Τετάρτη 26 Αυγούστου 2009

Τα Πάντα Ρει


Μουδιασμένα και διψασμένα, γύρισα Αθήνα.

Το αεροπλάνο μετά από ένα επιεικώς κακό ταξίδι, ιδίως στα τελευταία δέκα λεπτά που προσέγγιζε την Αττική, προσγειώθηκε σε ένα Ελ. Βενιζέλος κατακίτρινο. Ο πιλότος ενημέρωσε και τους ανενημέρωτους: Εξ αιτίας των πυρκαγιών τα έντονα θερμικά φαινόμενα θα προκαλέσουν στο αεροσκάφος έντονες αναταράξεις κατά την προσγείωσή μας. Το οποίο και συνέβη
Η μυρωδιά των καμμένων εισέβαλε από τους μικρούς αεραγωγούς της καμπίνας και επιβεβαίωσε την κάθοδο στον Εφιάλτη. Και η στάχτη όρμησε μέσα από τις δύο πόρτες που άνοιξαν για να μας επιτρέψουν να πατήσουμε την Αττική Γη.

Σπίτι,
προφανώς μη προβλέποντας την έκταση που θα έπαιρναν οι πυρκαγιές, είχαν την φαεινή ιδέα να ανοίξουν τα παράθυρα να αεριστεί. Μέσα σε λίγα λεπτά ο αέρας το μετέτρεψε στον πιό εύγλωττο μάρτυρα της καταστροφής που συντελούνταν. Με το που μπήκα, όπως συνηθίζω, έβγαλα τα παπούτσια να νιώσω το κρύο μάρμαρο. Μέσα σε λίγα βήματα οι πατούσες μου που μέχρι πριν λίγες ώρες πατούσαν μόνο βοτσαλάκι και πλακάκι με λίγο χώμα εξοχής, έγιναν κατάμαυρες. Και ό,τι ρούχο ήταν εκτός ντουλάπας, τσικνίστηκε με το άρωμα της δύσμοιρης φύσης που χάθηκε.

Όμως και χωρίς αυτά τα εξωτερικά ερεθίσματα, η θλίψη ήταν αρκετή. Και δεν ήταν η συνηθισμένη, που πλέον τείνω να θεωρήσω γλυκιά. Δεν ήταν η μελαγχολία ότι μικραίνει η μέρα, ότι θα χρειαζομαι ζακετάκι στο εξής και ότι θα στερηθώ τη θάλασσα για ένα χρόνο. Ήταν μια σκληρή, ανέλπιδη θλίψη, από αυτές που λες και δεν γεννούν τίποτα. Η θλίψη του ανήμπορου. Του " νοιώθω ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να μην ξανακαεί ούτε ένας θάμνος, να μην ξαναθρηνήσω καταστροφές, να μην ξαναδώ εικόνες φρίκης". Την διαδέχτηκε η οργή για την ανικανότητα όσων ευθύνονται, που με τη σειρά της άφησε γκρίζα στάχτη που δεν λέει να καθαρίσει από μέσα μου.

Λίγες ημέρες μετά εξακολουθώ να είμαι εδώ, προσπαθώντας να αξιολογήσω τον όγκο των ερεθισμάτων και των εμπειριών που σημάδεψαν το φετινό μου καλοκαίρι. Και όσο περνούν οι ώρες στο μόνο που μπορώ να καταλήξω είναι ότι καμία θλίψη δεν επιτρέπεται να είναι στείρα και ανέλπιδη. Για την ακρίβεια, το κάθε τι για μένα δεν θέλω να είναι ανέλπιδο. Πρέπει να δώσει ρεύμα στις εσωτερικές μου γεννήτριες και να παράγω κάτι που θα με πάει παρακάτω. Αλλιώς σταματάει η ροή των πραγμάτων...κάτι που ουσιαστικά δεν συμβαίνει ποτέ.
"Τα πάντα ρει" ...
Επανδρώνω τη βάρκα μου και έτοιμη για το νέο "ταξίδι" . Το οποίο πιθανότατα θα με βγάλει κάπου στο κέντρο της Αθήνας, ντυμένη στα μαύρα μαζί με πολλούς, άλλους ελπίζω, σε μια διαμαρτυρία για την κατάσταση που επικρατεί, όχι μόνο για τα δάση αλλά και για πολλά άλλα... Ελπίζω να είμαστε όλοι εκεί.


