29-05-2009: Aπολογισμός Ημέρας

Κοιμήθηκα ως αργά.
Πήρα άδεια από τον εαυτό μου σήμερα.
Χαμήλωσα τα τηλέφωνα, έκλεισα παντζούρια και φόρεσα ωτοασπίδες. Το αποτέλεσμα ήταν ότι έχασα κανένα δυό τηλέφωνα της πρωινής βάρδιας και είδα παράξενα όνειρα: ένας κύριος με μούσια ήθελε να πάει επειγόντως λέει στην τουαλέτα μου! Δεν τον ήξερα καν. Και πήρε και τα βιβλία που είχα δίπλα στο κρεββάτι μου και τα οποία σημειωτέον, είναι πολυσέλιδα. Και τότε συνειδητοποίησα ότι θα κάνει ώρα στην τουαλέτα Και το τι θα έκανε με ανησύχησε.

Μετά, ξύπνησα. Χάζεψα λίγο στο διαδίκτυο. Ευχές μαζί με το πρωινό μου. Και λίγα τηλέφωνα. Δεν με θυμήθηκαν πολλοί, αλλά είχα και μερικές πολύ ευχάριστες εκπλήξεις.


Ξεκίνησα να κάνω μόνο μία επείγουσα δουλειά και μετά να Εορτάσω.

Μασαζοθεραπεία, απαγορευμένο γεύμα στα Goody's, καφές με σιρόπι και κρέμα γάλακτος, βόλτα στον ήλιο και τα μαγαζιά. Σαν ηλιακός συλλέκτης χάρηκα την ημέρα αυτή, την Αποφράδα, που έπεσε η Πόλη και η μητέρα μου στο κρεβάτι του χειρουργείο του μαιευτηρίου Λητώ. Βγήκα σαν κουτάβι, μισοστραβωμένο και με τόσο πλακουτσωτή μύτη, που κατά τις αφηγήσεις, η αδελφή μου έβαλε τα κλάματα (είπαν από συγκίνηση, αλλά μπορεί και να τρόμαξε).



Για πολλούς τα Γενέθλια δεν σημαίνουν τίποτα. Και μπορεί όντως να μην σημαίνουν. Αλλά εμένα με κάνουν να συγκινούμαι. Κάτι σαν το προεμμηνορρυσιακό σύνδρομο στο πιό θριαμβευτικό του. Η μία ημέρα του χρόνου που είμαστε Σταρ του Σινεμά. Έστω στα δικά μας μάτια δηλαδή.


Και μετά, υπάρχουν και τα δώρα.


Σαν τα δύο αδέσποτα που ήρθαν προς το μέρος μου όταν τα φώναξα. Τους χάιδεψα το κεφάλι και αυτά το ακούμπησαν στο πόδι μου στοργικά. Κοιταχτήκαμε για μερικά δευτερόλεπτα, χαμογέλασα, ένοιωσα αυτήν την συνενοχή μας και μετά έφυγα, γιατί δεν ήθελα να τους δημιουργήσω προσδοκίες και ελπίδες που θα διαψεύσω στην επόμενη στιγμή. Αλλά αυτό το άγγιγμα τους στο πόδι μου, η μουσούδα που κινήθηκε σαν να μου έλεγαν χρόνια πολλά ήταν αρκετό.



Kαι ήρθαν και τα περιστέρια και οι σπουργίτες. Με κρυφοκοίταξαν κάτω από την τέντα των Goody's. Είχαν αυτό το αλήτικο ύφος, το θράσσος των ελεύθερων που η ζωή τους είναι όσα πάνε και όσα έρθουν. Κέρασα πιτούλα και ψίχουλα. Και όλο πλησίαζαν. Πέταξαν κοντά μου και κοντά στο κεφάλι της έντρομης διπλανής κυρίας.





Αγόρασα σοκολατάκια από το Βάρσο. Αυτά τα υπέροχα με την μαύρη σοκολάτα, το ποτό και το βύσσινο μέσα. Ήθελα να κεράσω στη Σχολή. Λίγες ημέρες πριν την παράσταση και φοβόμουν ότι η Μεγάλη Αρχηγός πιθανότατα θα μου έβαζε τις φωνές που θα φόρτωνα θερμίδες τις συμμαθήτριες...


Δεν μου φώναξε. Μόνο που δεν λιποθύμησε στη θέα της σκούρας σοκολάτας με την τρούφα και το κοτσάνι να στέκεται περήφανο. Άφησε τα κουστούμια που τακτοποιούσε και έβαλε ένα σοκολατάκι στο στόμα. Μετά, γύρισε να μας δώσει στην καθεμιά το δικό της. Κίτρινα, μωβ, ροζ, πράσινα. Και το δικό μου σε ένα μοναδικό συνδυασμό κίτρινου με γαλάζιο. Στα αγαπημένα μου χρώματα.Κι άλλο δώρο!

Κι ύστερα κάναμε πρόβα με αυτά. Γελάσαμε, αλληλοχαζευτήκαμε, και ποζάραμε για φωτογραφίες. Σοβαρές, αστείες, ευρυματικές, στημένες και αυθόρμητες.


Έπεσε η νύχτα.
Η πρώτη ημέρα άλλου ενός χρόνου της ζωής μου ήδη τρέχει το πρώτο της εικοσιτετράωρο. Είπα να κλείσω με λευκό κρασί. Υπό την επήρεια του γράφω αυτές τις γραμμές και σκέφτομαι ότι η ηλικία είναι κάτι πολύ σχετικό. Και ότι γεννιόμαστε κάθε χρόνο που ζούμε. Και κάθε ημέρα.
Και πόσο δίκιο έχει η Λιθοξόος, που λέει "μια αστραπή η ζωή μας. Κι όμως, προλαβαίνουμε ".

