Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009

welcome to the Twilight zone

Γιατί υπάρχουν τα βιβλία;

Πώς μπορείς να κλειστείς ένα Σαββατοκύριακο μέσα στο σπίτι διαβάζοντας και να πεις "πέρασα καλά";

Υποτίθεται, κατά μια θεωρία, ότι ταυτιζόμαστε σε έναν βαθμό με τους ήρωες των βιβλίων και ζούμε μέσα από αυτούς όσα δεν μπορούμε στην απλή (απλή;) πραγματικότητά μας.

Κατά συνέπεια, θεωρητικά, η επιλογή των βιβλίων που κάνουμε κάτι θα πρέπει να λέει για τον χαρακτήρα μας και τα όνειρά μας. Πρακτικά, πάντως, είναι ένας πολύ εποικοδομητικός και χαλαρός τρόπος να περάσεις μερικές ώρες με τον εαυτό σου ή μάλλον, καλύτερα, χωρίς αυτόν.

Αναρωτιέμαι αν δείχνει αυτό κάτι για το χαρακτήρα μου και αμφιβάλλω αν ονειρεύτηκα να με ερωτευτεί καλός βρυκόλακας ή να ζήσω ένα ρομάντζο με έναν απέθαντο αλλά τις τελευταίες εβδομάδες έχω χαθεί μέσα στους ήρωες αυτών των βιβλίων.




Λέγονται Έντουαρντ και Μπέλλα. Είναι έφηβοι. Είναι βρυκόλακας και είναι θνητή. Εννοείται ότι η αγάπη τους δοκιμάζεται τα μάλα. Εννοείται επίσης ότι δεν περιμένεις να συγκλονιστείς από τη λογοτεχνική δεινότητα της συγγραφέα ούτε και να μην σουφρώσεις τα χείλη αποδοκιμαστικά περισσότερες από μία φορές στους πιθανώς αφελείς διαλόγους που μπορεί να δώσει μια τέτοια θεματολογία.

Το καλό είναι ότι διαψεύδεσαι. Διαψεύδεσαι ευχάριστα. Με λίγα λόγια, μένεις έκπληκτος πώς μπορεί ένα βιβλίο πεντακοσίων σελίδων να σε κρατάει σε εγρήγορση, να μη θέλεις να το αφήσεις πριν το φτάσεις στην τελευταία σελίδα και μετά, να σου λείπει τόσο που να πέφτεις με τα μούτρα στο επόμενο!

Προσωπικά δεν είμαι θιασώτης των μυθιστορημάτων γενικά. Αγαπώ πολύ τα αστυνομικά και ίσως μόνο αυτά. Στη σφαίρα του φανταστικού δεν έχω κινηθεί ως τώρα, η απλή εξιστόρηση με κουράζει συνήθως. Πόσο μάλλον όταν βλέπω κάτι τόσο ογκώδες...με πιάνει κάποιου είδους ανυπόμονη απελπισία. Το ότι κατάφερα και κόλλησα τόσο με αυτά τα βιβλία το αποδίδω αποκλειστικά στην συγγραφέα.

Την ιδιαίτερη πέννα πρέπει να την αναγνωρίσουμε στην κ. Stefanie Meyer.Το ταλέντο να σου εξελίσσει την υπόθεση μέσα από ένα κάρο, ασήμαντες, νομίζεις, λεπτομέρειες. Τη δύναμη να σε μεταφέρει ακριβώς στα δρώμενα, όσο φανταστικά και αν είναι αυτά. Και την άρτια σκιαγράφηση των περισσότερων χαρακτήρων, ιδίως σε ένα έργο με τόσο εμπορική μεν, άβολη δε θεματολογία. Και λέω άβολη, γιατί δεν είναι εύκολο να κάνεις ένα έργο τόσο με μια τόσο κραυγαλέα φανταστική υπόθεση πιστευτό.

