Αμαρέττο

Είμαι σίγουρη ότι ο δημιουργός του το πρωτομύρισε στα χείλη της κοπέλας που μόλις είχε συνθλίψει ένα πικραμύγδαλο στα άσπρα της δόντια.
Με το φιλί τους, αυτό το αυθόρμητο, το ασυγκράτητο σαν ατέρμονη ανάγκη, το Άρωμα πέρασε από την γλώσσα του και τους γευστικούς του κάλυκες στα μάτια, στα αυτιά, στα χέρια, στην ψυχή, στα δάχτυλα. Σαν ηλεκτρική επαφή, η ομορφιά του καρπού στάθηκε το φόντο για την ομορφιά της γεύσης του έρωτα.

Κι είπε θα φτιάξω Το Ποτό .
Σχεδόν τον βλέπω. Τα καιόμενα μάτια του. Τα χέρια που τρέμουν από ενθουσιασμό. Και το πάθος που αλλάζει αντικείμενο εκτόνωσης μα δεν χάνεται ποτέ από τον γεννήτορά του.

Έναν έναν μάζεψε τους καρπούς. Σχεδόν μέτρησε πόσους. Σκαρφάλωσε προσεκτικά και για κάθε αμύγδαλο που έκοβε, έλεγε και ένα ευχαριστώ. Για την Προσφορά του δέντρου και για τον Έρωτα που του έδωσε τα φτερά της δημιουργίας.

Ύστερα πήρε τα αμύγδαλα στο Εργαστήρι. Και αφέθηκε. Προσεκτικά, προσπαθώντας να ισορροπήσει ανυπομονησία και φλόγα ανέμιξε όλα τα υλικά και τις αναμνήσεις εκείνου του φιλιού.Πώς μύριζε εκείνη. Πώς ήταν η στιγμή. Σχεδόν δεν άκουγε το χτύπο από το γουδοχέρι στην άσπρη επιφάνεια. Ή κι αν το άκουγε, σαν να του φαινόταν μουσική.

Η Ζάχαρη που πρόσθεσε ήταν σίγουρα σκούρα καστανή. Η λευκή θα αυθαδίαζε, δεν θα ανεχόταν την ξεχωριστή μυστηριακή δύναμη του Πικραμύγδαλου. Η καστανή, πράγματι, το σεβάστηκε. Μπορεί να το νικήσει, αν δεν μπει ανάμεσά τους ένα γενναίο παγάκι, αλλά πάλι είναι σαν αυτή τη νίκη να την θέλει ο καρπός. Κι ύστερα το Οινόπνευμα επισημοποίησε το δεσμό προσφέροντάς αυτό που δεν είχαν: την παραίσθηση. Την απαραίτητη ζαλάδα. Την πυροσβεστική φθορά της τόσης γλύκας και μυρωδιάς.

Όταν έφτασε η στιγμή να διαλέξει μπουκάλι, προτίμησε ένα διαφανές μα όχι λείο. Να αφήνει το φως να δίνει ξανθές ανταύγειες στο δημιούργημά του. Να θυμίζει ακριβώς τα μαλλιά της αγαπημένης του.Και τον τόνο της φωνής της με κάθε μικρή ασήμαντη-σημαντική λέξη που ξέφευγε από τα μυρωδάτα χείλη. Να μην βλέπει κανείς απλά ένα υγρό, αλλά τα νερά των αισθήσεων που βίωνε εκείνος κάθε φορά που την έβλεπε.

Το πρώτο μπουκάλι το πήγε σ' Εκείνη. Της έδωσε ραντεβού κάτω από την Αμυγδαλιά που είχε έρθει ο καιρός της και είχε ανθίσει πριν απ' όλα τα δέντρα, όπως, χαρμόσυνα συνηθίζει. Ήπιε μια γουλιά και τη φίλησε.Και τότε εκείνη είδε τον Εαυτό της μέσα από τα μάτια του, όπως κάθε σωστός ερωτευμένος κάνει.




Σ' ευχαριστώ για το κέρασμα.



Όταν δεν πίνεται σε μικρό κομψό ποτηράκι του λικέρ το Αμαρέττο αναδίδει το μοναδικό του χαρακτήρα συντροφιά με φυσικό χυμό λεμόνι, χωρίς καθόλου ζάχαρη, σε ψηλό ποτήρι. Και, τρία, κατά προτίμηση παγάκια. Ένα για Αυτόν, Ένα για Εκείνη και Ένα για την Αμυγδαλιά. Υπάρχει βέβαια η υποψία ότι στην ιστορία εμπλέκεται και μια Βερικοκιά, οπότε προσθέστε ένα ακόμη παγάκι!