I have my suspicions When the stars are in position All will be revealed

Την Κυριακή πέταξα πάνω από την πόλη.
Είπα, θα ανεβάσω την ψυχή μου μερικά μέτρα από τη γη.

Το κάθισμα από πράσινο πλαστικό. Η αλυσίδα καλογυαλισμένη. Ζώνη ασφαλείας και σιδερένια μπάρα. Βγάλαμε τα παπούτσια μας. Χαμογελάσαμε αμήχανα. 62 μέτρα από το έδαφος;

Άρχισε η περιστροφή. Ο αέρας έγινε δροσερότερος και άρχισε να τραγουδάει στα μαλλιά. Και ο ήλιος, αχ ο ήλιος ήταν εκεί να ρίξει ανταύγειες και στις πιό σκοτεινές σκέψεις.
Όπως ότι η μάζα μου θα φύγει, θα διασκορπιστεί πάνω από τα τσιμέντα της πόλης και θα βγει στη θάλασσα.
Και τα κομμάτια της ύλης μου όταν θα μετατραπούν σε κάτι άλλο- γιατί η Ενέργεια δεν χάνεται- θα λένε την ιστορία μου, έστω και με κώδικες.

Είμαι ένα τίποτα.
Μόνο οι Δυνάμεις υπάρχουν.
Περιστροφή και Ταχύτητα.

Έκλεισα τα μάτια. Ζαλίζομαι εύκολα. Τα κλεφτοάνοιξα μετά. Ίλιγγος, μαγεία. Να κοιτάξω κάτω; Γιατί; Μόνο μπροστά. Και μακριά. Τι δώρο!
Βλέπω πώς θα ήταν αν ήμουν πουλί.
Είμαι Πουλί και ας πετάω συχνά γύρω από τον Άξονα αυτών που Αγαπώ δεμένη σε ένα πράσινο κάθισμα.

Τα φτερά μου πάνω από την Πόλη.
Η ψυχή μου ψηλά.
"Τέντωσε τα πόδια, βρίσκεις κέντρο και δεν ζαλίζεσαι" είπε. Είχε δίκιο.
Οι μαύρες κάλτσες μου 62 μέτρα από το έδαφος, η τσάντα σφιγμένη πάνω στο στήθος μου.

Αρχικά κραυγές φόβου. Μετά σιωπή. Αεροπλοΐα...
Οι συνεπιβάτες έχουν σωπάσει κι αυτοί. Σαν σμήνος αποδημητικά πετάμε ο καθένας στις βαθύτερες σκέψεις του.

Όχι, δεν είμαι άνθρωπος.
Για αυτά τα λίγα λεπτά είμαι κάτι άλλο.


Η ταχύτητα μειώνεται.
Ο άνεμος απαλύνει το χάδι του και η κάθοδος αρχίζει.
Προσγειωνόμαστε.
Σταματάμε.
Τα παπούτσια μου βρίσκονται σε άλλο σημείο από αυτό της απογείωσης.
Λύνομαι.
Με ένα πήδο πατώ πάλι γη.Αλλά είμαι ελαφρύτερη.

Τρεκλίζοντας ελαφρά, ξυπόλυτη κι ελεύθερη, περπατάω στο τσιμέντο.

Σκέφτομαι αυτό το κάτι που συχνά με σπρώχνει να κάνω πράγματα που φοβάμαι. Πράγματα που δείχνουν κόντρα στη φύση μου, αλλά τελικά τα χωρίζει η λεπτή γραμμή αυτού που ειμαι και αυτού που θέλω να γίνω και μάλλον θα γίνω αν συνεχίσω να θέλω να πετάω.

Με το πρόσωπο ζωντανό απολαμβάνω ένα παγωτό σοκολάτα και αποχαιρετώ άλλο ένα κάστρο μου που έριξα.