Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009

I have my suspicions When the stars are in position All will be revealed





Την Κυριακή πέταξα πάνω από την πόλη.
Είπα, θα ανεβάσω την ψυχή μου μερικά μέτρα από τη γη.

Το κάθισμα από πράσινο πλαστικό. Η αλυσίδα καλογυαλισμένη. Ζώνη ασφαλείας και σιδερένια μπάρα. Βγάλαμε τα παπούτσια μας. Χαμογελάσαμε αμήχανα. 62 μέτρα από το έδαφος;

Άρχισε η περιστροφή. Ο αέρας έγινε δροσερότερος και άρχισε να τραγουδάει στα μαλλιά. Και ο ήλιος, αχ ο ήλιος ήταν εκεί να ρίξει ανταύγειες και στις πιό σκοτεινές σκέψεις.
Όπως ότι η μάζα μου θα φύγει, θα διασκορπιστεί πάνω από τα τσιμέντα της πόλης και θα βγει στη θάλασσα.
Και τα κομμάτια της ύλης μου όταν θα μετατραπούν σε κάτι άλλο- γιατί η Ενέργεια δεν χάνεται- θα λένε την ιστορία μου, έστω και με κώδικες.


Είμαι ένα τίποτα.
Μόνο οι Δυνάμεις υπάρχουν.
Περιστροφή και Ταχύτητα.


Έκλεισα τα μάτια. Ζαλίζομαι εύκολα. Τα κλεφτοάνοιξα μετά. Ίλιγγος, μαγεία. Να κοιτάξω κάτω; Γιατί; Μόνο μπροστά. Και μακριά. Τι δώρο!
Βλέπω πώς θα ήταν αν ήμουν πουλί.
Είμαι Πουλί και ας πετάω συχνά γύρω από τον Άξονα αυτών που Αγαπώ δεμένη σε ένα πράσινο κάθισμα.


Τα φτερά μου πάνω από την Πόλη.
Η ψυχή μου ψηλά.

"Τέντωσε τα πόδια, βρίσκεις κέντρο και δεν ζαλίζεσαι" είπε. Είχε δίκιο.
Οι μαύρες κάλτσες μου 62 μέτρα από το έδαφος, η τσάντα σφιγμένη πάνω στο στήθος μου.

Αρχικά κραυγές φόβου. Μετά σιωπή. Αεροπλοΐα...

Οι συνεπιβάτες έχουν σωπάσει κι αυτοί. Σαν σμήνος αποδημητικά πετάμε ο καθένας στις βαθύτερες σκέψεις του.

Όχι, δεν είμαι άνθρωπος.
Για αυτά τα λίγα λεπτά είμαι κάτι άλλο.



Η ταχύτητα μειώνεται.
Ο άνεμος απαλύνει το χάδι του και η κάθοδος αρχίζει.
Προσγειωνόμαστε.

Σταματάμε.
Τα παπούτσια μου βρίσκονται σε άλλο σημείο από αυτό της απογείωσης.
Λύνομαι.
Με ένα πήδο πατώ πάλι γη.Αλλά είμαι ελαφρύτερη.

Τρεκλίζοντας ελαφρά, ξυπόλυτη κι ελεύθερη, περπατάω στο τσιμέντο.

Σκέφτομαι αυτό το κάτι που συχνά με σπρώχνει να κάνω πράγματα που φοβάμαι. Πράγματα που δείχνουν κόντρα στη φύση μου, αλλά τελικά τα χωρίζει η λεπτή γραμμή αυτού που ειμαι και αυτού που θέλω να γίνω και μάλλον θα γίνω αν συνεχίσω να θέλω να πετάω.

Με το πρόσωπο ζωντανό απολαμβάνω ένα παγωτό σοκολάτα και αποχαιρετώ άλλο ένα κάστρο μου που έριξα.





16 σχόλια:

Margo είπε...

