Τους καταλαβαίνεις από το διαφορετικό ντύσιμο. Από το διαφορετικό τρόπο που κινούνται και συμπεριφέρονται. Από το διαφορετικό αέρα, που λες και είναι πιό πυκνός και ζεστός και τον κουβαλούν στις αποσκευές τους. Και από τα μάτια που λάμπουν δυό φορές πιό έμπειρα από τα δικά σου, γιατί έχουν ζήσει σε δυό πατρίδες.
Στα αεροδρόμια τους περιμένουν οι συγγενείς με ανθοδέσμες. Σε σφίγγουν τόσο συγκινητικά στην αγκαλιά τους, γιατί ξέρουν πόσο μακριά ήσουν και πόσο μακριά θα είσαι μετά από λίγο καιρό ξανά. Και αγαπούν το δικό σου αέρα. Γιατί κάποτε ήταν και δικός τους.
Κάθε φορά που έρχονται μαζί τους φέρνουν όλες τις εικόνες από τα κοινά σας παιδικά χρόνια. Παιχνίδια ατέλειωτα,τσακωμοί και "κόμματα" μικρότερων και μεγαλύτερων, με χαμένους συνήθως τους μικρότερους. ΄Οταν έχεις μεγαλώσει σαν τελευταίο παιδί σε μια οικογένεια σου κάνει εντύπωση πώς μπορεί ένας μικρότερος συγγενής να σε έχει πρότυπο. Γίνεται λες; Και η λατρεία αυτή συνεχίζει να υπάρχει ακόμα κι αφού έχεις σταματήσει να παίζεις με τις λάσπες να τρέχεις με τα ποδήλατα ("κοίτα, πάω με μια βοηθητική ρόδα μόνο!"), να κυνηγιέσαι και να κρύβεσαι πίσω από αυτοκίνητα για να τους εξαπατήσεις και να πεις "φτου ξελευτερία" για το καλό όλων.
Και κάθε φορά που φεύγουν τα μάτια σου φουσκώνουν σε πολλά μποφόρ και ο πόνος του αποχωρισμού είναι παράξενα μπασταρδεμένος με μια προσμονή, αυτήν της επόμενης συνάντησης και το άγχος του να είστε καλά, να είναι όλοι καλά για να ξαναβρεθείτε.
Και σε αφήνει με σκέψεις για το κατα πόσο παίζει ρόλο η απόσταση στα συναισθήματα.
Τελικά δεν έχει. Σημασία έχει πόσο ζωντανός είναι κάποιος μέσα σου και όχι τα χιλιόμετρα που σας χωρίζουν. Και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει όσο η αγάπη υπάρχει για να διαλύει τα σύνορα.
Καλό Ταξίδι Ξαδελφούλη και Θείε.
Γρήγορα πάλι στο Ελ. Βενιζέλος
Φιλιά στα Καγκουρό!
Στα αεροδρόμια τους περιμένουν οι συγγενείς με ανθοδέσμες. Σε σφίγγουν τόσο συγκινητικά στην αγκαλιά τους, γιατί ξέρουν πόσο μακριά ήσουν και πόσο μακριά θα είσαι μετά από λίγο καιρό ξανά. Και αγαπούν το δικό σου αέρα. Γιατί κάποτε ήταν και δικός τους.
Κάθε φορά που έρχονται μαζί τους φέρνουν όλες τις εικόνες από τα κοινά σας παιδικά χρόνια. Παιχνίδια ατέλειωτα,τσακωμοί και "κόμματα" μικρότερων και μεγαλύτερων, με χαμένους συνήθως τους μικρότερους. ΄Οταν έχεις μεγαλώσει σαν τελευταίο παιδί σε μια οικογένεια σου κάνει εντύπωση πώς μπορεί ένας μικρότερος συγγενής να σε έχει πρότυπο. Γίνεται λες; Και η λατρεία αυτή συνεχίζει να υπάρχει ακόμα κι αφού έχεις σταματήσει να παίζεις με τις λάσπες να τρέχεις με τα ποδήλατα ("κοίτα, πάω με μια βοηθητική ρόδα μόνο!"), να κυνηγιέσαι και να κρύβεσαι πίσω από αυτοκίνητα για να τους εξαπατήσεις και να πεις "φτου ξελευτερία" για το καλό όλων.
Και κάθε φορά που φεύγουν τα μάτια σου φουσκώνουν σε πολλά μποφόρ και ο πόνος του αποχωρισμού είναι παράξενα μπασταρδεμένος με μια προσμονή, αυτήν της επόμενης συνάντησης και το άγχος του να είστε καλά, να είναι όλοι καλά για να ξαναβρεθείτε.
Και σε αφήνει με σκέψεις για το κατα πόσο παίζει ρόλο η απόσταση στα συναισθήματα.
Τελικά δεν έχει. Σημασία έχει πόσο ζωντανός είναι κάποιος μέσα σου και όχι τα χιλιόμετρα που σας χωρίζουν. Και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει όσο η αγάπη υπάρχει για να διαλύει τα σύνορα.
Καλό Ταξίδι Ξαδελφούλη και Θείε.
Γρήγορα πάλι στο Ελ. Βενιζέλος
Φιλιά στα Καγκουρό!
11 σχόλια:
Μας ενώνουν τόσα πολλά με τους ανθρώπους που αγαπάμε όπου γεφυρώνεται με αυτόν τον τρόπο η απόσταση που μας χωρίζει, και κάνουμε απλώς υπομονή περιμένοντας το αντάμωμα.
Τυχεροί όσοι έχουν ανθρώπους που τους αγαπούν απο τα βάθη της καρδιάς τους.
