Είναι βράδυ Τρίτης και επιστρέφω σπίτι.
Η μέρα σήμερα ήταν κουραστική και ψυχολογικά επιβαρυμένη από τις τελευταίες οικονομικές εξελίξεις που αδύνατον να αφήσουν τους περισσότερους από εμάς ανεπηρέαστους. Βρέθηκα σε μια Γενική Συνέλευση που διήρκεσε τεσσεράμισι ώρες και έφυγα με το κεφάλι καζάνι και την απελπισία να έχει τρυπήσει την όποια άμυνα μου.Οι προοπτικές δεν είναι καθόλου ευοίωνες για τα επαγγέλματα όλων μας και κανένας τελικά δεν θα γλυτώσει από αυτό που ακούγεται τόσο πολύ που το βλέπουμε και στον ύπνο μας "προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο". Το μόνο που συγκράτησα από αυτήν την επαγγελματική μάζωξη ήταν ότι Το Μέλλον Ήρθε. Και δεν ήρθε για καλό.
Περπάτησα προς το Μετρό σε μια πολύ μουδιασμένη Αθήνα. Τα μαγαζιά που κανονικά κλείνουν στις 9, άρχισαν να κατεβάζουν ρολά ήδη από τις 8. Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος δεν είχε διάθεση για ψώνια. Και αύριο δεν θα ανοίξουν καν. Αφίσες παντού στους δρόμους για την αυριανή απεργία ειδοποιούν ότι η αυριανή Τετάρτη δεν θα είναι καθόλου εύκολη για την Αθήνα. Και αυτό θα είναι μόνο η αρχή.
Συνήθως σε μια κατάσταση ανάγκης ψάχνεις αρχικά να πιαστείς από κάπου. Μετά και όταν περάσει το πρώτο σοκ οφείλεις να ερευνάς τις αιτίες της. Και μετά προσπαθείς να αντιμετωπίσεις τα πράγματα ακριβώς ως έχουν. Ειλικρινά δεν ξέρω πώς οδηγήθηκε η ελληνική οικονομία και η ελληνική κοινωνία στο δύσβατο αυτό δρόμο που θα πρέπει να διανύσει με αβέβαιο μέλλον. Ξέρω μόνο ότι καλώς ή κακώς θα βάλουμε κάτω το κεφάλι και θα προχωρήσουμε.
Σε κάθε περίπτωση, ανεξάρτητα αν όλα όσα συμβαίνουν έχουν ή δεν έχουν άμεση σχέση με τον χαρακτήρα μας ως νεοελλήνων, ο καιρός επιβάλλει την αυτοκριτική. Τον πάτο που έχουμε πιάσει αν θέλουμε κατά κάποιο τρόπο να τον μετασχηματίσουμε σε "αποδοτικό" ίσως να πρέπει να διευρύνουμε τον τρόπο σκέψης μας και να δούμε πρώτα απ' όλα τα αρνητικά μας. Ακόμα και αν δεχτούμε ότι παίζονται διεθνή οικονομικά παιχνίδια στις πλάτες μας και στις ζωές μας, η περίσκεψη και η επιμελής αυτοεξέταση είναι μάλλον ο μοναδικός τρόπος να χτίσουμε κάτι καινούργιο.
Καθόλου δεν μ΄αρέσει να γράφω νουθετικά. Να προτείνω λύσεις όταν δεν μου ζητούνται. Ωστόσο, αν δω τη ζωή μου με την ευθύνη που μου αναλογεί, πρέπει να ξεκαθαρίσω κάπως το προσωπικό τοπίο γιατί το συλλογικό αδυνατώ. Ίσως αν ο καθένας μας ξεκαθάριζε τα άχρηστά του, τις συνήθειες που τον πάνε πίσω και κατά συνέπεια νοσούν και την ομάδα και το ευρύτερο σύνολο μετά, να είχαμε ένα μικρό αποτέλεσμα. Μπορεί να μην ανακάμψουμε από μέρα σε μέρα, μπορεί να μην μπορέσουμε να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα δεκαετιών ή και γενιών ακόμα, αλλά τουλάχιστον ας είναι όλο αυτό αφορμή για να μη ρίχνουμε αλλού τις ευθύνες.
