Τα Πάντα Ρει

Μουδιασμένα και διψασμένα, γύρισα Αθήνα.

Το αεροπλάνο μετά από ένα επιεικώς κακό ταξίδι, ιδίως στα τελευταία δέκα λεπτά που προσέγγιζε την Αττική, προσγειώθηκε σε ένα Ελ. Βενιζέλος κατακίτρινο. Ο πιλότος ενημέρωσε και τους ανενημέρωτους: Εξ αιτίας των πυρκαγιών τα έντονα θερμικά φαινόμενα θα προκαλέσουν στο αεροσκάφος έντονες αναταράξεις κατά την προσγείωσή μας. Το οποίο και συνέβη
Η μυρωδιά των καμμένων εισέβαλε από τους μικρούς αεραγωγούς της καμπίνας και επιβεβαίωσε την κάθοδο στον Εφιάλτη. Και η στάχτη όρμησε μέσα από τις δύο πόρτες που άνοιξαν για να μας επιτρέψουν να πατήσουμε την Αττική Γη.

Σπίτι, προφανώς μη προβλέποντας την έκταση που θα έπαιρναν οι πυρκαγιές, είχαν την φαεινή ιδέα να ανοίξουν τα παράθυρα να αεριστεί. Μέσα σε λίγα λεπτά ο αέρας το μετέτρεψε στον πιό εύγλωττο μάρτυρα της καταστροφής που συντελούνταν. Με το που μπήκα, όπως συνηθίζω, έβγαλα τα παπούτσια να νιώσω το κρύο μάρμαρο. Μέσα σε λίγα βήματα οι πατούσες μου που μέχρι πριν λίγες ώρες πατούσαν μόνο βοτσαλάκι και πλακάκι με λίγο χώμα εξοχής, έγιναν κατάμαυρες. Και ό,τι ρούχο ήταν εκτός ντουλάπας, τσικνίστηκε με το άρωμα της δύσμοιρης φύσης που χάθηκε.

Όμως και χωρίς αυτά τα εξωτερικά ερεθίσματα, η θλίψη ήταν αρκετή. Και δεν ήταν η συνηθισμένη, που πλέον τείνω να θεωρήσω γλυκιά. Δεν ήταν η μελαγχολία ότι μικραίνει η μέρα, ότι θα χρειαζομαι ζακετάκι στο εξής και ότι θα στερηθώ τη θάλασσα για ένα χρόνο. Ήταν μια σκληρή, ανέλπιδη θλίψη, από αυτές που λες και δεν γεννούν τίποτα. Η θλίψη του ανήμπορου. Του " νοιώθω ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να μην ξανακαεί ούτε ένας θάμνος, να μην ξαναθρηνήσω καταστροφές, να μην ξαναδώ εικόνες φρίκης". Την διαδέχτηκε η οργή για την ανικανότητα όσων ευθύνονται, που με τη σειρά της άφησε γκρίζα στάχτη που δεν λέει να καθαρίσει από μέσα μου.

Λίγες ημέρες μετά εξακολουθώ να είμαι εδώ, προσπαθώντας να αξιολογήσω τον όγκο των ερεθισμάτων και των εμπειριών που σημάδεψαν το φετινό μου καλοκαίρι. Και όσο περνούν οι ώρες στο μόνο που μπορώ να καταλήξω είναι ότι καμία θλίψη δεν επιτρέπεται να είναι στείρα και ανέλπιδη. Για την ακρίβεια, το κάθε τι για μένα δεν θέλω να είναι ανέλπιδο. Πρέπει να δώσει ρεύμα στις εσωτερικές μου γεννήτριες και να παράγω κάτι που θα με πάει παρακάτω. Αλλιώς σταματάει η ροή των πραγμάτων...κάτι που ουσιαστικά δεν συμβαίνει ποτέ.
"Τα πάντα ρει" ...
Επανδρώνω τη βάρκα μου και έτοιμη για το νέο "ταξίδι" . Το οποίο πιθανότατα θα με βγάλει κάπου στο κέντρο της Αθήνας, ντυμένη στα μαύρα μαζί με πολλούς, άλλους ελπίζω, σε μια διαμαρτυρία για την κατάσταση που επικρατεί, όχι μόνο για τα δάση αλλά και για πολλά άλλα... Ελπίζω να είμαστε όλοι εκεί.


Παρασκευή στις 19:00 στο Σύνταγμα,
"ντυμένοι στα μαύρα. Πενθούμε τα δάση και μαυρίζουμε όλους όσοι σπεκουλάρουν σε βάρος της φύσης. Ας είμαστε φέτος εκατό φορές περισσότεροι από τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 2007."
Το οφείλουμε στον εαυτό μας.

Υ.Γ.1 Η φωτογραφία είναι της White Lily από το Flickr

Y.Γ.2Το τραγούδι που ακούγεται, πιο επίκαιρο από ποτέ, ήταν το αγαπημένο της μικρής μου ανιψιάς φέτος το καλοκαίρι. Απαιτούσε κάθε φορά που μπαίναμε στο αυτοκίνητο να το ακούμε ξανά και ξανά και ξανά, στη διαδρομή των 14 χιλιομέτρων από το λιμάνι στο σπίτι. "Βάλτε αυτό που μιλάει για τα ζωάκια και τη Γη" έλεγε....