Opportunities

Ήταν ένα συνηθισμένο εφηβικό απόγευμα. Κατήφεια ανεξήγητη και αναζητήσεις. Να μπαινοβγαίνω στα δωμάτια του σπιτιού ψάχνοντας να βρω τρόπους να ξεφύγω από το ανιαρό διάβασμα των γυμνασιακών μαθημάτων. Λίγο Μουσικόραμα, λίγο υποκλοπή στους δίσκους του αδελφού, λίγο ρομαντικές ονειροπολήσεις για τον Ιδανικό Ένα που θα με μεταμόρφωνε στην Λαμπερή Πριγκήπισσα, κι η μέρα βούλιαζε στα σεντόνια του δειλινού.

Η ανία σταμάτησε με τις Επισκέψεις. Μαζί με τον Μεγάλο Αδελφό και κάποιοι φίλοι του. Ο Παπάρας και ο Νίκος. Ο Παπάρας σχεδόν ποτέ δεν ασχολούταν μαζί μου αλλά ούτε κι εγώ μαζί του. Το αίσθημα της αδιαφορίας ήταν μάλλον αμοιβαίο. Γιατί τον λέτε Παπάρα; είχα ρωτήσει τον αδελφό. Γιατί κάνει Παπάρες, ήταν η απάντηση. Ποτέ δεν έμαθα αν ήταν έτσι τελικά ή απλά γιατί όντως ήταν Παπάρας, αλλά δεν έχει σημασία ούτε καν για την ιστορία.

Ο Νίκος ήταν άλλη περίπτωση. Πάντα του άρεσε να συζητάει με μικρότερους. Πάντα είχε κάτι να πει και να σε μάθει. Οι μεγάλοι τον συμπαθούσαν και οι φίλοι τους επιζητούσαν την παρέα του. Ακόμα θυμάμαι τις ιστορίες από το χωριό και την οικογένειά του. Και το παράξενο, πυκνό μουστάκι του.

Εκείνη την ημέρα ήρθαν με καινούργιες κασσέτες.Δεν κατάλαβα ακριβώς πού τις είχαν βρει, αλλά δεν είχε σημασία. Το NaKamichi με τις δύο κεφαλές υποδέχτηκε την πρώτη. Πλησίασα κι εγώ δειλά ν΄ακούσω, να μάθω. Έλα, έλα, είπε ο Νίκος, αυτές είναι μουσικές που πρέπει να γνωρίσεις. Και για την επόμενη ώρα ταξιδέψαμε στο νέο ήχο ενός ιδιαίτερου συγκροτήματος.

Ο ρυθμός χορευτικός, Sometimes you're better off dead, there's a gun in your hand and it's pointing at your head, You think you're mad, too unstable, kicking in chairs and knocking down tables τραγουδάει με την χαρακτηριστική φωνή του ο Neil Tennant και ξαφνικά σπάει για λίγο το καβούκι της εφηβείας και βρίσκομαι στους δρόμους του West End. Και γίνομαι ένα από τα κορίτσια τους.

Κάπως έτσι άρχισε η ιστορία μου με τους Pet Shop Boys. Η κασσέτα κατασχέθηκε, ακολούθησαν και άλλες και αν ανοίξω το συρτάρι με τα λάφυρα του παρελθόντος θα την βρω εκεί να μου κλείνει το μάτι μαζί με όλες του συγκροτήματος, μέχρι την επέλαση του cd.


Αρκετά χρόνια μετά ανακοινώνεται ότι οι Pet Shop Boys θα έρθουν στην Ελλάδα. Βρίσκομαι πασιχαρής στη συναυλία στο Λυκαβηττό το 2001, αλλά δεν μπορώ να πω ότι τελικά το ευχαριστιέμαι . Μπορεί να έφταιγε η βαριεστημένη παρέα και η απροθυμία της να είμαστε στην αρένα ή το θέατρο που μου φάνηκε ακατάλληλο για τέτοιου είδους συναυλία . Πάντως έμεινα με τη γεύση του ανικανοποίητου και δεν σκέφτηκα καν, δύο χρόνια μετά, να παρακολουθήσω την επόμενη στο Γκάζι...

Αλλά, σύντομα θα έχω τη τρίτη (και εύχομαι, καλύτερη!) ευκαιρία μου.

Στις 20.11.2009 στο Αεροδρόμιο (Μetropolitan Expo) για την Αθήνα και στις 21.11.2009 στο Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο για τη Θεσσαλονίκη, το αγαπημένο συγκρότημα των 80's, 90's και του σήμερα (πφφφ, kiss fm ακούστηκα τώρα) θα είναι εδώ για δύο, είμαι σίγουρη, μοναδικές συναυλίες.

