interlude

Πάντα μέσα στις φτερούγες του έκρυβε ένα δώρο για εκείνη.

Πάντα κάθε φορά που τις άνοιγε είχε μια έκπληξη, κάτι που την έκανε να δει το χρώμα του χώματος στον πιο μακρινό αστεροειδή.

Πάντα η αίσθηση ήταν τόσο χρωματιστή, σαν τον κομήτη που πάνω από κάποια άλλη γη άφησε για λίγες μαγικές στιγμές τη χρωματιστή ουρά του να φωτίσει φαντασμαγορικά έναν καλοκαιρινό ουρανό.

Ένα μικρό χαμόγελο, ένας ήχος απροσδιόριστος, μια λάμψη της στιγμής, δώρα ανεκτίμητα όπως αυτά που ανυποψίαστοι οι πολλοί προσπερνάνε.

Συνήθιζε να το λέει "ο μικρός μου παράδεισος". Κοιτούσε και ήταν αρκετό αυτό που έβλεπε πέρα από αυτό που βλέπουν τα μάτια.

Μα επειδή ο χρόνος διαστέλλεται και συστέλλεται παράξενα, ήρθε μια μέρα που κάτι σύρθηκε στο πράσινο χορτάρι της ευτυχίας. "Μια παρεξήγηση" θα το έλεγε κάποιος που μιλά και σκέφτεται απλούστερα, "μια κακιά στιγμή" άλλος που του αρέσει να φιλοσοφεί και να προχωρά με θετική σκέψη χωρίς πολλές φορές να εμβαθύνει στα πράγματα.

Άνοιξε τις φτερούγες του και καθώς εκείνη χαμογελούσε δεν πρόλαβε να δει αυτή την λάμψη που κάνει το στιλέτο όταν ταξιδεύει για να βυθιστεί σε γυμνό δέρμα.

Οπωσδήποτε ο χρόνος ξαναπήρε το σχήμα του.

Αυτό κάνει πάντα. Σαν το νερό. Ανάλογα το δοχείο που θα το βάλεις παίρνει το σχήμα που θέλεις. Κι όταν το ρίχνεις πάνω σου σε ξεπλένει, σε παγώνει, σε δροσίζει, σε εξαγνίζει.

Τα σκεφτόταν όλα αυτά στο χορτάρι του παραδείσου της με νωπό ακόμα το αίμα στην πληγή. Ο ήλιος σαν να έκαιγε λίγο παραπάνω σήμερα και το έδαφος σαν να μην ήταν τόσο φιλόξενο. Μακρινά τραγούδια πουλιών της θύμισαν ότι ζει ακόμα.Μια χαύνωση έκπληξης και η θολή αντίληψη την κράτησαν εκεί ανάσκελα.Μπορεί να πέρασαν νύχτες και μήνες.Μπορεί να ήταν μια στιγμή.

Και μετά ήρθε η Άνοιξη.

Κι αυτή πάντα έρχεται. Οι λεμονιές άνθισαν πάλι και το γαλάζιο του ουρανού την ξύπνησε μια μέρα σαν ένα τρυφερό χέρι στα μαλλιά της.

Σηκώθηκε αδύναμα να βαδίσει την καινούργια μέρα στο ημερολόγιο του τοίχου.