Τετάρτη 20 Μαΐου 2009

Κανείς Δεν Είναι Κανενός


Τετάρτη πρωί και κατά το σύνηθες κάνω τη βόλτα μου στα blogs που παρακολουθώ. Βλέπω ανάρτηση από την Μπινέλ και χαίρομαι, γιατί είχα καιρό να διαβάσω κάτι δικό της. Με τις πρώτες γραμμές της, όμως, μου κόβεται η αναπνοή.
Και με τις επόμενες το πρωινό που μόλις έφαγα χορεύει μέσα στο στομάχι μου με κατεύθυνση το στόμα.


Έχοντας κόψει τους δεσμούς με την τηλεοπτική ειδησεογραφία εδώ και πολύ καιρό (ίσως από τότε που το φόρεμα της εκάστοτε στάρλετ τραγουδιάρας φιγουράριζε σαν είδηση κοντά στις διάφορες κατά καιρούς γενοκτονίες και πολέμους) και μη ακούγοντας ραδιόφωνο χθες, η είδηση ότι ένας 40χρονος δολοφόνησε τη γυναίκα του και πήδηξε από ταράτσα του 5ου ορόφου ΜΑΖΙ με τα παιδιά του δεν είχε φτάσει στα αυτιά μου. Έμελλε να είναι η ανάρτηση αυτή που θα την έκανε γνωστή σε εμένα καθώς και μια λιτή είδηση από την ηλεκτρονική Ελευθεροτυπία, που διάβασα κατόπιν.

Σε τέτοιες τραγωδίες η πρώτη αντίδραση είναι να μένεις παγωμένος.Το Σοκ του πώς μπορεί κάποιος να αφαιρεί ανθρώπινες ψυχές σε αφήνει άναυδο. Μετά έρχεται η Θλίψη.Η Οργή.Η Απελπισία που δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι΄αυτούς που έφυγαν. Και γι΄όσους θα φύγουν από παρόμοια αιτία...

Και μετά είναι μόνο ο Φόβος. Και η αγανάκτηση για το ανθρώπινο είδος. Πού νομίζει ότι με τη Βία μπορεί να άρχει και να επιβάλλεται στις ζωές των άλλων, είτε είναι ζώων, είτε είναι ασθενέστερων ανθρώπων. Που νομίζει ότι κατά αυτόν τον τρόπο επιδεικνύει την ανωτερότητά του, αλλά το μόνο που αποδεικνύει είναι το πόσο μίζερο, μικρόψυχο και πεπερασμένο είδος είναι.

Και στο τέλος η Περισυλλογή. Ψάχνεις τα ΓΙΑΤΙ. Γιατί έφτασε εκεί που έφτασε; Γιατί δεν λυπήθηκε τα παιδιά του; Γιατί δεν λυπήθηκε τη γυναίκα που υποτίθεται ότι αγάπησε κάποια στιγμή; Γιατί δεν συγχώρεσε τον εαυτό του για το οτιδήποτε μπορεί να λέει ότι τον έφερε εκεί; Και κυρίως, Γιατί θεώρησε ότι έχει το δικαίωμα να φερθεί σαν θεός-τιμωρός και να δράσει κατά το δικό του θυμικό, κόβοντας το νήμα της ζωής τόσων ανθρώπων;Πώς μπόρεσε να αφεθεί τόσο στα πάθη του ώστε να διαλύσουν οποιαδήποτε έννοια λογικής είχε, να κατακερματίσουν τον οποιονδήποτε "ανθρωπισμό" και να τον κάνουν ένα έρμαιο του θυμού και της τάσης του για καταστροφή; Γενικά, πώς μπορεί κάποιος να θεωρεί ότι του ανήκει η ζωή αυτού που λέει ότι αγάπησε, θέλησε και ότι έχει το δικαίωμα να του την πάρει; Είναι μια σειρά ''λαθών ''του άλλου, μια σειρά παρεξηγήσεων ή επιλογών του αρκετά για να προβεί κάποιος σε κάτι τέτοιο; Τον δικαιολογεί το οτιδήποτε;

