Μια βραδιά με τον Σέρλοκ Χόλμς (Στοιχειώδες Αγαπητοί μου)

ΠΡΟΛΟΓΟΣ 1.

Όταν είναι Τρίτη απόγευμα, έχεις κοιμηθεί μάλλον άσχημα το χθεσινό βράδυ, απέδωσες μόλις και μετά βίας στη δουλειά, αρχίζεις να έχεις φαγούρες από παράξενα, εξωγήινα εξανθήματα, το κέφι σου αρχίζει να είναι πιό απίθανο για σένα από άμεσο ταξίδι στη Γη του Πυρός, ναι είναι η ώρα να βγεις από το σπίτι.
Και πού να πας; Για βόλτα στα μαγαζιά.
Και στο σινεμά,ω ναι, στο σινεμά. Και τι να δεις;
Δεν έχει σημασία. Ξεκινάς για Σέρλοκ Χολμς και μπορεί να καταλήξεις να δεις και Σάρα Τσέσικα Πάρκερ σε ΚΑΘΟΛΟΥ αναμενόμενη αισθηματική περιπέτεια που καλά θα κάνεις να τη δεις στο dvd μην πάει χαμένη η ώρα σου.
Αλλά δεν θα είναι χαμένη.
Εσύ και ο εαυτός σου σήμερα θα βγείτε.
Θα πάτε μαγαζιά και μετά σινεμά.
Θα φάτε σουβλάκια και ίσως βάφλα.
Θα χαζέψετε και βιτρίνες.
Ίσως να ψωνίσετε και τίποτα εκπτωτικό.
Θα το ρίξετε σήμερα έξω .

ΠΡΟΛΟΓΟΣ 2.
Στο Mall γίνεται ο αναμενόμενος εκπτωτικός χαμός, αλλά δεν πτοούμεθα. Υπομονετικά περιμένουμε στη σειρά του σινεμά καθώς με μια κρυφή αγωνία παρακολουθούμε και τις ενημερωτικές οθόνες να αλλάζουν χρώματα: κόκκινο για εξαντλημένες θέσεις, κίτρινο για περιορισμένες, άσπρο για "έχουμε-έχουμε!". Δέκα λεπτά η αναμονή και το κοκκινομάλλικο ζαλισμένο εργαζόμενο αγόρι στο ταμείο σου λέει: "δεν άκουσα, μου ξαναλέτε;" Καθαρίζεις λαιμό και επαναλαμβάνεις γρήγορα και συνωμοτικά λες και ζητάς ναρκωτικά από το φαρμακοποιό της γειτονιάς "μια θέση σε διάδρομο και πίσω για το Σέρλοκ Χολμς στις 22.00. Αν δεν έχετε δεν πειράζει...".
"Έχουμε 10η σειρά, όλη η αίθουσα έχει 12 σειρές και είναι στο κέντρο. Θέλετε;"
Κοιτάζεσαι με έκπληξη με τον σύντροφο-εαυτό σου και δεν μπορείτε να πιστέψετε στην καλή σας τύχη. Γνέφετε "ναι" παίρνετε το πολύτιμο χαρτάκι και πάτε να γιορτάσετε την ανέλπιστη επιτυχία.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ 3.
Αφού αγοράσετε ένα τετράδιο-ταπετσαρία προσομοίωση φτερά παγωνιού (άκυρο ημερολόγιο όμως!) και ένα καλό στυλό σειρά έχει η σειρά στα σουβλάκια.
Ξανθιά κυρία με μαλλί ξαραχνιάστρα μπαίνει διεκδικητικά μπροστά σας και ευτυχώς, δεν έχετε προλάβει να πάρετε το καλαμάκι κοτόπουλο στο χέρι ακόμα να της το μπήξετε στην κόμμωση και να την μεταμορφώσετε σε νέα Γκέισα του Mall. Αποφασιστικά πετάτε την απόδειξη στον εργαζόμενο ιδρωμένο σεφ των σουβλακίων "ήμουν πριν από εσάς νομίζω" με ύφος που δεν σηκώνει αντίρρηση και η κυρία ξαραχνιάστρα δεν ομιλεί καν. Παραλαμβάνετε το δίσκο με τα σουβλάκια και απομονώνεστε σε ένα τραπέζι από αυτά που δεν εχουν κόσμο. Τα μαγαζιά έχουν κλείσει, τα φώτα έχουν χαμηλώσει και έντρομη συνειδητοποιείτε εσύ και ο εαυτός σου, πάντα, ότι στα τόσο αγοραφοβικά μέρη η μοναξιά αντί να μειώνεται εντείνεται.
Υπόσχεστε ότι δεν θα ξαναφάτε νύχτα σουβλάκια στο Mall. Mπορεί κάποιο άλλο φαγητό με λιγότερες φιλοσοφικές παρενέργειες. Ίσως Γκούντις. Ή Κινέζικο που θα κλαίτε τα χρήματά σας μπροστά στη μικρή μερίδα και δεν θα έχετε χρόνο για άλλα δράματα.

Όταν τελειώνει το φαγητό, σκασμένοι σχεδόν και με ενοχές για το κρεμμύδι που δεν συνηθίζετε να επιτρέπετε ο ένας στον άλλον σε δημόσιους χώρους κατευθύνεστε για έναν καφέ και καραμέλες κανέλα. Μην λιποθυμήσει και ο διπλανός σας, όντας ανύποπτος για το χημικό πόλεμο που κρύβετε.


ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ.
Για τις αίθουσες των village υποθέτω ότι εγώ και ο εαυτός μου έχουμε εκφράσει την επιδοκιμασία μας και σε άλλη ανάρτηση. Το θέμα μας εδώ είναι η ταινία.