Το "πρόγραμμα" περιλαμβάνει τα ακόλουθα τραγούδια (δυστυχώς όχι το αγαπημένο Parinaro και το εξίσου λατρεμένο Opportunities)

Heart (Intro -contains elements of More than a dream)
Did you see me coming?
Pandemonium / Can you forgive her?
Love Comes Quickly
Love etc.
Building a wall
Go West
Two Divided By Zero
Why Don't We Live Together
Always On My Mind
New York City Boy
Closer to Heaven
Left to My Own Devices
King's Cross
The Way It Used to Be
Jealousy
Suburbia
All over the world
Se A Vida E (That’s The Way Life Is)
It’s A Sin
Being Boring
West End Girls

Αυτή τη φορά θα υπάρχει μόνο αρένα και, για μένα, παρέα που αγαπάει,αν όχι εξίσου, τουλάχιστον πάρα πολύ το συγκρότημα, οπότε ο κλειστός λαιμός και ο ατέλειωτος χορός είναι σίγουρος. Θα ντυθούμε όλες τις αναμνήσεις μας από τις μουσικές τους, θα σκεφτούμε όσα έχουμε περάσει μαζί τους και θα είμαστε εκεί για να ζήσουμε το Τώρα μας και πάλι μαζί τους, σε αυτήν την μόνιμα συντροφική σχέση.
20.11 λοιπόν!

Victory, Non Vegeance Nation @ Gagarin 205, 25.10.2009

Σε παρακαλώ μη με ρωτάς γιατί είμαι εδώ
είναι κάτι βαθύτερο
από την ανάγκη μου να θυμάμαι

Είμαι εδώ, μπροστά μπροστά. Στο πλήθος το μαυροφορεμένο, παράξενα βαμένο, παράξενα χτενισμένο και γεμάτο ζωή. Ένας μικρόσωμος τραγουδιστής με ξυρισμένο κεφάλι κινείται πάνω κάτω στη σκηνή και απαιτεί διαρκώς τα χέρια μας στον αέρα, τις φωνές μας δυνατότερες και να χορεύουμε. Στο τέλος κάθε τραγουδιού σκουπίζει τον μελωδικό του ιδρώτα σε μια άσπρη πετσέτα, πεταμένη σχεδόν στα πόδια του δεύτερου μέλους του συγκροτήματος, ενός μεγαλόσωμου βίκινγκ που σαν να έβγαλε μόλις τη στολή και φόρεσε πολιτικά για τις ανάγκες της συναυλίας. Χαμογελούν διαρκώς και οι δύο. Χαμογελάμε διαρκώς κι εμείς.

Αγαπημένε μου,
ξέρεις πόσες φορές κοιτούσα τα σύννεφα
γιατί νόμιζα ότι σε βλέπω εκεί;

Το ζευγάρι δίπλα μου έχει λιώσει στις αγκαλιές. Η φωνή μου έχει σχεδόν κλείσει από το να φωνάζω και να τραγουδάω τόσο δυνατά όσο μου ζητάει ο Ronnan Harris . Τα πόδια μου χοροπηδούν σχεδόν αυτονομημένα στο ρυθμό. Το πλήθος εκστασιασμένο κι αυτό χορεύει ασταμάτητα και τραγουδάει κάθε στίχο των VNV Nation που δείχνουν να είναι ενθουσιασμένοι με το κλίμα που επικρατεί.

Οι στιγμές περνάνε αν κι ο χρόνος παραμένει
Είμαι τόσο περήφανη για ό,τι ήμασταν
Δεν μένει πόνος δεν μένει αίσθηση
Η Αιωνιότητα Περιμένει

Και ενώ το Beloved παίζει και όλοι που βρισκόμαστε εκεί είμαστε σε μια άλλη διάσταση, προσπαθώ να ανακαλέσω, πόσες φορές έχω συγκινηθεί τόσο σε συναυλία; Κοιτάζω πίσω και τους βλέπω έναν έναν, αγαπημένα πρόσωπα που βρεθήκαμε εδώ και μοιραζόμαστε αυτές τις στιγμές που μπορεί να χαθούν αλλά στο παράλληλο σύμπαν που το παρελθόν παίζεται ασταμάτητα σαν ταινία θα είμαστε εκεί, θα έχουμε το ίδιο χαμόγελο και ο,τι έχουμε νοιώσει ο ένας για τον άλλον θα υπάρχει
Για Πάντα.