Ονειρευόμαστε τις σχέσεις πάθους, που θα παραδοθούμε στο απόλυτο, που θέλουμε να χαθούμε μέσα στους άλλους, που θέλουμε να γίνουμε ένα και που αρρωσταίνουμε στην ιδέα ότι θα μοιραστούμε το αντικείμενο του πόθου μας... Σαν τα μυθιστορήματα, νοστιμίζουμε τις σκέψεις μας με το αλατοπίπερο των παθών και η καρδιά μας "φτερουγο-πεταρίζει'' στη σκέψη της εκατέρωθεν δραματικότητας και αγριάδας, γιατί υποτίθεται ότι το πάθος είναι ένδειξη έρωτα. Και μετά ανοίγουμε τις εφημερίδες, τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις και η καρδιά μας "φτερουγο-πεταρίζει'' για άλλους λόγους: για το αίμα,τον πόνο και τη φρίκη. Ο ένας τεμαχίζει την σύντροφό του γιατί τον ''κεράτωνε'', o άλλος αυτοκτονεί αφού την σκοτώσει, ο τρίτος την εξαφανίζει και κάνει ότι δεν την ήξερε ποτέ. Και κάποια στιγμή που τους συλλαμβάνουν, ομολογούν ότι ''θόλωσε το μυαλό '' τους και η προδοσία τους έφερε εκεί. Και πολλές φορές βλάπτουν και τα ίδια τους τα αθώα παιδιά, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Για το συγκεκριμένο έγκλημα δεν θα μάθουμε πιθανότατα ποτέ τι ακριβώς οδήγησε το δράστη στην απερίγραπτη αυτή επιλογή. Ενδεχομένως να μην ήταν η συμπεριφορά της γυναίκας του, να οφειλόταν αποκλειστικά στη δική του ψυχολογική κατάσταση ή σε άλλους εξωγενείς παράγοντες. Ωστόσο τα περισσότερα από αυτά τα εγκλήματα είναι
εγκλήματα τιμής και εγκλήματα παθών.

Το στρίψιμο της βίδας. Ή μήπως η όλη κουλτούρα των σχέσεων; Όλα αυτά που σου διαμορφώνουν από πολύ μικρή ηλικία το πώς θα βλέπεις τον εαυτό σου, έρωτα, το έτερον ήμισυ και τη σχέση; Αυτό το απόλυτο του ανδρισμού, της τιμής, της αποκλειστικής αγάπης, της πίστης...Υπάρχουν, άραγε, πολλοί που μεγαλώνουν τα παιδιά τους, ιδίως τα αγόρια, λέγοντας τους ''ξ
έρεις, καλές είναι οι σχέσεις, αλλά οι άνθρωποι είμαστε περίεργα όντα. Καλό είναι να προσπαθούμε, αλλά δεν μπορούμε πάντα να τηρούμε τις υποσχέσεις μας και το ουσιώδες είναι να νοιώθουμε όμορφα σε μια σχέση. Από τη στιγμή που δεν νοιώθουμε όμορφα, από τη στιγμή που καταλαβαίνουμε ότι αρχίζουμε να χάνουμε τον εαυτό μας το καλύτερο είναι να φεύγουμε χωρίς κακίες και χωρίς πίκρα. Η ζωή είναι μεγάλη και οι άνθρωποι πολλοί. Κάποιοι θα αξίζουν, κάποιοι όχι τόσο, αλλά δεν έχει σημασία. Είμαστε εδώ για να γινόμαστε καλύτεροι, όχι χειρότεροι. Και Κανένας Δεν Μας Ανήκει. Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα πάνω στους άλλους. Ακόμα και αν μας προσφέρουν τον εαυτό τους. Ακόμα και αν παρουσιάζεται σαν ''λογικό''. Δεν μας ανήκει τίποτα παραπάνω από αυτά που θέλουν να δώσουν. Και αν συμπέσουμε στο δώσιμο, είμαστε τυχεροί. Για όσο κρατήσει. Αν όχι, Δεν Πειράζει. ''. ; Δυστυχώς, δεν το νομίζω.

Αν είχαμε μεγαλώσει με αρχές πραγματικού σεβασμού απέναντι σε όλες τις υπόλοιπες υπάρξεις πολλά από αυτά που καταλήγουν τίτλοι εφημερίδων δεν θα γίνονταν. Σαφώς, δεν αποκλείω τις παθολογικές περιπτώσεις, τους ψυχικά ασθενείς και τους διαταραγμένους καθώς και το στιγμιαίο θόλωμα του συνειδητού που σε κάνει άγριο ζώο. Υπάρχει μία άποψη που θεωρεί όλους τους εγκληματίες ''ψυχικά διαταραγμένους'', όμως αμφιβάλλω κατά πόσο κάτι τέτοιο μπορεί να συμπεριλάβει όλα αυτά τα εγκλήματα. Ιδίως αυτά που εμπεριέχουν προμελέτη. Όσο για τους ''κοινωνικούς λόγους'' (ανεργία, ανέχεια κ.λ.π.) πραγματικά δεν μπορώ να συλλάβω γιατί πρέπει να οδηγήσουν στον τάφο και τους οικείους ενός προσώπου. Καταλήγω πάλι στις παραπάνω σκέψεις, του ότι κάποιοι άνθρωποι θεωρούν κτήμα τους τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Και ότι το πώς βλέπουμε τις ανθρώπινες σχέσεις έχει κάτι πολύ λάθος.