Αναρωτιέμαι αν θα προλάβω να ζήσω τη μέρα που ο έλληνας οδηγός, ας πούμε, δεν θα παρακάμψει όλη την σειρά που περιμένει υπομονετικά στο φανάρι από τα δεξιά και θα μπει μπροστά-μπροστά. Την ημέρα που δεν θα μου πάρουν τάχα αδιάφορα τη σειρά στο ταμείο. Την ημέρα που θα μου κόψουν απόδειξη στο κάθε μαγαζί και θα με μεταχειριστούν με ευγένεια και επαγγελματισμό. Την ημέρα που δεν θα ακούω το διπλανό μου να μιλάει ουρλιάζοντας στο κινητό αψηφώντας ότι δεν είναι μόνος του. Και την ημέρα που κι εγώ θα μπορώ να απαιτώ αυτά τα πράγματα ήρεμα και σταθερά χωρίς να μένω παθητική και να συνεισφέρω ένοχα σε όλα τα στραβά.
Αν υποθέσουμε ότι μπορούμε σε κάθε κατάσταση να δούμε ένα θετικό, ας πούμε ότι μέσα σε όλη αυτήν την μαυρίλα του Τέλους Εποχής, προσωπικά βρήκα αυτό: τη Νέα Αρχή. Μπορεί να είναι δύσκολη αλλά υπάρχει. Και θέλω να μαζέψω όλα μου τα αποθέματα δύναμης και κουράγιου για να τη ζήσω και να τη μετασχηματίσω σε κάτι καλύτερο.Ελπίζω να μπορέσω. Θέλω να μπορέσω. Θέλω να μπορέσουμε.
Η μέρα σήμερα ήταν κουραστική και ψυχολογικά επιβαρυμένη από τις τελευταίες οικονομικές εξελίξεις που αδύνατον να αφήσουν τους περισσότερους από εμάς ανεπηρέαστους. Βρέθηκα σε μια Γενική Συνέλευση που διήρκεσε τεσσεράμισι ώρες και έφυγα με το κεφάλι καζάνι και την απελπισία να έχει τρυπήσει την όποια άμυνα μου.Οι προοπτικές δεν είναι καθόλου ευοίωνες για τα επαγγέλματα όλων μας και κανένας τελικά δεν θα γλυτώσει από αυτό που ακούγεται τόσο πολύ που το βλέπουμε και στον ύπνο μας "προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο". Το μόνο που συγκράτησα από αυτήν την επαγγελματική μάζωξη ήταν ότι Το Μέλλον Ήρθε. Και δεν ήρθε για καλό.
Περπάτησα προς το Μετρό σε μια πολύ μουδιασμένη Αθήνα. Τα μαγαζιά που κανονικά κλείνουν στις 9, άρχισαν να κατεβάζουν ρολά ήδη από τις 8. Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος δεν είχε διάθεση για ψώνια. Και αύριο δεν θα ανοίξουν καν. Αφίσες παντού στους δρόμους για την αυριανή απεργία ειδοποιούν ότι η αυριανή Τετάρτη δεν θα είναι καθόλου εύκολη για την Αθήνα. Και αυτό θα είναι μόνο η αρχή.
Συνήθως σε μια κατάσταση ανάγκης ψάχνεις αρχικά να πιαστείς από κάπου. Μετά και όταν περάσει το πρώτο σοκ οφείλεις να ερευνάς τις αιτίες της. Και μετά προσπαθείς να αντιμετωπίσεις τα πράγματα ακριβώς ως έχουν. Ειλικρινά δεν ξέρω πώς οδηγήθηκε η ελληνική οικονομία και η ελληνική κοινωνία στο δύσβατο αυτό δρόμο που θα πρέπει να διανύσει με αβέβαιο μέλλον. Ξέρω μόνο ότι καλώς ή κακώς θα βάλουμε κάτω το κεφάλι και θα προχωρήσουμε.
Σε κάθε περίπτωση, ανεξάρτητα αν όλα όσα συμβαίνουν έχουν ή δεν έχουν άμεση σχέση με τον χαρακτήρα μας ως νεοελλήνων, ο καιρός επιβάλλει την αυτοκριτική. Τον πάτο που έχουμε πιάσει αν θέλουμε κατά κάποιο τρόπο να τον μετασχηματίσουμε σε "αποδοτικό" ίσως να πρέπει να διευρύνουμε τον τρόπο σκέψης μας και να δούμε πρώτα απ' όλα τα αρνητικά μας. Ακόμα και αν δεχτούμε ότι παίζονται διεθνή οικονομικά παιχνίδια στις πλάτες μας και στις ζωές μας, η περίσκεψη και η επιμελής αυτοεξέταση είναι μάλλον ο μοναδικός τρόπος να χτίσουμε κάτι καινούργιο.
