~

~λίγες ώρες πριν φύγει το 2009~σε ένα πέτρινο παγκάκι, ιστορικό κέντρο Αθήνας, απολαμβάνω παγωτό μηχανής~ άνθρωποι με σακούλες και επιφανειακό ενθουσιασμό περνούν από μπροστά μου τρέχοντας να προλάβουν~το κοριτσάκι με τη νεοπλασματική ασθένεια στο αναπηρικό καροτσάκι που σταματάει για λίγο δίπλα μου, δεν τρέχει~ δεν μπορεί~ τα μάτια μου τρέχουν~τρέχει και το παγωτό στα χέρια μου~το ομολογώ φωναχτά, υπό τους ήχους ενός ψεύτικου Άη Βασίλη καβάλα σε έναν τάρανδο που ολοένα τραγουδάει το "Jingle Bells"~λέω: "η αλήθεια είναι ότι οι γιορτές είναι σκατά"~ σπάει η φωνή μου, να μην με ακούσει το κοριτσάκι~ψάχνω τα χαρτομάντηλα που πήρα από τον εβδομηντάχρονο μετανάστη που καθόταν σε ένα χαρτόκουτο στην Κοραή~η μουσική δεν σταματάει~ ο κόσμος δεν σταματάει~ ο χρόνος δεν σταματάει~το κοριτσάκι φεύγει~το παγωτό το μαζεύω όπως όπως~κάποιος, εσύ, μου σκουπίζει το πρόσωπο~συνεχίζω να έχω αυτό το χέρι της θλίψης στα μαλλιά μου~συντροφικό σχεδόν~είναι το κενό~το κενό είναι η απαραίτητη συνθήκη για να γεμίσεις λουλούδια~αλλά οι άδειοι χώροι αντηχούν και την ανάσα σου ακόμη~το κενό και το πένθος πρέπει να το ζήσεις~ δεν μπορείς να το αποφύγεις, δεν μπορείς να το κάνεις πέρα~ θα σε καταπιεί~αν το δεχτείς, μια μέρα θα ανθίσει ξανά~έστω ότι κάνεις αγρανάπαυση~δεν είμαστε κι εμείς σαν το χώμα;~ όλα θέλουν χρόνο~θα βρεθεί χρόνος~
ευτυχώς που πιστεύω σε πολλές διαστάσεις...