Την μέρα που μας πέρασε μετά βίας σηκώθηκα από το κρεβάτι. Δεν είχα κοιμηθεί καλά, το σώμα μου πονούσε, ευχάριστα μεν αλλά πονούσε και κρύωνα. Είχα καταβάλει ειλικρινείς προσπάθειες να κοιμηθώ νωρίς το προηγούμενο βράδυ αλλά ήταν μάταιο. Το άγχος της Δευτέρας, αυτό το ανεξήγητο μα και τόσο εύκολα κατανοητό με κατακλύζει και μόνο η αγρύπνια με παρηγορεί. Χωρίς σχέδια, απλό χαζολόγημα.
Δεν έκανα σχέδια για την εβδομάδα που έρχεται. Λίγο ένα πλάνο, μετά βίας να βρω τι θα φορέσω μιας και είπαν ότι θα πέσει η θερμοκρασία, λίγο να οργανώσω τα ρούχα το μάθημα χορού. Τα λεπτά ξεγλιστρούσαν τόσο ήρεμα μέσα από τα χέρια μου και δεν μπορούσα να κρατήσω τη στιγμή.
Δεν είναι ότι δεν αγαπώ το φως της ημέρας. Αυτή η αισιόδοξη ένταση του φωτός πάνω στα πράγματα, τα σχήματα που είναι τόσο πιό σαφή τις πρώτες πρωινές ώρες αφού περάσουν από τη μαγεία του λυκόφωτος βαφτίζουν και μένα στην καθαρότητα τους. Το πρωί είναι η ώρα των σχεδίων. Σίγουρα όχι η νύχτα.
Μετά βίας βρέθηκα στους κίτρινους δρόμους. Ο ουρανός ήταν τόσο παράξενος. Σαν κακός οιωνός. Και δεν θέλω να πιστεύω σε κακούς οιωνούς. Και αν υπάρχουν δεν θέλω να τους ξέρω. Και άν έρθει το ανάποδο δεν θέλω να το δω. Και αν το δω θα το δεχτώ για να ομορφύνει.
Τελικά αυτή η λάσπη που έπεσε πάνω στα αυτοκίνητα, στα παλτά των περαστικών, στις ομπρέλες που πουλούσαν μανιασμένα οι μετανάστες έξω από το μετρό, πέρασε αργά τη νύχτα, τη σημερινή νύχτα, για λίγο στο μέσα μου.
Γιατί απλά δεν μπορώ να εξωραΐσω όλες τις καταστάσεις. Είναι κάποιες που είναι δύσκολες, μαύρες, σκληρές. Αυτές που δεν έχεις τι να πεις, οι λέξεις σκαλώνουν, δεν υπάρχουν για να βγουν, έχουν πετρώσει μέσα σου σαν άσκοπες, άκαιρες, ανώφελες. Είναι κάποιες καταστάσεις, κάποιες στιγμές που το μόνο που τελικά μπορώ να κάνω είναι είμαι εκεί, όχι και τόσο εύστοχα σιωπηλή, όχι και τόσο πετυχημένα συγκαταβατική, όχι όσο θα ήθελα χρήσιμη. Εκεί. Αλλά δεν μπορώ να εμποδίσω τους οιωνούς, δεν μπορώ να εμποδίσω, δεν μπορώ να σταματήσω τη ροή. Νοιώθω αδύναμο φράγμα σε ορμητική κοίτη.
Για ό,τι είμαι, θα είμαι εκεί.
Ήμουν πάντα.
Και μαζί σου.
Υ.Γ. η μουσική που ακούγεται είναι από τους stoa.
και οφείλω τη γνωριμία μου με αυτούς σε μια πολύ αγαπημένη φίλη.
και την ευχαριστώ
Δεν έκανα σχέδια για την εβδομάδα που έρχεται. Λίγο ένα πλάνο, μετά βίας να βρω τι θα φορέσω μιας και είπαν ότι θα πέσει η θερμοκρασία, λίγο να οργανώσω τα ρούχα το μάθημα χορού. Τα λεπτά ξεγλιστρούσαν τόσο ήρεμα μέσα από τα χέρια μου και δεν μπορούσα να κρατήσω τη στιγμή.
Δεν είναι ότι δεν αγαπώ το φως της ημέρας. Αυτή η αισιόδοξη ένταση του φωτός πάνω στα πράγματα, τα σχήματα που είναι τόσο πιό σαφή τις πρώτες πρωινές ώρες αφού περάσουν από τη μαγεία του λυκόφωτος βαφτίζουν και μένα στην καθαρότητα τους. Το πρωί είναι η ώρα των σχεδίων. Σίγουρα όχι η νύχτα.
Μετά βίας βρέθηκα στους κίτρινους δρόμους. Ο ουρανός ήταν τόσο παράξενος. Σαν κακός οιωνός. Και δεν θέλω να πιστεύω σε κακούς οιωνούς. Και αν υπάρχουν δεν θέλω να τους ξέρω. Και άν έρθει το ανάποδο δεν θέλω να το δω. Και αν το δω θα το δεχτώ για να ομορφύνει.