Παρασκευή στις 19:00 στο Σύνταγμα,
"ντυμένοι στα μαύρα. Πενθούμε τα δάση και μαυρίζουμε όλους όσοι σπεκουλάρουν σε βάρος της φύσης. Ας είμαστε φέτος εκατό φορές περισσότεροι από τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 2007."
Το οφείλουμε στον εαυτό μας.

Υ.Γ.1 Η φωτογραφία είναι της
White Lily από το Flickr

Y.Γ.2Το τραγούδι που ακούγεται, πιο επίκαιρο από ποτέ, ήταν το αγαπημένο της μικρής μου ανιψιάς φέτος το καλοκαίρι. Απαιτούσε κάθε φορά που μπαίναμε στο αυτοκίνητο να το ακούμε ξανά και ξανά και ξανά, στη διαδρομή των 14 χιλιομέτρων από το λιμάνι στο σπίτι. "Βάλτε αυτό που μιλάει για τα ζωάκια και τη Γη" έλεγε....





16 σχόλια:

mermyblue είπε...

σ' ευχαριστώ πολύ Ανώνυμε για την σύσταση, αν κ λίγο άσχετη με το θέμα

το γνωρίζω το μπλογκ κ το παρακολουθώ από καιρό σε καιρό

Prince Of The City είπε...

.......

mermyblue είπε...

@ Prince
?
καλώς σας βρήκα

Margo είπε...

Είμαι μακρυά γμτ και από τα άσχημα και από τα όμορφα.. μακρυά! Ίσως είναι η πρώτη φορά που μου στοιχίζει τόσο που έφυγα. Οι φωνές, οι παρουσίες πρέπει να ενώνονται μπας και ακούσουν τα πέτσινα αυτιά τους...

Ανώνυμος είπε...

Καλώς ήρθες ψαράκι μου! Μου έλειψες πάρα πολύ!
Εύχομαι να πέρασες καλά κι ας βρήκες στάχτες και αποκαϊδια καθώς γύρισες...

mermyblue είπε...

@Margo μου
ο καθένας ας βοηθήσει απ΄όπου και με όποιον τρόπο μπορεί. Θα πάμε εμείς κ για σένα...Μακάρι να εισακουστούμε (πνίγω τις απαισιόδοξες φωνούλες που μου λένε ότι δεν θα ιδρώσει το αυτάκι τους, για άλλη μια φορά)

@ Μπινέλ μου
κ εσείς με τον Γελαδερό μου λείψατε! Πώς ήταν το καλοκαίρι σας;
Πέρασα πολύ όμορφα. Τώρα τι κάνουμε...πέρα από τη διαμαρτυρία με τα μαύρα που πιστεύω ότι όλοι πρέπει να είμαστε εκεί

Raven είπε...

Καλώς ήρθες και καλώς σε βρήκα, με μάλλον άσχημο τέλος στις διακοπές μας... Θα είμαι εκεί στην διαμαρτυρία, οπωσδήποτε. Αν και πολύ θα ήθελα μια φορά έστω αυτές οι διαμαρτυρίες και όλη η οργή του κόσμου να εισακουστεί πραγματικά και να αλλάξουν λίγο τα πράγματα.
Όπως και να έχει, εμείς θα κάνουμε αυτό που μας λέει η καρδιά μας και θα αφήσουμε αυτούς που δεν έχουν καρδιά να κριθούν εν καιρώ.

Φιλιά πολλά

mermyblue είπε...