Καθόλου δεν μ΄αρέσει να γράφω νουθετικά. Να προτείνω λύσεις όταν δεν μου ζητούνται. Ωστόσο, αν δω τη ζωή μου με την ευθύνη που μου αναλογεί, πρέπει να ξεκαθαρίσω κάπως το προσωπικό τοπίο γιατί το συλλογικό αδυνατώ. Ίσως αν ο καθένας μας ξεκαθάριζε τα άχρηστά του, τις συνήθειες που τον πάνε πίσω και κατά συνέπεια νοσούν και την ομάδα και το ευρύτερο σύνολο μετά, να είχαμε ένα μικρό αποτέλεσμα. Μπορεί να μην ανακάμψουμε από μέρα σε μέρα, μπορεί να μην μπορέσουμε να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα δεκαετιών ή και γενιών ακόμα, αλλά τουλάχιστον ας είναι όλο αυτό αφορμή για να μη ρίχνουμε αλλού τις ευθύνες.
Αναρωτιέμαι αν θα προλάβω να ζήσω τη μέρα που ο έλληνας οδηγός, ας πούμε, δεν θα παρακάμψει όλη την σειρά που περιμένει υπομονετικά στο φανάρι από τα δεξιά και θα μπει μπροστά-μπροστά. Την ημέρα που δεν θα μου πάρουν τάχα αδιάφορα τη σειρά στο ταμείο. Την ημέρα που θα μου κόψουν απόδειξη στο κάθε μαγαζί και θα με μεταχειριστούν με ευγένεια και επαγγελματισμό. Την ημέρα που δεν θα ακούω το διπλανό μου να μιλάει ουρλιάζοντας στο κινητό αψηφώντας ότι δεν είναι μόνος του. Και την ημέρα που κι εγώ θα μπορώ να απαιτώ αυτά τα πράγματα ήρεμα και σταθερά χωρίς να μένω παθητική και να συνεισφέρω ένοχα σε όλα τα στραβά.
Αν υποθέσουμε ότι μπορούμε σε κάθε κατάσταση να δούμε ένα θετικό, ας πούμε ότι μέσα σε όλη αυτήν την μαυρίλα του Τέλους Εποχής, προσωπικά βρήκα αυτό: τη Νέα Αρχή. Μπορεί να είναι δύσκολη αλλά υπάρχει. Και θέλω να μαζέψω όλα μου τα αποθέματα δύναμης και κουράγιου για να τη ζήσω και να τη μετασχηματίσω σε κάτι καλύτερο.Ελπίζω να μπορέσω. Θέλω να μπορέσω. Θέλω να μπορέσουμε.
11 σχόλια:
Όλα αυτά τα μπορούμε και ακόμα περισσότερα, το θέμα είναι να το θέλουμε κιόλας γιατί σαν λαός αν δεν θελήσουμε δεν κάνουμε και δυστυχώς ποτέ εν Ελλάδι ένας κούκος δεν έφερε την άνοιξη.
Περά απ όλα αυτά όμως,αυτό το οποίο με έχει εξαγριώσει είναι ότι εμείς οι "κάφροι" όλοι εμείς που βρισκόμαστε στη παραγωγική ηλικία, καταφέραμε μέσα απο την ακηδία και και επαρσή μας να καταδικάσουμε την τρίτη ηλικία σε κακά στερνά και τα μικρά παιδιά και νιάτα έν γέννει, να ζήσουν και να σπουδάσουν σε μια χώρα που δεν έχει μέλλον...
Θεωρώ τον εαυτό μου συν-υπεύθυνο για την καταδική τους.
Θα σου ζητήσω να με συγχωρέσεις για το εν βρασμω ψυχής κείμενο μου.
Ποτέ δεν περίμενα ότι εγώ και το παιδί μου θα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε τέτοιες άθλιες καταστάσεις.