Δώσε μου φτερά για να πετάξω, ίσως,
Η ανήσυχη ψυχή μου τα λαχταρά
Δεν μένει πόνος δεν μένει αίσθηση
Η Αιωνιότητα Περιμένει

Κι ακόμα σκέφτομαι ότι τελικά ζούμε γι' αυτές τις στιγμές που η Ψυχή φοράει ένα ζευγάρι φτερά και πετάει πάνω απ' αυτό που είμαστε. Και κυρίως Ζούμε για το άγγιγμα αυτών που αγαπάμε και για τη ζεστασιά που αναδίδουν οι Ψυχές όταν γίνονται Ένα.




Οι VNV Nation ήταν χθες, 25.10.2009 στο Gagarin για μια μοναδική συναυλία. Απίστευτη ενέργεια, απίστευτη επικοινωνία με τον κόσμο, μουσικές και θέρμη που έφτασε μέχρι τον τελευταίο που τους παρακολούθησε. Με τραγούδια τους αγαπημένα, όπως Dark Angel, Standing, Illusion, Nemesis, Genesis, Perpetual, Tomorrow Never Comes, The Farthest Star και φυσικά το απίστευτο Beloved, για σχεδόν δύο ώρες μας είχαν να χτυπιώμαστε ασταμάτητα. Μια από τις καλύτερες συναυλίες του είδους που έχω παρακολουθήσει με ατελείωτο κέφι και από πλευράς κοινού και από πλευράς συγκροτήματος που τα έδωσε όλα και έδειξε να το ευχαριστιέται. Μαζί τους ήταν η πολύ καλή Ayria και οι δυνατοί Frozen Plasma που έκαναν πολύ καλή δουλειά σαν support συγκροτήματα, "προθερμαίνοντας" το κοινό γι' αυτό που θα επακολουθούσε. Εξαιρετικός ήχος, πολύ καλή σκηνική παρουσία και από τα τρία σχήματα και κόσμος τόσος όσος χρειαζόταν για να περάσουμε τέλεια.


Και στον εορτάζοντα, χρόνια πολλά. Ελπίζω να χορεύεις πάντα τόσο χαρούμενα κ ευτυχισμένα όπως χθες!

Do you come from a land down under? Where women glow and men plunder?

Τους καταλαβαίνεις από το διαφορετικό ντύσιμο. Από το διαφορετικό τρόπο που κινούνται και συμπεριφέρονται. Από το διαφορετικό αέρα, που λες και είναι πιό πυκνός και ζεστός και τον κουβαλούν στις αποσκευές τους. Και από τα μάτια που λάμπουν δυό φορές πιό έμπειρα από τα δικά σου, γιατί έχουν ζήσει σε δυό πατρίδες.

Στα αεροδρόμια τους περιμένουν οι συγγενείς με ανθοδέσμες. Σε σφίγγουν τόσο συγκινητικά στην αγκαλιά τους, γιατί ξέρουν πόσο μακριά ήσουν και πόσο μακριά θα είσαι μετά από λίγο καιρό ξανά. Και αγαπούν το δικό σου αέρα. Γιατί κάποτε ήταν και δικός τους.

Κάθε φορά που έρχονται μαζί τους φέρνουν όλες τις εικόνες από τα κοινά σας παιδικά χρόνια. Παιχνίδια ατέλειωτα,τσακωμοί και "κόμματα" μικρότερων και μεγαλύτερων, με χαμένους συνήθως τους μικρότερους. ΄Οταν έχεις μεγαλώσει σαν τελευταίο παιδί σε μια οικογένεια σου κάνει εντύπωση πώς μπορεί ένας μικρότερος συγγενής να σε έχει πρότυπο. Γίνεται λες; Και η λατρεία αυτή συνεχίζει να υπάρχει ακόμα κι αφού έχεις σταματήσει να παίζεις με τις λάσπες να τρέχεις με τα ποδήλατα ("κοίτα, πάω με μια βοηθητική ρόδα μόνο!"), να κυνηγιέσαι και να κρύβεσαι πίσω από αυτοκίνητα για να τους εξαπατήσεις και να πεις "φτου ξελευτερία" για το καλό όλων.


Και κάθε φορά που φεύγουν τα μάτια σου φουσκώνουν σε πολλά μποφόρ και ο πόνος του αποχωρισμού είναι παράξενα μπασταρδεμένος με μια προσμονή, αυτήν της επόμενης συνάντησης και το άγχος του να είστε καλά, να είναι όλοι καλά για να ξαναβρεθείτε.
Και σε αφήνει με σκέψεις για το κατα πόσο παίζει ρόλο η απόσταση στα συναισθήματα.

