Το Νησί Των Καταραμένων

Τρίτη βράδυ τα φώτα σβήνουν στο Αττικόν.

Ομοσπονδιακός αστυνομικός φτάνει σε απόκρημνο νησί τυλιγμένο στην ομίχλη με φέρρυ που θα κάνει σχεδόν χρόνια να ξαναέρθει. Οι κάτοικοι του Νησιού, ψυχοπαθείς εγκληματίες και οι γιατροί-φύλακές τους, είναι κυριευμένοι από φόβο ύστερα από απόδραση τρόφιμης, καθώς θεωρείται αρκετά επικίνδυνη: έπνιξε τα τρία της παιδιά σε λίμνη και παρόλα αυτά το αρνείται πεισματικά. Ο αστυνομικός, αποφασισμένος να σηκώσει για τα καλά την κουβέρτα που σκεπάζει την Αλήθεια, έρχεται αντιμέτωπος με τους πάντες. Ακόμα και με τον εαυτό του.

Ο Μάρτιν Σκορτσέζε δεν είναι ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης.
Από τις ταινίες του έχω δει το Χρώμα Του Χρήματος, που το ανακαλώ σαν απλά ενδιαφέρον, Το Ακρωτήρι Του Φόβου που μου εντυπώθηκε η ένταση της ερμηνείας του Ρόμπερτ Ντε Νίρο , Τα Χρόνια της Αθωότητας, που είχα βαρεθεί την ύπαρξή μου την ίδια καθώς στα όρια του ύπνου παρακαλούσα να τελειώσει, το Aviator που αναγνώρισα το υποκριτικό ταλέντο του Ντι Κάπριο και τον Πληροφοριοδότη που με είχε ενθουσιάσει λόγω του εντονου ρυθμού και του απρόσμενου τέλους. Πηγαίνοντας σήμερα σινεμά ομολογώ ότι περίμενα κάτι από το στυλ του Πληροφοριοδότη. Έχοντας διαβάσει κριτικές όπως αυτή θεωρούσα σχεδόν βέβαιο ότι θα καθηλωθώ από την εξέλιξη και την πλοκή της ιστορίας.

Κάτι που δεν συνέβη.
Για τον απλούστατο λόγο ότι η συγκεκριμένη δουλειά δεν είναι μια ταινία δράσης, δεν είναι καν μια ταινία θρίλερ. Είναι ένα καλοδουλεμένο ψυχολογικό δράμα κρυμμένο πίσω από ένα παραπέτασμα δράσης και μυστηρίου. Η όποια ένταση λειτουργεί σαν την ομίχλη: σκεπάζει προστατευτικά το Νησί και την πλοκή της ιστορίας μέχρι να φυσήξει ο αναπόφευκτος άνεμος. Ο άνεμος της αλήθειας.

Το πρώτο μισό του έργου είναι γρηγορότερο, εντονότερο, πιό ενδιαφέρον. Σχεδόν δεν καταλαβαίνει ο θεατής τα πρώτα 70 λεπτά. Το δεύτερο γίνεται εσωτερικό, ο ρυθμός πέφτει και η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα επικρατεί μέχρι τη λύση του δράματος. Η δε "ανατροπή" στο σενάριο δεν είναι και τόσο αναπάντεχη, αφού ο σκηνοθέτης έχει δώσει καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας στοιχεία για το τι πρόκειται να επακολουθήσει. Αρκεί κάποιος να είναι λίγο προσεκτικός και θα δει το τέλος να αχνοφαίνεται ακόμη και αν θέλει να το αρνηθεί...

Στα συν της ταινίας η παρουσία και ερμηνεία του Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Τα τελευταία χρόνια με εκπλήσσει μόνο ευχάριστα. Ο Μπεν Κίνγκσλεϊ και ο Μαξ Φον Σίντοφ δεν χρειάζονται καν συστάσεις, είναι μοναδικοί ηθοποιοί. Εξαιρετικός στο δεύτερο ρόλο του συνεργάτη του Ντι Κάπριο ο Μάρκ Ράφαλο.
Στα μείον η αίσθηση ότι η ατμόσφαιρα του όλου έργου δεν ήταν αρκετά υποβλητική ώστε να με ταξιδέψουν οι εικόνες. Επίσης,αν και το θέμα ήταν αναμφισβήτητα αβανταδόρικο, δεν υπήρξε η απαραίτητη κλιμάκωση της έντασης, ίσως ακριβώς γιατί τελικά , όπως διαπίστωσα και στην αρχή, δεν πρόκειται ούτε για θρίλερ ούτε για ταινία δράσης. Η τελευταία ατάκα του Ντι Κάπριο το αποδεικνύει.

Καλή διασκέδαση σε όσους το παρακολουθήσετε.
Ή μήπως πρέπει να πω Καλό Ταξίδι στο Νησί;


Y.Γ. Η φωτογραφία είναι από την καλύτερη για μένα σκηνή του έργου ή, έστω, την πιό λυρική. Ίσως και μόνο γι' αυτήν την σκηνή και την ατάκα του τέλους να νοιώθω ικανοποιημένη από αυτό που είδα ...
Όσο για το trailer, επιεικώς ...παραπλανητικό. Δείτε την ταινία και θα καταλάβετε τι εννοώ.