Θέλω και εγώ..:)
Με ένα τέτοιο κείμενο και ποιος δε θα ήθελε να το κατακτήσει!

Είναι ανάγκη να κάνουμε πράγματα που φοβόμαστε, είναι τόσο όμορφη η αίσθηση μετά.. μόνο που μεγαλώνοντας αυτή η ανάγκη χάνεται ή τη ξεχνάμε ή παρασυρόμαστε από τα πρέπει..
Μη τη χάσεις ποτέ, να μεγαλώσεις όμορφα..
Καλή σου μέρα Μermy μου.. πάντως την δική μου την έφτιαξες:)

manetarius είπε...

Πω πωωω... εγώ μια φορά ανέβηκα σε τέτοιο πράμα και όταν κατέβηκα με χειροκροτούσαν όλοι...! Δεν σταμάτησα να ουρλιάζω από τρομάρα!
Προτιμώ να βλέπω την πόλη από ψηλά, μόνο στο αεροπλάνο! :)

mermyblue είπε...

Margo
να έρθεις στην Αθήνα να πάμε! αρκεί να έχει όμορφο καιρό, γιατί διαφορετικά θα ξεπαγιάσουμε εκεί πάνω!
...προσπαθώ να μην χάσω κομμάτια από την παιδική μου ψυχή, προσπαθώ ειλικρινά.
καλό υπόλοιπο της ημέρας
κ πολύ χαίρομαι που σε έκανα να χαμογελάσεις!

manetarius
εγώ πάλι, αν κ καταφοβήθηκα κάτι στιμές, θα το ξαναέκανα. Μοναδική εμπειρία ήταν.
Όσο για τα ουρλιαχτά σου, είμαι βέβαιη. Τέτοιες εμπειρίες χρησιμεύουν ίσως για να βγάζουν προς τα έξω τους φόβους μας ;)

b|a|s|n\i/a είπε...

απίστευτο συναίσθημα! εσύ. ο εαυτός σου. η ταχύτητα. και το παντού και πουθενά.
πολύ καλησπέρα σου!

Prince Of The City είπε...

Jesus μακρια απο μενα αυτα!!!

Ανώνυμος είπε...

εμένα γιατι δεν με πήρατε ??
μπουαααααααα

Ανώνυμος είπε...

Ασκήσεις υψοφοβίας! Πολύ γουστάρω!
Καλά έκανες ψαράκι μου! Δεν μπορεί να είσαι μόνο μέσα στη θάλασσα. Πρέπει να δεις και τα άλλα στοιχεία της φύσης. Αυτή τη φορά είδες τον αέρα. Ενδιαφέρον!...

Freedom είπε...

Καλημέρα Mermy μου

Πάμε αναμφισβήτητα ολοταχώς για τα καλύτερα! Μου θύμισες ένα από τα αγαπημένα μου ρεφρενάκια και στο αφιερώνω

http://www.youtube.com/watch?v=M0N9TjAQT4k

And then she'd say, it's Ok, I got lost on the way
but I'm a supergirl, and supergirls don't cry.
And then she'd say, it's alright, I got home late last night,
but I'm a supergirl, and supergirls just fly...

Γιατί αν και κοριτσάκι της θάλασσας παραμένεις supergirl.
Φιλιά πολλά! :-)

ippoliti_ippoliti είπε...

Το έχω νιώσει, ακριβώς όπως το περιγράφεις. Τι όμορφο και παράξενο συναίσθημα, η ελαφρότητα μετά που περπατάς στη γή.
Πολύ καλή ημέρα

mermyblue είπε...

@basnia
η ταχύτητα ίσως δίνει το παντού και πουθενά..και το ύψος, αδιαμφισβήτητα
καλημέρα! πολύ καλημέρα !

