Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

Στιγμές

Είναι κάποιες στιγμές που όλα συμπίπτουν και όλα συντρέχουν και όλα στέκονται για λίγο πάνω στον αέναα κινούμενο Χρόνο.
Που άνθρωποι ξένοι μέχρι χθες βρίσκουν την ευτυχία στην συμπάθεια, την αγάπη, τη φιλία του ενός προς τον άλλον.
Πού κάθε φορτίο, λες και μοιράζεται αναμεταξύ τους και εκμηδενίζει σχεδόν το σημαντικό του βάρος και φυτρώνουν φτερά για νέες περιπέτειες.

Ναι υπάρχουν τέτοιες στιγμές. Από αυτές που τα ενεργειακά μπουκαλάκια γεμίζουν και ξεχειλίζουν και γελούν ασταμάτητα και κλαίνε γλυκά γιατί έχουν παρέα, ζεστές ψυχές που ελπίζουν.

Εκείνες τις στιγμές σκεφτόμουν πριν λίγες μέρες κοντά σε μερικούς από τους πρωταγωνιστές πρόσφατης ευτυχισμένης συνάντησης και ψυχικής σύμπτωσης.
Μόνο που το κινηματογραφικό σκηνικό ήταν αυτή τη φορά θλιμμένο Ήταν Αποχαιρετισμός ενός νέου ανθρώπου.


Μάτια βουρκωμένα, χρόνος παγωμένος, άκρα μουδιασμένα. Πλήθος ντυμένο στα ασπρόμαυρα, μα κυρίως άσπρα, παρακολουθεί σιωπηλό. Ανεμίζουν οι λευκές φούστες σαν περιστέρια που συνοδεύουν την ταξιδιάρα ψυχή, μυρίζουν τα λευκά τριαντάφυλλα του ανθοπωλείου, που συνήθως δεν έχουν κανένα άρωμα, μα τέτοια μέρα αποκτούν αυτό της απώλειας και της τραγικότητας.

Κοιτάζω γύρω μου τα δικά μας πρόσωπα και βλέπω πάλι τον Χρόνο να σταματά.Οδυνηρά αυτή τη φορά, μ' ένα μολύβι να βάζει ένα ερωτηματικό στο τέλος κάθε σιωπηλού λογισμού μετατρέποντάς τον σε υπαρξιακή ερώτηση. Μέσα στις θολές μου σκέψεις, στέκομαι λίγο κι αναρωτιέμαι, για πολλοστή φορά, τι μας κάνει να αγαπάμε; Τι μας δημιουργεί το δέσιμο και τη διάθεση να χτίσουμε, να μείνουμε; Είναι η συμβατότητα των χαρακτήρων; Είναι η κατανόηση; Η στήριξη; Η επικοινωνία; Η απλή σύμπτωση;


Μα όσο πιο θολά νοιώθεις, καμιά φορά, τόσο η αλήθεια, αυτή η προσωπική σου, σου φανερώνεται ξεκάθαρα και απλόχερα. Με μια εικόνα μιας φωτογραφίας που περνάει για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου από την οθόνη του μυαλού σε γλιτώνει από λαβύρινθους σκέψης και συμπεράσματα αδιέξοδα.

Είναι Οι Στιγμές.
Αυτές είναι που μας κάνουν ν' αγαπάμε.
Αυτές είναι που έρχονται σε ανύποπτη φάση και μας παίρνουν από το χέρι ,για ένα ταξίδι στο μέσα μας μέσα από τους άλλους.
Αυτές είναι που ζουν και φωτίζουν τις μέρες μας ακόμα κι αν δεν υπάρχει ούτε ένα αστέρι οδηγός.
Αυτές είναι ο μοναδικός πραγματικός μας πλούτος.


Αγκαλιάζοντας τον Δικό μας, πια, Άνθρωπο για τα καθόλου τυπικά συλλυπητήρια ο κύκλος της σκέψης μου είχε κλείσει.
Ήξερα γιατί ήμουν εκεί.
Και γιατί θα προσπαθήσω με φροντίδα να μείνω.





Για τις Στιγμές αυτές και για το ότι είστε Εσείς, σας ευχαριστώ...







10 σχόλια:

Pompeia είπε...

