Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Πορτοκαλοκίτρινο



Και ο Σεπτέμβρης κυλάει σαν τρένο στις ράγες του Αθηναϊκού χρόνου. Φέτος με εναλλαγές που αρμόζουν σε πραγματικό Φθινόπωρο:ζέστη, βροχή, κρύο, σύννεφα, υποκίτρινος ήλιος.

Πιό δύσκολος από άλλες χρονιές, με καχυποψία και υποψία ηρεμίας, πια,για την οικονομική κρίση. Της ηρεμίας μετα την Αποδοχή. Μετά το πρώτο σοκ η πόλη σαν να τη θεωρεί τη Νέα Κατάσταση πιό δεδομένη από ποτέ. Καλώς ή κακώς...

Ποδήλατα παντού. Χωρίς υποδομές και με τους αναβάτες τους, σύγχρονους Ιππότες που ορμούν στη μάχη της καθημερινότητας σαν να είναι μάχη ιδανικών. Διακινδυνεύοντας την ίδια τους τη ζωή σε μια χώρα που προσπαθεί να κάνει το βήμα μπροστά αλλά είναι τόσα που την κρατάνε πίσω. Σε μια μόνιμη διεκδίκηση ενός καλύτερου αύριο, που η πολιτεία μάλλον ανόητα και ανάλγητα μας στερεί.

Σε ένα τέτοιο άτι ανέβηκα κι εγώ την προηγούμενη Κυριακή, στην Τεχνόπολη. Ήταν μπλε, μικροκαμωμένο και στιβαρό. Έμοιαζε με παιδί των διπλανών του που μας περίμεναν παρατεταγμένα για βόλτα, αλλά ήταν εξίσου άφοβο και αποφασιστικό στη μικρή διαδρομή επίδειξης που μας επέτρεψαν οι διοργανωτές της έκθεσης. Χοροπηδούσε χαρούμενα στα καλντερίμια του Γκαζιού, έστριβε υπεύθυνα στις στροφές της Τεχνόπολης.

Είχα ξεχάσει πώς είναι να ποδηλατείς. Την αίσθηση του αέρα στο πρόσωπο και την ομορφιά της ισορροπίας πάνω σε δίτροχο. Παιδικές μνήμες ανασύρθηκαν από το μυαλό και ήρθαν να δέσουν παράξενα με το τώρα, αποφεύγοντας τον υπολογισμό πόσα χρόνια είχα να πατήσω πετάλι. Με κέρδισε όπως την πρώτη φορά που πέταξα τις βοηθητικές ρόδες, μία μία...

Και μετά είναι και το σινεμά. Σεπτέμβρης, παραδοσιακά πλέον μήνας ταινιών. Νύχτες πρεμιέρας και κόσμος πολύς να παρακολουθεί ταινίες που αν δεν ήταν αυτή η διοργάνωση ίσως δεν έμπαινε καν στη σκέψη να δει. Οι εκπτωτικές κάρτες βοήθησαν, φυσικά.Και η διάθεση για να χαθούμε μέσα από τις Ζωές Των Άλλων, σε μια κλειστή αίθουσα με αναπαυτικά καθίσματα-οχήματα του ταξιδιού.

Λίγα χρόνια πίσω δεν αγαπούσα το Φθινόπωρο. Μου φαινόταν σαν εποχή παρακμής και ξεκινημάτων που δεν ήθελα να κάνω. Η αναχώρηση του καλοκαιριού, η υποχρεωτική καθημερινή ρουτίνα, η επιστροφή στην Πόλη σημάδευε με αντιπάθεια τους μήνες Σεπτέμβρη, Οκτώβρη και Νοέμβρη.
Πλέον αυτό μου φαίνεται μακρινό. Ίσως επειδή κατάλαβα ότι όλα χρειάζονται. Ίσως επειδή άρχισα να αγαπάω το καφέ και τις περισσότερες αποχρώσεις του. Ίσως γιατί η αλλαγή τελικά δεν είναι απαραίτητα κακή. Και σίγουρα γιατί όταν κλείνει μια πόρτα πάντα ανοίγει μια άλλη. Και αν δεν ανοίξει, θα ανοίξει έστω παράθυρο.
Ακόμα και αν αυτό δείχνει σε ένα τοπίο με χαλί πορτοκαλοκίτρινα φύλλα.

Ευχή για όλους μας: μια βόλτα σε ένα φθινοπωρινό δάσος, κήπο, ναι γιατί όχι, και θάλασσα... Έχει εκείνο το μολυβί χρώμα και την ηρεμία που ειναι απαραίτητη μετά το ξέφρενο τραγούδι του Καλοκαιριού.
Ευχή να συναντηθούμε εκεί έξω.
Πλέον κατα προτίμηση με ποδήλατα
Καλό Φθινόπωρο, λοιπόν



10 σχόλια:

Ναύτης είπε...