Καλό σου βράδυ
Γλυκεια μου Μερμυ δεν εχεις καταλαβει οτι αυτες τις υπουλες μερες δεν ειναι καιρος για ενδοσκοπηση και αυτοκριτικη.Ειναι μερες οργης,κριτικης,αντιδρασης.Αυτη τη στιγμη,δεν μπορεις να αναρωτιεσαι αν εφταιξες εσυ.Δεν εφταιξες εσυ.Φ ταινε οι αλλοι .Οι αλλοι,οι λιγοτεροι,οι σκιωδεις,αυτοι που σου λενε να κανεις θυσιες για το κοινο καλο.Αυτη τη φορα Μερμυ πρεπει να τους κοιταξεις με αγριο ματι.Πρεπει να εκμεταλλευτεις τα χρονια ενδοσκοπησης κα αυτοκριτκης,για να εξαπολυσεις την οργη σου σε αυτους που πρεπει.
Ναι αυτο θελω κι εγω να ζησω στην Ελλαδα μια μερα.Ωραια τα λες.Αλλα οχι τωρα.Τωρα πρεπει να ξεβρωμιστει απο την εξουσια που την καταδιωκει.Αυτους που στην κυριολεξια σε κοροιδευουν καταμουτρα.
Τελος η επιθυμια για Νεα Αρχη.Ηρθε η ωρα για το εφιαλτικο τελος ορισμενων που επιμενουν να θε΄λουν να μπουν στα σπιτια μας και να μας υποταξουν.Ενα αμεσο ,βασανιστικο τελος για αυτους.Για το δικο μας συμφερον.Για τα δικα μας κερδη.Για τον δικο μας ηλιο.
Συγγνωμη για την οργη μου.Αλλα αυτη τη φορα δε θα δω τα δικα μου προσωπικα χαλια πρωτα.Θα βγω στους δρομους για να σταματησω αυτους που μου τα προκαλουν.ΟΧΙ Mermy,το ψαρι βρωμάει παντα απο το κεφαλι.Δεν εισαι εσυ που αγοραζεις ακριβη τηλεοραση.Ειναι αυτοι που απομυζουν την ενεργεια σου και το μοχθο σου για να σου πουλανε φουμαρα για ενοτητα ,τη στιγμη που ειναι ετοιμοι να σε χαιρετησουν καθως φευγουν για την πρωτη Σεληνιακη αποικια,οταν εσυ και εγω θα καιγομαστε και μαζι, ολη η καλη μας διαθεση και αυτοκριτικη.Ποσο υπερβολικοτερα να σου πω οτι πρεπει να βγεις απο το καβουκι σου και να δειξεις τα κοφτερα σου δοντια,επιτελους ?
Σορρυ για τη φλυαρια..και το μενος.. αλλα ειμαι εξω φρενων με αυτη την κατασταση.FIGHT THE POWER !
Καληνυχτα και stay awake !
Καινούρια ρότα. Κλείνω τα μάτια, ανάσα και ξεκινάω. Ξεκινάμε! καλημέρα
Έχουμε μερτικό σε όσα συμβαίνουν θα πω και εγώ. Και το να μας κοιτάξουμε και να αναθεωρήσουμε έπρεπε να έχει γίνει χρόνια πριν. Ποτέ δεν είναι αργά βέβαια. Μετά απο μια σφαλιάρα, παίρνεις ανάσα, κοντοστέκεσαι και προχωράς. Ναι, μέσα στο μπάχαλο την πληρώνουμε και όσοι σκεφτόμαστε λίγο παραπάνω, αλλά αυτή είναι η ζωή. Καιρός να την ξαναβρούμε και να οργιστουμε με εμάς και με αυτούς που αφήνουμε να έχουν το πάνω χέρι...Όσο στημένο και αν είναι το παιχνίδι, έχουμε αντίδοτο το πείσμα και το γέλιο. Αυτά πρέπει να ξαναβρούμε. Πάμε πάλι λοιπόν...
Υ.Γ. Έχουμε βάλει ίδιο τίτλο σε ανάρτηση. Ίσως γιατί όντως είναι Τέλος εποχής? Ας ανοίξει καινούριος κύκλος.
πρόσφατα βίωσα το απίστευτο. περίμενα φίλους έξω από το βοχ που θα πηγαίναμε τσαλιγοπούλου γαλάνη.
