Κυριακή 5 Απριλίου 2009

65 days of static

Το πώς μπήκαν οι 65 days of static στη ζωή μου δεν το θυμάμαι ξεκάθαρα.
Πρέπει να ήταν μια από εκείνες τις ημέρες που ασφυκτιούσα μέσα στα ίδια και στα ίδια ακούσματα και είπα να αφεθώ στα έμπειρα χέρια του last.fm, βάζοντας στην επιλογή "καλλιτέχνης" το όνομα των God Is An Austronaut. Ή μπορεί και στην επιλογή "ετικέτα" αυτήν του post rock.

To post rock είναι ένα ιδιάζων και ιδιώνυμο μουσικό στυλ. Χωρίς στίχους, ένα αμάγαλμα από πολλές διαφορετικές μουσικές συνιστώσες, όπως ηλεκτρονική, τζαζ, πειραματική, ambient, κλασσική και φυσικά ροκ, έχει μια ιδιαίτερη προοδευτικότητα στην ένταση και τις περισσότερες φορές κορύφωση-λύση του δράματος που δημιουργούν μέσα σου οι προηγούμενες νότες. Το ότι δεν συνοδεύεται συνήθως από φωνητικά, η κλιμάκωση της έντασης αυτής και ο συνδυασμός των τόσων διαφορετικών ειδών, σχεδόν κάνουν το άκουσμα κινηματογραφικό, μια καθαρά προσωπική εμπειρία, που πολλές φορές φέρνει τον ακροατή σε κάποιου τύπου έκσταση.

Αυτήν την ατμόσφαιρα πήγα να συναντήσω και εχθές στο Gagarin, με την ανάμνηση της μοναδικής συναυλίας των God Is An Austronaut (τον προηγούμενο Νοέμβρη στο ΑΝ) με τη διαφορά ότι το συγκρότημα που θα εμφανιζόταν θα ήταν οι,επίσης, αγαπημένοι 65 days of static.

Ώρα 10 παρά, φτάνουμε κάπως καθυστερημένοι, νομίζαμε, και στην πόρτα μας δίνουν φυλλάδιο κατά του AIDS, μπρελόκ κατά του AIDS και προφυλακτικά STOP κατά του AIDS. Αναρωτιέμαι, τι γίνεται τελικά εκεί μέσα- και μήπως μόνο εγώ βλέπω συναυλία και όχι τσόντα ή αν οι διοργανωτές νομίζουν ότι τόσο οι Deine Lakaien (μοίραζαν προφυλακτικά και σε αυτό το live) όσο και οι 65 days of static θα αφυπνίσουν τόσο τα ήθη και θα ερεθίσουν τα πλήθη, που θα γίνει το όργιο του Καλιγούλα.

Με το προφυλακτικό στο χέρι προχωρώ στη σκοτεινή κοιλιά του Gagarin.


Ο κόσμος λιγοστός, και το support ελληνικό post rock συγκρότημα των absent without leave, δεν είχε βγει ακόμα. Με την παρέα, κοιταζόμαστε με απελπισία... Γιατί πολύ καλοί οι absent without leave, αλλά σε live που είσαι όρθιος και περιμένεις να χτυπηθείς μετά είναι μάλλον αταίριαστοι. Τα ακούσματά τους είναι πολύ χαμηλής ενεργειακής εκπομπής και για μια ακόμη φορά (ήταν support και στους God Is An Austronaut) ευχήθηκα να είχα μια όμορφη καρέκλα να ρίξω το κορμί μου και να με πάρει ο Μορφέας βόλτα.