Τελικά δεν έχει. Σημασία έχει πόσο ζωντανός είναι κάποιος μέσα σου και όχι τα χιλιόμετρα που σας χωρίζουν. Και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει όσο η αγάπη υπάρχει για να διαλύει τα σύνορα.

Καλό Ταξίδι Ξαδελφούλη και Θείε.
Γρήγορα πάλι στο Ελ. Βενιζέλος
Φιλιά στα Καγκουρό!

I have my suspicions When the stars are in position All will be revealed

Την Κυριακή πέταξα πάνω από την πόλη.
Είπα, θα ανεβάσω την ψυχή μου μερικά μέτρα από τη γη.

Το κάθισμα από πράσινο πλαστικό. Η αλυσίδα καλογυαλισμένη. Ζώνη ασφαλείας και σιδερένια μπάρα. Βγάλαμε τα παπούτσια μας. Χαμογελάσαμε αμήχανα. 62 μέτρα από το έδαφος;

Άρχισε η περιστροφή. Ο αέρας έγινε δροσερότερος και άρχισε να τραγουδάει στα μαλλιά. Και ο ήλιος, αχ ο ήλιος ήταν εκεί να ρίξει ανταύγειες και στις πιό σκοτεινές σκέψεις.
Όπως ότι η μάζα μου θα φύγει, θα διασκορπιστεί πάνω από τα τσιμέντα της πόλης και θα βγει στη θάλασσα.
Και τα κομμάτια της ύλης μου όταν θα μετατραπούν σε κάτι άλλο- γιατί η Ενέργεια δεν χάνεται- θα λένε την ιστορία μου, έστω και με κώδικες.

Είμαι ένα τίποτα.
Μόνο οι Δυνάμεις υπάρχουν.
Περιστροφή και Ταχύτητα.

Έκλεισα τα μάτια. Ζαλίζομαι εύκολα. Τα κλεφτοάνοιξα μετά. Ίλιγγος, μαγεία. Να κοιτάξω κάτω; Γιατί; Μόνο μπροστά. Και μακριά. Τι δώρο!
Βλέπω πώς θα ήταν αν ήμουν πουλί.
Είμαι Πουλί και ας πετάω συχνά γύρω από τον Άξονα αυτών που Αγαπώ δεμένη σε ένα πράσινο κάθισμα.

Τα φτερά μου πάνω από την Πόλη.
Η ψυχή μου ψηλά.
"Τέντωσε τα πόδια, βρίσκεις κέντρο και δεν ζαλίζεσαι" είπε. Είχε δίκιο.
Οι μαύρες κάλτσες μου 62 μέτρα από το έδαφος, η τσάντα σφιγμένη πάνω στο στήθος μου.

Αρχικά κραυγές φόβου. Μετά σιωπή. Αεροπλοΐα...
Οι συνεπιβάτες έχουν σωπάσει κι αυτοί. Σαν σμήνος αποδημητικά πετάμε ο καθένας στις βαθύτερες σκέψεις του.

Όχι, δεν είμαι άνθρωπος.
Για αυτά τα λίγα λεπτά είμαι κάτι άλλο.


Η ταχύτητα μειώνεται.
Ο άνεμος απαλύνει το χάδι του και η κάθοδος αρχίζει.
Προσγειωνόμαστε.
Σταματάμε.
Τα παπούτσια μου βρίσκονται σε άλλο σημείο από αυτό της απογείωσης.
Λύνομαι.
Με ένα πήδο πατώ πάλι γη.Αλλά είμαι ελαφρύτερη.

Τρεκλίζοντας ελαφρά, ξυπόλυτη κι ελεύθερη, περπατάω στο τσιμέντο.

Σκέφτομαι αυτό το κάτι που συχνά με σπρώχνει να κάνω πράγματα που φοβάμαι. Πράγματα που δείχνουν κόντρα στη φύση μου, αλλά τελικά τα χωρίζει η λεπτή γραμμή αυτού που ειμαι και αυτού που θέλω να γίνω και μάλλον θα γίνω αν συνεχίσω να θέλω να πετάω.

Με το πρόσωπο ζωντανό απολαμβάνω ένα παγωτό σοκολάτα και αποχαιρετώ άλλο ένα κάστρο μου που έριξα.

