αν ήμουν σπίτι, λοιπόν...

Η αλήθεια είναι ότι αυτήν την ερώτηση δεν την έχω σκεφτεί...Επίσης η αλήθεια είναι ότι η χθεσινή νύχτα μου άφησε μια επαρκή ζαβλακωμάρα για να είμαι σαφής στην απάντησή μου (αλλά και πόσο σαφής είσαι όταν περιγράφεις τι σπίτι θα μπορούσες να είσαι;Η σαφήνεια, με λίγα λόγια, είναι ένα θέμα περίεργο. Εξίσου περίεργο με την ειλικρίνεια και τις παραδοχές περί του τι είσαι)
Ας πούμε λοιπόν, ότι όταν έχεις θολό μυαλό που κανένας καφές δεν ξεθολώνει είσαι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και μπορείς καλύτερα να αφήσεις τις καλλιτεχνικές σου ροπές να σε στριφογυρίσουν πετυχημένα στη δική τους βάση. Ας πούμε και ας ελπίσουμε. Θα δείξει...
Αν ήμουν σπίτι (γράφω αυτά που είμαι ή αυτά που θα ήθελα να είμαι ή αυτά που νομίζω ότι νομίζουν οι άλλοι ότι είμαι;;;)
Θα ήμουν
Εντελώς ακατάστατο. Τα ντουλάπια σε μια παράξενη τάξη που μόνο εγώ και ενίοτε ούτε εγώ μπορώ να εντοπίσω αυτό που ψάχνω. Τα πιό απίθανα πράγματα στα πιό απίθανα σημεία (μύλο πιπεριού δίπλα στο λαπ τοπ στο γραφείο).
Με δέκα διαφορετικά προϊόντα περιποίησης μαλλιών και κανένα χαρτί υγείας, το οποίο αγοράζω αφού τελείωνω όλα τα παρεμφερή και συγγενή είδη: χαρτοπετσέτες, ρολό κουζίνας, χαρτομάντηλα, βαμβάκι.Με αντικείμενα φίλων και αγαπημένων παντού.
Με μια παράξενη τοποθέτηση στο χώρο όλων των πραγμάτων, γενικά. Σαν αποθήκη, σαν σπίτι, σαν εργαστήριο, σαν κάτι που περιμένει να τακτοποιηθεί (περιμένει καρτερικά).
Αλλά και με μια ζωντάνια που δεν θα το άλλαζα εύκολα με άλλο.
Με πολλά δωμάτια που διαφυλλάσσουν τον προσωπικό χώρο του καθενός και που μου δίνουν την δυνατότητα αποθήκευσης όλων όσων συσωρρεύω κατά καιρούς.
Με φως, πολύ φως, αλλά και με τη δυνατότητα απόλυτης συσκότισης .
Ζεστό. Δηλαδή να μπορεί κανείς να κυκλοφορεί με λεπτά ρούχα, αλλά όχι να παθαίνει και αποπληξία!
Κοντά στη φύση. Και κοντά στην πόλη για τις βραδυνές εξόδους.
Εννοείται με χώρο για τα ζώα. Μακάρι πάντα να έχω πολλά ζώα. Με τις καρέκλες τους, τα παιχνίδια τους, τα ονυχοδρόμιά τους, τα πιατάκια και τα ποτηράκια τους (Μόνο να μην φαγώνονται τα ζωάκια γιατί μου προκαλούν στρες οι τσακωμοί)
Με πίνακες. Ζωγραφικής και ανακοινώσεων όπου κολλάω ό,τι μου έκανε εντύπωση ή ότι αγαπώ.
Με μουσικές πολλές. Άπειρα cd's mp3's (ναι, ξέρω, η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική), δίσκους παλιούς και ένα καλό πικ απ. Με δωμάτιο μουσικής δηλαδή.
Με βιβλιοθήκες. Σε κάθε δωμάτιο. Ακόμα και στο μπάνιο.Υπερβολή;
Με ενέργεια που θα σε γεμίζει κάθε φορά που μπαίνεις μέσα. Και σε αποφορτίζει από τον έξω κόσμο. Και σε κάνει μεν να θέλεις να μείνεις αλλά σε προτρέπει να βγεις για να της φέρεις και τον φρέσκο αέρα του έξω.
Τέλος, με το σκοτεινό του δωμάτιο. Εκεί παίζεις την τυφλόμυγα χωρίς μαντήλι στα μάτια. Εγώ βλέπω, αυτός που μπαίνει δεν(για φαντάσου, κι έλεγα ότι φοβάμαι τα θρίλερ!).

Και με χαλάκι στην πόρτα που γράφει welcome ή ελληνιστί καλώς ήλθατε...