Και φέτος δεν θα σκεφτώ το ποίημα Κεριά του Καβάφη.
Ότι είναι πίσω ας μείνει εκεί. Και ότι είναι Εδώ ας μείνει Εδώ. Και ό,τι έρθει, ας είναι Καλό.

Παράρτημα: Ατάκες Μεγάλων Ανδρών

Όλοι έχουμε ή κάποια στιγμή είχαμε τις προσωπικές μας συλλογές.
Από γραμματόσημα, πεταλούδες, καπάκια, κουτιά τσιγάρων, γόμες, μολύβια και άλλα παράξενα. Με επιμέλεια κυνηγάμε το ξεχωριστό κομμάτι για να το κάνουμε κτήμα μας και να το θαυμάζουμε πλάι στα άλλα.

Προσωπικά, έχω πάψει καιρό να συλλέγω, συνειδητά τουλάχιστον. Με κουράζει η διαδικασία και με αγχώνει η έλλειψη χώρου.
Με μία εξαίρεση: τις ατάκες των Μεγάλων Αντρών.Αυτές που έχουν ακουστεί σε στιγμές χωρισμού, φλερτ, πριν,κατά και μετά την ερωτική πράξη. Ίσως γιατί κάθε φορά που τις διαβάζω μου αφήνουν στο πρόσωπο αυτό που ονομάζω "βλέμμα ήρωα του Αρκά" (και συγκεκριμένα μάλλον εκείνο του Κόκκορα ή του πατέρα Σπουργίτη),δηλαδή το αποσβολωμένο, που πραγματικά δεν έχει λέξεις να βγάλει από το στόμα του γιατί αυτές σκάλωσαν στα λόγια που άκουσε). Και στη συνέχεια γελάω

Είμαι στην ευχάριστη θέση να σας παρουσιάσω μερικά από τα καλύτερα μαργαριτάρια της συλλογής. Καλή σας Απόλαυση!

Ατάκα Πρώτη: στο αυτοκίνητο.Τέλος του πρώτου ραντεβού, που κατά τα φαινόμενα, πήγε καλά. Το πιθανό ζευγάρι έχει φτάσει στο σπίτι της Νέας και είναι η ώρα του αποχαιρετισμού. Η Νέα νοιώθει υπέροχα. Δεν αναρωτιέται καν αν ο Νέος θα την ασπαστεί ερωτικά. Παίρνει την πρωτοβουλία και σκύβει να τον φιλήσει. Εκείνος δεν κινείται καν. Λέει μόνο ξερά: "Πρέπει Να Κατέβεις".


Ατάκα Δεύτερη: Η ίδια Νέα έχει βγει ραντεβού επανένωσης μετά από μήνες χωρισμού με (άλλον) Νέο-πρώην της. Με ανάμικτα συναισθήματα και περιμένοντας ούτε και αυτή ξέρει τι. Ίσως μεταμέλεια; Ίσως τρυφερότητα; Ο Πρώην την πηγαίνει με το αυτοκίνητο σε μιά εξοχή. Αρχίζουν κάποιου τύπου περιπτύξεις, χωρίς πολλά-πολλά πριν. Εκείνη, νοιώθει άβολα. Μπορεί να φανταζόταν την επανένωση λίγο πιό ρομαντική, λίγο πιό συναισθηματική ίσως; Τραβιέται.Τη σιωπή και την αμηχανία λύνει ο άσωτος "μετανοημένος" αρσενικός
"Έλα, σε παρακαλώ, έχω έξη μήνες να πάω με γυναίκα, λίγο μόνο... λίγο!"

Ατάκα Τρίτη: Άλλη Νέα στο κρεβάτι. Την ιερή ώρα του έρωτα. Και σε φάση διαλόγου εραστών τύπου "τι σου κάνω μάνα μου"- "τι μου κάνεις μάνα μου"
Εκείνη: "είσαι με μια γυναίκα που της αρέσει αυτός ο ρυθμός".
Εκείνος: "Και εσύ είσαι με έναν άντρα που έχει να πάει (με γυναίκα) οκτώ μήνες"


ΑτάκαΤέταρτη: Πρώην φίλοι καταλήγουν σε φάση. Προκύπτει μετά από καιρό και η (άλλη) Νέα είναι καψούρα. Ο Νέος όμως προφανώς δεν συμμερίζεται τα αισθήματά της. Και προσπαθεί να εξηγηθεί ως προς την φύση των παρεχόμενων του υπηρεσιών για να μην του ζητήσουν αποζημίωση. Λίγο μετά τα πρώτα παθιασμένα φιλιά και ενώ πεταλουδίτσες πολλών χρωμάτων πετούν γύρω από το κεφάλι της Νέας, αυτός τις πυροβολεί με αεροβόλο. "Αν έκανα κάτι μαζί σου θα ήταν καθαρά Ορμονικό". Πολύ γλυκός.