Re Animator

Πολλές φορές, ενώ περπατάς κόσμια στα πρέπει σου και των άλλων, ενώ ακροβατείς στα όσα σου έχουν μάθει για σένα, σε όσα πιστεύουν ότι είσαι και σε όσα έχεις πειστεί ότι είσαι-συχνά σε βάρος άλλων που πραγματικά είσαι, το σκοινί που μοιάζει άφθαρτο κάνει ένα "κρακ" και χωρίς να το πολυσυνειδητοποιήσεις είσαι στο κενό.

Μαζί σου σε ελεύθερη πτώση και όλοι αυτοί που σου έδιναν την ως τώρα ταυτότητα ή που τους άφηνες να σε προσδιορίσουν. Ένας γενικός χαμός

Μέχρι την αναμενόμενη πρόσκρουση έχεις αναπολήσει, έχεις κάνει απολογισμό, έχεις νοιώσει τη διάλυση μέχρι βαθιά στο Είναι σου. Σχεδόν γελώντας αποσυνθέτεις και καταλύεις.

Και στην πρόσκρουση τα χίλια κομμάτια σου αγναντεύουν το κατακερματισμένο σύμπαν σου μέχρι να ξαναενωθούν σε Νέο, Κόσμιο, Εύθραυστο Λουλούδι που στην πρώτη ευκαιρία, αυτή τη φορά, θα μπήξει τα αγκάθια του σ' αυτόν που θα τσακίσει το μίσχο του για να το βάλει σε βάζο.




η φωτογραφία είναι του/της varuableimaginaria, από το flickr

Έμπνευση

Στο ξύλινο πολύ σταθερό τραπέζι της βεράντας οι απλωμένες εφημερίδες έχουν νοτίσει από τις απρόσεκτες σταγόνες που αφήνουν τα πινέλα στις διαδρομές τους από το κυπελάκι, στην παλέτα και μετά στην πέτρα και ξανά πάλι πίσω.Οι πέτρες είναι λείες, σε πολλά σχήματα, γκρι σκούρες, θέλουν πρώτα ένα στρώμα ώχρας σαν φόντο πριν εναποθέσουμε αυτό που έχει η καθεμιά μας μέσα της.

Δεν μιλάμε. Η μουσική που βγαίνει από τα μικρά φορητά ηχεία συνταιριάζεται τέλεια με τους ήχους της θάλασσας που σκάει στο βράχο, τον Πονηρό Αέρα που περνάει ανάμεσα από τις πευκοβελόνες σαν τον Φαντομά και τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο.

Η μικρή σηκώνεται από το τραπέζι.
Διασχίζει τη βεράντα και καταλήγει στην άκρη της, εκείνη που βλέπει μόνο θάλασσα. Σηκώνω το κεφάλι από το έργο μου. Παραξενεύομαι . Κοιτάζει μακρυά λες και κάποιος της μιλάει σε μια γλώσσα που δεν γνωρίζει απόλυτα. Τα μαλλιά της παίζουν με τα χρώματα του μεσημεριού και θυμίζουν καλοκαιρινό αγρό. Το βλέμμα μου στη συνέχεια πέφτει με απορία στην Φ. Βουβά τη ρωτάω "τι κάνει;". Η Φ. χαμογελάει και απαντάει χαμηλόφωνα "Άστην... Εμπνέεται... Ψάχνει Έμπνευση"

Βουτάω το πινέλο μου στο επόμενο χρώμα.
Η Μικρή επιστρέφει και ξεκινάει την επόμενη πέτρα της.


Έξι και μισή το απόγευμα, κατεβαίνω με το αυτοκίνητο την Καλλιρρόης. Είναι η μέρα των εκλογών και έχω αποφασίσει να μην απέχω, χωρίς να έχω αποφασίσει τι θα ψηφίσω. Ετεροδημότης νεοέλληνας της τελευταίας στιγμής, αν και έχω κοιτάξει στο χάρτη, δεν είμαι βέβαιη για το πού ακριβώς είναι αυτό το σχολείο που υπάγομαι. Πορεύομαι ουσιαστικά με την αμυδρή ανάμνηση της προηγούμενης φοράς, πριν αρκετά χρόνια, και το ένστικτο. Τα παράθυρα είναι ανοιχτά και κυκλοφορεί απρόσκοπτα η φθινοπωρινή υγρασία και το φθινοπωρινό σούρουπο, δροσίζοντας μια παράδοξη ημέρα που μοιάζει γιορτινή: καλοντυμένος κόσμος περπατάει, κίνηση, τροχονόμοι παντού και καμιά σημαία κόμματος από κάποιους που επιμένουν να ζουν σε προηγούμενες δεκαετίες.