δίπλα ήταν μητροπάνος κοκκίνου. οι εκεί παρκαδόροι έκλειναν κατά διαστήματα την ιερά οδό! για να κάνουν αναστροφή πάνω από το πεζοδρόμιο τζιπ και όλα τα σχετικά αμάξια να κατέβουν οι θαμώνες. και στην συνέχεια να το παρκάρουν πάνω στο πεζοδρόμιο όπου θα πάρουν και λεφτά για το πάρκιν!
όταν αυτή η νοοτροπία αλλάξει θα είμαστε καλύτεροι άνθρωποι. πολύ καλύτεροι.
πολύ σου καλησπέρα!
Είσαι από τις λίγες αισιόδοξες φωνές Mermy μου. Προσωπικά πιστεύω ότι η αρχή δεν έχει έρθει ακόμη για το σύνολο. Θα κλάψουμε πρώτα πολύ είναι τόσος ο παραλογισμός και ο φανατισμός επίσης. Πώς θα αλλάξει αυτή η κοινωνία?
Δεν θέλω να ανοίξω τα μάτια μου γιατί σίγουρα βλέπω έναν εφιάλτη...
@Ground Control To Major Tom
έχεις δίκιο, απόλυτο δίκιο.
Για τα παιδιά δεν ξέρω, μπορεί όταν μεγαλώσουν τα πράγαματα να είναι καλύτερα, αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω την εικόνα συγκεντρωμένων συνταξιούχων στο Σύνταγμα, με τα κεφάλια τους λευκά σαν χιονισμένα και με δυσκολία στην κίνηση οι περισσότεροι να διαδηλώνουν. Είχα σκεφτεί ότι αυτή δεν είναι ηλικία για να διαδηλώνεις, υποτίθεται ότι είναι για να ξεκουράζεσαι και έτσι όπως είναι η κατάσταση τους βλέπουμε στους δρόμους να μάχονται για αυτό το υπόλοιπο της ζωής τους...
Κι εγώ θεωρώ ότι όλοι είμαστε συνυπεύθυνοι, σίγουρα λιγότερο από άλλους και ίσως περισσότερο από κάποιους άλλους.Το θέμα είναι τώρα τι γίνεται; μπορουμε να κάνουμε κάτι και τι τέλος πάντων είναι αυτό;
@Χρήστο
μετά τα δραματικά γεγονότα προχθές, όποιος και να τα προκάλεσε κρυμμένος πίσω από την οργή που έχουμε, αναρωτιέμαι ποιός είναι τελικά ό δρόμος προς τον ξεσηκωμό; και ποιόν ξεσηκωμό και κατά ποιού; Ασαφώς πολύ ωραία κ εγώ βλέπω ότι φταίνε όλοι αυτοί που κυβερνούν χρόνια τώρα, αλλά ποιός τους ψήφισε; ποιός βολεύτηκε λιγότερο ή περισσότερο στη κλιμακούμενη διαφθορά ;
έχουμε όλοι ευθύνη, δυστυχώς, γι΄αυτό η κάθαρση είναι τόσο δύσκολη. Να παλέψουμε, ναι. Δεν διαφωνούμε. Αλλά να ξεκινήσουμε από εμάς χωρίς να ξεχνάμε τους άλλους.
@Κaya μου
ναι, τόσο βαθιά η ανάσα που νοιώθω τα πνευμονια μου να σκίζονται, κι όμως ζω ακόμα...
@Κόβω Βόλτες
καλώς ήλθες από τα μέρη μας. Συμφωνώ απολύτως. Οφείλουμε στον εαυτό μας και στη χώρα να είμαστε αυστηροί με όλα και πρώτα απ΄όλα με εμάς.
@Βasnia
κι εγώ το έχω δει αυτό το αίσχος!
Πού είναι η αστυνομία εκεί; Τις προάλλες με έγραψαν Κυριακή μεσημέρι σε έναν απόμερο δρομο γιατί, κακώς, είχα παρκάρει σε ένα πεζοδρόμιο. Ως νέα δοξασμένη ελληνίδα γκρίνιαξα ότι τι τους ενόχλησε κ καλά το αυτοκίνητο εκεί κ πολύ σωστά κάποια φίλη με επανέφερε στην τάξη: "έχεις δοκιμάσει να κυκλοφορήσεις με καροτσάκι ή με αναπηρικό στην Αθήνα". Ότι και να πω, είχε δίκιο. Μου έπεσαν τα μούτρα, φυσικά πλήρωσα την κλήση γιατί πάντα τις πληρώνω και αποφάσισα ότι δεν θα το ξανακάνω (κ η αλήθεια είναι ότι το έκανα επειδή βιαζόμουν πολύ εκείνη την ημέρα).