Δεδομένο 1: Guy Ritchie.

Μεγάλος Έρως. Δεν θα τον έλεγα αριστουργηματικό. Δεν θα τον έλεγα ακριβώς πρωτότυπο. Θα έλεγα ότι έχει μια προσωπική μουσικότητα στα έργα του. Ναι, τα έργα του είναι όλα λίγο έως πολύ Χορογραφημένα. Κάθε φορά οι ήρωες χορεύουν παράξενα βήματα γύρω από την ιστορία του, χωρίς να με ζαλίσουν, χωρίς να με κάνουν να βαρεθώ, χωρίς να με κάνουν να μείνω με το στόμα ανοιχτό ή κλειστό. Με αφήνουν με ένα χαμόγελο. Που διαρκεί. Έως σήμερα μπορώ να πω, 24 ώρες μετά την προβολή.
Με εμμονές του το μποξ, τους τσιγγάνους, τον γοητευτικό υπόκοσμο και τη γρηγοράδα. Στα πλάνα, στις μουσικές, στην υποκριτική των ηθοποιών του.
Ωραίος τύπος!

Δεδομένο 2: Robert Downey Jr

Δεν θυμάμαι ποιά ταινία του έχω δει, αλλά η φυσιογνωμία του ήταν στο μυαλό μου σαν από πάντα. Και πώς μπορεί κανείς να την ξεχάσει; Μάτια διαπεραστικά και έξυπνα. Επαναστατική ομορφιά. Κάτι το απειλητικό και ελκυστικό στην κίνηση και το παίξιμό του. Στο ρόλο του Σέρλοκ ήταν τουλάχιστον άρτιος . Προσέγγισε την μοναδική αυτή μυθιστορηματική φιγούρα με σεβασμό και αίσθημα. Σαν να μην είχα δει άλλον Σέρλοκ μέχρι σήμερα, διεκδικεί σοβαρά την πρωτιά από ατον άλλο υπέροχο Σέρλοκ, τον τηλεοπτικό Jeremy Brett.


Δεδομένο 3: Hans Zimmer


Το όνομα από μόνο του υποσχόταν τουλάχιστον ενδιαφέρουσα μουσική επένδυση. Gladiator,Pearl Harbor ,The Last Samurai,Bird on a Wire,The Da Vinci Code , The Dark Knight,The Lion King και πόσες ακόμη δεν έχει ντύσει με τις νότες του ο συνθέτης αυτός. Τι δάκρυα ήταν αυτά στην τελευταία σκηνή του Μονομάχου με τα φωνητικά της μίας και μοναδικής Lisa Gerrard...
Η μουσική στη συγκεκριμένη ταινία δεν ήταν το ίδιο υποβλητική, αλλά κατά κάποιο τρόπο ήταν πραγματικό ρούχο στο όλο σύνολο. Ο διαρκώς γρήγορος ρυθμός της με υποψία φολκ σε υπέβαλλε στο γρήγορο βηματισμό της σκηνοθεσίας και του σεναρίου. (όχι ότι περίμενα κάτι λιγότερο από καταπληκτική μουσική από ταινία του Guy Ritchie. Ιδίως μετά το The Snatch...)


Δεδομένο 4:
Jude Law



Αλλος ένας ηθοποιός που όσο πάει εκτιμώ και περισσότερο.Kαι γιατί να το αρνηθούμεν άλλωστε, χάρμα οφθαλμού.Αρκετά καλός στο ρόλο του Doctor Watson, αν και σε μερικές στιγμές κάπως ξύλινος και υπερβολικός.


Δεδομένο 5 και τελευταίο: Βρεττανία

Για όσους έχουν αγαπήσει τη Βρεττανία και ειδικά το Λονδίνο μέσα από μυθιστορήματα όπως αυτά της Αγκάθα Κρίστι, της Βαρόνης Π. Ντ. Τζέημς και του Σερ Αρθουρ Κόναν Ντόυλ η ταινία αυτή είναι ένας τεράστιων διαστάσεων ζωγραφικός πίνακας εποχής. Πολύ καλή δουλειά στη φωτογραφία και εξαιρετική μεταφορά στο τέλος του 19ου αιώνα χωρίς στιγμή να φαντάζει η απεικόνιση εξεζητημένη ή ψεύτικη. Κυρίαρχα χρώματα το καφέ και το γκρι-μπλε με μικρές εξαιρέσεις (το φούξια φόρεμα της Αϊρίν Άντλερ, για παράδειγμα) που ενδυναμώνουν το βασικό καμβά. Το Λονδίνο του Sherlock φέρνει στο μυαλό το Λονδίνο του Sweeny Tod, αλλά χωρίς να προσεγγίζει τον υπερρεαλισμό των εικόνων του Burton (o Ritchie δίνει μεγαλύτερη βαρύτητα στην ταχύτητα και στη δράση από το λυρισμό της εικόνας).



ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Όσοι πιστοί του Sherlock Ηοlmes, του Guy Ritcie, του Conan Doyle προσέλθετε στις αίθουσες. Αλλά και όσοι δεν είστε θιασιώτες των αστυνομικών μυθιστορημάτων ή δεν έχετε εντρυφήσει στη φιλμογραφία του πρώην συζύγου της Μαdonna αλλά απλά θέλετε να περάσετε ένα ευχάριστο βράδυ στο σινεμά προσέλθετε επίσης. Tα 128 λεπτά ταινίας δεν θα τα καταλάβετε καν.Και δώστε προσοχή στην εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει στους τίτλους τέλους. Κάτι μεταξύ καρτούν και ζωντανής εικόνας.
Με τις πολλές ευχές μου για καλή προβολή !