Το ραδιόφωνο παίζει δυνατά κι ο δρόμος τρέχει κάτω από τα λάστιχα σχεδόν ατάραχος.Συνειδητοποιώ ότι η ώρα έχει περάσει. Πρέπει να βιαστώ αν θέλω να προλάβω τις κάλπες.Πατάω γκάζι και αποφεύγω επιδέξια τα εμπόδια ,τους οδηγούς του Σαββατοκύριακου και τους αργοπορημένους ψηφοφόρους, σαν εμένα. Και τότε μια αίσθηση αόριστου γίνεται Συνοδηγός. Δειλά στην αρχή, κυριαρχικότερα στη συνέχεια αρχίζει να με υποβάλλει σε κάτι που προσπαθώ να προσδιορίσω, μα βασανιστικά μου αρνείται. Για λίγο μένω μουδιασμένη.... Μέχρι που η μουσική και οι εναλλαγές των εικόνων κάθονται στα μαξιλάρια του μέσα μου.

Τα χρώματα των δέντρων στις πλευρές του δρόμου γίνονται πιό πράσινα. Ο ήλιος χρωματίζει τις άχαρες πολυκατοικίες. Ο ήχος από το τραγούδι στο ράδιο, ο ήχος της διπλανής "πειραγμένης" εξάτμισης, οι μυρωδιά του Φθινοπώρου πατάνε μυστικά κουμπιά μέσα μου και αυτό το αόριστο κάτι θέλει να βγει. Θέλω να γράψω, εκείνη τη στιγμή. Να σταματήσω δεξιά και να γράψω. Μα είμαι σε κίνηση. Και δεν θα προλάβω.

Αναρωτιέμαι τι μου συμβαίνει.
Μετά από λίγα δευτερόλεπτα, όμως, ξέρω. Έχω απλώσει το αριστερό χέρι έξω από το παράθυρο και έχω κρατήσει στη χούφτα μου την απάντηση που μου ψιθύρισε ο Πονηρός Αέρας : Έμπνευση. Και η εικόνα της Μικρής με τα μαλλιά να χρυσίζουν καθώς προσπαθεί να δώσει Εικόνα στο Αόριστο προβάλλεται στο μυαλό μου σαν σε γιγαντοοθόνη.

Παρκάρω και σκέφτομαι ότι ο καθένας έχει συγκεκριμένα μονοπάτια που πρέπει να ακολουθηθούν για να αναβλύσει από μέσα του Αυτό που θα γίνει Κάτι. Ή συγκεκριμένα κλειδιά που ανοίγουν τις πόρτες του. Με τα πρώτα βήματα στο μονοπάτι ή με το γύρισμα του σωστού κλειδιού ο Πόνος, η Χαρά, ο Έρωτας, ότι υπάρχει ρευστό και αφηρημένο, βγαίνει έξω σε ένα χαρτί, σε μια πέτρα, με ένα σύνολο γραμμάτων, σε χρώματα ή σχήματα. Σε μια γλώσσα που γίνεται γέφυρα για τους έξω, αν θέλουν να διαβούν τα κλειστά δωμάτια που με τις επισκέψεις αερίζονται...


Επτά παρά πέντε είμαι στο παραβάν και χαμογελάω παράξενα. Τα ψηφοδέλτια είναι ανάκατα μπροστά μου, αλλά ψηφίζω αυτό που μου είπε ο Πονηρός Αέρας.
Και μετά ανοίγω τη χούφτα μου να φύγει.


ο πίνακας λέγεται Sleeper και είναι της πολύ εμπνευσμένης και πολύ αγαπημένης Collete Calascione

Ανασκόπηση

~Το χρώμα του καλοκαιριού ξεβάφει σταδιακά από τα πρωτοβρόχια, στο σώμα και στον φθινοπωρινό ουρανό
~