Μακάρι αυτό να είναι το τελευταίο τέτοιου τύπου περιστατικό που συμβαίνει. Δύσκολο, το ξέρω. Μακάρι το ένα από τα παιδάκια που χαροπαλεύει στο Παίδων να ζήσει.
Και μακάρι όλοι μας να συνειδητοποιήσουμε ότι Κανείς Δεν Είναι Κανενός.
Έστω, με αυτήν την πικρή και σκληρή αφετηρία.

7 σχόλια:

Margo είπε...

Δύσκολο θέμα! Όταν φτάνει κάποιος σε τέτοιο έγκλημα και μάλιστα αφαιρεί και τη δική του ζωή νομίζω ότι είναι τρέλα ή απελπισία μη ελεγχόμενη πια. Η βίαιη και εγωιστική όμως συμπεριφορά του ανθρώπου που πιστεύει ότι όλα του ανήκουν, προκαλεί αργό ψυχικό θάνατο και ειλικρινά δε ξέρω ποιο είναι χειρότερο.

Υ.Γ. Μαρτύρησες ότι σήμερα γιορτάζεις, σου στέλνω λοιπόν τα χρόνια πολλά, με υγεία και πολύ πολύ χαρά!

Τσαλαπετεινός είπε...

Πέρασα για ευχές και βέβαια δε θα τις μπερδέψω με σχόλιο για την ανάρτηση.
Χρόνια Πολλά λοιπόν ευτυχισμένα κι ανέφελα. Να τα εκατοστήσεις...ούπσ λάθος! Να τα χιλιάσεις ήθελα να πω.

mermyblue είπε...

Καλησπέρα Μαργκό και χαίρομαι που η πρώτη σου επίσημη "επίσκεψη" έγινε στη γιορτή μου.
Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές και καλώς ήρθες! :)

Όσο για το θέμα αυτό, ναι είναι πολύ δύσκολο και πιστεύω ότι οι περισσότεροι από εμάς έχουμε μείνει άναυδοι με το περιστατικό.
Συμφωνώ μαζί σου, ο εξαναγκασμός σε αργό ψυχικό θάνατο είναι ίσως χειρότερος, από την άποψη ότι το θύμα βασανίζεται για περισσότερο χρόνο.
Αλλά όπως και να το κάνεις, η βία και η αφαίρεση ζωής είναι πάντα το ίδιο απουκρουστική και ασύληπτη...

Τουλάχιστον το παιδάκι λέει θα γλυτώσει... Ελπίζω να βρει τη σωστή αγκαλιά για να συνέλθει...αυτό μόνο

Καλό βράδυ

Καλό βράδυ

mermyblue είπε...

Κύριε Τσαλαπετεινέ,
ευχαριστώ και εσάς για τις ευχές σας και ενημερώνω ότι υπάρχει κέρασμα στην έξοδο ;)
Θα Τσιμπολογήσετε κάτι;
καλό βράδυ

Ανώνυμος είπε...

Αυτό που θα κρατήσω, είναι το ότι κανένας δεν ανήκει σε κανένα. Όσο πιο σύντομα το συνειδητοποιήσουμε αυτό, τόσο πιο σύντομα θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Σε όλα τα επίπεδα. Χαίρομαι που διάβασα αυτό το κείμενο memrmy μου.

mermyblue είπε...

@Μπινέλ
πραγματικά πιστεύω ότι είναι μόνο μια τόσο ψύχραιμη σκέψη μπορεί να μας κρατήσει σε στιγμές θυμού και θολώματος...
Μακάρι να μην χρειαζόταν ποτέ αυτή η ανάρτηση, αλλά δεν αποφασίζουμε εμείς...
να είσαι καλά

Morgana (Ευρυνόμη) είπε...

Έχεις δίκιο Mermy Blue ... Κανένας Δεν Μας Ανήκει.
Ελπίζω τα παιδάκια να επιβιώσουν. Και να μπορέσουν να βρουν κ τη δύναμη μέσα τους αφού δεν θα μπορέσουν να είναι όπως ήταν πριν...
Ωστόσο στην ουσία ο πατέρας αυτός με αυτή την πράξη πήρε και το κάρμα της γυναίκας του και των παιδιών του...