Στιγμές

Είναι κάποιες στιγμές που όλα συμπίπτουν και όλα συντρέχουν και όλα στέκονται για λίγο πάνω στον αέναα κινούμενο Χρόνο.

Που άνθρωποι ξένοι μέχρι χθες βρίσκουν την ευτυχία στην συμπάθεια, την αγάπη, τη φιλία του ενός προς τον άλλον.
Πού κάθε φορτίο, λες και μοιράζεται αναμεταξύ τους και εκμηδενίζει σχεδόν το σημαντικό του βάρος και φυτρώνουν φτερά για νέες περιπέτειες.

Ναι υπάρχουν τέτοιες στιγμές. Από αυτές που τα ενεργειακά μπουκαλάκια γεμίζουν και ξεχειλίζουν και γελούν ασταμάτητα και κλαίνε γλυκά γιατί έχουν παρέα, ζεστές ψυχές που ελπίζουν.

Εκείνες τις στιγμές σκεφτόμουν πριν λίγες μέρες κοντά σε μερικούς από τους πρωταγωνιστές πρόσφατης ευτυχισμένης συνάντησης και ψυχικής σύμπτωσης.
Μόνο που το κινηματογραφικό σκηνικό ήταν αυτή τη φορά θλιμμένο Ήταν Αποχαιρετισμός ενός νέου ανθρώπου.

Μάτια βουρκωμένα, χρόνος παγωμένος, άκρα μουδιασμένα. Πλήθος ντυμένο στα ασπρόμαυρα, μα κυρίως άσπρα, παρακολουθεί σιωπηλό. Ανεμίζουν οι λευκές φούστες σαν περιστέρια που συνοδεύουν την ταξιδιάρα ψυχή, μυρίζουν τα λευκά τριαντάφυλλα του ανθοπωλείου, που συνήθως δεν έχουν κανένα άρωμα, μα τέτοια μέρα αποκτούν αυτό της απώλειας και της τραγικότητας.

Κοιτάζω γύρω μου τα δικά μας πρόσωπα και βλέπω πάλι τον Χρόνο να σταματά.Οδυνηρά αυτή τη φορά, μ' ένα μολύβι να βάζει ένα ερωτηματικό στο τέλος κάθε σιωπηλού λογισμού μετατρέποντάς τον σε υπαρξιακή ερώτηση. Μέσα στις θολές μου σκέψεις, στέκομαι λίγο κι αναρωτιέμαι, για πολλοστή φορά, τι μας κάνει να αγαπάμε; Τι μας δημιουργεί το δέσιμο και τη διάθεση να χτίσουμε, να μείνουμε; Είναι η συμβατότητα των χαρακτήρων; Είναι η κατανόηση; Η στήριξη; Η επικοινωνία; Η απλή σύμπτωση;


Μα όσο πιο θολά νοιώθεις, καμιά φορά, τόσο η αλήθεια, αυτή η προσωπική σου, σου φανερώνεται ξεκάθαρα και απλόχερα. Με μια εικόνα μιας φωτογραφίας που περνάει για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου από την οθόνη του μυαλού σε γλιτώνει από λαβύρινθους σκέψης και συμπεράσματα αδιέξοδα.

Είναι Οι Στιγμές.
Αυτές είναι που μας κάνουν ν' αγαπάμε.
Αυτές είναι που έρχονται σε ανύποπτη φάση και μας παίρνουν από το χέρι ,για ένα ταξίδι στο μέσα μας μέσα από τους άλλους.
Αυτές είναι που ζουν και φωτίζουν τις μέρες μας ακόμα κι αν δεν υπάρχει ούτε ένα αστέρι οδηγός.
Αυτές είναι ο μοναδικός πραγματικός μας πλούτος.


Αγκαλιάζοντας τον Δικό μας, πια, Άνθρωπο για τα καθόλου τυπικά συλλυπητήρια ο κύκλος της σκέψης μου είχε κλείσει.
Ήξερα γιατί ήμουν εκεί.
Και γιατί θα προσπαθήσω με φροντίδα να μείνω.





Για τις Στιγμές αυτές και για το ότι είστε Εσείς, σας ευχαριστώ...