Ατάκα Πέμπτη: Νέα συναντάει Νέο μετά από χθεσινοβραδυνή, δημόσια, αμοιβαία παρεκτροπή, το πρώτο τους φιλί, ουσιαστικά. Συστολή και κοκκίνισμα από μέρους της. Κάτι πλανιέται στον αέρα. Κάτι απροσδιόριστο. Αυτός την κοιτάζει με βλέμμα ημιθριαμβευτικό και το ξεστομίζει: "Θυμάσαι τι ΜΟΥ έκανες χθες βράδυ;"


Ατάκα Έκτη: Νέος (ναι, ο ίδιος με τον επιστήμονα της ορμονικής ατάκας) εξακολουθεί να θέλει να εξηγηθεί ως προς την ποιότητα και το είδος των παρεχόμενων υπηρεσιών. Με λίγα λόγια προσπαθεί να ρίξει χυλόπιτα χωρίς να χάσει το ευεργέτημα του σεξ και να τα έχει και καλά με τη συνείδησή του. Ανοίγει λοιπόν το στόμα και τραγουδάει " Δεν είσαι καμιά κοπέλα χαμηλού επιπέδου, του κλώτσου και του μπάτσου και προς Θεού, δεν έχεις κανένα απολύτως κουσούρι"
Η Νέα ποτέ δεν κατάλαβε πώς συνδέονται όλα αυτά.Και πραγματικά άρχισε μετά από αυτό να αναρωτιέται μήπως είχε κανένα κουσούρι που ασχολήθηκε με αυτόν τον Νέο.

Ατάκα Έβδομη: Κατά τη σεξουαλική πράξη. Ιδρώτας, πάθος και χαρά. Παιχνιδάκια, πάρε-δώσε και τα συναφή. Φαίνεται να το διασκεδάζει το ζευγάρι. Ώσπου εκείνος λέει "Μα πόση ώρα θέλεις για να τελειώσεις;" Κι εκείνη: "Ου ου να ξανασυστηθούμε; Είμαι η Τάδε και τελειώνω σε είκοσι λεπτά!"

Ατάκα Όγδοη: Άλλο ζευγάρι κατά την πρώτη του ερωτική επαφή. Ο ένας βγάζει τα ρούχα του άλλου με μανία. Λίγο το πάθος, ο έρωτας μηνών, όλα φαντάζουν εκστατικά. Και ξάφνου Εκείνος σταματά για να πει "ωπ, τι είναι αυτός ο θάμνος εκεί κάτω; ξέρεις, έχω κάνει και κουρέας στο στρατό!"


Ατάκα Ένατη: Αντίστοιχη σκηνή με άλλο ζευγάρι. Ο Νέος χαρτογραφεί με ηδονή το σώμα της αγαπημένης του. Και λέει "αυτά είναι ραγάδες;"

και

Ατάκα Δέκατη: Πάλι κατά την ερωτική επαφή. Ζευγάρι σε τρελό πάθος. Ο Νέος παίρνει την Νέα στα χέρια με σκοπό να την μεταφέρει στο κρεβάτι. Για την ακρίβεια, επιχειρεί να την πετάξει στο κρεβάτι και να πέσει από πάνω και εκείνος, σε μια ακροβατική φιγούρα. Αντ' αυτού την πετάει κατά λάθος στο πάτωμα.
Και λέει "Ωπς... Λάθος εκτίμηση".





Στο σημείο αυτό θα ήθελα να ευχαριστώ τις φίλες που μοιράστηκαν πολλές από τις στιγμές τους για να εμπλουτίσουν τον κατάλογό μου και ελπίζω με αυτήν την ανάρτηση να βρουν την δικαίωση για την ξενέρα που βίωσαν όταν τις πρωτο άκουσαν. Και επίσης ευχαριστώ τους εν αγνοία τους Ήρωες, ερωτικούς, μοναδικούς άντρες που μου έδωσαν την ευκαιρία να συλλέξω τέτοιο υλικό.

Μπορείτε ελεύθερα να συνεισφέρετε στη Συλλογή μου, με κατοχυρωμένα τα πνευματικά δικαιώματα της Ατάκας σας, καθώς επίσης και να ψηφίσετε την καλύτερη από τις δέκα που παρουσίασα.

Kερνάω Απόψε (κι) Εγώ

cheese cake μανούλας...




γαλακτομπούρεκο...




μηλόπιτα μανούλας




και σουφλέ σοκολάτας!





για δηλώσεις συμμετοχών στα σχόλια.
Το κέρασμα θα σας αποσταλεί με διακριτικό τρόπο και δεν θα μιλήσουμε σε κανέναν για τις θερμίδες του
(εκτός αν αυτό δεν δυσαρεστεί διόλου τον αποδέκτη)



Ευχές σε όλα τα Ελενάκια, τους Κωνσταντίνους και τις Κωνσταντίνες!

Κανείς Δεν Είναι Κανενός

Τετάρτη πρωί και κατά το σύνηθες κάνω τη βόλτα μου στα blogs που παρακολουθώ. Βλέπω ανάρτηση από την Μπινέλ και χαίρομαι, γιατί είχα καιρό να διαβάσω κάτι δικό της. Με τις πρώτες γραμμές της, όμως, μου κόβεται η αναπνοή.
Και με τις επόμενες το πρωινό που μόλις έφαγα χορεύει μέσα στο στομάχι μου με κατεύθυνση το στόμα.

Έχοντας κόψει τους δεσμούς με την τηλεοπτική ειδησεογραφία εδώ και πολύ καιρό (ίσως από τότε που το φόρεμα της εκάστοτε στάρλετ τραγουδιάρας φιγουράριζε σαν είδηση κοντά στις διάφορες κατά καιρούς γενοκτονίες και πολέμους) και μη ακούγοντας ραδιόφωνο χθες, η είδηση ότι ένας 40χρονος δολοφόνησε τη γυναίκα του και πήδηξε από ταράτσα του 5ου ορόφου ΜΑΖΙ με τα παιδιά του δεν είχε φτάσει στα αυτιά μου. Έμελλε να είναι η ανάρτηση αυτή που θα την έκανε γνωστή σε εμένα καθώς και μια λιτή είδηση από την ηλεκτρονική Ελευθεροτυπία, που διάβασα κατόπιν.

