Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009

Γυμναστικές Διαδρομές


Μια ματιά τριγύρω σε πείθει χωρίς πολύ κόπο: ήρθε η Άνοιξη.
Η ατμόσφαιρα αρχίζει να γυαλίζει κάτω από το φως του ήλιου του Μαρτίου και σε μια αγαπημένη σαλάτα με την υγρασία και το κρύο που δεν έχει ακόμα χαθεί σε γεμίζει με έναν πρώιμο αέρα ανανέωσης.
Ή Θέλησης για Ανανέωση...

Και τα Κορμιά επαναστατούν και αρχίζουν να ζητούν περισσότερο την προσοχή. Γδύνεσαι και το μάτι, ενώ τόσους μήνες το απέφευγε συστηματικά, πέφτει στη φιγούρα σου στον καθρέφτη. Αρχίζεις και σκέφτεσαι εκείνα τα λεπτά, ανοιχτόχρωμα ρούχα που αγκαλιάζουν το είναι σου στοργικά και άσπλαχνα όταν ανοίγει ο καιρός, προδίδοντας όποια διατροφική ατασθαλία έχεις κάνει...

Και βρίσκεσαι Αποφασισμένος.
Σε ένα γυμναστήριο, σε ένα πάρκο, σε ένα κολυμβητήριο. Να παλεύεις να γίνεις καλλιτέχνης, γλύπτης του σώματός σου για να κερδίσεις την αποδοχή και το θαυμασμό του έργου τέχνης σου (λέμε τώρα) από τον, έστω και περιστασιακά, φιλότεχνο εαυτό σου. Ή κυρίως από αυτόν.


Κάπως έτσι (όχι ακριβώς δηλαδή, αλλά είναι μεγάλη ιστορία)βλέπω τα πόδια μου να περπατάνε ατελείωτα σε ένα διάδρομο γυμναστηρίου. Με το ipod στα αυτιά. Κατά προτίμηση κάτι με ένταση για δίνει ρυθμό. Με εναλλαγές ταχύτητας. Με σκέψεις ανάκατες και σε καμία συνάρτηση με το χώρο. Γύρω μου, συμπάσχοντες συνάδελφοι, άλλοι σε πιο γρήγορες ταχύτητες, άλλοι με πιό προκλητικά από τα δικά μου φαρδιά μαύρα ρούχα, με μικρότερα ή μεγαλύτερα μεγέθη, αλλά με τον ίδιο σκοπό. Γυμναστές τριγυρίζουν βαριεστημένα στο χώρο, μήπως ξεραθεί κανένας πάνω στον ιμάντα του διαδρόμου ή μπλοκαριστεί σε κανένα όργανο, αλλά αυτό δεν συμβαίνει και σαν η πλήξη και η ανία τους να είναι τόσο ηχηρή όσο σιωπηλή είναι η παρουσία τους.

Η ατμόσφαιρα βαριά. Ανάκατες μυρωδιές ανθρώπων και ο αέρας να τρυπώνει από τα (ευτυχώς) ανοιχτά παράθυρα φέροντας τη φρεσκάδα της συννεφιασμένης ημέρας και της βροχής που στεγνώνει στα πεζοδρόμια.

Ο δικός μου διάδρομος βλέπει έξω στο δρόμο. Είμαι τυχερή σήμερα. Αρκετοί από τους διπλανούς βλέπουν σε καθρέφτες. Εφιαλτικό. Δεν μου αρέσει καθόλου να βλέπω τον εαυτό μου όταν γυμνάζομαι με αυτήν την ταλαίπωρη μουσούδα, ξεμαλλιασμένη και αγκομαχούσα. Παρασύρομαι και σε γκριμάτσες και δεν λέει καθόλου. Με περνάνε για βλαμένη.

Τα δευτερόλεπτα μοιάζουν να διαδέχονται το ένα το άλλο απελπιστικά αργά. Πώς να περάσει η ώρα εκτός από το να ακούς μουσική; Το μάτι ξεφεύγει παραδίπλα. Κλεφτοκοιτάζω την ταχύτητα των κοντινότερών μου στο κοντέρ, την κλίση του διαδρόμου τους , αν έχουν λαχανιάσει πολύ. Τι φοράνε, την ηλικία τους, τα σώματά τους. Και αν κοιτάζονται στους καθρέφτες.

Διαπιστώνω τότε ότι ανήκω μάλλον στην
μειοψηφία που τους απεχθάνεται. Η πλειοψηφία θέλει να έχει στιγμιότυπα του εαυτού της όταν
σηκώνει βάρη,
τρέχει ή περπατά σε διάδρομο,
κάνει ποδήλατο,
μετράει τους σφυγμούς της,
σκουπίζεται με τις πετσέτες,

κάνει κοιλιακούς,
κάνει ραχιαίους,
κάνει ό,τι μπορεί,
χαμογελά στον/στην απέναντι που έχει τέλειο σώμα (και σίγουρα δεν το διατηρεί από το διάδρομο και τις λίγες διατάσεις που κάνει μετά το τέλος του, εκτός και αν είναι θαύμα της φύσης-τς τς κακίες)


Προς στιγμή πέφτω σε βαθυά περίσκεψη. Αυτό το φαινόμενο του Καθρέφτη δεν μπορώ να το εξηγήσω.Αλλά δεν είναι το μόνο μυστήριο γύρω από την κουλτούρα των γυμναστηρίων...