Τελικά αυτή η λάσπη που έπεσε πάνω στα αυτοκίνητα, στα παλτά των περαστικών, στις ομπρέλες που πουλούσαν μανιασμένα οι μετανάστες έξω από το μετρό, πέρασε αργά τη νύχτα, τη σημερινή νύχτα, για λίγο στο μέσα μου.
Γιατί απλά δεν μπορώ να εξωραΐσω όλες τις καταστάσεις. Είναι κάποιες που είναι δύσκολες, μαύρες, σκληρές. Αυτές που δεν έχεις τι να πεις, οι λέξεις σκαλώνουν, δεν υπάρχουν για να βγουν, έχουν πετρώσει μέσα σου σαν άσκοπες, άκαιρες, ανώφελες. Είναι κάποιες καταστάσεις, κάποιες στιγμές που το μόνο που τελικά μπορώ να κάνω είναι είμαι εκεί, όχι και τόσο εύστοχα σιωπηλή, όχι και τόσο πετυχημένα συγκαταβατική, όχι όσο θα ήθελα χρήσιμη. Εκεί. Αλλά δεν μπορώ να εμποδίσω τους οιωνούς, δεν μπορώ να εμποδίσω, δεν μπορώ να σταματήσω τη ροή. Νοιώθω αδύναμο φράγμα σε ορμητική κοίτη.
Για ό,τι είμαι, θα είμαι εκεί.
Ήμουν πάντα.
Και μαζί σου.
Υ.Γ. η μουσική που ακούγεται είναι από τους stoa.
και οφείλω τη γνωριμία μου με αυτούς σε μια πολύ αγαπημένη φίλη.
και την ευχαριστώ
11 σχόλια:
το να είμαστε απλά εκεί ίσως τελικά να μην είναι και τόσο απλό.
γιατί είναι οι όποιες λέξεις που πράξη γίνονται. είναι τόσο σημαντικό να είμαστε εκεί εδώ και να είναι κάποιος εδώ εκεί. και ας μην λέμε πολλά. και ας μην κάνουμε κάτι συγκεκριμένο. απλά εκεί. στο εδώ του άλλου. μαζί.
δέκα ψιχάλες με βρήκαν στον δρόμο και τα πάντα μπήκαν για πλύσιμο.
μα τι βροχή και αυτή.
καλημέρα σου! φωτεινή. καθαρή. χαμογελαστή. εκεί. εδώ.
:)
Κι εγώ σ'αγαπώ! Και χαίρομαι τόσο πολύ να διαβάζω αυτά που γράφεις... Ειδικά όταν είσαι τόσο ποιητική, ανακαλύπτω ξανά πόσο όμορφες μπορεί να είναι οι λέξεις όταν τις βάζεις στη σωστή σειρά.
Γράφε γλυκειά μου, γράφε! Για να διαβάζω και να συναρπάζομαι και να μην ξεχνώ πως υπάρχει ομορφιά παντού!
@basnia
καθόλου απλό. το πιό δύσκολο απ' όλα είναι να είσαι μια παρουσία που μπορεί να δώσει...
καλησπέρα
δροσερή, ανακουφιστική, ελπιδοφόρα.
@Μίστρες μου
ευχαριστω.
στείλε μου ένα μήνυμα όταν μπορέσεις γιατί τα έπαιξε το κινητό μου κ σβήστηκαν όλα τα τηλέφωνα που είχα καταχωρήσει τους τελευταίους μήνες. :*
Μπόρα είναι, θα περάσει. Προσμονή για ουράνιο τόξο. Τα καλύτερα θα έρθουν, αρκεί να έχεις υπομονή και επιμονή!
Καλό απόγευμα :)
δεος με το πρωινο εκεινο και πραγματικα γραφεις ομορφα...
Μermy μου κι εγώ ένιωθα σαν ηρωίδα σε ταινία επιστημονικής φαντασίας. Περνούσαν απ' το μυαλό μου τρελοί φόβοι, όπως ότι μπορεί να μην ξαναβγεί ο ήλιος και να κυκλοφορούμε με ειδικές μάσκες κι άλλα τέτοια τρομακτικά. Πολλά φιλιά.
Λατρείαααα mermyblue
Ξεκίνησα από το λευκό (χιονίζει στας Βαυαρίας και οι θερμοκρασίες είναι αρκετά κάτω από το μηδέν!) και έφτασα στο καφετί, όλα τα αυτοκίνητα σύχριστα (για να μην το πω αλλιώς...)! Εσύ όμως είσαι κοριτσάκι του μπλε, τι σχέση έχεις με όλα αυτά; Α, δε θέλω τέτοια, ανοιξιάτικο! Έλα να ανεβαίνουμε! Μόλις 3 μήνες πριν το καλοκαίρι τέτοια διάθεση;
Αν ξαναβρέξει λάσπη, μπαίνεις κάτω από μια φιλόξενη (ή και αφιλόξενη, σιγά, θα την αγοράσεις;) στέγη για να μη γίνεις σοκολατί, βάζεις ένα όμορφο καλοκαιρινό reggae κομμάτι στο mp3, κλείνεις τα μάτια και σκέφτεσαι την παραλία σου και σχεδιάζεις το καλοκαίρι σου. Μόλις τα ξανανοίξεις, η βροχή έχει σταματήσει και βγαίνεις άφοβα να περπατήσεις στις λεωφόρους με όμορφους, θαλασσί (της θάλασσας) οιωνούς!