Όλες τις επόμενες φορές που πέρασα από τον ίδιο δρόμο είναι πάντα φρακαρισμένος από αυτοκίνητα, όπως καιη Σόλωνος, στην οποία κλείνουν το ένα ρεύμα το Σάββατο το βράδυ (!) και κανένας δεν τους γράφει. Ναι ξέρω, ουκ ισότης εν τη παρανομία, αλλά βλέπεις, αποσπασματικά δεν πρόκειται να γίνει τίποτα σ'αυτή τη χώρα. Κι αν εγώ δεν ξαναβάλω το αυτοκίνητό μου πουθενά παράνομα, άλλοι θα συνεχίσουν να το κάνουν γιατί δεν τους ενδιαφέρει κ γιατί η αστυνόμευση δεν είναι η σωστή.Οπότε δεν την περιμένω πιά την αστυνομία. Περιμένω τον εσωτερικό φρουρό του καθενός.
@Μargo μου
αισιόδοξη; Θεωρώ ότι είναι από τα πιό απαισιόδοξα κείμενά μου...Απλά νομίζω ότι όταν αρχίζεις κ πιάνεις πάτο, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το πάνω. Βέβαια δεν ξέρω πόσοι απ όλους μας έχουμε συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει...εκεί αμφιβάλλω για την ταχύτητα της ανάρρωσης μας. Αλλά μόνο ελπίδα έχουμε κ αν δεν έχουμε την οφείλουμε στον εαυτό μας κ πρέπει να ψάξουμε να τη βρούμε.
@ Travelin' Soul
άνοιξε αμέσως τα μάτια σου γιατί αλλιώς θα μας πιάσουν στον ύπνο, αν δεν το έχουν κάνει ήδη.
mermy μου καλημέρα.
Λυπάμαι που έχω χάσει την πίστη μου στην ελλάδα και στους έλληνες.
Άνοιξε την τηλεόραση να δεις ποιοί είναι οι έλληνες. Οι μισοί θέλουν να γίνουν Σάκηδες, οι άλλες τζούλιες, και θαυμάζουνε κάτι Μάκηδες ζουγκλοειδείς που το παίζουν εισαγγελείς.
Και Ο Βασνίας έχει απόλυτο δίκιο.
Απλά σε ωθούν να ζεις για τον εαυτό σου και τους Λίγγους Εκλεκτούς που μπορείς και αντέχεις να συνανααστρέφεσαι.
Καλή σου ημέρα.
Νομίζω ότι φτάσαμε σε ένα τέλμα. Δεν ξέρω αν υπάρχει καμιά ελπίδα. Δεν είμαι απαισιόδοξη,αλλά τα ερεθίσματα που παίρνω από το περιβάλλον μου, αυτό μου λένε. Φουντώνουμε όταν γίνονται όλα μπάχαλο και μετά από λίγο, ξαναγυρνάμε στα ίδια. Στις ηλίθιες συνήθειές μας και στην απαράδεκτη νοοτροπία μας. Μακάρι να κάνω λάθος
Είμαι κι εγώ αισιόδοξη,μόνον υπό την έννοια της ατομικής,πρώτα-πρώτα,προσπάθειας.Ας αρχίσουμε με αυτό.Προσωπικά,δε θέλω να σε απογοητεύσω,αλλά δε νομίζω,πως όσο ζούμε,θα προλάβουμε να δούμε να μη μας παίρνουν τη σειρά στο ταμείο ή να προσπερνούν για να περάσουν πρώτοι στο φανάρι.Δε νομίζω να φτάσουμε σε αυτό τους Γερμανούς,τους Σουηδούς,κλπ.Τουλάχιστον όμως,ας διορθώσουμε τα κακώς κείμενα τα δικά μας πρώτα,πριν παραπονεθούμε και απαιτήσουμε το συλλογικό καλό.
Δημοσίευση σχολίου