Σε τέτοιες τραγωδίες η πρώτη αντίδραση είναι να μένεις παγωμένος.Το Σοκ του πώς μπορεί κάποιος να αφαιρεί ανθρώπινες ψυχές σε αφήνει άναυδο. Μετά έρχεται η Θλίψη.Η Οργή.Η Απελπισία που δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι΄αυτούς που έφυγαν. Και γι΄όσους θα φύγουν από παρόμοια αιτία...

Και μετά είναι μόνο ο Φόβος. Και η αγανάκτηση για το ανθρώπινο είδος. Πού νομίζει ότι με τη Βία μπορεί να άρχει και να επιβάλλεται στις ζωές των άλλων, είτε είναι ζώων, είτε είναι ασθενέστερων ανθρώπων. Που νομίζει ότι κατά αυτόν τον τρόπο επιδεικνύει την ανωτερότητά του, αλλά το μόνο που αποδεικνύει είναι το πόσο μίζερο, μικρόψυχο και πεπερασμένο είδος είναι.

Και στο τέλος η Περισυλλογή. Ψάχνεις τα ΓΙΑΤΙ. Γιατί έφτασε εκεί που έφτασε; Γιατί δεν λυπήθηκε τα παιδιά του; Γιατί δεν λυπήθηκε τη γυναίκα που υποτίθεται ότι αγάπησε κάποια στιγμή; Γιατί δεν συγχώρεσε τον εαυτό του για το οτιδήποτε μπορεί να λέει ότι τον έφερε εκεί; Και κυρίως, Γιατί θεώρησε ότι έχει το δικαίωμα να φερθεί σαν θεός-τιμωρός και να δράσει κατά το δικό του θυμικό, κόβοντας το νήμα της ζωής τόσων ανθρώπων;Πώς μπόρεσε να αφεθεί τόσο στα πάθη του ώστε να διαλύσουν οποιαδήποτε έννοια λογικής είχε, να κατακερματίσουν τον οποιονδήποτε "ανθρωπισμό" και να τον κάνουν ένα έρμαιο του θυμού και της τάσης του για καταστροφή; Γενικά, πώς μπορεί κάποιος να θεωρεί ότι του ανήκει η ζωή αυτού που λέει ότι αγάπησε, θέλησε και ότι έχει το δικαίωμα να του την πάρει; Είναι μια σειρά ''λαθών ''του άλλου, μια σειρά παρεξηγήσεων ή επιλογών του αρκετά για να προβεί κάποιος σε κάτι τέτοιο; Τον δικαιολογεί το οτιδήποτε;

Ονειρευόμαστε τις σχέσεις πάθους, που θα παραδοθούμε στο απόλυτο, που θέλουμε να χαθούμε μέσα στους άλλους, που θέλουμε να γίνουμε ένα και που αρρωσταίνουμε στην ιδέα ότι θα μοιραστούμε το αντικείμενο του πόθου μας... Σαν τα μυθιστορήματα, νοστιμίζουμε τις σκέψεις μας με το αλατοπίπερο των παθών και η καρδιά μας "φτερουγο-πεταρίζει'' στη σκέψη της εκατέρωθεν δραματικότητας και αγριάδας, γιατί υποτίθεται ότι το πάθος είναι ένδειξη έρωτα. Και μετά ανοίγουμε τις εφημερίδες, τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις και η καρδιά μας "φτερουγο-πεταρίζει'' για άλλους λόγους: για το αίμα,τον πόνο και τη φρίκη. Ο ένας τεμαχίζει την σύντροφό του γιατί τον ''κεράτωνε'', o άλλος αυτοκτονεί αφού την σκοτώσει, ο τρίτος την εξαφανίζει και κάνει ότι δεν την ήξερε ποτέ. Και κάποια στιγμή που τους συλλαμβάνουν, ομολογούν ότι ''θόλωσε το μυαλό '' τους και η προδοσία τους έφερε εκεί. Και πολλές φορές βλάπτουν και τα ίδια τους τα αθώα παιδιά, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Για το συγκεκριμένο έγκλημα δεν θα μάθουμε πιθανότατα ποτέ τι ακριβώς οδήγησε το δράστη στην απερίγραπτη αυτή επιλογή. Ενδεχομένως να μην ήταν η συμπεριφορά της γυναίκας του, να οφειλόταν αποκλειστικά στη δική του ψυχολογική κατάσταση ή σε άλλους εξωγενείς παράγοντες. Ωστόσο τα περισσότερα από αυτά τα εγκλήματα είναι εγκλήματα τιμής και εγκλήματα παθών.

Το στρίψιμο της βίδας. Ή μήπως η όλη κουλτούρα των σχέσεων; Όλα αυτά που σου διαμορφώνουν από πολύ μικρή ηλικία το πώς θα βλέπεις τον εαυτό σου, έρωτα, το έτερον ήμισυ και τη σχέση; Αυτό το απόλυτο του ανδρισμού, της τιμής, της αποκλειστικής αγάπης, της πίστης...Υπάρχουν, άραγε, πολλοί που μεγαλώνουν τα παιδιά τους, ιδίως τα αγόρια, λέγοντας τους ''ξέρεις, καλές είναι οι σχέσεις, αλλά οι άνθρωποι είμαστε περίεργα όντα. Καλό είναι να προσπαθούμε, αλλά δεν μπορούμε πάντα να τηρούμε τις υποσχέσεις μας και το ουσιώδες είναι να νοιώθουμε όμορφα σε μια σχέση. Από τη στιγμή που δεν νοιώθουμε όμορφα, από τη στιγμή που καταλαβαίνουμε ότι αρχίζουμε να χάνουμε τον εαυτό μας το καλύτερο είναι να φεύγουμε χωρίς κακίες και χωρίς πίκρα. Η ζωή είναι μεγάλη και οι άνθρωποι πολλοί. Κάποιοι θα αξίζουν, κάποιοι όχι τόσο, αλλά δεν έχει σημασία. Είμαστε εδώ για να γινόμαστε καλύτεροι, όχι χειρότεροι. Και Κανένας Δεν Μας Ανήκει. Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα πάνω στους άλλους. Ακόμα και αν μας προσφέρουν τον εαυτό τους. Ακόμα και αν παρουσιάζεται σαν ''λογικό''. Δεν μας ανήκει τίποτα παραπάνω από αυτά που θέλουν να δώσουν. Και αν συμπέσουμε στο δώσιμο, είμαστε τυχεροί. Για όσο κρατήσει. Αν όχι, Δεν Πειράζει. ''. ; Δυστυχώς, δεν το νομίζω.

