Κεριά

Ανάμεσα στα πολλά βιβλία τέτοιου τύπου που έχω διαβάσει, κάπου πήρε το μάτι μου τη συμβουλή να είμαστε πολύ προσεκτικοί όταν μιλάμε σε ένα παιδί για τις ιστορίες γύρω από τη γέννησή του.

Σήμερα, μέρα που είναι, αναρωτιέμαι, τι γίνεται με τους ενηλίκους; Μπορούμε το ίδιο ελεύθερα να τους πούμε αυτά που ξέρουμε για τη γέννησή τους; Για το αν οι γονείς του ήταν ερωτευμένοι ή όχι όταν τραγούδησαν το ερωτικό τους τραγούδι και άναψε ο σπινθήρας της νέας ζωής; Αν ήταν ευτυχισμένοι όταν κόπηκε ο ομφάλιος λώρος και το μωρό έμπηξε την πρώτη του επίσημη κραυγή ενώ παράξενα όντα στα άσπρα του χτυπούσαν όχι ενθαρρυντικά την πλάτη;

Σκέφτομαι, τελικά, δεν έχει σημασία.

Αυτοί που προηγήθηκαν της δικής μου ύπαρξης, ανταποκριτές όσων δεν ξέρω αναφέρουν ότι γεννήθηκα νωρίτερα απ' όσο υπολόγιζαν γιατί είχα ήδη συμπληρώσει το βάρος μου και εφόσον θα ερχόμουν στον κόσμο με καισαρική δεν υπήρχε λόγος να περιμένουν άλλο . Οι γονείς μου και ο γιατρός έδωσαν ραντεβού στο μαιευτήριο, Σάββατο 29 Μαΐου, το πρωί.

Γεννήθηκα γρήγορα, λένε. Όχι εύκολα, αλλά μέσα σε είκοσι λεπτά. Κινδυνέψαμε κι εγώ και η μητέρα μου από συμφύσεις στη μήτρα, και ήμασταν τυχεροί όλοι που ο γιατρός ήταν έμπειρος και καλός.Ήδη η απόφαση της τρίτης καισαρικής τομής ήταν μεγάλη εκείνη την εποχή που συνήθως οι δύο ήταν το ανώτατο επιτρεπτό όριο.Τυχαία έμεινε έγκυος η μητέρα μου και σίγουρα προβληματίστηκαν και οι δύο γονείς μου για το αν έπρεπε να συνεχιστεί η εγκυμοσύνη. Τελικά, βάρυναν και η γνώμη του μπαμπά που σαν γιατρός πίστεψε από την αρχή ότι όλα θα πάνε καλά και η απόφαση της μαμάς ότι θα το προσπαθήσει.

Τις πρώτες ώρες της ζωής μου, λένε, τους κοίταζα όλους εξεταστικά. Από τη στάση που είχα στην κοιλιά η μύτη μου είχε πατικωθεί και σε συνδυασμό με τα πυκνά μαύρα μαλλιά μου με έκαναν να ομοιάζω μάλλον με ξωτικό. Η αδελφή μου, που προηγείται κατά πεντέμισι χρόνια, έβαλε τα κλάματα μόλις με είδε. Ποτέ δεν κατάλαβα αν έκλαψε από συγκίνηση ή φόβο. Απλά θυμάμαι να μου λένε ότι έκλαιγε με λυγμούς. Για τις αντιδράσεις του αδελφού μου δεν έχω ενημέρωση. Νομίζω ότι και οι δύο ήταν ενθουσιασμένοι στο βάθος γιατί επιτέλους "η μαμά τους έκανε ένα αδελφάκι να παίζουν".

Από εκείνο το Μαγιάτικο πρωινό που σήμανε την έναρξη της θητείας μου σ'αυτή τη διάσταση κάθε χρόνο σκέφτομαι τη μητέρα μου να ξεκινάει για το μαιευτήριο. Σκέφτομαι τις περιγραφές της πριν την νάρκωση, τα αστεία των γιατρών και τη μαύρη μάσκα του αναισθητικού,πάνω στο πρόσωπό της όπως στις παλιές ελληνικές ταινίες. Θυμάμαι τα λόγια που άκουσε κατά την ανάνηψη, ότι κινδυνέψαμε. Και τα λίγα που μου ανέφερε για την περίοδο της εγκυμοσύνης της: ότι μου έλεγε καληνύχτα πριν κοιμηθούμε ακουμπώντας το χέρι στην κοιλιά της, ότι με χαιρετούσε με ένα άγγιγμα όταν κολυμπούσα ανήσυχα στο αμνιακό υγρό.

Κάθε χρόνο τέτοια ημέρα πέρα από την ευγνωμοσύνη για τη μέχρι τώρα πορεία, νοιώθω και ένα δέος για την ύπαρξη την ίδια, πιο έντονο από τις υπόλοιπες ημέρες.Αν και δεν κάνω κατ' ουσία ανασκόπηση, εικόνες από τη γέννηση και από την ως τώρα ζωή μου έρχονται άτακτα στο σύννεφο που αφήνει ο καπνός από τα κεράκια που σβήνω και με συντροφεύουν, άλλοτε γλυκά άλλοτε πιό πικρά, σίγουρα όμως δικά μου.

Σ' αυτά τα γενέθλια που ξημερώνουν σε μερικές ώρες λέω να μην φέρω στο μυαλό μου το ποίημα "Κεριά" του Καβάφη, όπως έκανα ως τώρα.
Νομίζω ότι στο εξής θα διαβάζω το Che fece...il gran rifiuto και ιδίως την πρώτη του στροφή.

Καλή διαδρομή.