Nέα Σελήνη

Μετά από αναμονή αρκετών μηνών ήρθε σήμερα και στην Ελλάδα η νέα ταινία της σειράς The Twilight Saga, το πολυαναμενόμενο New Moon (ή ελληνιστί Νέα Σελήνη).
Καθότι από τις φανατικές των βιβλίων τα οποία άρχισαν με τιμή, δόξα και προσδοκίες για πολλούς για να καταλήξουν σε παρατραβηγμένες από τα μαλλιά ιστορίες αγάπης και μαχών μεταξύ μυθικών πλασμάτων, έσπευσα στο σινεμά για να παρακολουθήσω τη δεύτερη συνέχεια.


Διάλεξα τα σινεμά στο Τhe Mall. Πού αλλού θα μπορούσα να ζήσω την ατμόσφαιρα όπως της άρμοζε; Πού αλλού πέρα από ένα πολυσινεμά θα είχε τους απαραίτητους εφήβους, ζευγαράκια ή παρέα κοριτσιών που τσιρίζοντας και χειροκροτώντας σε επίμαχες στιγμές θα με έβαζε καλύτερα στο κλίμα;

Ώρα 6 το απόγευμα, οι περισσότερες θέσεις για τις προσεχείς προβολές της Νέας Σελήνης ήταν σχεδόν εξαντλημένες. Η κοπέλα στο ταμείο μου εξήγησε ευγενικά ότι η μοναδική σχεδόν επιλογή μου για να δω αξιοπρεπώς την ταινία ήταν να κόψω εισιτήριο τώρα. Το διαπραγματεύτηκα λίγο και κατέληξα γρήγορα σε μια συμπαθή θέση στην αίθουσα 7, max screen. Σημειώνω εδώ ότι στα village cinemas η αίθουσα αυτή δεν είναι από τις αγαπημένες μου, καθότι χαωτική και τεράστια, αλλά δεν ας μη σταθώ σ' αυτό.


Η υπόθεση λίγο πολύ είναι η εξής: στα 18α γενέθλια της θνητής Μπέλλα διοργανώνεται ένα πάρτυ έκπληξη από την "χορτοφαγική" οικογένεια του βρικόλακα αγαπημένου της Έντουαρτ. Όλα μοιάζουν ονειρικά μέχρι τη στιγμή που η Μπέλλα ματώνει το χέρι της ανοίγοντας τα δώρα και την όρεξη μερικών από αυτών. Με αφορμή αυτό το γεγονός τερματίζεται άδοξα η σχέση της με τον απέθαντο αγαπημένο, τραυματίζοντάς την ανεπανόρθωτα και σπρώχνοντάς την στην αγκαλιά του φίλου της Τζέικομπ, που μπαίνει δυναμικά στο παιχνίδι της διεκδίκησής της.



Το ξεκίνημα μου φάνηκε "κρύο". Τα πλάνα κάπως άχαρα και στεγνά, χωρίς το μυστήριο και την ατμοσφαιρικότητα του Τwilight. Είναι γεγονός ότι η γυναικεία ματιά της Catherine Hardwicke ήταν εικαστικά ανώτερη από αυτή του τωρινού σκηνοθέτη Chris Weitz. Από τα πρώτα λεπτά είναι φανερό ότι δεν θα έβλεπα την εσωτερική, υποβλητική ταινία που περίμενα βάσει του βιβλίου. Ωστόσο, οι ηθοποιοί, ως δια μαγείας είχαν αποβάλει αυτήν την σχεδόν ξύλινη ηθοποιία του πρώτου εγχειρήματος Η Kristen Stewart έπαψε να έχει το επίπεδο ύφος που είχε σε ότι ταινία την είχα δει ως σήμερα και φάνηκε να ενσαρκώνει το χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας όσο καλύτερα μπορούσε. Ο Robert Pattinson αν και με μικρή συμμετοχή επιβεβαίωσε ότι είχε δουλέψει το ρόλο πολύ. Αλλά αυτός που έκλεψε την παράσταση ήταν ο Taylor Lautner στο ρόλο του Τζέικομπ Μπλάκ, του λυκανθρώπου και φίλου της Μπέλλα. Πολύ καλή προσπάθεια, κατάφερε να διώξει από πάνω του αυτό το γλυκανάλατο που τον χαρακτήριζε στις συνεντεύξεις. Γενικά, όλο το καστ ήταν αρκετά καλό, όσο τους επέτρεπε το σενάριο, φυσικά. Ήταν δε τέτοιος ο αριθμός του, που ο καθένας από αυτούς στους δεύτερους ρόλους ζήτημα να είπε πέντε γραμμές ατάκες (!).