Αν είχαμε μεγαλώσει με αρχές πραγματικού σεβασμού απέναντι σε όλες τις υπόλοιπες υπάρξεις πολλά από αυτά που καταλήγουν τίτλοι εφημερίδων δεν θα γίνονταν. Σαφώς, δεν αποκλείω τις παθολογικές περιπτώσεις, τους ψυχικά ασθενείς και τους διαταραγμένους καθώς και το στιγμιαίο θόλωμα του συνειδητού που σε κάνει άγριο ζώο. Υπάρχει μία άποψη που θεωρεί όλους τους εγκληματίες ''ψυχικά διαταραγμένους'', όμως αμφιβάλλω κατά πόσο κάτι τέτοιο μπορεί να συμπεριλάβει όλα αυτά τα εγκλήματα. Ιδίως αυτά που εμπεριέχουν προμελέτη. Όσο για τους ''κοινωνικούς λόγους'' (ανεργία, ανέχεια κ.λ.π.) πραγματικά δεν μπορώ να συλλάβω γιατί πρέπει να οδηγήσουν στον τάφο και τους οικείους ενός προσώπου. Καταλήγω πάλι στις παραπάνω σκέψεις, του ότι κάποιοι άνθρωποι θεωρούν κτήμα τους τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Και ότι το πώς βλέπουμε τις ανθρώπινες σχέσεις έχει κάτι πολύ λάθος.

Μακάρι αυτό να είναι το τελευταίο τέτοιου τύπου περιστατικό που συμβαίνει. Δύσκολο, το ξέρω. Μακάρι το ένα από τα παιδάκια που χαροπαλεύει στο Παίδων να ζήσει.
Και μακάρι όλοι μας να συνειδητοποιήσουμε ότι Κανείς Δεν Είναι Κανενός.
Έστω, με αυτήν την πικρή και σκληρή αφετηρία.

Το Κουτί Της Πανδώρας

Το δωμάτιο έχει μείνει ακατοίκητο μήνες τώρα.

Το πάτωμα έχει ξηλωθεί και στη γύμνια του φυτρώνουν βρύα κίτρινης σκόνης.
Οι τοίχοι σε αποτυχημένο πράσινο περιμένουν να ξαναβαφούν σε αφαιρετικότερη απόχρωση.

Το διπλό κρεβάτι καλυμμένο με μια κουβέρτα δύο όψεων, ένα λουλούδι μεγάλο, σαν αυτό από το μαγαζάκι του τρόμου σε δύο πιθανές χρωματικές εκδοχές ζητάει να σε γευτεί μόνο σαν επιβάτη του ονείρου και να σε ξαναφέρει πίσω το πρωί. Πεινάει, θαρρώ.

Το πλαστικό φωτιστικό, κι αυτό σαν λουλούδι με λερωμένα πέταλα από τη σκόνη του δρόμου, εξακολουθεί να φωτίζει γενναία το πράσινο των τοίχων.

Αφουγκράζομαι.

Ένα Φάντασμα πλανιέται στο Δωμάτιο. Μα είναι φάντασμα Αποκατάστασης των Πραγμάτων και περιορίζεται σε οργανωτικές απαιτήσεις. Δεν κάνει "μπου" και δεν ασχολείται με μεταφυσικά παιχνίδια. Και συνηθίζει να κρύβεται βαριεστημένα στις εντοιχισμένες ντουλάπες μαζί με τα ρούχα που πάνε και έρχονται στα άλλα δωμάτια και να περιμένει την ώρα που θα αποκαταστήσει την Τάξη για να γυρίσει ειρηνικά στον κόσμο των συναδέλφων για διακοπές.

Μέχρι τότε, συγκατοικεί στην δεξιά ντουλάπα με το Κουτί της Πανδώρας.

Σκούρο καφέ, μεταλλικό, μεγάλο.
Ούτε και ξέρω πώς βρέθηκε σπίτι. Ούτε και ξέρω σε ποιόν ανήκε. Ούτε και θυμάμαι πότε το μετέφερα από την αποθήκη. Ξέρω ότι έχει ιδανική θέση για Λουκέτο. Και είναι βαρύ.
Και το Λουκέτο έχει απάνω ένα μαύρο χελιδόνι, με το ίδιο σχέδιο είναι στα Κλειδιά, που συχνά-πυκνά χάνονται και πηγαινοέρχονται τα τάματα στον Άγιο Φανούριο για την ανακάλυψή τους. (Κάποια στιγμή ο Άγιος, ευτυχώς, βαριέται και μου τα αποκαλύπτει σε ανύποπτες στιγμές, ενδεχομένως μετά και από συνεννόηση με το Μεγάλο Αφεντικό).