Για όσους λοιπόν θέλουν να ταξιδέψουν σε ένα ρομαντικό σύμπαν με αρκετό σασπένς, αλλά σε καμία περίπτωση τρόμο, θα πρότεινα ανεπιφύλακτα να αγοράσουν το Λυκόφως και τη Νέα Σελήνη. Τα άλλα δύο βιβλία της τετραλογίας, δηλαδή το Εclipse και το Breaking Dawn,δεν κυκλοφορούν ακόμα σε ελληνική μετάφραση, μπορείτε όμως να τα βρείτε στην αγγλική έκδοση. Το Εclipse αναμένεται από τις εκδόσεις Πλατύπους μεταφρασμένο κατά τα τέλη Μαρτίου. Αν αντέχετε, μπορείτε να περιμένετε να το διαβάσετε τότε.
Εγώ δεν άντεξα.



Υ.Γ. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που είδα την ταινία που βασίστηκε στο πρώτο βιβλίο πριν το διαβάσω .Είδα το έργο χωρίς καμία προσδοκία από αυτό που με περίμενε και καμία εικόνα στον νου μου για τα πρόσωπα, την υπόθεση και οτιδήποτε σχετικό. Φυσικά, όπως γίνεται στις περισσότερες περιπτώσεις, το βιβλίο είναι σαφώς ανώτερο, αλλά και η κινηματογραφική μεταφορά κάνει μια ειλικρινή προσπάθεια να παραμείνει πιστή στα δεδομένα της συγγραφέα. Το κάστινγκ είναι αρκετά καλό, η φωτογραφία επιτυχημένη, αλλά η απαραίτητη συρρίκνωση της πλοκής για να βγει σε μιάμιση ώρα όλη η υπόθεση αφήνει κενά που είναι ζωτικά για τη σκιαγράφηση των χαρακτήρων.
Αν θέλετε να δείτε και την ταινία, ξεκινήστε από αυτή, η δική μου γνώμη. Διαφορετικά καλό ταξίδι στους παράξενους χαρακτήρες της συγγραφέα και υπομονή και καλή προαίρεση για αυτό που θα δείτε.




5 σχόλια:

Sinnerman είπε...

Mε ένα αρλεκιν ξέχνιέμαι..σοφή η διαφήμιση. Απο την άλλη όμως η λογοτεχνική ποιότητα του βιβλίου, αφήνει κατάλοιπα, αισθήματα, τροφή για σκέψη και στοχασμό, πράγματα που το κύριο μερως διασκέδασης μας (TV) δεν κάνει.
Which side are you on?
the Vamp or the Victim?

mermyblue είπε...

Δεν είναι άρλεκιν, αν και θα μπορούσε κάλλιστα. Αυτό ακριβώς γράφω στην ανάρτηση, ότι ενώ η θεματολογία θα μπορούσε να οδηγήσει σε κάτι τέτοιο, η συγγραφέας αποδεικνύεται τουλάχιστον ικανή. Εδώ έχουμε διαβάσει την άλλη υπέρτατη βλακεία, τον κώδικα ντα βίντσι, που άφησε εκστατικούς άπειρους αναγνώστες, και θα τα βάλουμε με την κυρία Μeyer που τη δουλειά της την έχει κάνει μια χαρά?
Ως προς την ερώτηση, δεν υπάρχουν θύματα. Οπότε έπρεπε μάλλον να ρωτήσεις, are you with vampires or werewolfs? και θα απαντούσα "φυσικά vampires!"

Unknown είπε...

Όμορφο blog!!!

Sinnerman είπε...

Ας το θέσω καλύτερα. με ένα βιβλιο ξεχνιέμαι. Ξεφεύγω απο την ζωή μου, μπαίνω στον κόσμο κάποιου άλλου, αφήνω τα δικά μου πίσω. Αυτό ήθελα να πω.
όμορφο blog indeed.

mermyblue είπε...

@ Πασχαλίνα, ευχαριστώ πολύ! Και το δικό σου έχει πολύ όμορφο τίτλο
(dead can dance πολυαγαπημένοι)και απ' όσο είδα αρκετά "προβληματισμένο" περιεχόμενο
@ Ωρίων Δ, τώρα το έθεσες καλύτερα :Ρ
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια κ ανταποδίδω
Σας παρακολουθώ και τους δύο
:)