Οι δύο ώρες προβολής πέρασαν χωρίς να με κουράσουν. Η ταινία αν και δεν διακρίνεται για τη σκηνοθετική της υπεροχή και συνέχεια, ήταν αρκετά γρήγορη και ενδιαφέρουσα Αυτό που με ενόχλησε κάπως ήταν πως μου φάνηκε κάτι ερμαφρόδιτο ανάμεσα σε αισθηματική και δράσης. Δόθηκε, κατά την άποψή μου, πολύ έμφαση στις μάχες και λιγότερη στις εσωτερικές μάχες των ηρώων. Παρόλα αυτά το αποτέλεσμα ήταν αξιοπρεπές, τουλάχιστον για κάποιον φανατικό της σειράς.


Πραγματικά δεν ξέρω πώς θα φαινόταν η ταινία σε κάποιον που δεν έχει διαβάσει τα βιβλία. Για κάποιον που δεν έχει δει το Twilight μάλιστα, φοβάμαι ότι θα του ήταν δύσκολο και να παρακολουθήσει καν τι συμβαίνει. Επίσης, αναρωτιέμαι αν το ίδιο θα συνέβαινε σε κάποιον που δεν έχει δει τα Χάρι Πότερ από την αρχή...αλλά δεν μπορώ να δώσω απάντηση, καθότι ως φανατική και των Χάρι Πότερ τα έχω δει όλα με τη σειρά.

Οπότε, αν δεν είστε οπαδοί της συγγραφέα, ρομαντικοί έφηβοι ή σαν ρομαντικοί έφηβοι, εραστές των μπλογκμπάστερ και του αμερικανικού κινηματογράφου, ερωτευμένοι με τον Robert Pattinson ή τον Taylor Lautner ή την Kristen Stewart ή την Dakota Fanning (μπιαχ όμως) σκεφτείτε το. Είναι μια καθαρά ψυχαγωγική ταινία με μηδενική υποψία σινεφίλ.

Τελειώνοντας να σημειώσω ότι το soundtrack ήταν και πάλι αρκετά καλό.


Υ.Γ.1. To make up και οι φακοί επαφής σαν να ήταν κάπως υπερβολικοί αυτή τη φορά...ιδίως αυτός ο δύσμοιρος ο Jackson Rathbone (Jasper) πιό άσπρος και βαμμένος δεν γινόταν! Να μη μιλήσω καλύτερα για την περούκα της Nikki Reed (Rosalie)γιατί θα χαλάσω την έκπληξη.
Υ.Γ. 2 πολλές ευχαριστίες στα κοριτσάκια που τσίριζαν στη σκηνή που ο Taylor Lautner έβγαλε το μπλουζάκι του για να σκουπίσει το αίμα από το κεφάλι της Kristen Stewart και για τα χειροκροτήματα και τις επευφημίες της τελευταίας σκηνής, που είναι ίσως από τις καλύτερες. Και πολλές διαδικτυακές σφαλιάρες στις μουλάρες που είχα πίσω μου και δεν σταμάτησαν να μιλάνε δυνατά (μέχρι και στο κινητό!) παρά τις παρατηρήσεις που τους κάναμε διάφοροι.