Έτσι ακριβώς είναι, αγαπημένη μου... Οι Στιγμές. Όσο φαινομενικά ασύμβατοι κι αν είμαστε με τους φίλους/δικούς/αγαπημένους (γιατί ποτέ δεν κολλάμε με ανθρώπους που δεν είναι συγκοινωνούντα δοχεία οι ψυχές μας), οι Στιγμές αυτές μας δένουν και μας κρατούν μαζί. Αλλά όσο στις συζητήσεις θα ακούγονται οι ατάκες του, θα επαναλαμβάνονται τα αστεία του και θα υπάρχει στην ψυχή το αποτύπωμά του, θα δεις ότι δε θα έχει φύγει...

Μεγάλη αγκαλιά. Από όλους. Μαζί.

Mistress Hyde είπε...

Εγώ πολύ λυπάμαι πια, όταν ακούω για στιγμές θανάτου... :-(

fish eye είπε...

μεσα σου θα ζει για παντα.. ειναι κι αυτος ενας τροπος..

mermyblue είπε...

@Pompeia μου γλυκειά
λες ότι δεν είμαστε τελικά ασύμβατοι με όσους μοιραζόμαστε το θαύμα μιας μοναδικής στιγμής; Τότε απλά συμβαίνει να τραβάμε διαφορετικούς δρόμους συχνά...
Το παιδί που χάθηκε ήταν αδελφός αγαπημένου φίλου... Δεν το ήξερα προσωπικά, αλλά ο πόνος του φίλου μας και το γεγονός το ίδιο ήταν αρκετό για να συμπάσχουμε όλοι.
Σε φιλώ.
Εύχομαι να είσαι καλά κ να τα πούμε σύντομα :)

@Μistress μου
δυστυχώς ο θάνατος είναι μέρος της ζωής και το αντίστροφο. Και η θλίψη μέρος της χαράς. Θυμάσαι τι έλεγε ο Προφήτης που λέγαμε ;)
φιλιά

@❤
αυτος θα έλεγα είναι ο μόνος τρόπος...και η ευχή για τον καθένα από εμάς που ελπίζει σε κάποια "αθανασία".
καλό απόγευμα

seniorita είπε...

ο θάνατος μας οδηγεί σε μια ενδότερη φιλοσοφική αναζήτηση..καταλαβαίνουμε εκείνη την ώρα την αξία ορισμένων πραγμάτων..οι στιγμές είναι ό,τι μένει..ό,τι έχει σημασία..

next_day είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
next_day είπε...

"στόλισες" τον θάνατο με τις πιο όμορφες λέξεις, κι όμως δεν ομόρφυνε καθόλου το συναίσθημα...

Με συγκίνησες απίστευτα....

Ίσως αυτό να εκφράζει όλα όσα θέλω πώ...

http://www.youtube.com/watch?v=1-6cOm6lL2M

"Είναι ώρες πού ως και ο χρόνος σου μοιάζει νεκρός"...

moutro είπε...

Όλη η ζωή μας γοργονάκι μου είναι μια στιγμή... Μιά στιγμή μέσα στην αιωνιότητα. Γιαυτό η απόλαυση και η στιγμή αυτών που έχουν τη δύναμη να ορίζουν τον εαυτό τους πρέπει να είναι ταυτόσημα. Σ'αγαπώ πολύ στο είπα?

Margo είπε...

Mermy μου.. σ΄αγαπώ πολύ, αυτό ήθελα μόνο να σου πω....

mermyblue είπε...

@Νext
αχ...δεν στολίζεται ο θάνατος...ούτε εξωραΪζεται, ποτέ.
σ' ευχαριστώ για το μοίρασμα του συναισθήματος, όπως και όλους που περνάνε από εδώ και αφήνουν ένα σχόλιο.
και το κομμάτι, τόσο όμορφο ...

@Μούτρε
συμφωνώ απολύτως.αλλά θα πω άθροισμα στιγμών που φαίνονται μόνο ασύνδετες, δεν είναι.
αμοιβαία τα αισθήματα :)
καφές σύντομα, ήρθε ο καιρός.

@Μαργκό μου
όταν θα έρθω στο νησί, σίγουρα θα γνωριστούμε. κ εγώ μέσα από το μπλογκ σου έχω ταξιδέψει τόσο που νοιώθω ότι σε ξέρω καιρό.
σ' ευχαριστώ
ανταποδίδω την αγάπη ακόμη πιό πρόθυμα μιας κ ξέρω ότι δεν υπάρχει καμιά υποχρέωση ανταπόδωσης. την έχεις κερδίσει :)