@Raven
ακριβώς. Καλώς ή κακώς εμείς πρέπει να συνεχίζουμε τους προσωπικούς μας αγώνες και να μην χάνουμε την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα κάνουμε τα πράγματα να αλλάξουν ξεκινώντας από εμάς τους ίδιους.
:* καλό υπόλοιπο καλοκαιριού κ καλό φθινόπωρο!

Leviathan είπε...

welcome back! euxomai na teleionoume me ta asxima epitelous...kalo sou mesimeri! filia! :)

moutro είπε...

δεν κάνω διακοπές γαμιέμαι στις σκοπιές... Στο ίδιο έργο θεατές... Καλώς ήρθες ψαράκι... Φιλιά πολλά

Sinnerman είπε...

καλημέρα σας. οταν σε εναν νομό έχει μαζευτεί ο μισός πληθυσμός μιας άναρχης χώρας, "λογικό" είναι το τσιμέντο να εκτοπίσει τις τελευταίες γωνιές πρασίνου. όλα αυτα τα χρόνια βαρέθηκα να ακούω και να βλέπω φωτιες στην Πεντελη.
Στο σύνταγμα θα είμαστε σημερα όμως, και στην πρώτη αναδάσωση πάλι εκεί θα είμαστε. Δεν μας μένει τίποτα, μονάχα η ελπίδα.
ΥΓ Διαβαζα τα Dune το καλοκαιρι,με την προσπάθεια των κατοίκων να πρασινίσουν τον αμώδη πλανήτη τους, δεν περίμενα να είναι τοσο επίκαιρο.

k είπε...

Καλώς ήρθες γλυκιά μου Mermy! Στο κεφάλι σου φαντάζομαι επιστρέφοντας στην αττική γη θα ήταν το ερώτημα που στριφογύριζε στα κεφάλια πολλών από μας "Γιατί γύρισα?". Γυρίσαμε για να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα! Ελπίζω να σε δω το απόγευμα και από κοντά. Σε φιλώ.

Ευχαριστώ για το τάισμα των ψαριών μου. Μου είπαν τα καλύτερα για σένα! :)

k είπε...

Δανείστηκα την πρόσκλησή σου για το απόγευμα.

mermyblue είπε...

@Levi
καλώς σας βρήκα! Ελπίζουμε μόνο για καλύτερα στο εξής...

@ Μούτρε
καλώς σε βρήκα! Πού είσαι ακριβώς όμως? Όσο για τις σκοπιές,κουράγιο.. κ αυτό θα περάσει κ θα είσαι ελεύθερος να κάνεις πάλι τα σερφ σου.
:*

@Ωρίωνα
τελικά θα πάμε Σύνταγμα, έτσι;Διάλεξε τα καλύτερα μαύρα σου και όλοι εκεί. Και στην επόμενη αναδάσωση, ακόμα περισσότερη κινητοποίηση.

@ Κaya μου
και επισήμως λοιπόν καλώς σας βρήκα! Σε λίγες ώρες θα τα πούμε και δια ζώσης ;)
Το γιατί γύρισα φέτος ήταν δυό φορές πιό έντονο από κάθε άλλο καλοκαίρι. Αλλά γύρισα γιατί εδώ είναι το σπίτι μου κ το σπίτι μας δεν πρέπει να το εγκαταλείπουμε στα νύχια του καθενός. :*
κ ευχαριστώ για την αναδημοσίευση!

parafono είπε...

Έχεις δει την ταινία "το δέντρο που πληγώναμε"; Το ξέρω πως δεν έχει να κάνει ούτε με πληγές ούτε με φωτιές, αλλά ο τίτλος της μας ταιριάζει. Ειδικά αν λεγόταν "οι ζωές που πληγώναμε"

mermyblue είπε...

@Παράφωνο
δεν την έχω δει την ταινία...αλλά συμφωνώ ότι ο τίτλος είναι ταιριαστός και επίκαιρος, δυστυχώς...

καλώς ήρθες από τα μέρη μας