Ένα άλλο θέμα που εξετάζω γιατί με απασχολεί, ανθρωπολογικά και κοινωνιολογικά είναι γιατί είναι προαπαιτούμενο για έναν Γυμναστή που παραδίδει ομαδικό πρόγραμμα να ουρλιάζει. Κάθε φορά που περνάω έξω από την αίθουσα σοκάρομαι από την ένταση της φωνής και της μουσικής, που ούτε σε τελευταίο club επαρχιακής πόλης δεν παίζει. Και αναρωτιέμαι πώς αντέχουν οι "μαθητές"... Ενθυμούμαι κάποια φορά που δοκίμασα ένα από αυτά τα προγράμματα. Από τις πολλές επαναλήψεις κόντεψα να διαλύσω τον αυχένα μου και όχι να γυμνάσω τους κοιλιακούς.

Έχω διανύσει το μισό χρόνο της απαραίτητης βόλτας μου στον ιμάντα, πάντα με τα ακουστικά και τη μουσική μου για να αποφύγω ακούσματα τύπου Radio DJ και μέσα στην ηχητική ζαλάδα νοσταλγώ την πισίνα που πήγαινα πέρυσι... Αυτό το ρυθμικό μοναχικό σπορ που είσαι εσύ, η ανάσα σου και το νερό. Και η κάθαρση από όλα τα βάρη της ημέρας. Το λυτρωτικό ντους μετά το μπάνιο σου και η ιεροτελεστία του ντυσίματος.Και ακόμη πιο πέρα, τη φύση γύρω από το Κολυμβητήριο που ήταν ανοιχτό και μέσα στα πεύκα...

Μπουρμπουλήθρες, αναμνήσεις και μουσική μου τελειώνουν τον απαιτούμενο χρόνο και με το πάτημα του stop ο διάδρομος επιβραδύνει. Ξαναπατάω γη και αυτή φαίνεται να ρολάρει καθώς πηγαίνω με μικρά βήματα και φιλοσοφικές σκέψεις προς τα αποδυτήρια.

Σκέφτομαι πώς πρέπει να φταίει ο αέρας της Άνοιξης που μας βρίσκει όλους στα κάτεργα τέτοιων καταστάσεων... Τα πουλάκια που κελαηδούν και το χορτάρι που πρασινίζει και σε καλεί να κυλιστείς (κατά προτίμηση όχι μόνος και όχι με τη βράκα-λαστέξ που φορούσε η Μπρίτζετ Τζόουνς στο Ημερολόγιό της που έγινε ταινία). Σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει τίποτα κακό στην προσπάθεια ούτε στην ελπίδα ούτε στη θέληση για ανανέωση.
Σκέφτομαι ότι τελικά έχει την πλάκα του.

Χαμογελάω.

Και βγαίνω να περπατήσω κανονικά στο δρόμο και να μυρίσω με ανθεκτικότερα πνευμόνια αυτήν την επερχόμενη Άνοιξη.

5 σχόλια:

moutro είπε...

νομίζω ότι ο καθρέπτης στα γυμναστήρια ικανοποιεί τους νάρκισους. Καθρέπτη θες μόνο σε 2-3 ασκήσεις που απλά θέλεις ίσια πλάτη για να μην την τραυματίσεις. Γιαυτό και δεν πατάω ποτέ. Η γυμναστική στη φύση είναι θεόσταλτη... Σμουτς. καλημέρα

mermyblue είπε...

όταν έχεις τη δυνατότητα να γυμναστείς στη φύση και δεν πρέπει να κάνεις συγκεκριμένα πράγματα βάσει προγράμματος ENNOEITAI ότι δεν θα πατήσεις εκεί μέσα.
άλλωστε εσύ έχεις το σερφ σου που είναι πέρα από άσκηση και το ψώνιο σου και τους διαδρόμους που σε περιμένουν όποτε θέλεις ;)
τι να κάνεις εκεί μέσα με όλους τους ταλαίπωρους ιδρωμένους αγωνιστές του σώματος;
καλό ΠΣΚ σμουτσα
κ καλημέρα

Sinnerman είπε...

γυμναστική = ευεξία που λένε σωστα στο τηλεφως. Η οποιαδήποτε outdoor activity είναι απείρως καλύτερη απο κάποια εσώκλειστη. Δράμα οι διάδρομοι με τους καθρέπτες και τις οθόνες τηλεοράσεως. Αυτα τα ολίγα και καλό ΠΣΚ

Ανώνυμος είπε...

Πολύ μου αρέσει ο τρόπος που βλέπεις τα πράγματα εκεί και ο τρόπος που τα μεταφέρεις.

mermyblue είπε...

@ Ωρίων,δυστυχώς το κολυμβητύριο θα κλείσει για δύο μήνες ε? κρίμα και από Μάιο-Ιούνιο το ξανασκεφτόμουν...

@Μπινελ, ευχαριστώ για το σχόλιο.
Αμοιβαία τα αισθήματα :)