Γυάλινη Σφαίρα

Έχω λούσει το κεφάλι μου και δεν το έχω στεγνώσει.

Θα πέσω να κοιμηθώ και θα έρθουν να φωλιάσουν πάνω του σαν το ζευγάρι των καναρινιών στο καφέ στο στενό της Oxrford Street, τον Τσίκο και την Τσίκα, όλες οι άτακτες εικόνες, οι σκέψεις, τα συναισθήματα και οι δονήσεις, οι δικές μου και των συνοδοιπόρων μου, του ανώνυμου άγνωστου πλήθους που μιλάει μια άλλη γλώσσα που τόσο καλά γνωρίζω, σα δεύτερη πατρίδα.

Θα γίνει απολογισμός της μουσικής της κάθε ημέρας, της κάθε γης του καθενός απ' όλους μας.

Θα έρθει η στέρηση και, με τον καιρό, το κέντρισμα της νοσταλγίας για τα όσα μοιράστηκα.

Θα περάσουν οι πληγές από τα αγκάθια τους και τα δικά μου και θα δεχτούμε ότι απλά το μόνο που θέλαμε ήταν να έρθουμε κοντά ο ένας στον άλλον για να προφυλαχτούμε από την υγρασία και το κρύο. Άλλωστε, αυτό δεν θέλουμε οι άνθρωποι πάντα; Να ζεσταθούμε;Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε με το Δίλημμα του Σκαντζόχοιρου:παρά την καλή θέληση, η ανθρώπινη οικειότητα δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς αμφίδρομη βλάβη.


Θα θυμηθώ και τις προθέσεις μου και τις διαθέσεις μου πριν φύγω γι αυτό το ταξίδι. Θα με δω μια τυπική Ελληνική, ηλιόλουστη ημέρα να περπατάω στο Σύνταγμα. Να ξεστρατίζει το μυαλό μου για λίγο από την πορεία του και τις καθημερινές σκέψεις και να χαζεύει τους τουρίστες , καρτερικά και πολλές φορές επικριτικά, να ψωνίζουν γυάλινες σφαίρες με τον Παρθενώνα, τσολιαδάκια και μαρκησίες από τα περίπτερα της πλατείας ."Τι τις θέλουν αυτές τις βλακείες"...ένα κάρο χρήματα δίνουν για πράγματα που θα πεταχτούν μια μέρα στα σκουπίδια" να σκέφτομαι και να προχωράω στη δουλειά και τη ζωή του ιθαγενή που δεν έχει χρόνο να δείξει ενσυναίσθηση και κατανόηση στους τουρίστες.

Κι όμως, με μια γυάλινη σφαίρα με νερό και χιονάκι γίνεσαι ο θεός του Καιρού. Την βάζεις στον Ήλιο και έχει λιακάδα. Την κουνάς και χιονίζει. Την αφήνεις ήρεμη σε μια σκιά και έχεις μια μουντή ημέρα. Και με φόντο το παράθυρό σου όταν βρέχει, έχεις μια τυπική Λονδρέζικη ημέρα.

Ο θεός του Λονδίνου αποφάσισε ότι για τις μέρες που μας πέρασαν, για τις ημέρες που ήμουν εκεί θα έβαζε τη σφαίρα του να λούζεται στον ήλιο. Δεν θα την κουνούσε καθόλου για να δείξει ότι δεν υπάρχουν αυτά τα "τυπικός αγγλικός καιρός".

Στη δική μου σφαίρα είχα αποφασίσει να μην είμαι τυπική Ελληνίδα τουρίστρια. Να μην φωνάζω τις ελληνικές μου συλλαβές στο δρόμο, με την ασφάλεια ότι ένα μεγάλο μέρος δεν καταλάβαινε. Να μην ξεχυθώ λυσσασμένα στην Oxford Street και να ξοδέψω ότι στερλίνα είχα και δεν είχα σε ψώνια που λίγο πολύ μπορώ να τα κάνω και εδώ. Να είναι αυτή η τρίτη μου φορά στο Λονδίνο διαφορετική.