@Prince
δεν το πιστεύω ότι δεν σ' αρέσουν αυτά! ούτε νύχτα; να βλέπεις όλη την πόλη; προτείνω να το δοκιμάσεις ;)


@Υοnder
την επόμενη φορά θα είσαι μαΖΟΙ. Δεν το φαντάστηκα ότι θα σου άρεσε κάτι τέτοιο... :*


@Μπινέλ μου
προσπαθώ, τι να κάνω...ασκήσεις θάρρους και υψοφοβίας και ό,τι βρέξει ας κατεβάσει :*

@Φρήδομ μου
α αυτό το σούπερ γκερλ...τι μου θύμισες τώρα...ευχαριστώ

λες ότι πάμε για καλύτερα; δεν ξέρω...το εύχομαι και το περιμένω :) καλημέρα και σμουτσες πολλές!

@ippoliti
ναι όσο παράδοξο και αν ακούγεται, το μετά από αυτές τις εμπειριες είναι εξίσου όμορφο!
καλημέρες πολλές :)

SERVIRISMATA είπε...

Έχω υψοφοβια και ακροφοβια μαζί... Θα είνα άθλος αν ανέβω εκεί ψηλά... Αλλά πείτε μου, γυρνάει γρήγορα 'η προλαβαίνω να τραβήξω και καμια φωτο? Και μόνη μου δεν κάνω τέτοιο εγχείρημα........:p

mermyblue είπε...

καλησπερα Servirismata
λοιπον ομιλεί άλλη υψοφοβική και ακροφοβική: τον φόβο τον ξεπερνάς. αρκεί να μην κοιτάξεις κάτω και να κοιτάς μακριά! όσο για το αν γυρίζει αρκετά γρήγορα, έχει μια κάποια ταχύτητα αλλά οχι τόσο ώστε να μην καταφέρεις να βγάλεις καμία φωτογραφία. Απλά η μηχανή σου θα πρέπει να είναι με κάποιο τρόπο δεμένη πάνω σου ;)

καλώς ήλθες :)

Dreamy Cloud είπε...

Τι τέλειο που ακούγεται έτσι που το περιέγραψες! Θα προσπαθήσω να το κάνω κι εγώ, να φύγει αυτός ο φόβος. Μόλις φτιάξει ο καιρός βέβαια :) Φιλάκια πολλά ιπτάμενη!!!

mermyblue είπε...

dreamy μου
εσύ ιδιαίτερα να το κάνεις μια συννεφιασμένη ημέρα! σχεδόν δίπλα τους θα είσαι :)
είναι φανταστικό, αξίζει
:*

k είπε...

ξέχασα να σου πω χθες από κοντά πόσο μου αρέσει αυτή η ανάρτηση και πως μπαινοβγαίνω. την έχω διαβάσει τουλάχιστον δέκα φορές. +1=11. είναι ζωντανή. καi η ανάρτηση αλλά κυρίως η γλυκειά mermy.
έχω ανέβει κι εγώ στ' άλογό μου σαν την Ζαν τ' Αρκ και ορμάω στα κάστρα που με ταλαιπωρούν! άλλοτε κουτρουβαλιάζομαι και άλλοτε τρώνε τη σκόνη μου. χε χε
πολύ ταιριαστή η μουσική επιλογή. ότι πρέπει μάλιστα για τούτη τη βροχερή μέρα.
πάρε μια καραμελίτσα! :*

υγ. την επόμενη φορά οπωσδήποτε κι εγώ μαζί στη ουράνια βόλτα. αυτό το παιχνίδι μου 'χει ξεφύγει στο λούνα παρκ!

mermyblue είπε...

@Κaya
αυτά τα άλογα μια χαρά μας πάνε αν είμαστε συνεργάσιμες! Θέλω να πω, και τη σκόνη να τρώμε έχει και την πλάκα του συχνά ;)

Τελικά έκανα καλή διαφήμιση στο Αλλού Φαν Παρκ :D. Και οπωσδήποτε θα σε πάρω μαζί την επόμενη φορά! Ιδίως αν φοράς αυτά τα τέλεια τσιμπιδάκια!

:*
καλημέρα!