Τελικά το άντεξα (μπορούσα να κάνω και αλλιώς;) και είκοσι λεπτά μετά η σκηνή άδειασε και βρέθηκα να παρατηρώ την περίεργη κινητικότητα, προμήνυμα για το τι θα επακολουθήσει.Νεαρός άντρας με ράστα μπαινόβγαινε με γρήγορο ρυθμό και τακτοποιούσε τα ήδη υπάρχοντα όργανα, μέλη του συγκροτήματος μπαινόβγαιναν επίσης και όλο κάτι έκαναν, ο κόσμος από κάτω άρχισε να σκούζει συνθήματα τύπου "άντε ρεεε", να σφυρίζει ανυπόμονα και να χειροκροτάει, αυτοί απτόητοι να συνεχίζουν να κολλούν μονωτικές ταινίες στα μικρόφωνα και στα καλώδια και να μπαινοβγαίνουν και κοντά σε όλα αυτά η διπλανή παρέα να λυσσάει πριν καν βγει το συγκρότημα με αγκαλιές και φιλιά και διαχύσεις ανάμεσα στα μέλη της, άνευ διάκρισης και ανεξαρτήτως φύλου.

Και τότε, σβήνουν τα φώτα (τα λιγοστά δηλαδή, γιατί το Gagarin δεν φημίζεται για τη φωταψία του, αλλά αυτό προσωπικά μου αρέσει), ανάβουν μπλε προβολείς που μας τυφλώνουν και ακούγεται το ακόλουθο τραγουδάκι

In the year of 2525
If man is still alive
If woman can survive
They may find


Αναρωτιέμαι σε τι συναυλία ήρθα τελικά, όσο κοιτάζω γύρω μου και δεν βλέπω τίποτα αφού το μπλε φως σκεπάζει οποιαδήποτε άλλη υπάρχουσα αύρα.

Το τραγούδι συνεχίζει να παίζει
In the year of 3535
Can't tell the truth,
can't tell no lie

Everything you think,
do and say

Is in the pill you took today

In the year of 4545
Won't need no teeth ,
won't need your eyes

Won't find a thing to do
Nobody's gonna look at you

Δυσανασχετώ κάπως.
Δεν αντιπαθώ το ρετρό, κάθε άλλο, αλλά δεν το περίμενα εδώ και έτσι. Και ως γνωστόν οι προσδοκίες είναι το χειρότερο πράγμα, από τη στιγμή που δεν εκπληρώνονται.

In the year of 5555
Your arms are hanging limp at your side

Your legs have nothing to do

Some machines doin' that for you


In the year of 6565...

Απότομα η μουσική σταματάει, απότομα αντιλαμβάνομαι το νόημα του ρετρό τραγουδιού και πριν προλάβουμε να φωνάξουμε με ενθουσιασμό οι 6565 βγαίνουν στη σκηνή και αρχίζουν να παίζουν μανιασμένα αυτό




Πέφτει κάτι σαν ομαδική υστερία στο κοινό. Ο κύριος από τη διπλανή παρέα καβαλάει τα κάγκελα και αρχίζει να χτυπιέται. Η παρέα του ξελυσσάει ακόμα περισσότερο, τσιρίζει "ΣΠΑΑΑΑΑΣΤΕ ΤΑΑΑΑΑΑ", χτυπιώμαστε όλοι, τρελλαμένοι οπαδοί ή απλά φίλοι και η έκσταση που περιγράφω παραπάνω μπλέκεται παράδοξα με τον ηλεκτρονικό αυτιστικό χορό των μελών του συγκροτήματος.

Kαι με δονήσεις παράδοξες αρχίζει το μουσικό ταξίδι.


Κατα τη διάρκεια του πιάνω τον εαυτό μου
-
να εύχεται να είχε χαίτη για να τη ρίξει μπρος και πίσω όπως οι διπλανοί μακρυμάλληδες,

-να θέλει να χώσει σφαλιάρα στον φωτογράφο που συχνά πυκνά και προκειμένου να κάνει τη δουλειά του καβαλούσε διαρκώς το μπροστινό κάγκελο κόβοντάς μας τη θέα και το παραλληρημα,

-να θέλει να πετάξει κάτω και να πατήσει το κινητό της ακριβώς μπροστινής που αντί να απολαμβάνει τη μοναδική αυτή στιγμή έχει τηλεφωνήσει σε όποιον γνωστό και φίλο απαντούσε και έχει στείλει μπροστά στη μύτη μου γύρω στα 10 μηνύματα,

