Τρίτο Πρόγραμμα...

~~~ Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, ο σταθμός που είχα στη θέση 6 στη μνήμη του ραδιοκασετοφώνου του αυτοκίνητου, χάθηκε. Αντί για τις ανόητες μάλλον φωνές των παραγωγών του (που ως επί το πλείστον έπαιζαν περί τις 8 φορές ημερισίως το "I kissed a girl and I liked it", τραγούδι που προσωπικά σιχαίνομαι), η συχνότητα γύρισε σε κάτι χειρότερο: ελληνικά μετά fame story εποχής, δηλαδή επί της βασιλείας του ενός και μοναδικού Φοίβου. Μην αντέχοντας το ακουστικό βασανιστήριο πάτησα την αναζήτηση και αποθήκευσα τον πρώτο σταθμό που βρέθηκε αμέσως ακριβώς. Ήταν το τρίτο πρόγραμμα της ελληνικής ραδιοφωνίας... Κάπως έτσι, μετά από καιρό, πέρασα πάλι την πύλη για το παλάτι της κλασσικής μουσικής .


~~~ Κι ύστερα, ήταν εκείνη η μέρα που δεν είχα προλάβει να ράψω τις κορδέλες και τα λαστιχάκια στις καινούργιες pointes...Δεύτερη Τετάρτη δεν γινόταν να "χάσω" μάθημα pointes και έτσι πήγα μισή ώρα νωρίτερα στη σχολή να στρωθώ στη χειροτεχνία. Ήταν περίπου 8 το βράδυ και στην αίθουσα ήταν τα παιδιά δυό τάξεων πιό κάτω από το προχωρημένο τμήμα... με ζωντανό πιάνο, την δεσποινίς Δέσποινα.
Η δεσποινίς Δέσποινα, που δεν είναι πια δεσποινίδα αλλά έχει το κλασσικο μακρύ μαλλί που θα είχε στα 20 της, με την μαύρη κορδέλα και το απαλό πρόσωπο ανθρώπου που η μουσική του εξευγενίζει την καθημερινότητα, παρατήρησα ότι, μολονότι έκανε μια φαινομενικά κουραστική και βαρετή δουλειά, φερόταν στο πιάνο σαν φίλη και ερωμένη. Μέσα σε δέκα λεπτά χειροτεχνίας με υπόκρουση Chopin, που είναι και ένας από τους αγαπημένους μου, διαπίστωσα ότι ένοιωθα κάπως παράξενα: ήρεμη και γεμάτη.
Ναι, ήταν η χειροτεχνία. Όταν δημιουργείς κάτι με τα χέρια, ακόμα και ένα κουμπί να ράβεις, είναι σαν να πετάς από πάνω σου το βάρος της πνευματικότητας και να γυρίζεις σε κάτι αρχέγονο...Αλλά δεν ήταν μόνο η χειροτεχνία. Ήταν και η μουσική...που αγγίζει την ψυχή χωρίς να την πληγώνει. Και ήταν και ο χώρος...οι συμβουλές τις δασκάλας που ακούγονταν από την τάξη, τα γελάκια των παιδιών και η ίδια η "στολή" του μπαλέτου που είχα ήδη φορέσει: ένα μάλλινο, γκέτες, οι demi pointes και το κορμάκι. Ήταν ο ρόλος που με βγάζει από την καθημερινότητά μου αγαπημένα, εδώ και πολλά χρόνια.


~~~Και σκέφτηκα την τέχνη...την τέχνη γενικά και την τέχνη του να ζεις όπως θέλεις εσύ ...και να βιώνεις τη ζωή σου σαν μια παράσταση...που πρωταγωνιστείς εσύ και οφείλεις στον εαυτό σου την καλύτερη ερμηνεία...γιατί μόνο έτσι βγάζεις ένα κομμάτι από εσένα και αφήνεις ένα γνήσιο ενεργειακό σου αποτύπωμα...και χαιρέτησα το μονοπάτι που άνοιξαν στο μέσα μου ένας χαμενος σταθμός στο ραδιόφωνο και ένα ζευγάρι Pointes που ανέμειναν καρτερικά τις κορδέλες τους...