Το Κουτί κάνει έναν στοιχειωμένο ήχο όταν το ανοίγω. Σαν άρθρωση με συσσωρευμένα άλατα, αγκομαχάει όταν το βαρύ του καπάκι σηκώνεται. Προειδοποιεί για όσα θα ξαναβγούν στην επιφάνεια.

Κάθε φορά λαμβάνω υπόψη την προειδοποίηση.

Σαν χαίνουσα πληγή το Παρελθόν ζητάει το μερίδιο του στο Είναι. Εικόνες από ανθρώπους που χάθηκαν στα σταυροδρόμια, σαν ριπές γυρίζουν για να επιβεβαιώσουν ότι το Υποσυνείδητο είναι Κέντρο Συλλογής Απορριμάτων, Κέντρο Αποκατάστασης Αναπήρων και Ωρολογιακή Βόμβα αν το πολυσκαλίσεις.

Αλλά έχει Εκείνο το άρωμα. Της καλοκαιρινής νύχτας που τα λουλούδια σκαρφαλώνουν στο μπαλκόνι και το μόνο που θέλεις είναι να χαθείς σε αυτήν την ξεχωριστή, ανίερη Αγκαλιά που σου υπόσχεται κάτι που από χέρι δεν μπορεί να δώσει.

Και πέφτεις πρόθυμα και με γνώση στην παγίδα της.

Είναι εκεί το Κορίτσι με τα μακρυά, σγουρά μαλλιά, τα σκισμένα τζιν και τα μπλουζάκια των 1000 δραχμών που μεταποιούσε τις νύχτες ακούγοντας Βαγγέλη Παπαθανασίου. Και εκείνο το παιδί που η Λαχτάρα το έκανε να σκοντάφτει οδυνηρά σε πράγματα ανεξήγητα. Και εκείνη η Μαύρη Σκιά που οδηγούσε κατευθείαν στο βυθό και το φως φάνταζε τόσο μακρινό Η Μικρή Αυταρχική Μπαλαρίνα που στήνεται για τη φωτογράφιση της γενικής πρόβας.Και η άχαρη έφηβη με τα φορτωμένα λέξεις ποιήματα.

Και όλες οι καρδιές που έσπασαν και δεν τις πετάς γιατί πίστευες ότι είναι Μία.Χαρτάκια και γράμματα με χιλιάδες γλυκόλογα. Υποκοριστικά. Ζωάκια. Λούτρινα όνειρα. Όρκοι. Υποσχέσεις. Μεγάλες κουβέντες. Σκισμένες σελίδες. Λόγια πόνου, λόγια κατακερματισμένων παθών, λόγια ονείρων που αδηφάγα ξεπετάγονται σαν την Μέδουσα και πετρώνουν όσους δεν μπόρεσαν να τα πραγματοποιήσουν.

Και Πρόσωπα με χαρακτηριστικά τους ξέχωρα το καθένα από το Σύνολο. Λες και και η απόσταση από αυτά αποσυνθέτει επιλεκτικά τη μαγεία που είχαν και αφήνει τη δύναμη μόνο να τα περιγράψεις, όχι να τα αποδώσεις.Προσπαθώ να ανακαλέσω το Άγγιγμα, την Αίσθηση, τον Ήχο του Γέλιου, της Φωνής. Τα αρώματά τους. Την αίσθηση. Αλλά έχει μείνει μόνο η Αναπαράσταση των συναισθημάτων, σαν μοναχική αντήχηση που επιστρέφει πίσω από το βάθος της χαράδρας.

Βαθιά εισπνοή.
Τι να έχουν απογίνει αυτά τα Φαντάσματα, που δεν είναι Αποκατάστασης αλλά βαδίζουν παράλληλα σε ένα άλλο Σύμπαν έχοντας μέσα τους το ενεργειακό μου αποτύπωμα; Με συνθέτουν ολόκληρη στο μυαλό τους ή έχω κι εγώ γίνει σκέτα μάτια, μύτη, στόμα, ύψος, μαλλιά;

Και φυσικά είναι και ο Χρόνος. Αυτός που η ανεκτή σου όψη δεν σε αφήνει να συνειδητοποιήσεις. Είναι εκεί. Βαρύς δυο φορές το βάρος του Κουτιού, με ώση πυρηνική, σπάει τους Καθρέφτες και σε πετάει μακρυά στο Παρόν. Η ερώτηση "Πού Είσαι Τώρα" πλανιέται στον αέρα και απειλεί να ανατινάξει συθέμελα το Σπίτι.


Δύο σελίδες, δύο γραμμές... Ξαφνική υγρασία.
Όλα αυτά τα τακτικά συγγραμμένα και αριθμημένα τετράδια, τα σημειώματα, οι κάρτες, οι φωτογραφίες, τόνοι φορτίου σε ανηφορικό δρόμο.

Ώρα αρκετή μπροστά στο Κλειστό Δωμάτιο...



Το καπάκι του Κουτιού τρίζει "καληνύχτα" και τρέχω να κοιταχτώ στον Καθρέφτη.



Ανακουφίζομαι.

Δύο Προσκλήσεις Για Πέντε Όνειρα

~Ονειρεύομαι...~




~Το Νερό~

Εξαγνισμό και Νέα Αρχή.



~Τα μαλακά σου Χέρια ~

που λες και είναι φτιαγμένα για μένα...



~Τα Ταξίδια~

στο Φως, στη Νύχτα, στο Χρόνο



~τη Χαρά, παντού~

που παίζει κρυφτό πίσω από τα σώματα των ανθρώπων...



~Και ότι Πετάω~

και τα πόδια μου δεν πατούν στο έδαφος...