-να θέλει να ανταποδώσει τις σπρωξιές και τα μπουνίδια της διπλανής παρέας (είναι αυτό που λένε ότι η μουσική ηρεμεί τα ήθη), που έχει ξεφύγει και εκτός του να είναι διαχυτική μεταξύ της γίνεται και με τους παρακείμενους και συν τοις άλλοις τσιρίζει διαρκώς, ακόμα και στα λιγότερο δυναμικά κομμάτια

-τελικά να κουνιέται αδιάκοπα μπρος και πίσω, μπρος και πίσω στο ρυθμό
και

-να εύχεται να συνεχίσουν για πολύ να χτυπιούνται οι άνθρωποι αυτοί πάνω στη σκηνή, ο κιθαρίστας να αλλάζει κιθάρες (ο κύριος ράστα τον εξυπηρετούσε σε αυτό), ο μπασίστας να μαρκάρει σχεδόν ερωτικά το πίσω ηχείο (όλο το συγκρότημα είχε ένα θέμα με τα ηχεία...κολλημένοι πολλές φορές πάνω σε αυτά σαν να ήθελαν να αποτελειώσουν την ακοή τους σε αυτό το live), ο ντραμίστας να χάνει τις μπακέτες του (και ο κύριος ράστα να του φέρνει μια σαν απο μηχανής θεός από τα παρασκήνια).

Αλλά δεν συνέχισαν για πολύ.
Μετά από μία ώρα και κάτι χτύπημα, ενώ μας είχαν βγάλει τα πιό ευγενικά μας ένστικτα και αφού πέταξαν κάτω τα ντραμς (οι κιθάρες τη γλύτωσαν, έχουμε οικονομική κρίση και δεν είμαστε για σοβαρά σπασίματα) εξαφανίστηκαν στα παρασκήνια σχεδόν χωρίς καληνύχτα. Μείναμε στις θέσεις μας κάπως αμήχανα, όπως συνήθως περιμένοντας το encore.


Μάταια.Δεν βγήκαν ούτε για την απαραίτητη χαιρετούρα...

Τα ασθενικά φώτα του Gagarin άνοιξαν και μετά από ένα δεκάλεπτο κοπανήματος ποδιών, σφυριγμάτων και φωνών (ακούστηκαν και ευγενικά σχόλια τύπου "ρε &^Ο%&, μόνο μια ώρα θα παίξετε;") πειστήκαμε ότι δεν θα δούμε άλλο. Μαζέψαμε τα κομμάτια μας και ετοιμαστήκαμε για τη συνέχεια του Σαββάτου μας αλλού.

Στην πόρτα της εξόδου μια άλλη αφίσα μας ενημέρωνε ότι στις 8 Μαΐου θα εμφανιστούν ξανά οι God Is An Austronaut.
Η σύγκριση ήταν αναπόφευκτη. Τους θυμάμαι ακόμα μετά το encore τους να ξαναβγαίνουν και να χαιρετούν προσωπικά όσους ήθελαν να τους γνωρίσουν, να υπογράφουν τα cd τους... Μπορεί η μουσική τους να ήταν πολύ πιό ήρεμη, αλλά είχαν δώσει τον καλύτερο εαυτό τους τόσο σκηνικά όσο και μετά, που πλησίασαν τον κόσμο που τους αποθέωσε.

Ακόμη ψάχνω να βρω δικαιολογία για την "απότομη" αποχώρηση των 65 days of static και δεν βρίσκω άλλη πέρα από το ότι έδωσαν τα πάντα στη σκηνή και ίσως εξουθενώθηκαν.
Ωστόσο, οι μουσικές τους ήταν απίθανες και το πιθανότερο είναι ότι αν μου έλεγαν να ξαναπάω σε συναυλία τους, θα ήμουν εκεί.