~ Τελευταίες βουτιές σε ζεστή θάλασσα με υποψία ψύχρας
~

~Σαλιγκάρια

βγαίνουν από παντού να γευτούν τη δροσιά στην άσφαλτο, στα σπασμένα πεζοδρόμια, στα λίγα άναρχα χορταράκια που ξεπετάγονται Έντρομη μήπως ακούσω το ανεπιθύμητο "κρακ", μαζεύω όσα μπορώ και τα βάζω μαλλώνοντάς τα σε παρακείμενους, ένας θεός να τους κάνει, κήπους. Είναι σίγουρο ότι θα ξεστρατίσουν πάλι. Με κάνει να αναρωτιέμαι πού πηγαίνουν, τι ψάχνουν να βρουν σε κάτι τέτοιες "αποστολές αυτοκτονίας"...Συνειρμικά, σαν βαρίδι, η πορεία των σαλιγκαριών στην αυτοπραγμάτωση με κίνδυνο της ζωής τους μου υγραίνει το πρόσωπο. Ευτυχώς δεν ανεβαίνει κανένα πάνω μου~


~Νύχτες Πρεμιέρας.
Ώρες πολλές στις σκοτεινές αίθουσες του Αττικόν, του Απόλλων και του Δαναού. Νάτσος, καφέδες αναμονής στον Ιανό και συμπάθεια στις αναπαυτικές καρέκλες.

Και στην οθόνη:
~Ζώντας με την απαιτητική καρδιά ενός άλλου (Tell-Tale) σε μια προσαρμογή του γνωστού έργου του Έντγκαρ Άλαν Πόε, με πολύ καλές ερμηνείες και αρκετά ενδιαφέρουσα πλοκή. ~
~Το "Κατηγορώ" ενός Ζωγράφου( Rembant's J Accuse), ή οι παράξενες εμπνεύσεις του Peter Greenaway, που ήταν μάλιστα παρών στην κατάμεστη αίθουσα σε μια παρωδία μετάφρασης των λεγόμενών του από την συμπαθή αλλά μάλλον ανεπαρκή μεταφράστρια (ακόμη δεν μπορώ να ξεπεράσω τη μετάφραση του artificial light ως "εικονικού φωτός" και του Ουμπέρτο Έκο ως Ρομπέρτο Έκο και αυτά είναι μόνο δείγματα.)~
~Η Μαγεία των 80's στο 2009( Adventureland), με το Amadeus του Falco να ακούγεται και να μας γυρίζει πίσω σε μια δροσερή κομεντί με πολύ καλές ερμηνείες και χαριτωμένο σενάριο. Εφάμιλλο του Juno, τρυφερό και νοσταλγικό~
~Η Ζωή Είναι Μια Σκύλα και Μετά Πεθαίνεις (Fish Tank), στην ιστορία μιας έφηβης με απούσα οικογένεια και ανύπαρκτες σχεδόν ευκαιρίες στη Βρετανία του σήμερα~
~Το Έργο Καράτε-Ξύλο που Μου Χρειαζόταν ( Enter The Dragon), η τελευταία ταινία του Bruce Lee σε μεταμεσονύχτια προβολή με ένα κοινό που χειροκροτούσε και επευφημούσε σχεδόν κάθε εντυπωσιακή εμφάνιση και αεροδυναμική σφαλιάρα~
~Ο Ψυχρός Πόλεμος μέσα από τα μάτια του Χίτσκοκ και του Σωσία του (Double Take), σε ένα ντοκιμαντέρ δύσκολο με τον Χίτσκοκ μόνο ως προκάλυμμα~
~Αγάπησα Έναν Τυμβωρύχο (I Sell The Dead), σε μια παρωδία b-movie, αρκετά χαριτωμένη και προσεγμένη~
~Το Κορίτσι Με το Τατουάζ ( Millenium the girl with the dragon tattoo), σουηδική παραγωγή, αμάγαλμα ευρωπαϊκού και αμερικανικού κινηματογράφου με ιδιαίτερη υπόθεση, γρήγορη πλοκή, εντυπωσιακές ερμηνείες και πολύ καλή φωτογραφία. Σχεδόν ξεχνάω τη βία που με ανάγκασε να βγω από την αίθουσα κάποια στιγμή~
~Προσοχή Στα Πειράματα Ανάστασης( Re Animator), το κλείσιμο του φεστιβάλ για μένα με απίστευτη ταινία τρόμου, πραγματικά cult με κομμένα κεφάλια που μιλάνε και θέλουν σεξ (!) και γάτες που ανασταίνονται για τις ανάγκες του σεναρίου περί τις τρεις φορές~
(Και ο νικητής είναι το Το Κορίτσι Με το Τατουάζ. Μαθαίνω ότι βγαίνει αύριο στις αίθουσες. Οι λάτρεις των ταινιών με αστυνομική πλοκή μην την χάσουν)~

