Opportunities

Ήταν ένα συνηθισμένο εφηβικό απόγευμα. Κατήφεια ανεξήγητη και αναζητήσεις. Να μπαινοβγαίνω στα δωμάτια του σπιτιού ψάχνοντας να βρω τρόπους να ξεφύγω από το ανιαρό διάβασμα των γυμνασιακών μαθημάτων. Λίγο Μουσικόραμα, λίγο υποκλοπή στους δίσκους του αδελφού, λίγο ρομαντικές ονειροπολήσεις για τον Ιδανικό Ένα που θα με μεταμόρφωνε στην Λαμπερή Πριγκήπισσα, κι η μέρα βούλιαζε στα σεντόνια του δειλινού.

Η ανία σταμάτησε με τις Επισκέψεις. Μαζί με τον Μεγάλο Αδελφό και κάποιοι φίλοι του. Ο Παπάρας και ο Νίκος. Ο Παπάρας σχεδόν ποτέ δεν ασχολούταν μαζί μου αλλά ούτε κι εγώ μαζί του. Το αίσθημα της αδιαφορίας ήταν μάλλον αμοιβαίο. Γιατί τον λέτε Παπάρα; είχα ρωτήσει τον αδελφό. Γιατί κάνει Παπάρες, ήταν η απάντηση. Ποτέ δεν έμαθα αν ήταν έτσι τελικά ή απλά γιατί όντως ήταν Παπάρας, αλλά δεν έχει σημασία ούτε καν για την ιστορία.

Ο Νίκος ήταν άλλη περίπτωση. Πάντα του άρεσε να συζητάει με μικρότερους. Πάντα είχε κάτι να πει και να σε μάθει. Οι μεγάλοι τον συμπαθούσαν και οι φίλοι τους επιζητούσαν την παρέα του. Ακόμα θυμάμαι τις ιστορίες από το χωριό και την οικογένειά του. Και το παράξενο, πυκνό μουστάκι του.

Εκείνη την ημέρα ήρθαν με καινούργιες κασσέτες.Δεν κατάλαβα ακριβώς πού τις είχαν βρει, αλλά δεν είχε σημασία. Το NaKamichi με τις δύο κεφαλές υποδέχτηκε την πρώτη. Πλησίασα κι εγώ δειλά ν΄ακούσω, να μάθω. Έλα, έλα, είπε ο Νίκος, αυτές είναι μουσικές που πρέπει να γνωρίσεις. Και για την επόμενη ώρα ταξιδέψαμε στο νέο ήχο ενός ιδιαίτερου συγκροτήματος.

Ο ρυθμός χορευτικός, Sometimes you're better off dead, there's a gun in your hand and it's pointing at your head, You think you're mad, too unstable, kicking in chairs and knocking down tables τραγουδάει με την χαρακτηριστική φωνή του ο Neil Tennant και ξαφνικά σπάει για λίγο το καβούκι της εφηβείας και βρίσκομαι στους δρόμους του West End. Και γίνομαι ένα από τα κορίτσια τους.

Κάπως έτσι άρχισε η ιστορία μου με τους Pet Shop Boys. Η κασσέτα κατασχέθηκε, ακολούθησαν και άλλες και αν ανοίξω το συρτάρι με τα λάφυρα του παρελθόντος θα την βρω εκεί να μου κλείνει το μάτι μαζί με όλες του συγκροτήματος, μέχρι την επέλαση του cd.


Αρκετά χρόνια μετά ανακοινώνεται ότι οι Pet Shop Boys θα έρθουν στην Ελλάδα. Βρίσκομαι πασιχαρής στη συναυλία στο Λυκαβηττό το 2001, αλλά δεν μπορώ να πω ότι τελικά το ευχαριστιέμαι . Μπορεί να έφταιγε η βαριεστημένη παρέα και η απροθυμία της να είμαστε στην αρένα ή το θέατρο που μου φάνηκε ακατάλληλο για τέτοιου είδους συναυλία . Πάντως έμεινα με τη γεύση του ανικανοποίητου και δεν σκέφτηκα καν, δύο χρόνια μετά, να παρακολουθήσω την επόμενη στο Γκάζι...

Αλλά, σύντομα θα έχω τη τρίτη (και εύχομαι, καλύτερη!) ευκαιρία μου.

Στις 20.11.2009 στο Αεροδρόμιο (Μetropolitan Expo) για την Αθήνα και στις 21.11.2009 στο Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο για τη Θεσσαλονίκη, το αγαπημένο συγκρότημα των 80's, 90's και του σήμερα (πφφφ, kiss fm ακούστηκα τώρα) θα είναι εδώ για δύο, είμαι σίγουρη, μοναδικές συναυλίες.

Το "πρόγραμμα" περιλαμβάνει τα ακόλουθα τραγούδια (δυστυχώς όχι το αγαπημένο Parinaro και το εξίσου λατρεμένο Opportunities)

Heart (Intro -contains elements of More than a dream)
Did you see me coming?
Pandemonium / Can you forgive her?
Love Comes Quickly
Love etc.
Building a wall
Go West
Two Divided By Zero
Why Don't We Live Together
Always On My Mind
New York City Boy
Closer to Heaven
Left to My Own Devices
King's Cross
The Way It Used to Be
Jealousy
Suburbia
All over the world
Se A Vida E (That’s The Way Life Is)
It’s A Sin
Being Boring
West End Girls

Αυτή τη φορά θα υπάρχει μόνο αρένα και, για μένα, παρέα που αγαπάει,αν όχι εξίσου, τουλάχιστον πάρα πολύ το συγκρότημα, οπότε ο κλειστός λαιμός και ο ατέλειωτος χορός είναι σίγουρος. Θα ντυθούμε όλες τις αναμνήσεις μας από τις μουσικές τους, θα σκεφτούμε όσα έχουμε περάσει μαζί τους και θα είμαστε εκεί για να ζήσουμε το Τώρα μας και πάλι μαζί τους, σε αυτήν την μόνιμα συντροφική σχέση.
20.11 λοιπόν!