Ελπίζοντας αυτήν την φορά ότι θα συμπεριφέρονταν λίγο πιό προσωπικά στο κοινό τους που δεν ήταν καθόλου φειδωλό στις αντιδράσεις και δεν νομίζω ότι με τέτοια μουσική και σκηνική παρουσία θα μπορέσει ποτέ να είναι...

Μέχρι τότε μένουμε με αυτές τις μικτές εντυπώσεις.


6 σχόλια:

Χρήστος Μίχος / Christos Michos είπε...

μην ψαχνεις γιατι.πιθανον ουτε και αυτοι περιμεναν τοσο καλη ανταποκριση.Απο τη αλλη ειναι μια μπαντα που δε λεει πολλα μιλα με τη μουσικη της και ειναι τοσο απολυτη που ουτε και εσυ μπορεις να πεις παραπανω.Μια ωρα ηταν λιγη αλλα πανω απο μιαμιση θα αρχιζε η φθορα.Βλεπεις τετοια δυνατη μουσικη ειναι σαν κεραυνος.
Πεφτει,τρανταζει εξαφανιζεται.Αν προτιμας αλλιως ειναι σαν ανταρτικο.Χτυπα και φευγει.Καπως ετσι...

Ανώνυμος είπε...

Πολύ χαίρομαι που είδες ένα live που σου άρεσε.
Προσωπικά πιστευώ πως όσο εξουθενωμένος κι αν είναι ένας καλλιτέχνης από όλα αυτά τα μαγικά πράγματα που έδωσε στη σκηνή, δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να αποχαιρετήσει ευπρεπώς το κοινό του. Βέβαια μερικές φορές έχει να κάνει και με τη φιλοσοφία του γκρουπ αλλά ρε γαμώτο είναι μια απογοήτευση να μην έχεις την ευκαιρία να χαρίσεις ως κοινό, ένα μεγάλο τελευταίο χειροκρότημα...

mermyblue είπε...

@Χρήστο,
μπορεί να μιλάει με τη μουσική της αλλά σε κάθε περίπτωση καλό θα ήταν να μιλήσει και για ένα απλό καληνύχτα έστω. Όσο για το αν θα ήταν φθορά να παίξει πάνω από μία-μιάμιση ώρα που έπαιξε, μπορεί να έχεις δίκιο...αλλά και πάλι νομίζω ένα κομμάτι μπορούσαν να το παίξουν.
Πόσο μάλλον αφού είχαν ανταπόκριση πολύ πιό ενθουσιώδη απ όσο περίμεναν
(το είπαν κιόλας)
Τέλος πάντων, όπως έγραψα, δεν είναι ότι θα δεν θα τους ξαναέβλεπα... Ήταν πολύ καλοί γενικά για να πω ότι από αυτή τους τη στάση έκρινα τη συναυλία ολόκληρη.

@Μπινέλ
Συμφωνούμε απολύτως.
Ίσως με ξένισε εμένα γιατί μέχρι τώρα δεν είχα ξανασυναντήσει γκρουπ να φεύγει έτσι (πέρα από τους raveonettes που ήταν support στους Depeche Mode πρόπερυσι, που με το ζόρι είπαν καληνύχτα και την έκαναν -αφού φυσικά μας είχαν βάλει όλους για ύπνο πριν, τόσο βαρετοί ήταν)
Πάντως άξιζαν, για το είδος που έπαιζαν ήταν κορυφαίοι

Ανώνυμος είπε...

Όσες φορές και να το δεις πάντως, δεν το συνηθίζεις.
Όταν είδα Sisters "τα πήρα" τόσο με τον Andrew που δεν είπε κουβέντα σε ολόκληρο το live, που έτσι και τον είχα κοντά μου, θα τον πατούσα χάμω! Μεγάλη πίκρα.

Ρaveonettes ε; Κι εδώ συμφωνούμε. Κι εγώ κοιμάμαι μακαρίως με αυτούς...

mermyblue είπε...

και τώρα που λέμε για sisters...μάλλον και εκεί θα είμαστε!

Ανώνυμος είπε...

Άχου τέλεια!