Έμπνευση

Στο ξύλινο πολύ σταθερό τραπέζι της βεράντας οι απλωμένες εφημερίδες έχουν νοτίσει από τις απρόσεκτες σταγόνες που αφήνουν τα πινέλα στις διαδρομές τους από το κυπελάκι, στην παλέτα και μετά στην πέτρα και ξανά πάλι πίσω.Οι πέτρες είναι λείες, σε πολλά σχήματα, γκρι σκούρες, θέλουν πρώτα ένα στρώμα ώχρας σαν φόντο πριν εναποθέσουμε αυτό που έχει η καθεμιά μας μέσα της.

Δεν μιλάμε. Η μουσική που βγαίνει από τα μικρά φορητά ηχεία συνταιριάζεται τέλεια με τους ήχους της θάλασσας που σκάει στο βράχο, τον Πονηρό Αέρα που περνάει ανάμεσα από τις πευκοβελόνες σαν τον Φαντομά και τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο.

Η μικρή σηκώνεται από το τραπέζι.
Διασχίζει τη βεράντα και καταλήγει στην άκρη της, εκείνη που βλέπει μόνο θάλασσα. Σηκώνω το κεφάλι από το έργο μου. Παραξενεύομαι . Κοιτάζει μακρυά λες και κάποιος της μιλάει σε μια γλώσσα που δεν γνωρίζει απόλυτα. Τα μαλλιά της παίζουν με τα χρώματα του μεσημεριού και θυμίζουν καλοκαιρινό αγρό. Το βλέμμα μου στη συνέχεια πέφτει με απορία στην Φ. Βουβά τη ρωτάω "τι κάνει;". Η Φ. χαμογελάει και απαντάει χαμηλόφωνα "Άστην... Εμπνέεται... Ψάχνει Έμπνευση"

Βουτάω το πινέλο μου στο επόμενο χρώμα.
Η Μικρή επιστρέφει και ξεκινάει την επόμενη πέτρα της.


Έξι και μισή το απόγευμα, κατεβαίνω με το αυτοκίνητο την Καλλιρρόης. Είναι η μέρα των εκλογών και έχω αποφασίσει να μην απέχω, χωρίς να έχω αποφασίσει τι θα ψηφίσω. Ετεροδημότης νεοέλληνας της τελευταίας στιγμής, αν και έχω κοιτάξει στο χάρτη, δεν είμαι βέβαιη για το πού ακριβώς είναι αυτό το σχολείο που υπάγομαι. Πορεύομαι ουσιαστικά με την αμυδρή ανάμνηση της προηγούμενης φοράς, πριν αρκετά χρόνια, και το ένστικτο. Τα παράθυρα είναι ανοιχτά και κυκλοφορεί απρόσκοπτα η φθινοπωρινή υγρασία και το φθινοπωρινό σούρουπο, δροσίζοντας μια παράδοξη ημέρα που μοιάζει γιορτινή: καλοντυμένος κόσμος περπατάει, κίνηση, τροχονόμοι παντού και καμιά σημαία κόμματος από κάποιους που επιμένουν να ζουν σε προηγούμενες δεκαετίες.

Το ραδιόφωνο παίζει δυνατά κι ο δρόμος τρέχει κάτω από τα λάστιχα σχεδόν ατάραχος.Συνειδητοποιώ ότι η ώρα έχει περάσει. Πρέπει να βιαστώ αν θέλω να προλάβω τις κάλπες.Πατάω γκάζι και αποφεύγω επιδέξια τα εμπόδια ,τους οδηγούς του Σαββατοκύριακου και τους αργοπορημένους ψηφοφόρους, σαν εμένα. Και τότε μια αίσθηση αόριστου γίνεται Συνοδηγός. Δειλά στην αρχή, κυριαρχικότερα στη συνέχεια αρχίζει να με υποβάλλει σε κάτι που προσπαθώ να προσδιορίσω, μα βασανιστικά μου αρνείται. Για λίγο μένω μουδιασμένη.... Μέχρι που η μουσική και οι εναλλαγές των εικόνων κάθονται στα μαξιλάρια του μέσα μου.

Τα χρώματα των δέντρων στις πλευρές του δρόμου γίνονται πιό πράσινα. Ο ήλιος χρωματίζει τις άχαρες πολυκατοικίες. Ο ήχος από το τραγούδι στο ράδιο, ο ήχος της διπλανής "πειραγμένης" εξάτμισης, οι μυρωδιά του Φθινοπώρου πατάνε μυστικά κουμπιά μέσα μου και αυτό το αόριστο κάτι θέλει να βγει. Θέλω να γράψω, εκείνη τη στιγμή. Να σταματήσω δεξιά και να γράψω. Μα είμαι σε κίνηση. Και δεν θα προλάβω.

Αναρωτιέμαι τι μου συμβαίνει.
Μετά από λίγα δευτερόλεπτα, όμως, ξέρω. Έχω απλώσει το αριστερό χέρι έξω από το παράθυρο και έχω κρατήσει στη χούφτα μου την απάντηση που μου ψιθύρισε ο Πονηρός Αέρας : Έμπνευση. Και η εικόνα της Μικρής με τα μαλλιά να χρυσίζουν καθώς προσπαθεί να δώσει Εικόνα στο Αόριστο προβάλλεται στο μυαλό μου σαν σε γιγαντοοθόνη.

Παρκάρω και σκέφτομαι ότι ο καθένας έχει συγκεκριμένα μονοπάτια που πρέπει να ακολουθηθούν για να αναβλύσει από μέσα του Αυτό που θα γίνει Κάτι. Ή συγκεκριμένα κλειδιά που ανοίγουν τις πόρτες του. Με τα πρώτα βήματα στο μονοπάτι ή με το γύρισμα του σωστού κλειδιού ο Πόνος, η Χαρά, ο Έρωτας, ότι υπάρχει ρευστό και αφηρημένο, βγαίνει έξω σε ένα χαρτί, σε μια πέτρα, με ένα σύνολο γραμμάτων, σε χρώματα ή σχήματα. Σε μια γλώσσα που γίνεται γέφυρα για τους έξω, αν θέλουν να διαβούν τα κλειστά δωμάτια που με τις επισκέψεις αερίζονται...


Επτά παρά πέντε είμαι στο παραβάν και χαμογελάω παράξενα. Τα ψηφοδέλτια είναι ανάκατα μπροστά μου, αλλά ψηφίζω αυτό που μου είπε ο Πονηρός Αέρας.
Και μετά ανοίγω τη χούφτα μου να φύγει.


ο πίνακας λέγεται Sleeper και είναι της πολύ εμπνευσμένης και πολύ αγαπημένης Collete Calascione