Μάρτιος.

Χλωμή Τετάρτη έξω από το παράθυρο. 
Μισοκλείνεις μάτια στην αντηλιά και ρίχνεις μια ματιά στην κλωστούλα του Μάρτη στο χέρι σου. "Δεν θα με κάψεις. Πήρα προφυλάξεις."
Τα πάντα στο μπαλκόνι υγρά και ανακατεμένα από τη βροχή και τις διερχόμενες γάτες που αποφασίζουν να πάρουν το ρόλο του κηπουρού. 
Στον καθρέφτη βλέπεις ξενύχτι και λάμψη στο βλέμμα. Γιατί χθες χόρεψες σαν να μην υπάρχει αύριο, γέλασες με όλο σου το οξυγόνο, έζησες άλλη μια βραδιά από αυτές που μπαίνουν στις αποσκευές ζωής.
[Πού πας μ΄αυτές τις αποσκευές; Αυτές που κάθεσαι πάνω για να κλείσουν αλλά δεν. Τις υπέρβαρες. Που βγάζεις κι αφήνεις πίσω... Πού πας μ' αυτές;Πόσες φορές θα το πούμε...το Ταξίδι έχει σημασία. Όχι το πού.
(Κλισέ. Αλλά δεν έχεις άλλο, τέτοιο, βολικό.)]

Στο φλιτζάνι το τσάι πάγωσε, μα συνεχίζεις να το ρουφάς ράθυμα μέχρι να δεις τον πάτο λευκό. Ή μαύρο. Ή ό,τι χρώμα είναι. Πάντως άδειο. Για να σηκωθείς να φτιάξεις μια δεύτερη δόση. Κι ύστερα, μ' ένα αδιάβροχο, μια ομπρέλα να βγεις  για μια βόλτα έξω να μυρίσεις χορτάρι και βρεγμένη άσφαλτο.

Να καλωσορίσεις άλλη μια τρελή εποχή που λέγεται Άνοιξη.