καλο Φθινόπωρο γοργόνα,

καλα ταξίδια!

moutro είπε...

Τα ταξίδια στις 2 ρόδες είναι τα πιο παιχνιδιάρικα, γιαυτό και στους ανθρώπους έδωσε 2 πόδια κι όχι 4, για να "παίζουν" τη ζωή με τέτοιες ωραίες εικόνες που περιγράφεις :))))

IZA είπε...

ΜΕRMY μου, μια βόλτα με ποδήλατο σ'ενα φθινοπωρινό δάσος είναι όνειρο. Παλιά φεύγαμε με τον άντρα μου τα φθινοπωρινά Σ/Κ για ποδηλατκές εξορμήσεις. Τώρα περιμένουμε να μεγαλώσουν λίγο τα κορίτσια για να φεύγουμε με τα ποδήλατα μας οικογενειακώς.

Sinnerman είπε...

Κάθε εποχή έχει την ομορφιά της, απλώς μας είναι δύσκολο να αποχαιρετίσουμε αυτη την αυθεντική ελευθερία που συναντάμε το καλοκαίρι και αυτό κάνει τον φθινόπωρο μικρό. Μα τέτοια μεταχείριση δεν του ταιριάζει, έχει τόσα ωραία να κάνεις (ολα αυτα που προανέφερες και άλλα πολλά :) )

kryos είπε...

Καλό Φθινόπωρο mermyblue ..... αγαπημένη μου εποχή , εποχή μετάβασης , αγαπημένα χρώματα .... ζήλεψα την ποδηλατάδα :)

Γράφεις πολύ όμορφα , με ξεκουράζει να ακολουθώ τις λέξεις σου .... κάνε μια μέρα μια πολύ πολύ μεγάλη ανάρτηση να δω αν θα μπορούσα να σταματήσω την ανάγνωση :)

Φιλιά !!!

Vany είπε...

Το ποδήλατο είναι ελευθερία. έξω από την πόλη. Μέσα,πιο πολύ σε αυτοκτονία φέρνει.Μια φορά το επιχείρησα και πέρασε όλη η ζωή από μπροστά μου.Μακάρι να εκσυγχρονιστούμε κάποτε κι εκτός από ποδηλατόδρομους,να έχουμε και ανθρώπους που θα τους σέβονται.
Καλό φθινόπωρο λοιπόν,τα καλύτερα έρχονται.Καλημέρα!!!

k είπε...

Χάθηκα στο πορτοκαλοκίτρινό σου! Μοιάζει τόσο με το δικό μου άλλωστε, τα νέα ξεκινήματα του φθινοπώρου, οι βόλτες πάνω στο δίτροχο, τα φύλλα τα πεσμένα... βγαίνω στον ήλιο! παρέα με μένα και τις δυο ρόδες μου... σε λίγες ώρες κοντά σου! ;)

mermyblue είπε...

ευχαριστώ @ Ναύτη. Κι εσύ καλοτάξιδος στην μολυβί θάλασσα...

@Μούτρε
νομίζω ότι η ανάγκη ισορροπίας κάνει τα δίτροχα πιό ενδιαφέροντα...:*

@Ιζα μου
αν βρείτε ένα ωραίο κοντινό δάσος με πορτοκαλί χαλί ενημερώστε κ εμάς. Δεν έχω χαρτογραφήσει τα ελάχιστα δάση της Αττικής ακόμα...αλλά κ ένα πάρκο θα μου πεις καλό είναι. Τα φιλιά μου οικογενειακώς!

@Ωρίων
είμαστε τελικά ελεύθεροι το καλοκαίρι; κ από τι ακριβώς πέρα από τις δουλειές μας;
όλα σχετικά είναι
και συμφωνώ κάθε εποχή έχει τις ομορφιές της. Ας έχουμε τα μάτια ανοιχτά για να τις βλέπουμε.

mermyblue είπε...

@kryos
αλήθεια σε ξεκουράζει η γραφή μου; καμιά φορά όταν τα ξαναδιαβάζω νοιώθω ότι φεύγω με το κεφάλι γεμάτο κ μια κάποια θολούρα :D
καλή νύχτα :)

@Vany
από το στόμα σου κ στου συγκοινωνιολόγου το αυτί! Είθε όλοι να έχουμε το ποδηλατάκι μας σε μερικά χρόνια κ να πηγαίνουμε μ αυτό ασφαλείς στη δουλειά μας!


@Kaya μου
θα το βρούμε το δάσος, θα το βρούμε...κ ετοιμασε κ εκείνο το καρό τραπεζομάντηλο να το στρώσουμε κ καμιά κουβερτούλα να αράξουμε στο παχί χαλί των φύλλων. Σύντομα ;)

Mistress Hyde είπε...

Φέρτε πίσω το καλοκαίρι, ενίσταμαι!