Προσπάθησα. Δεν πήρα χάρτες. Δεν αγόρασα οδηγούς. Θέλησα απλά να πάω σε μερικά ακόμα νέα μέρη που δεν είχα δει, να κάνω όσα δεν είχα κάνει: τα ανάκτορα, μερικά πάρκα, άλλες γειτονιές, ένα θέατρο, μουσεία που είχαν μείνει (και ποτέ δεν τελειώνουν).Να δώσω χρώμα σε άλλη μία περιοχή στον ασπρόμαυρο χάρτη της πόλης μέσα μου μέχρι κάποια στιγμή να είναι όλος χρωματιστός. Πέρασα και από μέρη που είχα ξαναπάει. South Bank και η συγκίνηση ήταν απίστευτη. Βγαίνοντας από το σταθμό Waterloo και αντικρύζοντας τη θέα του Κλασσικού Λονδίνου, το London Eye, το Big Ben, τον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Πέτρου, στα συναισθήματα του τρέχοντος ταξιδιού μου προστέθηκαν αυτά που είχα νοιώσει την πρώτη και τη δεύτερη φορά που ήμουν εκεί. Και τα πρόσωπα των ανθρώπων που είχα δίπλα. Και εκείνη που ήμουν τότε. Όλα σε μια έντονη σαλάτα που σπίνταρε το στομάχι μου και την καρδιά μου σε ρυθμούς έρωτα.

Αφέθηκα, όπως κάθε φορά, στην πόλη να με πάει όπου εκείνη θελήσει. Και τελικά, δεν με ενδιέφερε καθόλου το πώς θα είμαι.Το τελευταίο οχυρό μου έπεσε όταν μπήκα στο μαγαζί με τα τουριστικά, στην πλατεία, που το μόνο ερωτικό που έχει είναι αυτό το μοναχικό άγαλμα του Έρωτα να σημαδεύει αλόγιστα (όπως πάντα) ανύποπτους περαστικούς. Ίσως ήταν αυτός ο θεός που απελευθέρωσε το Παιδί και τον Τουρίστα μέσα μου. Τα κουκλάκια-Σκωτσέζοι, οι Φρουροί των Ανακτόρων και οι Γυάλινες Σφαίρες με το Μπιγκ Μπεν, την Γέφυρα του Λονδίνου, τα κόκκινα χαρακτηριστικά λεωφορεία, τα στυλό και οι καρτ ποστάλ με τον Κάρολο και την Καμίλα, οι μπλούζες με τα στρας και το σιδερότυπο της Νταϊάνα παρέλασαν μπροστά μου σαν κάτι το απίστευτο και το εξαιρετικό. Με φρενίτιδα ελληνική γέμισα την τσάντα μου με ό,τι χαζό και άχρηστο βρήκα διασκεδάζοντας με τον εαυτό μου και την ποικιλία των εθνών στο μαγαζί.

Γύρισα φορτωμένη εικόνες, συναισθήματα, κιλά, (μιας και το "πρόχειρο" φαγητό πλέον εκεί είναι εξαιρετικό και όχι ακριβότερο από την Αθήνα μας), φωτογραφίες, μυρωδιές και σκέψεις και αναμνήσεις. Το Αυτό έχει επικρατήσει του Εγώ και του Υπερεγώ μου και θέλω να κοιμάμαι διαρκώς αναβάλλοντας την προσαρμογή στην Αθηναϊκή μου ημέρα. Τουλάχιστον πλέον θα έχω επιείκεια για τον ενθουσιασμό των επισκεπτών της Ελλάδας και ιδίως για αυτούς που ψωνίζουν τσολιαδάκια από τα περίπτερα και φοράνε φέσια στην Πλάκα.

Τα ταξίδια είναι άλλος ένας τρόπος για να λειάνει κανείς το μέσα του σε διαφανές και ανθεκτικό μετάξι, που πάνω του μπορείς να δεις τη ψυχή, τη δική του και του κόσμου. Κοιτώντας αυτούς τους διαφορετικούς τόπους και ανθρώπους δεν μπόρεσα να μην κάνω την παράξενη σκέψη ότι έχω ζήσει μέσα από όλους και ότι και αυτοί ζουν μέσα από μένα. Γιατί πονάς, γελάς, χορεύεις, τρέχεις στη δουλειά, βγάζεις το σκύλο σου βόλτα, αγχώνεσαι όπως και αυτοί, κάπου αλλού σε ένα άλλο γεωγραφικό πλάτος και μήκος. Και η ψυχή είναι πάνω από μήκη και πλάτη και γλώσσες και συνήθειες.

Το ριζόχαρτο μέσα μου ανυπομονεί για το επόμενο ταξίδι.
Και του λείπουν ήδη οι συνταξιδιώτες του...