και μετά,
ξυπνάω


και ξεκρεμώ την Ονειροπαγίδα

~~ ευχαριστώ τους αξιότιμους X-Got Angel και Μις Μπινέλ για την πρόσκληση να αναφέρω πέντε από τα πράγματα που ονειρεύομαι ~~παραδίδω σκυτάλη στους Dorothy, Dreamy Cloud, Orion Delta, Όλα Θα Πάνε Καλά, Λιθοξόος , ΙΖΑ και Ευρυνόμη, αν και εφόσον θέλουν~~
~~ ευχαριστώ για τις φωτογραφίες τους nat olly, indigo_ girl, noxreallyxhonest, από το flickr ~~

Να μπει ένα ΤΕΛΟΣ, επιτέλους!

Αναδημοσιεύω την ανάρτηση του Tyler Durden
χωρίς ουσιαστικά να έχω λόγια γι αυτό το φαινόμενο του τσίρκου όπου άγριες και υπερήφανες ψυχές γίνονται έρμαιο στα χέρια κάθε κομπλεξικού επιχειρηματία, εκπαιδευτή, κυνηγού. Στα χέρια κάποιου που ευχαρίστως θα του τα έκοβα την ίδια τη στιγμή που θα τον έβλεπα να κακοποιεί αδύναμο πλάσμα.
Δεν έχω λόγια έχω μόνο ΟΡΓΗ.



και το δεύτερο βίντεο από τη δημοσίευση του Tyler


και σημειώνω ότι στην ιστοσελίδα του Αρκτούρου
μπορούμε να υπογράψουμε όλοι για να σταματήσει αυτό το ΑΙΣΧΟΣ

Ο Ουρανός Έσπασε

Ξύπνησα και με τύφλωσε ο Ήλιος.
Μα μετά και καθώς έσφιγγα τα λεπτά λουράκια στα παπούτσια μου, που μοιάζουν με της μάγισσας Κλο-Κλο, μια ριπή ανέμου προανήγγειλε τη Βροχή.
Που έπεσε σαν διαμαρτυρία από αυτές που ξέρεις ότι θα εξασθενίσουν μετά και θα παραδοθούν στο συμβιβασμό, σχεδόν πρόθυμα.

Για αρκετή ώρα άκουγα το δίκιο της.
Είπα ευχαριστώ που μου πλένεις το αμάξι, δεν έχω χρόνο να το αφήσω πλυντήριο.
Μίλαγε και Μίλαγε.
Έπεφτε και έπεφτε.

Μέσα μου Στεγνή.
Κάτω από ένα υπόστεγο να μην βραχούν τα μαγικά παπούτσια της Κλο Κλο.

Ατενίζοντας τις στάλες και τα μουρμουρητά να σκέφτομαι.
Τίποτα δεν ξεπερνάς.
Ζεις μ' αυτό. Και το φορτίο αυξάνει.

Αλλά κάτι παράδοξο συμβαίνει: το βάρος σκάβει μέσα σου και ο σπόρος των Μικρών Πραγμάτων βγάζει Αγριολούλουδα. Ομορφότερα, ανθεκτικότερα, μεθυστικότερα, απλούστερα από λουλούδια φυτωρίου, προσδοκίες και μεγαλεπήβολα σχέδια που κάνεις μικρότερος.

Ξεκινάς Παιδί
και Καταλήγεις Παιδί.


Γεννιέσαι ζαρωμένος
και πεθαίνεις ζαρωμένος.

Κι όσα έχεις δει
όταν Σπάει ο Ουρανός
μια φευγαλέα ανάμνηση του περάσματός σου Εδώ.




Η βροχή μυρίζει πάντα όμορφα.
Μακάρι και το Μέσα Σου...



η φωτογραφία είναι λέγεται afilli yalnızlık από τον/την maydoς
πηγή: flickr

Θόδωρας

Νύχτα γιορτής για την ομάδα της Αθήνας χθες.
Ώρα 12, πλατεία Ομονοίας και ο δρόμος είναι Πράσινος. Σημαίες, κασκόλ, υβριστικά και μη συνθήματα, μπύρες, χορός του πλήθους. Φανέλες Πράσινων, ανεξαρτήτως αθλήματος. Βεγγαλικά και κρότοι. Χαμογελαστά πρόσωπα. Κόρνες. Τραγούδια. Ακροβατικά σε περίπτερα, κιόσκια και τηλεφωνικούς θαλάμους.

Και ξαφνικά μέσα στο πλήθος, να και ο Θόδωρας ο πυροσβέστης.

Τρέχει προς την Ομόνοια.Δεν δίνει σχεδόν καμία σημασία στους Ανθρώπους που του γελάνε, τον φωνάζουν, του μιλάνε. Έχει μια αποστολή, τέλος πάντων! "Μην με ενοχλείτε, έχω δουλειά!" φαίνεται να λέει ευγενικά, όταν προσπαθώ να τον χαϊδέψω και γνωριστούμε. Στο λουρί του γράφει ότι είναι κάτοικος Εξαρχείων. Στειρωμένος και εμβολιασμένος. Και ένα κινητό και πού να απευθυνθούμε αν δεν τα βγάλει πέρα με την πυρόσβεση.

Ο Θόδωρας όμως είναι έμπειρος.
Κατέβηκε από τα Εξάρχεια για να ελέγξει την κατάσταση. Άκουσε τις πρώτες εκρήξεις, τέντωσε μισοπεσμένα του αυτιά, σηκώθηκε από το μέρος που λούφαζε και οσμίστηκε βεγγαλικό. Ίσα που πρόλαβε να στρώσει την κανελί γούνα του. "Τι συμβαίνει πάλι; Θα ξεφύγουν τα πράγματα; Και αν πάρουν έκταση όπως τον Δεκέμβριο;" Μια υποψία φόβου πήγε προς στιγμή να τον γυρίσει στο καταφύγιό του. Και μια αντρίκια φωνή του είπε ότι πρέπει να δει τουλάχιστον τι γίνεται. Στο κάτω κάτω εκείνα τα βράδια του Δεκέμβρη δεν είχε κόρνες και αυτοκίνητα, πράσινους και χαρούμενους ανθρώπους.Και τα μάτια του έτρεχαν διαρκώς από το άθλιο φάρμακο που είχε ποτιστεί η ατμόσφαιρα.