~Έξω από τις σκοτεινές αίθουσες η Ζωή συνεχίζεται
~

~Προεκλογική περίοδος και παντού διαφημιστικά των υποψηφίων. Ποτέ δεν θα καταλάβουν άραγε ότι κανένας δεν πρόκειται να τους ψηφίσει επειδή τους άρεσε η φωτογραφία τους. Και επίσης επειδή εσώκλεισαν στο φάκελλο "σταυρωμένο", έτοιμο το ψηφοδέλτιο~
~το "υπεύθυνο" πρόσωπο του Καταλληλότερου στις στάσεις των λεωφορείων, σε γιγαντοαφίσες στην Αττική Οδό, κοιτάει χωρίς να βλέπει το μέλλον σαν αυτό να είναι μόλις πενήντα εκατοστά μπροστά του. Τόσο μακρυά~
~ο Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια προτάσσει τον αριστερό ώμο για να κάνει αντίθεση με τις κάπως τέρμα-δεξιά ιδέες και μας υπενθυμίζει ποιητικά "τώρα ξέρεις". Ξέρω που να μην ήξερα, που λέει και μια ψυχή~
~προεκλογικά περίπτερα με σπαστές και πλαστικές καρέκλες κατά περίπτωση κάνουν κατάληψη στις πλατείες.Στο προεκλογικό περίπτερο του Καταλληλότερου στο Σύνταγμα έχει στηθεί ραδιοφωνικός σταθμός. Περνώντας διαπιστώνω ότι παίζει τον ύμνο του κόμματος και η εκφωνήτρια με ύφος γλυκερό, ωσάν τις εκφωνήτριες νεανικών σταθμών διαλαλλεί στους παντελώς αδιάφορους, παντελώς ναρκωμένους περαστικούς πού γίνεται η σημερινή ομιλία και πού η αυριανή. Και μας υπενθυμίζει ότι σε τέσσερις μέρες θα μας έρθει και πάλι, μαζί να φτιάξουμε μια Ελλάδα μεγάλη. Πότε έφυγε και δεν το κατάλαβα;~
~ Το δε προεκλογικό περίπτερο του Μη Καταλληλότερου στην Κλαυθμώνος έχει την ατυχία να έχει μπροστά του στάσεις λεωφορείων. Και ο Καταλληλότερος με φόντο τα πράσινα σου προκαλεί μια σύγχυση, που έτσι κι αλλιώς την είχες γιατί πολλά έχουν γίνει αχταρμάς και δεν ξεχωρίζεις ποιός είναι τι, για να μην πω εσύ τι είσαι~

Σκέφτομαι, καλύψτε ό,τι ανοιχτό χώρο έχουμε, εν ανάγκη κόψτε και κανένα δέντρο, τι σημασία έχει, σημασία έχουν οι Καρέκλες σας, πλαστικές, σπαστές, θρόνοι. Η Καρέκλα στην Ελλάδα είναι το νούμερο ένα ποθητό, χρηστικό αντικείμενο για κυβερνώντες και μη~

~Η υγρασία τις νύχτες τρυπάει το κόκκαλο και την ψυχή. Η μέρα μικραίνει και με σαν πλάσματα της νύχτας βγαίνουν να περπατήσουν στο σκοτάδι και οι Ανάγκες. Αυτές που το καλοκαίρι γιατρεύονται από τον Ήλιο και τη Ζέστη. Τις παίρνεις από το χέρι και τις πας βόλτα στην Πόλη. Και αν βρεις παρέα, γίνονται φίλες σου~

~Τα Σκούρα Ρούχα κάνουν σταδιακά την εμφάνισή τους, αφήνοντας στην ατμόσφαιρα μια υποψία αντισκωρικού και Χειμώνα. Είναι νωρίς, σκέφτομαι, αλλά στα Μαύρα γίνεσαι Αόρατος~

~Και κάπου εκεί στα σκοτάδια, ανάμεσα σε μουσικές και καπνούς, συναντάς με συγκίνηση Ψυχές που έχεις συναντηθεί στο μεγάλο βιβλίο του Διαδικτύου. Και μένεις άναυδος που σου βγαίνει τόση συγκίνηση σαν να συναντάς Φίλο από τα Παλιά~

~ Και κάπως έτσι, ο Θαυμάσιος Σεπτέμβρης δίνει τη σκυτάλη στον Οκτώβρη, το μήνα που στατιστικά οι περισσότεροι γράφουν και λένε με ένα περιττό "μι".Το μήνα του " Όχι" που μπορεί να είναι και "Ίσως". ~

~Καλό ΟκτώΒρη λοιπόν, και,
Σκοτάδια, ερχόμαστε για Καφέ...~