Και στην τελική, ότι συμβαίνει και δεν μπορούμε να το αλλάξουμε, πολύ απλά το δεχόμαστε. Σαν εκείνο το μεγάλο κύμα, που μας σκεπάζει και μας παίρνει για λίγο ακοή και όραση, που μας κόβει την ανάσα, αλλά σβήνει στην ακτή κι εμείς βγαίνουμε -αν και όχι τόσο θριαμβευτές- ζωντανοί!
Μεγάλη αγκαλιά
και να θυμάσαι ότι ο θησαυρός είναι κάπου δίπλα σου...
Πολλά φιλιά, ποιητική μου ψυχούλα
Παρόμοια συναισθήματα, κοντινές σκέψεις, όμως σήμερα ήδη είναι καλύτερα έφυγε ο κακός οιωνός η σκόνη που θόλωναι τα πάντα.
Γράφεις μαγικά Mermy μου..
Καλή σου νύχτα!
@Γελαδερέ μου
μακάρι το ουρανιο τόξο να αγγίξει όλους αυτούς που αγαπάω...κ που τα προβλήματά τους είναι πάνω από Βουνό...
ευχαριστώ για την επίσκεψη
θα ανταποδώσω σύντομα :)
@Χρήστο
δέος πράγματι... αυτή είναι η σωστή λέξη (για να μη γράψω και το σοκ) :)
@ΙΖΑ μου
την επιστημονική φαντασία δεν την άγγιξα εκείνη την ημέρα..αλλά ένας αδιόρατος φόβος ήταν κρυμένος στο μέσα μου. Είναι φυσιολογικά χρώματα αυτά για την Ελλάδα μας; αναρωτιέμαι.
φιλιά
@Φρήδομουλα μουυυ!
πόσο χαίρομαι που μπαίνεις να μου γράψεις!πόσο συγκινούμαι! οι συνεργάτες σου μου μεταφέρουν τα νέα σου και χαίρομαι να μαθαίνω τέτοια όμορφα για σένα :)))
αχ, προσπαθώ να μπαίνω κάτω από υπόστεγα αλλά σαν να μην μπορώ να χωρέσω εκεί και όσους αγαπώ, σαν να μην τους αφήνει ένα χέρι να μπουν, σαν να είναι η σειρά τους να λασπωθούν για τους πάντα ανεξήγητους λόγους της ζωής.
οπότε λασπώνομαι μαζί τους. η ζωή δεν είναι να τη ζεις μόνος.
ναι, ο θησαυρός είναι στον κήπο μου, κάτω από την αμυγδαλιά, αλλά έχω φυλάξει και μερικούς κάτω από μεγάλους Ναυτίλους σε μυστική παραλία. και νομίζω ότι όταν με το καλό θα επιστρέψεις θα βρεις έναν από αυτούς που θα γράφει το όνομά σου :)
να είσαι όσο καλύτερα μπορείς, να μη μας ξεχνάς και να περνάς πού και πού, αν κ εφόσον σου είναι εύκολο.
σε φιλώ πολύ :))))
@Μαργκό μου
έξω από το παράθυρό μου έχει μια υγιή συννεφιά σήμερα, έχεις δίκιο. Αυτό το καφεκόκκινο που έφυγε πάντα με τρομάζει. Και το κόκκινο που πολλές φορές βάφεται ο ουρανός του χειμώνα και λένε ότι θα χιονίσει.
Ας ελπίσουμε στα καλύτερα και τα πιό όμορφα.
Φιλιά Μαργκό μου. Σε εσένα και τους Γλάρους σου και όλα τα πετούμενα που σε συντροφεύουν στο Νησί.
οι σκόπελοι ας είναι προσπεράσιμοι... με συγκίνησες μικρή! :)
τώρα πια έχουν περάσει μέρες πολλές και το σύννεφο της σκόνης σκόρπισε μακριά,ξαναπήγε στην έρημο όπου ανήκει.Δεν έκανε μόνο πλουσιότερους τους πλανόδιους ομπρελάδες(χαλάλι τους...να βγάλουν κι αυτοί,οι καημένοι,κανένα ευρώ)αλλά και τα πλυντήρια των αυτοκινήτων.
Ξέρεις,είμαι κι εγώ της αγρύπνιας...Τα πρωϊνά είναι γεμάτα από την αγωνία να διεκπεραιωθούν σωστά και γρήγορα οι δουλειές μας,οι δουλειές του καθενός.Ενώ τα βράδια αισθάνομαι πως "ζούμε" για μας,ονειροπολούμε,σχεδιάζουμε,"ακουμπάμε" κάπου.
Δημοσίευση σχολίου