Το Τραγούδι της Νύχτας Πριν το Πάσχα-Μεγάλη Παρασκευή Βράδυ

Επέλεξα να μην ακολουθήσω την Ακολουθία του Επιταφίου φέτος.Να μην παραστώ στην περιφορά.

Έξω έχει μια παράξενη ησυχία και στα αυτιά μου φτάνουν οι ψαλμωδίες του " Ω Γλυκή μου Έαρ". Δεν είναι από την πομπή της τοπικής εκκλησίας, αλλά από την τηλεόραση του πάνω ορόφου που παίζει στη διαπασών.

Με την πρώτη νότα, ένοιωσα μια αιχμηρή νοσταλγία. Θυμήθηκα όλους αυτούς τους Επιταφίους που πήγαινα χρόνια. Με φίλους, με οικογένεια, μόνη. Μετάνοιωσα. Μάλλον θα έπρεπε να είχα πάρει το ταπεινό, καφέ κεράκι και να πάω. Έστω και μόνη μου. Να το ανάψω και να περπατήσω σιωπηλά. Περπατώντας να μυρίσω τα λουλούδια και την κατάνυξη, που, όλο και κάποιος θα μοιραστεί μαζί μου.Έστω και ανώνυμος.

Σκέφτηκα όμως τον κόσμο. Τις συνομιλίες. Την υγρασία. Το ότι πεινούσα, ότι πήγα και προσκύνησα το πρωί, την κούραση της ημέρας. Και να 'μαι σπίτι, πίσω από την οθόνη.Με μια παράξενη διάθεση που με ακολουθεί από το πρωί, όπως ακολουθούσε το Κοράκι τον Μπράντον Λη στο ομώνυμο έργο που το είδα με το που ξύπνησα (ναι, ιδανικό έργο για ξύπνημα...το ξέρω)

Από την κουζίνα ταξιδεύει στα ρουθούνια μου η μυρωδιά του μπουκέτου από βιολέτες που αγόρασα χθες. Μωβ. Ταιριάζουν απόλυτα με το τραπεζομάντιλο με τα πολύχρωμα πασχαλινά αβγά και τις γαλάζιες χαρτοπετσέτες. Δεν ταιριάζουν καθόλου με τα άπλυτα πιάτα στο νεροχύτη. Έχω και δικαιολογία για την ακαταστασία σήμερα, "αφού βγει ο Εσταυρωμένος, δεν κάνουμε καμία δουλειά!" θυμάμαι θολά να μου λένε, οι θείες, η μητέρα μου, η μανάδες των φίλων μου. Αντιδραστικά μου έρχεται να τινάξω τα χαλιά, αλλά ας είναι...ας μην κάνω τίποτα.

Από το παράθυρο έρχεται το Τραγούδι των Βατράχων. Ζουν και πολλαπλασιάζονται κάθε χρόνο τέτοια εποχή στο διπλανό μικρό ρέμα και μαζί με τους ήχους του Γκιώνη συνθέτουν το Τραγούδι της Νύχτας Πριν το Πάσχα. Κάθε φορά που τους ακούω νοιώθω μια τεράστια ευγνωμοσύνη γι' αυτούς και γι' Αυτόν ή Αυτό που τους έφτιαξε. Για τη Φύση και την Ύπαρξη. Και για τη γάτα μου που μόλις πήδηξε στην αγκαλιά μου και αρχίζει τα εορταστικά της ζυμώματα στα πόδια μου.

Δεν ξέρω για τον καθένα τι είναι Ευτυχία. Πώς την ορίζει, πώς την βιώνει, πώς την ονειρεύεται. Νομίζω ότι για μένα όμως είναι κάτι απ΄όλα τα παραπάνω ή και όλα τα παραπάνω συνδυασμένα. Σκέψη, Μυρωδιά, Μουσική (της φύσης και όχι μόνο), Αγάπη (των ζώων ή και των ανθρώπων), Ευγνωμοσύνη, Στιγμή. Κομματάκι κομματάκι οι στιγμές φτιάχνουν το παζλ της ευτυχίας.
Και η εικόνα του πάντα Μαγική.

Καλή Ανάσταση.