Καλημέρα σας και να έχετε ένα όμορφο Σαββατοκύριακο :)
Η ανάρτηση σου με έβαλε σε σκέψεις. Παίζει ρόλο η απόσταση στα συναισθήματά μας η όχι; Πάντως μια σχέση για ν' αντέχει στο χρόνο και στην απόσταση πρέπει να συντηρείτε με κάποιον τρόπο.(τηλέφωνα, επισκέψεις). Το λέω γιατί έχω κι εγώ κάποια ξαδερφάκια στην Αμερική που όταν ήμαστε μικρά κάναμε παρέα κάποια καλοκαίρια, μα τώρα πια δεν έχουμε καμιά επαφή και να έρθουν στην Ελλάδα δε βλεπόμαστε καν. `Ισως πάλι να μην ήταν αρκετά δυνατά τα συναισθήματα. Ποιος ξέρει; Καλή σου νύχτα.
Πολλές σκέψεις, μέτρια διάθεση για κουβέντα, σαν ψηλοί τοίχοι. Απλά καλημέρα τότε, και θα πάρω τις σκέψεις μαζί μου για διπλό ελληνικό, μέτριο προς γλυκό.
Είμαι βέβαιη ότι η απόσταση δεν παίζει κανένα ρόλο. Γιατί έχω βρεθεί με ανθρώπους που μας χωρίζουν μερικά μέτρα, τόσο μακριά όσο ποτέ. Και με ανθρώπους που είναι χιλιόμετρα μακριά τόσο κοντά όσο δεν παίρνει.
Εύχομαι να έρθουν πάλι γρήγορα κοντά σας.
Φιλιά.
@Ωρίων
Έτσι ακριβώς νοιώθω κ εγώ και είμαι σίγουρη ότι κ εσύ κάτι παραπάνω ξέρεις ;)
Καλημέρα στην όμορφη αυτή Κυριακή!
@ ΙΖΑ μου
με τους συγκεκριμένους συγγενείς δεν βρισκόμασταν απλώς καλοκαίρι. Ζούσαν Ελλάδα για χρόνια και αποφάσισαν να γυρίσουν Αυστραλία για οικονομικούς λόγους. Ήμασταν πολύ δεμένοι στα παιδικά μας χρόνια. Και τώρα, βέβαια, έχουμε επικοινωνία.Βοηθάει το ίντερνετ πολύ και τα τηλέφωνα έχουν γίνει πολύ πιό φθηνά, οπότε από αυτήν την άποψη η επικοινωνία συντηρείται.
Παρ' όλα αυτά, πιστεύω στα συναισθήματα και τη δύναμή τους. Ακόμα και αν κοιμούνται μέσα σου, δεν παύουν να υπάρχουν.
Καλημέρα! Φιλιά πολλά σε σένα και στην οικογένεια :)
@happypepper
η καλημέρα που σου λένε είναι πολύ σημαντικό πράγμα! Ευχαριστώ που πέρασες έστω και γι' αυτή :)
Και από μένα λοιπόν
καλημέρα μεγάλη, φωτεινή, ηλιόλουστη και βάλε στον καφέ δίπλα και ένα γλυκό του κουταλιού που προτιμάς! Θα βοηθήσει πολύ!
@Μπινέλ μου
συμφωνούμε (κ σ' αυτό :D !)
αλλά επειδή πρέπει αυτούς που μπορούμε να τους δούμε να μην το αμελούμε, το σμσ-καφέ θα έρθει σύντομα. :** καλημέρα !
Με συγκίνησες... Παρόλο που δεν έχω οικογένεια στα ξένα, καταλαβαίνω απολύτως το πόσο δύσκολο μπορεί να είναι...
Και όλα αυτά για ένα καλύτερο αύριο.
Φιλιά πολλά
Η απόσταση καμιά φορά δημιουργεί ακόμη πιο έντονα συναισθήματα! Μπορεί επίσης να υφίσταται ακόμηκι αν ζεις στο ίδιο μέρος με κάποιους άλλους! Κι αυτή η γλυκειά μελαγχολία...
Μα να είσαι ίδια κι απαράλλαχτη;;;; χε χε! καλημέρα! :*
@Raven
ναι, αυτό το καλύτερο μέλλον έστειλε και στέλνει κόσμο σε άλλους τόπους...
και ακόμα αναρωτιέμαι αν το βρήκαν αυτό το μέλλον...
καλησπέρα
φιλιά!
@Kaya
συμφωνώ στα περί αποστάσεως. Ή δυναμώνει ή διαλύει τις σχέσεις. Σε κάθε περίπτωση είναι κ αυτή απαραίτητη...αν κ αυτό αφορά θέμα για άλλη ανάρτηση;)
ίδια κ απαράλλαχτη; ευχάριστο αυτό! :D κ ευχαριστώ!
:**
Πολύ αγαπημένο τραγούδι, τους πάει όλων αυτών που γράφεις τόσο τρυφερά.
Όταν φεύγουν αγαπημένοι λες και παίρνουν κάτι μαζί τους από τον χρόνο... Μ' αρέσουν τα αεροδρόμια και ο,τι κρύβουν...
ioulita
κ εμένα μου αρέσουν τα αεροδρόμια. Είναι μέρη με έντονη συναισθηματική φόρτιση...
Ας ελπίσουμε ότι παίρνουν κάτι δικό μας αυτοί που φεύγουν, αφήνουν κάτι δικό τους και όταν ξαναέρχονται τα επαναξιολογούμε. Έτσι ο "χωρισμός" δεν είναι τόσο δυσβάσταχτος, ας πούμε. Έχουμε κάτι να περιμένουμε :)
Δημοσίευση σχολίου