Άρχισε να κατεβαίνει σφαίρα την Πανεπιστημίου ανάμεσα σε πράσινες σημαίες, μαρσαρίσματα μηχανών και τραγούδια. Ναι, ήταν σίγουρος τώρα, δεν ήταν τόσο άσχημα τα πράγματα. Θα μπορούσε να διασκεδάσει κάνοντας τη δουλειά του. Γύρω του τα δίποδα γελάνε. Φωνάζουν. Χοροπηδάνε σαν σκυλίτσες. Τι παράξενο... Συνήθως οι άνθρωποι δεν κάνουν έτσι. Ιδίως νύχτα. Ιδίως στην Αθήνα.

Συνωστίζεται μέσα στο πλήθος. Η μυρωδιά του δεν τον γελάει. Είναι στο σωστό μέρος. "Ωπ, να το και το δυναμιτάκι! Να το πατήσω! Να του γαβγίσω! Δεν θα πειράξει κανένα άνθρωπο ή φίλο μου!" Γαβγίζει παιχνιδάρικα κι αγριεμένα στις σπίθες και ενθουσιάζεται με όσα μόλις έσβησαν. Προσπαθεί να χάψει τις φλόγες και τον σκούρο καπνό. Είναι περήφανος, είναι ελεύθερος, είναι χαρούμενος.

Και τότε τον βλέπει: ο κύριος από το ακριβό ξεσκέπαστο αυτοκίνητο...έχει μέσα μια ξανθιά κυρία που έχει σκεπάσει το πρόσωπο με ένα κασκόλ να μην εισπνέει τη μόλυνση που σπέρνει ο κύριος...και ένα μικρότερο κύριο δίπλα του με ροζ μπλούζα με σηκωμένους γιακάδες...και πετούν διαρκώς μα διαρκώς δυναμιτάκια. Τον βλέπουν και εκείνοι. Και πληθαίνουν την ποσότητα. Βγάζουν και άλλα από το πορτ μπαγκάζ και ρίχνουν, ρίχνουν, ρίχνουν σαν να είναι πόλεμος. Δεν γελάνε. Δεν χορεύουν. Δεν γλεντάνε. Δίπλα στο ακριβό τους αμάξι προσπαθούν να ρίχνουν και να ρίχνουν και να ρίχνουν.

Ο Θόδωρας γαβγίζει και σβήνει, γαβγίζει και σβήνει. Τα αυτιά του ανεμίζουν καθώς χοροπηδάει πάνω στις σπίθες. Πολλοί σταματούν να χορεύουν και προσπαθούν να τον απομακρύνουν από εκεί. "Έλα εδώ βρε χαζέ, θα πάθεις καρδιακό!" του λέει ένας νεαρός και ο Θόδωρας τον κοιτάει με απαξίωση. Συνεχίζει να πατάει δυναμιτάκια και να χορεύει κι αυτός. Θα τα φάει όλα στο τέλος και θα τους δείξει αυτών όλων που τον αμφισβητούν!

Του κυρίου με το ξεσκέπαστο αμάξι του τελειώνει το δεύτερο κουτί. Έχει γυρίσει η μισή Πανεπιστημίου και τον κοιτάζει. Σπεύδει να βγάλει άλλο.Σαν επαγγελματίας. Χωρίς ίχνος διασκέδασης. Αδιάφορα. Ο Θόδωρας κοντοστέκεται. Εκείνος του ρίχνει πέντε,έξι μαζί. Παρακολουθώντας από μακρυά σκέφτομαι ότι θα ήθελα να τον βάλω να τα φάει. Και να καπνίσει σαν βεγγαλικό από όλες τις διαθέσιμες τρύπες του.

Και τότε ο Θόδωρας του ρίχνει ένα παράξενο βλέμμα. Και κάνει στροφή.
"Όχι φίλε μου" σαν να λέει "εγώ είμαι επαγγελματίας. Δεν θα με έχεις εμένα για να κάνεις πλάκα. Να βάλεις τη λουλούκα του καναπέ σου να κάνει τον Αναστενάρη".

Χαμογελάω.

Με ένα τελευταίο περιπαικτικό γάβγισμα οπισθοχωρεί. Χαιρετάει το ξανθό γκομενάκι με το πράσινο κασκόλ και τη γυαλιστερή αλυσίδα που μοιάζει τρομαγμένο από τα βεγγαλικά,

ρίχνει μια ματιά στον κύριό της και αρχίζει να επιστρέφει Σπίτι.


Θα έχει να πει πολλά στα Παιδιά. Και ίσως την επόμενη φορά να τους πείσει να έρθουν και αυτοί. Να δουν πώς κάνουν οι άνθρωποι όταν είναι χαρούμενοι, μεθυσμένοι ή βαριούνται την ζωή τους.
Και ίσως αυτή τη φορά να του δώσουν εκείνο το παράσημο του πυροσβεστικού σώματος που έχει βάλει στο μάτι...και την ειδική στολή.

Μέχρι το επόμενο κύπελο ή την επόμενη βαβούρα,
καληνύχτα Θόδωρα.
Θα έρθω να σε ψάξω στην Πλατεία Εξαρχείων.