Πέμπτη 9 Απριλίου 2009

Η Ρουτίνα θα μπορούσε να ονομάζεται και Τροχιά


Είναι πρωί.
Ξύπνημα-Πλύσιμο-Ντύσιμο-Οδήγηση-Παρκάρισμα.
Μετρό.


Σταθμός Μετρό, έξω: ζητιάνοι, πλανόδιοι, προσφορές συνταγών.
Εκτός Τροχιάς 1: Για σήμερα ένας αλλοδαπός με μαγικό πιστόλι. Πυροβολεί ασταμάτητα. Αντί για σφαίρες, διαφανείς φυσσαλίδες. 100 ανά πυροβολισμό. Ανεβαίνουν προς τον Ουρανό. Κάθονται στα κόκκινα μαλλιά της περαστικής. Σκάνε και πεθαίνουν πάνω στον Ανελκυστήρα που προορίζεται για "άτομα περιορισμένης κινητικότητας" και γεμίζει από άτομα πλήρους κινητικότητας.

Αυτιστικές συνήθειες στο Μετρό: η μονή θέση δίπλα στον πυροσβεστήρα. Το παράθυρο πάνω από το κεφάλι μου κλειστό να γλυτώσω τον διαπεραστικό θόρυβο του βαγονιού που τρέχει στις ράγες και τρίζει στα αυτιά μου σαν τρυπάνι. Η γκριμάτσα απαξίωσης της "δικαιολογημένης" αγένειας των βιαστικών που μπαίνουν πριν αφήσουν τους άλλους να βγουν.
Εκτός τροχιάς 2: Σήμερα τη θέση δίπλα στον πυροσβεστήρα την προλαβαίνει ο τύπος "φιλήδονα χείλη-άθλιο κουστούμι". Τον έχω δει από την αποβάθρα. Σκέφτομαι πόσοι φιλήδονοι τύποι χάνονται πίσω από ένα κακόγουστο κουστούμι σε καταναγκαστικές δουλειές γραφείου.

Κάθομαι. Σε άλλη θέση. Βγάζω το σημειωματάριο και γράφω ότι μου 'ρθει. Το βαγόνι κουνάει και τα γράμματα χοροπηδούν στη σελίδα.
Σηκώνω το κεφάλι.
Πολλοί οι ηλικιωμένοι σήμερα... Καλοντυμένοι όλοι. Συνδυασμένα χρώματα και καθαρό ύφος. Κομψότητα που πολλές φορές αναζητώ σε μικρότερους τους και δεν την βρίσκω.Σαν να έχουν πάρει μαθήματα αισθητικής αγωγής που εμάς μας αποστέρησαν.
Εκτός τροχιάς 3: Το παράθυρο από πάνω μου, Ανοιχτό. Ζαλισμένη, το νοιώθω όταν ο αέρας της ταχύτητας μαζί με τον βασανιστικό ήχο σφαλιαρώνει το σβέρκο μου. Το δικό μου άρωμα σε μοναδική συνταγή με αυτό που φόρεσα διαχέεται στην ατμόσφαιρα.
Αναρωτιέμαι αν ζαλίζει ή ενοχλεί τους άλλους.


Σε τροχιά: Σηκώνομαι. Το κλείνω. Συνεχίζω να γράφω ακούγωντας το soundtrack της ημέρας από την επιλογή "Τυχαία Σειρά" του i-pod. Σήμερα είναι πετυχημένο.

Τελικός σταθμός και έξοδος προς το Φως.
Εκτός τροχιάς 4:Το αεράκι της Άνοιξης που πάντα με ξαφνιάζει. Αρώματα από λουλούδια ακόμα και στο Κέντρο της Αθήνας.

Βαρύτητα με πάει στο γραφείο.

Συνεχίζω.


Η Ρουτίνα θα μπορούσε να ονομάζεται και Τροχιά.



10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μου άρεσε πολύ αυτό το "Αυτιστικές συνήθειες στο Μετρό"

Τόσο περίεργο να ζούμε καθημερινά τις ίδιες σκηνές αλλά με διαφορετικά πρόσωπα...
Κάποτε το έβρισκα τόσο γοητευτικό!
Τώρα δεν ξέρω... Μάλλον γέρασα.

mermyblue είπε...

αυτή η επανάληψη των σκηνών είναι μεν ανακουφιστική αλλά από την άλλη σου τη δίνει...καθότι σε βάζει σε ρουτίνα εκεί που νομίζεις ότι είσαι απλά σε τροχιά

θα έλεγα μεγαλώσαμε...και ψάχνουμε την ουσία στα πράγματα...(αν δεν τον κάναμε μέχρι τώρα)

Ανώνυμος είπε...

Χμ... μάλλον δεν ένιωσα ποτέ πως είμαι σε τροχιά. Πιο πολύ με μετεωρίτης ήμουν... Μάλλον αυτό θα φταίει...

mermyblue είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Prince Of The City είπε...

Πολυ τρεχεις βρε ψυχη μου!

Δε σου ερχεται μερικες απο αυτες τις φορες να πας Στοα Βιβλιου για κοζα και καφε;;;

Φρικαρω μονο που το διαβαζω!
Αλλα συμφωνω με τη Mistress, όλα τα Ευρά το "Αυτιστικές Συνήθειες"!

mermyblue είπε...

@ Μπινελ
καλοί και οι μετεωρίτες και οι πλανήτες και όλα τα άστρα, θα έλεγα...εντός και εκτός τροχιάς

@j.luna
ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι μου έρχεται να πάω για καφέ και πολλές φορές το κάνω!
συνήθως προτιμώ όμως Μοναστηράκι, Θησείο που βλέπω και πράσινο...

και πραγματικά, η επανάληψη συνηθειών σε σημείο που γίνεται δεύτερη φύση καταντάει αυτισμός
(με την έννοια και ότι αποκόβεσαι από τον έξω κόσμο και ότι είσαι ευτυχής στο σύμπαν σου)

mermyblue είπε...

α και Μπινέλ, μην ακούω αηδίες περί γήρατος!
μετά τα 120 το συζητάμε!

Ανώνυμος είπε...

Αχα χαχα! Αυτό να μου το πεις τη Δευτέρα που έχω γεννέθλια!

Sinnerman είπε...

η βαρύτητα ανήκει στα γήινα, ας την αφήσουμε για λίγο και ας φτερουγίσουμε προς το εκεί που επιθυμεί και νοσταλγεί η καρδιά μας

Ανώνυμος είπε...

οποτε βλεπω την εικονα του αστροναυτη στο διαστημα , ενωμενο με τον λεπτο σωληνα οξυγονου με το μητρικο σκαφος να ατενιζει το απεραντο γαλαζιο και να αποστρεφει το τερστιο μαυρο πισω του..βλεπω την ομοιοτητα με το εμβρυο στον αμνιακο σακο να ετοιμαζεται για την πρωτη φωταψια...και μετα προσπαθω να θυμηθω ολα τα βιντεοκλιπ που εχουν μεσα υδρογειους...και κλεινω τα ματια , σφιγγοντας τα δυνατα , κοιταζοντας τον ηλιο κι ολα ειναι κοκκινα...

Πολ.