Το πηγάδι των ευχών

Το πηγάδι των ευχών μια μέρα στέγνωσε.

Κι όλα τα κέρματα των περαστικών ανέβηκαν στην επιφάνεια.
Σαν θησαυρός πειρατών γυάλιζαν κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο. 
Κι έμοιαζε εξωτικό νησί όλο το γύρω περιβάλλον.

Μα ήταν απλά το γύρω γύρω από ένα πηγάδι.
Πέτρα, χώμα, τσιμέντο, ό,τι ήταν. 


Αρχικά, επικράτησε μια κάποια θλίψη. Μια αναστάτωση. Ακούστηκαν και μερικοί λυγμοί.
Πού θα πάνε τώρα οι ευχές; Πού θα αντηχούν;
 Ο μεταλλικός ήχος θέλει νερό για να διαβρωθεί σε μουσική.

Μα ξεπεράστηκε γρήγορα ο θρήνος.
Πριν καλά καλά στεγνώσουν τα δάκρυα οι περαστικοί  βάζουν τα χέρια τους να μαζέψουν το θησαυρό, σε σάκους, πουγκιά, σακούλες. Όσα μπορούν. Όσα χωράνε.  
Λατρεύουν πια το αντίτιμο κι όχι τη μουσική. Οι ευχές των άλλων ξεψυχούν στον ήχο των κερμάτων που χτυπούν το ένα πάνω στο άλλο και κουδουνίζουν στις τσάντες.

Και το πηγάδι ακίνητο μοιάζει καθόλου μυστηριώδες.
Γιατί δεν εκπληρώνει τίποτα άλλο πια από την ύστατη ευχή της απόλυτης σιωπής.

Και έτσι όπως στέκει σιωπηλό, άηχο, περιμένει την πρώτη βροχή.
Κι ελπίζει σε νέα υπόγεια ύδατα.

Μα όχι άλλες ευχές.