε τις πόρτες του σε μελωδίες και ταξίδια με τον καλύτερο τρόπο...

Ποτέ δεν περίμενα ότι ένα συγκρότημα της post rock θα με άφηνε εκστατική...Ποτέ δεν περίμενα ότι θα χτυπιέμαι σε μουσικές χωρίς στίχο...Ποτέ δεν περίμενα ότι ένα τέτοιο live θα με ταξίδευε σε μέρη τόσο κινηματογραφικά που κανένας κινηματογραφιστής δεν έχει ακόμη συλλάβει ακόμα την εικόνα τους...

Η καυτή ατμόσφαιρα (επιεικής έκφραση, ήταν τουλάχιστον αποπνικτικά έως δραματικά ) καθιστούσε την εμπειρία σχεδόν μεταφυσική...Το ίδιο και το πρόσωπο του Δ. δίπλα, που ο Μορφέας τον έδεσε στο άρμα του και τον πήγε μια βόλτα στο φεγγάρι, σε εναν παράδοξο ύπνο...

Από το πρώτο λεπτό η μπάντα έβγαλε αυτό που πρέπει να βγαίνει από κάθε καλλιτέχνη : την ψυχή. Έντυσε τις μελωδίες με τη δύναμη της και αυτό πέρασε στο κοινό που ανταποκρίθηκε με τόσο θέρμη όση και η θερμοκρασία εκεί μέσα. Θερμοκρασία μετεωρίτη που προσεγγίζει την ατμόσφαιρα της Γης...για να γίνει χίλια κομμάτια πέφτοντας και παίρνοντας μαζί τους απροετοίμαστους και τους ανυποψίαστους.

Οι God is An Austronaut ήταν ενδεχομένως για τον καθένα ένα διαφορετικό ταξίδι προχθές...Για μένα ήταν μια γλυκειά κατάδυση στο μέσα μου. Ένα φως στους σκοτεινούς τοίχους και στους λαβύρινθους της καρδιάς. Συντονισμός και έκσταση με τα συναισθήματά μου. Μια στιγμή αθανασίας σαν ένα ταξίδι στο διάστημα, σαν μια στιγμή έρωτα.

Για όσους ήταν εκεί...νοιώθω τυχερή που το μοιράστηκα μαζί τους...
Για όσους δεν ήταν...η σκέψη τους αντανακλούσε στον καθρέφτη της ψυχής μου τη μορφή τους ... και στα σκοτεινά δωμάτια τους βρήκα...